Από τότε που ο υπολογιστής Χαλ βάλθηκε να ταλαιπωρεί αστροναύτες του υπερπέραντος στην κιουμπρικική «Οδύσσεια» του 1968, ή, στο πιο γήινο, από τότε που η Τζούλι Κρίστι βρέθηκε αντιμέτωπη με την «Επανάσταση των Ρομπότ» μέσα στο ίδιο της το υπερσύγχρονο σπίτι («Demon Seed», 1977), η τεχνολογία δεν έχει πάψει να τυραννά τους επί της οθόνης χρήστες της σε ποικίλα θρίλερ αγωνίας και τρόμου.
Η τηλεόραση (βλέπε «Το Πνεύμα του Κακού», 1982), το βίντεο («Videodrome», 1982, καθώς και όλη η μυθολογία του «Ringu» από το 2000 και μετά) και τα βιντεοπαιχνίδια (από το «Tron» του 1982 μέχρι το «Existenz» του 1999 ή το «How To Make a Monster» του 2001) επιστρατεύτηκαν ως απειλή μεταφυσική σε μοντέρνες αλληγορίες που ήθελαν την ανθρωπότητα έρμαιο των ίδιων των δημιουργημάτων της, ρόλο που εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες (ακριβέστερα από το 1995 και την «Παγιδευμένη στο Δίκτυο» Σάντρα Μπούλοκ) κρατά εύλογα το ίντερνετ. Κι αν, στη συντριπτική πλειοψηφία των τελευταίων, πηγή του κακού ήταν η κοινωνική δικτύωση («Pulse», 2001, «Hard Candy», 2005 ή «Friend Request», 2016, μεταξύ αμέτρητων άλλων), ήρθε ως φαίνεται η ώρα να βάλουμε στο παιχνίδι και τις εφαρμογές.
Λοιπόν, στο θρίλερ φρίκης του νεόκοπου Τζάστιν Ντεκ, η ομότιτλη εφαρμογή σού προβλέπει πότε θα πεθάνεις. Σε πόσα χρόνια από τώρα, πόσους μήνες, μέρες, ώρες και λεπτά, μέχρι και δευτερόλεπτα. Για το νεαρό ζευγάρι που την κατεβάζει στη διάρκεια ενός πάρτι στην αρχή του φιλμ, ο Χάρος περιμένει στη γωνία. Για την δε ηρωίδα της ιστορίας, μια ασκούμενη νοσοκόμα που θα την κατεβάσει τυχαία, το περιθώριο είναι τρεις μέρες. Θα προλάβει να σώσει τη ζωή της πριν την καταληκτική στιγμή; Και πώς;
Μας ενδιαφέρει; Καθόλου, έτσι όπως χειρίζονται το κόνσεπτ οι συντελεστές. Με εκπληκτική επιπολαιότητα στα ευρήματα (και σαράντα χρόνια ζωής να σου προβλέψει η εφαρμογή, κάηκες πάραυτα αν χειραγωγήσεις το «πεπρωμένο» σου), αστείες ευκολίες στα μοτίβα (ο Χάρος που λέγαμε εμφανίζεται με την περιβολή μακαριτών που είχαν αδικήσει ή αμελήσει οι χρήστες, αλλέως ως Ερινύα), προκάτ subplots (η βολική για τη δαιμονοποίηση σεξουαλική παρενόχληση στην κλινική), εξοργιστικά κλισέ στο ύφος (τα γνωστά αλλεπάλληλα jump scares που πλέον δεν τινάζουν από τη θέση του κανέναν εκτός από κείνον που’ χει γείρει να κοιμηθεί).
Το μόνο τρομακτικό σε τούτη την ταινία δήθεν τρόμου είναι η προχειρότητά της σε όλα τα επίπεδα. Οσο για αλληγορία, ας μη γίνεται καλύτερα λόγος. Οχι κινητό, ούτε εφαρμογή, και σαρδέλα παντρεμένη να ήταν ο σατανάς εδώ, το ίδιο θα έκανε.
