Το σώμα μιας γυναίκας εξαφανίζεται από το νεκροτομείο κάτω από ανεξήγητες συνθήκες. Μέσα σε μια νύχτα, ένας αστυνομικός επιθεωρητής πρέπει να διερευνήσει τη μυστηριώδη απώλεια με τη βοήθεια του χήρου συζύγου, ο οποίος μοιάζει να είναι ο κύριος ύποπτος. Μια σειρά, όμως, από ανεξήγητα γεγονότα θα μετατρέψουν την αναζήτηση της αλήθειας σε ένα τρομακτικό γαϊτανάκι αποκαλύψεων...
Δίνοντας νόημα στην κατηγορία «χορταστικό αστυνομικό θρίλερ», το «Σώμα» διαδραματίζεται όλο μέσα σε μια νύχτα από αυτές που θα ήθελες να μην τελειώσουν ποτέ - οι διαρκείς ανατροπές, τα flashbacks, οι υποθέσεις για το τι έχει συμβεί και οι υποψίες για το τι ακριβώς έχει συμβεί πληθαίνουν (σχεδόν σε σημείο απαγορευτικό), καθώς πλησιάζοντας στη λύση του μυστηρίου αυτή ολοένα και απομακρύνεται για να αποκαλύψει κάτι που ακόμη και ο πιο υποψιασμένος θεατής δύσκολα θα μπορούσε να μαντέψει.
Με κεντρικό πρωταγωνιστικό «ζευγάρι» τον αστυνομικό επιθεωρητή και τον σύζυγο του «πτώματος» που έχει εξαφανιστεί, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Οριολ Πάουλο (όχι τυχαία σεναριογράφου του «Τα Μάτια της Τζούλια») είναι πρωτίστως μια ταινία σεναρίου που θέλει να παίξει με τον θεατή με τον ίδιο τρόπο που ο σύζυγος πιστεύει πως η «ζωντανή» γυναίκα του παίζει μαζί του ένα τελευταίο παιχνίδι εκδίκησης για την απιστία του. Μην μπερδεύεστε. Αυτό είναι μόνο ένα από τα πράγματα που κατά τη διάρκεια αυτής της νύχτας θα πέσουν στο τραπέζι ως πιθανά σενάρια για το που βρίσκεται το πτώμα που έχει εξαφανιστεί, ενώ με κεντρικό σκηνικό το χώρο του νεκροτομείου είναι μόνο ανάσες στην κανονική ζωή όλα τα πισωγυρίσματα στο χρόνο που εξηγούν πως φτάσαμε ως εδώ.
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Οριολ Πάουλο (όχι τυχαία σεναριογράφου του «Τα Μάτια της Τζούλια») είναι πρωτίστως μια ταινία σεναρίου που θέλει να παίξει με τον θεατή με τον ίδιο τρόπο που ο σύζυγος πιστεύει πως η «ζωντανή» γυναίκα του παίζει μαζί του ένα τελευταίο παιχνίδι εκδίκησης για την απιστία του.
Αν ως σεναριογράφος, ο Πάουλο αφήνει χώρο για τον θεατή - ζητώντας του συνεχώς να συμπληρώνει κομμάτια στο παζλ και να ενώνει στοιχεία και λεπτομέρειες που συνθέτουν τη μεγάλη εικόνα, σαν σκηνοθέτης είναι λιγότερο υπαινικτικός και αρκετά προφανής στον τρόπο που θέλει να καθοδηγήσει τη διαδρομή της σκέψης σου ή να σε μπερδέψει ακριβώς τη στιγμή που είσαι σίγουρος πως έχεις βρει τη λύση και περιμένεις απλά την ικανοποιήση του να το δεις να συμβαίνει μπροστά σου.
Με σκηνές που τρομάζουν - αν και όχι τόσο ώστε να σε αποσπάσουν από το αστυνομικό μυστήριο - το «Σώμα» (του 2012 - γεγονός που έχει τη σημασία του στην πρόσφατη διαδοχή των λιγότερο ή περισσότερο καλών ισπανικών θρίλερ) θυμίζει συχνά τη λογική ενός επεισοδίου μιας αστυνομικής σειράς που αναπτύσσει σε κύκλους τη φορτωμένη ίντριγκά του και είναι σαφώς πιο αποτελεσματικό στις σκηνές που βυθίζεται και το ίδιο σε μια αποπνιχτική ατμόσφαιρα αβεβαιότητας για οτιδήποτε θεωρούσες σταθερό μέχρι και σήμερα (όπως, για παράδειγμα, ότι ένα πτώμα σε ένα νεκροτομείο δεν μπορεί να είναι... ζωντανό), παρά όταν θέλει να «εντυπωσιάσει» με τις απανωτές του ανατροπές.
Λιγότερο «κλασικό» από το «Μυστικό στα Μάτια της» του 2009 και λιγότερο «τρομακτικό» από το «Τα Μάτια της Τζούλια», το «Σώμα» μπορεί να υπερηφανευτεί πως ανήκει στην ήδη μεγάλη παράδοση του ισπανικού αστυνομικού θρίλερ που είναι πάντα ευπρόσδεκτο υπό δύο προϋποθέσεις: να μην γνωρίζεις παρά μόνο τα απαραίτητα για την υπόθεση πριν το δεις και να μην πιστέψεις ποτέ πως βλέπεις κάτι... περισσότερο από ένα χορταστικό αστυνομικό.
