Ιαπωνία, Αύγουστος 1945. Ο λαός έχει δεχθεί το μεγαλύτερο ιστορικό του πλήγμα: την ατομική βόμβα. Ο Αυτοκράτορας Χιροχίτο εκφωνεί τον διάσημο ραδιοφωνικό του λόγο, στον οποίο καλεί τους υπάκοους Ιάπωνες να παραδοθούν («χωρίς να αναφέρει ούτε μια φορά την λέξη ''παροδοθείτε''..»). Ο Αμερικανός Στρατηγός Ντάγκλας ΜακAρθουρ αναθέτει στον Υποστράτηγο Μπόνερ Φέλερς (ερευνητή του Ιαπωνικού πολιτισμού ) να ερευνήσει αν ο θεοποιημένος από τον λαό του Χιροχίτο πρέπει να τιμωρηθεί για εγκλήματα πολέμου ή να του αποδοθεί χάρη. Ο Φέλερς μπερδεύεται ανάμεσα στην πολιτική ίντριγκα της αποστολής του, έναν έρωτα από το παρελθόν του και γεγονότα που τον ξεπερνούν και πρόκειται να αλλάξουν για πάντα το ρου της ιστορίας.
Ο Πίτερ Γουέμπερ αναθέτει στους Βέρα Μπλάσι και Ντέιβιντ Κλας να διασκευάσουν το βιβλίο του Σίρο Οκαμότο, για να χτίσουν το σενάριο μίας ταινίας που θα εμπεριέχε τα ιστορικά γεγονότα από μία πλευρά που δεν έχει ακουστεί ηχηρά στην άλλη πλευρά του ειρηνικού. Δυστυχώς όμως, εκεί είναι που ξεκινά το πρόβλημα: η ίδια η ανάγνωση της Ιαπωνικής Ιστορίας και παράδοσης από έναν δυτικό είναι καταδικασμένη (τουλάχιστον στο mainstream αμερικανικό σινεμά) να εμποτιστεί από κλισέ ιδεολογικές και σεναριακές αναφορές κι ένα σχηματικό συναισθηματικό ύφος και τόνο.
Ο Γουέμπερ κάνει ό,τι μπορεί: τοποθετεί τα γυρίσματα σε αυθεντικές περιοχές της Ιαπωνίας, έχει στη διάθεσή του ένα σημαντικό προϋπολογισμό και δύο πρωταγωνιστές που μπορούν να στηρίξουν το δράμα και να φέρουν κόσμο στα ταμεία. Σκηνοθετεί τον (αναξιοποίητο τελικά) Τόμι Λι Τζόουνς με μία συντηρητική γραφικότητα πολεμικού δράματος των 50ς και τον Μάθιου Φοξ κλείνοντας το μάτι στο σύγχρονο κοινό: ο πρωταγωνιστής του «Lost» είναι ξανά χαμένος ανάμεσα σε πρόσωπα και πράγματα που τον ξεπερνούν. Κανείς όμως δεν έχει μία αληθινή στιγμή, κανείς δεν τσαλακώνει το περιποιημένο κοστούμι του από το ακριβό βεστιάριο της παραγωγής.
Οσο το στόρι προσπαθεί να χωρέσει μία μίνι-σειρά σε 105 λεπτά, όσο πολιτικές αντζέντες, ηθικά διλήμματα και ένα ιλουστρασιόν ρομάντζο επιχειρούν να μας εισάγουν στο σύμπαν των ηρώων, τόσο συνειδητοποιούμε ότι τίποτα δεν μας αφορά ή ενδιαφέρει. Το αδύναμο σενάριο και η σκηνοθεσία βιτρίνας δεν έχει καταφέρει να μας αγγίξει ούτε στιγμή. Παρατηρούμε τη δράση αδιάφορα και όταν έρχεται η ώρα να υποκλιθούμε στον Αυτοκράτορα, τον βλέπουμε, αλίμονο, σε όλη του τη γύμνια.
