Το μικρό ιστιoπλοϊκό σκάφος του 16χρονου Αλέξ αναποδογυρίζει κοντά στις ακτές της Νορμανδίας. Ο 18χρονος Νταβίντ τον σώζει ηρωικά. Ο Αλέξ μόλις βρήκε τον φίλο των ονείρων του. Όμως, μπορεί το όνειρο να διαρκέσει πάνω από ένα καλοκαίρι, το καλοκαίρι του ’85;
«Αφησε τον εαυτό σου ελεύθερο», λέει ο Νταβίντ στον Αλεξ, καθοδηγώντας τον πως να συμπεριφερθεί καθισμένος πίσω του πάνω στη μοτοσικλέτα του, αλλά η φράση θα μπορούσε να αναφέρεται σε κάτι πολύ μεγαλύτερο σε αυτη την εφηβική ιστορία αγάπης που ξετυλίγεται σε μια μικρή γαλλική πόλη πίσω στην δεκαετία του 80.
Μια φιλία που τρέχει με την ταχύτητα της μηχανής του Νταβίντ και που θα διανύσει γρήγορα την απόσταση από τον ενθουσιασμό, στο πάθος την ευτυχία και τελικά την τραγωδία όπως υποθέτουμε ξέροντας από την αρχή ότι ο Αλεξ θυμάται τις ανέμελες μέρες εκείνου του καλοκαιριού θέλοντας να απαντήσει στα ερωτήματα του δικαστηρίου για την μοιραία κατάληξη του Νταβίντ. Ενας καθηγητής του τον προτρέπει να γράψει όλα όσα συνέβησαν τότε και μαζί του βυθιζόμαστε κι εμείς στις αναθυμιάσεις ενός έρωτα που υπήρξε μεθυστικός και παράφορος ξεχωριστός και μοιραίος.
Βασισμένος στο βρετανικό young adult βιβλίο του «Dance on My Grave» του Βρετανού Αϊνταν Τσέιμπερς, ο Οζόν χτίζει την ιστορία του με τρόπο γοητευτικό, κατορθώνοντας να συλλάβει όχι μόνο την εποχή και την στιγμή, αλλά κι όλες τις διαφορετικές αποχρώσεις μιας σχέσης τόσο καθοριστικής.
Φωτογραφημένο με την μελαγχολική υφή μιας ανάμνησης ή ενός ονείρου, βουτηγμένο στην μουσική της εποχής και τον ενθουσιασμό της ανακάλυψης ενός ολόκληρου καινούριου κόσμου, το «Καλοκαίρι του ‘85» είναι μια από εκείνες τις ταινίες του Οζόν που λειτουργούν ακριβώς όπως πρέπει, ισορροπώντας πετυχημένα ανάμεσα σε είδη και συναισθηματικά τοπία και διατηρώντας πάντα στο βάθος την αίσθηση μιας αγωνίας κι ενός αδιόρατου κινδύνου. Με τον ίδιο τρόπο που το κάνει κι ένας καθοριστικός κι αχαρτογράφητος ακόμη έρωτας.
