Η κουλτούρα των μοτοσυκλετιστών μοιάζει να είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ίδια την κουλτούρα της Αμερικής. Αλλωτε δαιμονοποιημένη και, ίσως, τις περισσότερες φορές θεοποιημένη, η κουλτούρα αυτή έγινε συνώνυμη με την πολιτιστική αναταραχή, την αντίσταση στην εξουσία και τον διαχωρισμό από το mainstream.
Μια σχέση μίσους και πάθους η οποία, όμως, καθώς τα χρόνια περνούσαν, έμοιαζε να γίνεται ολόενα και περισσότερο ερωτική, κάτι στο οποίο ίσως και το Χόλιγουντ βοήθησε. Με ταινίες όπως «Ο Ατίθασος» και «Ξένοιαστος Καβαλάρης», ανάμεσα σε άλλες, αλλά και τη σειρά «Sons of Anarchy», οι συμμορίες των μοτοσυκλετιστών της Αμερικής παρουσιάζονταν ως οι τελευταίοι μιας πιο νοσταλγικά ρομαντικής εποχής.
Και ο σκηνοθέτης Τζεφ Νίκολς («Το Καταφύγιο», «Ενα Καλοκαίρι», «Ο Εκλεκτός της Νύχτας»), αποφασίζει να κάνει ένα πολυετές όνειρό του πραγματικότητα με την ταινία «Οι Μηχανόβιοι», η οποία τροφοδοτεί αυτή τη ρομαντική νοσταλγία, χωρίς όμως να προσφέρει, δυστυχώς, τίποτα παραπάνω.
Βασισμένη στο ομότιτλο φωτογραιφικό άλμπουμ του Ντάνι Λιόν, το οποίο εκδόθηκε το 1967 και προσέφερε μια ματιά στις ζωές των μελών του κλαμπ μοτοσυκλετιστών στις Μεσοδυτικές πολιτείες The Chicago Outlaws, ακολουθεί την ξεροκέφαλη και δυναμική Κάθι η οποία μετά από μία τυχαία συνάντηση αποφασίζει να ακολουθήσει τον Μπένι - μέλος των «Βανδάλων». Οσο η λέσχη μεταμορφώνεται σταδιακά σε επικίνδυνη συμμορία, ο Μπένι πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στην πίστη του στην ομάδα ή τη γυναίκα που ερωτεύτηκε.
Σε μια ίσως αναπάντεχη πρόσεγγιση, σε αυτόν τον μάτσο και γεμάτο τοξική αρρενωπότητα κόσμο των συμμοριών αυτών, ο Νίκολς αποφασίζει να δώσει στην ταινία του μια γυναικεία φωνή, ακολουθώντας τα γεγονότα μέσω της Κάθι, καθώς η ίδια τα εξιστορεί στον Λιόν για το φωτογραφικό του άλμπουμ. Είναι ο τρόπος του Νίκολς εδώ για να κρατήσει τις ισορροπίες, δείχνοντας την τρυφερότητα της σχέσης της Κάθι και του Μπένι σε αντίθεση με την σκληρότητα του bromance που υπάρχει μεταξύ του Μπένι και του αρχηγού της συμμορίας Τζόνι, καθώς προσπαθεί να τον κάνει αντικαταστάτη του, και να δώσει έτσι στην κουλτούρα αυτή μια διαφορετική οπτική ματιά από εκείνη ενός εξωτερικού παρατήρητη.
Υπάρχει ένας γοητευτικός λυρισμός πίσω από όλο αυτό, καθώς ο Νίκολς κινηματογραφεί αυτόν τον τραχύ τρόπο ζωής άλλοτε με φωτεινά πλάνα, όμορφα και ποητικά καρδαρισμένα, αφήνοντας τους μοτοσυκλετιστές να οδηγούν ξέγνοιαστοι πάνω στους ατελείωτους δρόμους της Αμερικής, ακολουθώντας τους άλλες φορές από μακρία, υιοθετώντας περιστασιακά μια πιο ντοκιμαντερίστικη προσέγγιση.
Ομως κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να λειτουργεί όπως θα έπρεπε όταν η ταινία αποφασίζει να ρίξει φως στις ζωές των μελών μέσα στη συμμορία. Υπάρχει κάτι το σκοτεινό και επικίνδυνο πίσω από όλα αυτά, τα οποία ο Νίκολς μοιάζει περισσότερο να κοιτάζει επιφανειακά και αποστεριωμένα, γεμίζοντας την ταινία με κλισέ, χωρίς ιδιαίτερες εντάσεις (περισσότερο μοιάζει σαν ένα καζάνι που βράζει) και χωρίς κάποιο ιδιαίτερο συναίσθημα – ίσως εδώ το πιο παραίτητο στοιχείο από όλα για να δέσουν τα στοιχεία της ταινίας όπως θα έπρεπε – ακολουθώντας ταυτόχρονα έναν πιο σταθερό ρυθμό στην πλοκή του μέχρι το αναμενόμενο φινάλε, καθώς επικεντρώνεται έντονα στις ανθρώπινες ιστορίες.
Αυτές οι ιστορίες αναδυκνύονται περισσότερο με τις υπέροχες ερμηνείες του Οστιν Μπάτλερ, ο οποίος παίζει τον ρόλο του Μπένι με μια ιδιαίτερη στωϊκότητα και γοητεία μετατρέποντάς τον σε έναν επαναστάτη χωρίς αιτία, της Τζοντι Κόμερ στον ρόλο της δυναμικής και φωνακλούς Κάθι στην οποία χαρίζει μια υπέροχα χαρισματική προσωπικότητα, αν και μερικές φορές νιώθεις πως δεν μπορεί να ακουστεί όσο θα έπρεπε πάνω από τις φωνές των αντρών, και του Τομ Χάρντι στο ρόλο του αρχηγού της συμμορίας, Τζόνι, ο οποίος προσπαθεί να δώσει τη δική του εκδοχή του Μάρλον Μπράντο από τον «Ατίθασο».
«Οι Μηχανόβιοι» είναι σαν ένα παλιό και καλό φωτογραφικό άλμπουμ. Γεμάτο νοσταλγικές αναμνήσεις μια ατίθασης εποχής, όπου ο κόσμος όλος έμοιαζε πως θα μπορούσε να ήταν δικός σου. Θα το ανοίξεις, θα το δεις και θα απολαύσεις κάθε του στιγμή μέσα από τις σελίδες του. Μόνο που όταν τελειώσεις, θα το κλείσεις, θα το βάλεις πίσω στο ράφι και θα συνεχίσεις τη ζωή σου, όπως και οι χαρακτήρες της ταινίας. Οσο βαρετή κι αν μοιάζει να είναι. Τουλάχιστον είσαι (;) ευτυχισμένος.
