Για πολλούς τα «Toy Story» είναι κάτι πολύ παραπάνω από μερικές απλές ταινίες κινουμένων σχεδίων. Μετά από τέσσερα υπέροχα κεφάλαια, παραμένει μια συναρπαστική ιστορία ενηλικίωσης, μια ιστορία όπου μας έδειξε τον τρόπο για να αγαπάμε το παιδί που κρύβουμε μέσα μας και την ίδια στιγμή μια από τις ομορφότερες κινηματογραφικές εμπειρίες οι οποίες μας γνώρισαν μερικούς από τους πιο αγαπημένους χαρακτήρες της Pixar, τον Γούντι και τον Μπαζ.
Το ότι η Pixar πήρε την απόφαση να κάνει ένα spin-off βασισμένο στον σύμπαν του πολυαγαπημένου αυτού franchise, για την ιστορία του παιχνιδιού του Μπαζ Λάιτγιαρ, έμοιαζε ήδη από την αρχή κάπως αχρείαστη, αλλά σίγουρα δεν άφησε κανέναν αδιάφορο για το πώς τελικά θα συνδέονται αυτές οι δυο ταινίες - αναφερόμενοι χρονολογικά στο πρώτο «Toy Story» του 1995;
Το «Lightyear» ξεκαθαρίζει τα πράγματα από την πρώτη κιόλας στιγμή λέγοντας πως «το 1995 ένα αγόρι, ο Αντι, αγόρασε ένα παιχνίδι εμπνευσμένο από μια ταινία. Αυτή εδώ είναι εκείνη η ταινία.»
Και κάπως έτσι, μέσα σε μια από τις ελάχιστες meta αναφορές της Pixar, γινόμαστε κι εμείς θεατές μιας ταινίας για την ταινία αυτή όπου το διαστημικό ταξίδι του θρυλικού αστροναύτη Μπαζ Λάιτγιαρ με το πολυπληθές πλήρωμά του καταλήγει, από δικό του σφάλμα, με το διαστημόπλοιό τους καθηλωμένο σε έναν αφιλόξενο πλανήτη. Οσο τα χρόνια περνάνε, ο Μπαζ αναζητά έναν τρόπο να διορθώσει το λάθος του. Ομως, ο χρόνος περνάει για τον καθένα διαφορετικά.
Με το «Lightyear» η Pixar κάνει μια στροφή και δίνει περισσότερο χώρο στην δράση να αναπτυχθεί σε σχέση με την ιστορία της. Εξάλλου το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κάποιος είναι το πόσο πολύ η ταινία αυτή επικεντρώνεται σε αυτή και μέχρι το τέλος δεν σταματάει να προσφέρει μερικές εντυπωσιακές σκηνές γεμάτες από διαστημικές μάχες, εξωγήινους και επικίνδυνα ρομπότ. Οσο φαντασμαγορικά κι αν ακούγονται όλα αυτά, και είναι, με αναφορές σε κλασικές ταινίες του είδους να κλείνουν το μάτι στους πιο παρατηρηρτικούς, ο σκηνοθέτης της Ανγκους ΜακΛέιν δεν φαίνεται να έχει τον τρόπο να βρει έναν ρυθμό αλλά ούτε τις κατάλληλες στιγμές ανάσας τόσο στην ιστορία όσο και στους χαρακτήρες της.
Αρνητική «πρωτιά» για το στούντιο της Pixar, από το «Lightyear» λείπει η συναισθηματική βαρύτητα των προηγούμενων ταινιών της. Αυτή την φορά η Pixar φαίνεται να ξεχνά πως το μεγαλείο και η δύναμη αυτών των ταινιών βρίσκεται στο «story» τους, και μπορεί σε στιγμές να καταφέρνει να χτυπά τις σωστές συναισθηματικές χορδές κάνοντας μικρά θαύματα, αλλά δεν είναι αρκετές.
