3D animation για την έντονη ζωή του Γκρέιαμ Τσάπμαν, o oποίος υπήρξε ιδρυτικό μέλος του θρυλικού κωμικού γκρουπ Μόντι Πάιθον. Παρότι έφυγε από τη ζωή το 1989 σε ηλικία μόλις 48 ετών, πρόλαβε να μαγνητοφωνήσει τον εαυτό του καθώς διάβαζε το βιβλίο του με τίτλο «Η αυτοβιογραφία Ενός Ψεύτη».

Μπορεί να μην είναι ο πιο διάσημος από τους Monty Python, όμως ο Γκρέιαμ Τσάπμαν, είχε αναμφίβολα της πιο κινηματογραφική ζωή απ όλους. Με την έννοια, ότι μια ζωή όπου η επιτυχία, η δόξα, η αναγνώριση ως μέλος μιας από τις σημαντικότερες κωμικές ομάδες της εποχής μας, η μακροημέρευση, η μεταπήδηση σε άλλες ενασχολήσεις, η αποδοχή από τους πάντες, τα γηρατειά, είναι ο κανόνας, δεν αποτελεί μια «κινηματογραφική» ζωή.

Ναι ο Τσάπμαν, έζησε το πρώτο σκέλος αυτής της πορείας, όμως εκτός του ότι το νήμα της ζωής του κόπηκε νωρίς από τον καρκίνο, στην πραγματικότητα, η διαδρομή του σε αυτή υπήρξε γεμάτη «λακκούβες».

Η ομοφυλοφιλία του υπήρξε η πιο βαθιά, αλλά κι αυτή που μοιάζει να ξεπέρασε με τη μεγαλύτερη ευκολία, ή αν θέλετε με μια τεράστια δόση θάρρους, όμως οι αληθινοί του δαίμονες ήταν πιο αδηφάγοι. Μια έμφυτη τάση προς την σκοτεινή πλευρά, η αδυναμία του να διαχειριστεί την δόξα του, ο εθισμός του στο ποτό, ήταν αυτά που τον σημάδεψαν.

Η αυτοβιογραφία του, «ψεύτικη» (κατά τη δήλωσή του ίδιου), αλλά στην πραγματικότητα αφοπλιστικά ειλικρινής, καταγράφει με μια γερή δόση σουρεαλισμού και όχι απαραίτητα με χρονική σειρά, την πορεία του από τα παιδικά του χρόνια και την ασφυκτική κανονικότητα της οικογένειάς του, μέχρι την δόξα, την λαμπερή κόλαση του Λος Αντζελές, τον πάτο του μπουκαλιού, την άνοδό του και πάλι στην επιφάνεια.

Ο ίδιος, σε ηχογραφήσεις του έκανε λίγο καιρό πριν από το θάνατό του, αφηγείται τα στιγμιότυπα αυτά, άλλα αστεία, άλλα τραγικά, όλα μελαγχολικά, με την ηχώ μιας επώδυνης αλήθειας να αναδύεται ξεκάθαρη. Και οι αφηγήσεις του εικονογραφούνται με διαφορετικές τεχνικές σε κινούμενα σχέδια από 14 ομάδες animators που αναλαμβάνουν να δώσουν «ζωή» στη ζωή του.

Ο λόγος αυτής της επιλογής είναι πιθανότητα ο καταμερισμός του όγκου της δουλειάς, η δυνατότητα που έδωσε στους δημιουργούς του φιλμ να ολοκληρώσουν την ταινία σε λογικούς χρόνους και με μικρότερο μπάτζετ και είναι κάτι, που λειτουργεί την ίδια στιγμή υπέρ της αλλά κι εναντίον της.

Από την μια απεικονίζει με τρόπο καλειδοσκοπικό την ιστορία ενός ανθρώπου που μοιάζει να χώρεσε στα λίγα χρόνια του στη γη, περισσότερους από έναν βίους, από την άλλη, τα διαφορετικά στιλ, συχνά απόλυτα αντιδιαμετρικά, κλωτσάνε, τοποθετημένα το ένα δίπλα στο άλλο.

Και ναι, ακόμη κι αν το φιλμ δεν έχει έλλειμμα δράματος, γεγονότων, περιπετειών, σκαμπανεβασμάτων, υπάρχουν κομμάτια που μοιάζουν να μην λειτουργούν το ίδιο καλά με άλλα, και στιλ animation που δεν πετυχαίνουν τον στόχο τους όσο θα έπρεπε.

Ομως το τελικό αποτέλεσμα, ακόμη κι αν δεν είναι ποτέ τόσο ανίερα ή «παράλογα» αστείο με τον τρόπο που οι καλύτερες ταινίες των Python υπήρξαν, δεν παύει να είναι μια αξιοπρόσεκτη κατάδυση στην προσωπικότητα και την ιστορία του μάλλον πιο παραγνωρισμένου μέλους τους.

Και κυρίως η εξιστόρηση μιας ζωής που δυστυχώς, υπήρξε περισσότερο «κινηματογραφική» απ όσο θα έπρεπε...