Τέλη του 19ου αιώνα, στην ύπαιθρο της Λομβαρδίας, τέσσερις οικογένειες αγροτών που δουλεύουν για τον ίδιο γαιοκτήμονα προσπαθούν να δουλέψουν για να επιβιώσουν - όχι κάτι περισσότερο. Ο χρόνος περνά, οι ζωές τους κυλούν, ζευγάρια παντρεύονται, παιδιά γεννιούνται, σπορά, θερισμός, μια κοινή καθημερινότητα για τις οικογένειες που ζουν όλες μαζί κάτω από την ίδια σκεπή. Την ίδια ώρα, η λαϊκή επανάσταση που σιγοβράζει, μοιάζει να περνά δίπλα τους, αγγίζοντας μόνο ελαφρά τις ζωές αυτών που αφορά περισσότερο.
Το 1978, στο τελευταίο κύμα του νεορεαλισμού, ο Ερμάνο Ολμι σκηνοθέτησε μια ταινία τόσο πολιτική όσο και αριστουργηματικά γήινη για την οποία τιμήθηκε με τον Χρυσό Φοίνικα των Καννών. Χρησιμοποιώντας ερασιτέχνες ηθοποιούς και φυσικούς χώρους, αποφεύγοντας οτιδήποτε κραυγαλέο, παρατηρώντας απλώς, με εγγύτητα και τρυφερότητα, τους ήρωές του, μιλά για τον αγώνα του βιοπαλαιστή πιο δυνατά απ' οποιοδήποτε μανιφέστο. Και το κάνει με τέτοια αμεσότητα και ειλικρίνεια, αλλά και με τόσο στρατηγική τοποθέτηση της κάμεράς του, που το φιλμ βλέπεται και σήμερα, σχεδόν τέσσερις δεκαετίες αργότερα, με την ίδια βαθειά συγκίνηση και φρεσκάδα.
