Ο Αμίρ. Η Λίνα, η Ιγκριντ. Η Μάρθα, ο Σεμπάστιαν, η Σάρα, ο Μάικλ κι ο Φίλιξ. Η έγκυος Λέιλα. Λίγο μετά τη διάσημη gay pride παρέλαση, η καλοκαιρινή νύχτα πέφτει στο Βερολίνο και εννέα πολύ διαφορετικοί άνθρωποι περιπλανιούνται στις γειτονιές του - το πάλαι ποτέ ανατολικό και δυτικό κομμάτι, τους δρόμους, τα ποτάμια και τα πάρκα, τα χιπ του εστιατόρια, τα τούρκικα κεμπαμπτζίδηκα, τα πανκ μπαρ, τις καταλήψεις, τα διαβόητα sex clubs. Ολοι κάτι ψάχνουν, όλοι ψάχνονται. Και στο τέλος αυτής της νύχτας όλοι κάτι ανακαλύπτουν - ή καταλαβαίνουν ότι όσα ήξεραν ο ένας για τον άλλον, αλλά και τους εαυτούς τους τους ίδιους, δεν ισχύουν. Που θα τους βρει το ξημέρωμα;
Ο Στράτος Τζίτζης («Καύση», «45 Τετραγωνικά», «Σώσε με»), κάτοικος Βερολίνου τα τελευταία χρόνια, καταθέτει τη δική του ερωτική επιστολή στην μητροπολιτική του βοή, την τολμηρή ενέργεια και τη διαφορετικότητα των κοινοτήτων του. Ο σκηνοθέτης ξέρει να συλλαμβάνει και να αποτυπώνει με αυτοπεποίθηση και ταλέντο τη νύχτα (που χρησιμοποιείται ως σύμβολο ελευθερίας: όλα επιτρέπονται, όλοι βγαίνουν από τις κρυψώνες τους και λούζονται από το φως της πόλης και της κινηματογραφικής κάμερας) ειδικά στα εξωτερικά πλάνα που μοιάζουν με μία μεγάλη, φωτογενή κινηματογραφική βόλτα.
Οι πιο γοητευτικές στιγμές της ταινίας έχουν να κάνουν με το underground κομμάτι της πόλης - οι σκηνές της Λίνα και της Ινγκριντ (δύο νεαρών γκέι κοριτσιών που μαγεύουν τον Αμίρ και τις ακολουθεί) έχουν χαρακτήρα, ενδιαφέρον και ρυθμό. Το κομμάτι όμως που παρακολουθεί την περιήγηση των upper class καλλιτεχνών είναι στημένο πιο ποζάτα, και καταλήγει να μοιάζει σχηματικό και φορσέ.
Κι όχι, το να ποντάρεις όλη την ταινία στο shock value δεν είναι αρκετό. Ναι, είναι επίτευγμα το ότι η κάμερα μπήκε σε sex club που δεν επιτρέπεται ούτε κινητό - το KitKatClub είναι διαβόητος προορισμός του Βερολίνου, όπου οι ημίγυμνοι (ή ολόγυμνοι) θαμώνες, αφήνουν τα προσωπικά αντικείμενα και τις ντροπές στην γκαρνταρόμπα κι επιδίδονται ή παρακολουθούν live sex. Ομως, όπως και σε αρκετές άλλες στιγμές της ταινίας, νιώθεις ότι πρωταγωνιστής είναι το location κι όχι η ιστορία του κάθε ήρωα.
Το δράμα των χαρακτήρων (οι διάλογοι, οι συνευρέσεις, οι ανατροπές τους) μοιάζει γραμμένο στο πόδι - στέκεται ως απλή αφορμή για να εστιάζουμε τελικά στο τι συμβαίνει στο πλαίσιο ή το background (και το live sex λειτουργεί ακριβώς έτσι - ως κάδρο, ως περιθώριο που όμως τραβά το βλέμμα περισσότερο από το κέντρο, την ουσία της σκηνής). Αυτή ακριβώς η ανισορροπία καταλήγει στο να αποδυναμώνει την τολμηρή πρόθεση της ταινίας, αλλά και το «σοκαριστικό» αποτέλεσμα όσων βλέπεις.
Ενα πιο αληθινό, δουλεμένο σενάριο, κι ενδυναμωμένο με ήρωες που σε αφορούν κι αναγνωρίζεις, θα απογείωνε αυτό το καλοκαιρινό βερολινέζικο βράδυ. Γιατί ωραίος ο προορισμός, ωραίο και το ταξίδι, αλλά πάνω από όλα θες να θυμάσαι με ποιους το έκανες και γιατί.
