Μεταποκαλυπτικό θρίλερ, φεμινιστικό μανιφέστο, κοινωνική σάτιρα ή φαρσική κωμωδία; Τίποτε απ' αυτά κι όλ' αυτά μαζί, για το σκηνοθετικό ντεμπούτο τού - στο παρελθόν βοηθού του Γιουσέφ Σαχίν - Αιγύπτιου δημιουργού που αντιστέκεται πεισματικά στο ρεαλισμό αλλά διατυπώνει αιχμηρές αλήθειες για τη ζωή στη χώρα του, σήμερα.
Ο τόπος είναι μια μικρή βιομηχανική πόλη: μόνο χώμα σκεπάζει το έδαφος, το φουγάρο του εργοστασίου απλώνει τον καπνό του ολόγυρα αλλά και μέσα στις πολυκατοικίες, όλα τα κτίσματα καταρρέουν, άνθρωποι και ζώα συγκατοικούν σε μια σχεδόν κωμική, σίγουρα σουρεαλιστική συμβίωση, το εσωτερικό των σπιτιών είναι καλυμμένο με βρωμιά και σκουριά ώστε καμία επιφάνεια να μη διαφαίνεται στην πρωτότυπη μορφή της. Μόνο το μικρό φορητό συντριβάνι στο άθλιο σπίτι της πενταμελούς οικογένειας, δίνει έναν αέρα «κομψό και σικ», όπως επιμένει να διακηρύττει ο πατέρας.
Αυταρχικός και καταπιεστικός με την πατριαρχική ανωτερότητα που του δίνει η παραδοσιακή κοινότητα, έχει τρία μικρά αγόρια και μια σύζυγο, σιωπηλή, εργατική, αόρατη. Μόνο που, στα γενέθλια του ενός από τους γιους του, με προσκεκλημένη όλη τη γειτονιά και τον loser «αρχιμαφιόζο», ο τοπικός μάγος/entertainer, κατά λάθος, μεταμορφώνει τον πατέρα σε κότα! Τώρα, η σιωπηλή σύζυγος πρέπει να διερευνήσει τι, πραγματικά, έχει συμβεί, αλλά και ταυτόχρονα να φροντίσει τον εαυτό της, τα παιδιά της και... την κότα.
Πολυβραβευμένη ήδη (Μεγάλο Βραβείο στην Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ Καννών το 2021, αλλά και Βραβείο Ιρις Μειοψηφικής Παραγωγής της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου 2022, μια και αποτελεί ελληνική συμπαραγωγή της Heretic), η ταινία του Ζοχάιρι αποκαλύπτει όχι μόνο ένα ετοιμόρροπο σύμπαν ένδειας και ανισότητας, αλλά κι ένα σκηνοθετικό ταλέντο σε υπερχείλιση.
Ο Ελ Ζοχάιρι δημιουργεί ένα σύμπαν όπου τα πάντα διαλύονται κι ανασυντίθενται σε μια άλλη, επίσης καταρρέουσα, μορφή, χτίζοντας μια αλληγορία για τον υπό εγκατάλειψη Αιγυπτιακό λαό, ακόμα περισσότερο την υποτελή γυναίκα. Μαζί θρησκευτικό και κοσμικό, παραμυθένιο και πολιτικό, το φιλμ του κάνει έναν πλήρη, μαγικό κύκλο με έναρξη και τέρμα τη στέρηση της ελευθερίας, έχοντας όμως, στο μεταξύ, περιηγηθεί στα πιο αλλόκοτα κι αληθινά, αντι-καρτποσταλικά κι όμως παράδοξα ελκυστικά, τοπία της καταστροφής.
Ως πρωτοεμφανιζόμενος, ο Ελ Ζοχάιρι έχει μια έλλειψη αυτοσυγκράτησης, η ταινία του κυλά αργόσυρτα κι η κάθε του σεκάνς (με κορωνίδα την επίσκεψη στην κτηνιατρική «κλινική») είναι φτιαγμένη με σκοπό να «μείνει κλασική». Το χιούμορ είναι κοφτερό σαν μαχαίρι, όμως τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα και, μαζί, η επιλογή ερασιτεχνών ηθοποιών που μπορεί να έχουν εμβληματική μορφή αλλά δίνουν ερμηνείες χωρίς βάθος, συνθέτουν μια ταινία μακρόσυρτη που απαιτεί υπομονή. Ωστόσο, ο πολιτικός λόγος σε συνδυασμό με τα απίστευτα ντεκόρ, το αλά Ζακ Τατί ανέκφραστο σωματικό κωμικό στοιχείο και το έξυπνο πικρό φινάλε που ολοκληρώνει την περιπετειώδη διαδρομή, δίνουν το στίγμα, εκτός από τον καμουφλαρισμένο ζόφο της ζωής στη σύγχρονη Αίγυπτο, ενός δημιουργού ικανού να μεγαλουργήσει.
