Ο Αντριάν Ντόρια, νέος επιχειρηματίας στο αποκορύφωμα της καριέρας του, ξυπνά κλειδωμένος σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, ενώ δίπλα του βρίσκεται το νεκρό σώμα της ερωμένης του, Λάουρα. Χωρίς να μπορεί να εξηγήσει το πως βρέθηκε εκεί, αλλά και να βρει άλλοθι για το έγκλημα, ο Ντόρια προσλαμβάνει την Βιρτζίνια Γκότμαν, διακεκριμένη δικηγόρο, για να τον υποστηρίξει. Μέσα σε μία νύχτα, οι δυο τους θα πρέπει να συνεργαστούν για να ξεκαθαρίσουν τι έχει συμβεί, ξεκινώντας έναν ξέφρενο αγώνα δρόμου ενάντια στο χρόνο, αλλά και σε όλους τους νόμους της λογικής.
Οπως και «το Σώμα», η προηγούμενη ταινία του Οριόλ Πάουλο, έτσι κι ο «Αόρατος Επισκέπτης», μοιάζει πιστό στους κανόνες μιας σειράς ισπανικών θρίλερ που βασίζονται σε συνεχεις ανατροπές, στην στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία, σε ένα συνεχώς κλιμακούμενο σασπένς που σε κρατά μονίμως στην άκρη της καρέκλας σου, ακόμη κι αν αντιλαμβάνεσαι από πολύ νωρίς πως κάτω από την καλογυαλισμένη επιφάνεια, δεν υπάρχει κάτι αληθινά ουσιαστικό.
Κάπως έτσι ακόμη κι αν το φιλμ του Πάουλο βουτά τους ήρωές του σε τόσες δραματικά κορυφωμένες περιπέτειες που θα αρκούσαν για να χτίσουν ολόκληρη την καριέρα ενός αρχαίου τραγωδού, το ψυχολογικό τους υπόβαθρο και το προσωπικό τους δράμα, μόλις μετά βίας καταγράφεται στην οθόνη. Ομως ο «Αόρατος Επισκέπτης» είναι μια ταινία διασκέδασης, ένα καλοφτιαγμένο θρίλερ που γνωρίζει καλά τους υποψήφιους θεατές του και τον τρόπο που θα τους ικανοποιήσει.
Μοιάζει δύσκολο να αρνηθείς την ευχαρίστηση που σου προσφέρει η θέασή του κι ο τρόπος που στήνει τις διαφορετικές οπτικές πάνω στην ιστορία του και παρουσιάζει στοιχεία που ανατρέπουν τις όποιες βεβαιότητές σου, οι σαγηνευτικές εικόνες του, αλλά και οι καλές ερμηνείες και η βιρτουόζικη σκηνοθεσία του.
Τόσο που ακόμη κι αν δεν είναι καθόλου δύσκολο να μαντέψεις την τελική ανατροπή από πολύ νωρίς στην διάρκεια της ταινίας, προτιμάς να επιλέξεις να αγνοήσεις τα σημάδια και να μην «προσέξεις τις λεπτομέρειες», προκείμενου να απολαύσεις όσο το δυνατόν περισσότερο αυτή την ποπ απόλαυση που βρίσκεται μόλις ένα βήμα από το να είναι «ένοχη», αφού πολύ συχνά αγγίζει τα όρια του εξωφρενικού.
Ναι, σαν μια βόλτα στα συγκρουόμενα (και όχι η παρομοίωση δεν είναι τυχαία) το φιλμ δεν σου αφήνει τίποτα σχεδόν αμέσως αφού τελειώσει, αλλά η έκκριση αδρεναλίνης όσο η «βόλτα» διαρκεί, είναι αρκετή για να την κάνει να αξίζει.
