Μια πενταετία μετά το βραβευμένο δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ του, «10η Μέρα», ο Βασίλης Μαζωμένος επιστρέφει με μια ακόμα (πιο) πολιτική ταινία, με τον γνώριμο στο έργο του έντονο συμβολισμό και μαχητικό λόγο.
Οι «Γραμμές» είναι μια σπονδυλωτή κατάδυση στις αυτοκτονίες πολιτών στην Ελλάδα της κρίσης, σε μια χώρα που ζητά μάταια βοήθεια, πριν βάλει μόνη της τελεία. Η ματιά πέφτει σε βινιέτες ανθρώπων, δειγματοληπτικά επιλεγμένων ώστε να καλύπτουν όλη την γκάμα της κοινωνίας: το άπορο αγαπημένο ζευγάρι, η ασθενής, ο αγρότης, ο τραπεζίτης, ο ΜΑΤατζής, ο άστεγος, ακόμα και ο πρωθυπουργός βιώνουν το δικό τους αδιέξοδο, ώσπου να πάψουν αυτόβουλα να το βιώνουν.
Ταυτόχρονα, ο Μαζωμένος φροντίζει την αισθητική της ταινίας του με τη δική του χαρακτηριστική επιμέλεια, στήνοντας κάθε ιστορία του σαν πίνακα, συμπληρώνοντας τα κενά του μπάτζετ με έργα τέχνης ή υφάσματα, γυρίζοντας σ' ένα σκοτάδι που συμπληρώνει τη διάθεση της ταινίας.
Ασφαλώς η ιδέα της διαδοχής των περιπτώσεων ενισχύει τη σχηματοποίηση και δεν προσφέρεται για εμβάθυνση. Σίγουρα η ταινία έχει από την αρχή μια δραματικότητα τόσο μεγάλη, που δεν επιτρέπει στο θεατή να προλάβει να αξιολογήσει ο ίδιος όσα βλέπει. Οπωσδήποτε το ανθρωπιστικό πάθος του Μαζωμένου μεταφράζεται, λόγω έντασης, σε διδακτισμό και η υπερβολή των περιπτώσεων ή των διαλόγων δίνει στην ταινία ένα ύφος γκροτέσκο, μπαρόκ.
Ωστόσο, με συνέπεια στο κινηματογραφικό ύφος που χάραξε κι ακολουθεί, ο Μαζωμένος συνεχίζει να κάνει σινεμά με κοινωνική κριτική και αισθητική συνείδηση, για τους θεατές που θέλουν ν' ακολουθήσουν το μονοπάτι του.
