Η Μπεατρίς είναι μία μυστηριώδης Γαλλίδα με παραμορφωμένο πρόσωπο που μένει στο απέναντι διαμέρισμα με εκείνον, μαζί με την μητέρα της. Ο Βίκτορ την παρακολουθεί τα βράδια από το φωτισμένο της μπαλκόνι να τον κοιτάζει. Αραγε πόσα ξέρει; Τι έχει δει; Τον έχει δει να σκοτώνει; Ενα ραντεβού μαζί της επιβεβαιώνει τις υποψίες του, ενώ ταυτόχρονα ανατρέπει τις προσδοκίες του: η Μπεατρίς όχι απλά έχει καταγράψει το φόνο, αλλά τον χρησιμοποιεί για να τον εκβιάσει να διαπράξει έναν ακόμα. Να σκοτώσει τον άντρα που οδηγώντας μεθυσμένος την παραμόρφωσε για πάντα - ψυχικά και σωματικά. Μόνο που δεν ξέρει είναι ότι ούτε και ο Βίκτορ δεν είναι αυτό που φαίνεται, αλλά ένας άντρας που έχει εισχωρήσει στον υπόκοσμο για να πάρει την προσωπική του εκδίκηση για την εκτέλεση της οικόγενειάς του.
Ο Νιλς Αρντεν Οπλεβ, ο Δανός σκηνοθέτης του αυθεντικού «Κοριτσιού με το Τατουάζ» επιχειρεί κάτι που είναι καταδικασμένο να αποτύχει: να επιβάλει τη σήμα κατατεθέν σκοτεινή, παγερή, στιβαρή ατμόσφαιρα των σκανδιναβικών θρίλερ σε ένα χολιγουντιανά τρύπιο, υπερβολικά χαοτικό σενάριο. Το αποτέλεσμα είναι σοβαροφανές, αφελές και σε στιγμές γελοίο.
Οσο η υπόθεση επιχειρεί να μας εξηγήσει τα ανεξήγητα από το παρελθόν αυτών των δύο ανθρώπων και να εντάξει ανατροπές και «συμπτώσεις» που σκοπό έχουν την αποπλάνησή μας και την δημιουργία σασπένς, τόσο περισσότερο μεγαλώνει το κενό ανάμεσα στη λογική του θεατή και τον ανεκδιήγητο παραλογισμό της ταινίας. Νέες γυναίκες που απειλούν έναν δολοφόνο, όσο βρίσκονται μόνες σ' ένα αυτοκίνητο μαζί του. Μαφιόζοι που... ξεχνούν έναν προηγούμενο στόχο τους και του επιτρέπουν να εισχωρήσει στην οργάνωσή τους. Συνεχίζουν δε να τον αποκαλούν «τον μόνο που εμπιστεύονται» παρόλο που ξαφνικά οι πιστοί άνθρωποί γύρω τους σκοτώνονται ένας ένας. Κι όλα αυτά έχουν γίνει για ... ένα διαμέρισμα.
Οταν το τελευταίο μέρος της ταινίας παραδίδεται απροκάλυπτα σ' ένα full action βίαιο κρεσέντο (μάλλον αυτό για το οποίο υπέγραψαν τα αμερικανικά στούντιο), αλλά η κάθαρση έρχεται παραδόξως λεκτικά, συνοδευόμενη με υπόκρουση γλυκερού γαλλικού τραγουδιού για συναισθηματικό φινάλε, είσαι πλέον σίγουρος: οι Ευρωπαίοι σκηνοθέτες θα πρέπει να κάθονται σπίτι τους και να μην κάνουν το άλμα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, μέχρι να βρουν ένα πρότζεκτ στο οποίο θα έχουν λόγο και final cut.
Κρίμα για την Ναόμι Ράπας, το αυθεντικό «Κορίτσι με το Τατουάζ», που εγκλωβίζεται σ' έναν ρόλο που τη χρησιμοποιεί ως εξωτικό άλλοθι και δεν της επιτρέπει να βγάλει το ταλέντο της, αλλά και τον Κόλιν Φάρελ που τελευταία τριγυρίζει από ταινία σε ταινία με μεγάλα όπλα και κουταβίσια αμίλητα βλέμματα, ψάχνοντας μάταια για το μεγάλο του come back.