Για πρώτη φορά έχουμε μια ανοιχτή queer ηρωίδα την οποία βλέπουμε να φιλάει την σύζυγό της (το πρώτο γκέι φιλί σε ταινία της Pixar, το οποίο τελικά ξαναμπήκε μετά το σάλο που προκάλεσαν οι δηλώσεις της Disney) - μια όντως υπέροχη στιγμή, αλλά κάποια θέματα, όπως η σημασία του να πιστεύεις στον εαυτό σου, αν και είναι όμορφα διατυπωμένα, τα έχουμε ξαναδεί καλύτερα - και σίγουρα σε άλλες ταινίες της Pixar.
Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα του σεναρίου είναι ότι δεν ασχολείται αρκετά με τον κόσμο που προσπαθεί να χτίσει, χωρίς να δίνει αρκετά στοιχεία για το σύμπαν αυτό (ποια είναι αυτή η προηγούμενη ζωή στην οποία ο Μπαζ και οι υπόλοιποι προσπαθούν τόσο πολύ να επιστρέψουν;) αλλά και με τους ίδιους τους χαρακτήρες καθώς μερικές στιγμές, οι οποίες θα μπορούσαν να έχουν το συναίσθηματικό αντίκτυπο που ίσως περιμέναμε, όπως π.χ. σε ένα μοντάζ αλά «Ψηλά στον Ουρανό» όπου ο Μπαζ επιστρέφει από τις αποστολές με εκείνον να παραμένει νέος ενώ η φίλη και συνάδελφός του μεγαλώνει συνεχώς κάνει οικογένεια με την σύζυγό της, πέφτουν στο κενό.
Ο Κρις Εβανς στον ρόλο του Μπαζ μπορεί να μιλά με τον ίδιο στόμφο που τον είχαμε συνηθίσει ως Captain America αλλά, προς τιμή του, δεν προσπαθεί να μιμηθεί τον Μπαζ του Τιμ Αλεν, κάνοντας δικό του τον ρόλο από την αρχή. Το ίδιο συμβαίνει και με το υπόλοιπο εξαιρετικό καστ, με ειδική μνεία στον Πίτερ Σον και τον αξιαγάπητο γάτο ρομπότ Σοξ, με τις καλύτερες και πιο έξυπνες ατάκες στην ταινία. Κρίμα μόνο που ο Τζος Μπρόλιν στον ρόλο του κακού Ζοργκ είναι ένας από τους πιο αδιάφορους χαρακτήρες στην ταινία. Μπορεί η ταινία να τον παρουσιάζει ως έναν επικίνδυνο κακό αλλά ποτέ αυτή η ταυτότητα δεν παίρνει σάρκα και οστά.
Για άλλη μια φορά η Pixar έχει κάνει απαράμιλλη δουλειά στον τομέα του animation, με έναν οπτικό οργασμό χρωμάτων και εικόνων με πανέμορφα εξωγήινα τοπία πλημμυρισμένα από το χρυσαφένιο φως του ηλιοβασιλέματος, τους ημιφωτισμένους και σκοτεινούς διαδρόμους διαστημοπλοίων αλλά και το απέραντο διάστημα όπου χρωματίζεται από υπερταχύτητα του διαστημοπλοίου του Μπαζ - λίγα από τα στοιχεία εκείνα που αφήνουν μικρούς και μεγάλους θεατές με το στόμα ανοιχτό.
Το «Lightyear» μοιάζει σαν να πέφτει λίγο σε σχέση με κάποια προηγούμενα αριστουργήματα της Pixar και σίγουρα σε σχέση με την κληρονομιά που έχει αφήσει πίσω του το «Toy Story». Μπορεί να είναι μια ταινία που θα σε κάνει να φτάσεις στο άπειρο της διασκέδασης με την δράση της και τις εντυπωσιακές σκηνές της, αλλά δεν έχει αυτό το κάτι που θα πάει εκείνη αλλά και εσένα σε αυτό το «ακόμα παραπέρα».
