Ο Χάλφνταν Ούλμαν Τόντελ, εγγονός της Λιβ Ούλμαν και του Ινγκμαρ Μπέργκμαν, κάνει το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του με το «Ενημέρωση Γονέων», μια ταινία που μοιάζει με ένα κοινωνικό ψυχολογικό θρίλερ, αλλά κρύβει μια αφηγηματική πολυπλοκότητα που το μετατρέπει σε κάτι πολύ περισσότερο - καθόλου τυχαίο ότι βραβεύτηκε φέτος με τη Χρυσή Κάμερα για πρώτη ταινία στο Φεστιβάλ Καννών.
Oταν ο εξάχρονος Αρμάντ κατηγορείται για - απροσδιόριστη - επιθετική κι ανάρμοστη συμπεριφορά απέναντι σε έναν συμμαθητή του, οι γονείς των παιδιών και το προσωπικό του σχολείου συναντιούνται προκειμένου να βρουν συμβιβαστική λύση. Ενώ όμως ο καθωσπρεπισμός παραχωρεί σταδιακά τη θέση του σε δηλητηριώδεις αντιπαραθέσεις, οι ενήλικοι αποδεικνύονται ανίκανοι να ξεπεράσουν τις προκαταλήψεις τους.
Ο Τόντελ σκηνοθετεί την ταινία του με μια προσέγγιση που θυμίζει θεατρικό δρώμενο: η κάμερα παραμένει κολλημένη στα πρόσωπα των χαρακτήρων, εγκλωβίζοντας τις μικροεκφράσεις τους, τις σιωπές και τις στιγμές αμηχανίας. Η αφήγηση ξεκινά με μια σχεδόν ντοκιμαντερίστικη αισθητική, όμως σταδιακά διαβρώνεται από υπαινικτικά σουρεαλιστικά στοιχεία, όπως οι απόκοσμες σκηνές χορού. Το ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι ο Αρμάντ δεν εμφανίζεται ποτέ στην οθόνη, καθώς η ιστορία του ξεδιπλώνεται μέσα από τις ερμηνείες και τις αντιδράσεις των ενηλίκων, καθιστώντας το αγόρι μια σχεδόν φαντασιακή φιγούρα, έναν καθρέφτη των προσδοκιών και των φόβων των γονιών και των δασκάλων του.
Οι ήρωες ξαφνικά αρχίζουν να κινούνται σε ένα αφύσικο, συγχρονισμένο τέμπο, σαν να είναι μαριονέτες μιας κοινωνίας που τους επιβάλλει άγραφους κανόνες συμπεριφοράς. Αυτές οι σκηνές δεν λειτουργούν απλώς ως στιλιστικές παρεκτροπές, αλλά τονίζουν το βασικό θέμα της ταινίας: την κοινωνική υποκρισία και το πώς η ανάγκη για συμμόρφωση οδηγεί τους ανθρώπους σε παραλογισμό.
Μέσα σε όλα αυτά λοιπόν ο Τόντελ, μέσω της ταινίας του, θέτει ερωτήματα για τη δύναμη της κατηγορίας σε μια κοινωνία που επιζητά την πολιτική ορθότητα μερικές φορές εις βάρος της λογικής. Χωρίς να δίνει εύκολες (ή και καθόλου) απαντήσεις, ο Τόντελ επιμένει στη δημιουργία ενός χώρου αμφιβολίας και υπαινίσσεται πως η αλήθεια δεν είναι ποτέ απόλυτη – είναι ένα εύθραυστο κατασκεύασμα που διαμορφώνεται από το ποιος την αφηγείται.
Μέσα σε αυτό το γαϊτανάκι των αμφιβολιών, στο επίκεντρό του, βρίσκεται μια εξαιρετική Ρενάτε Ράινσβε η οποία, μετά την υπέροχη εμφάνιση της στο «Χειρότερο Ανθρωπο στον Κόσμο», επιστρέφει με μια ερμηνεία που ισορροπεί μεταξύ απόγνωσης και εσωτερικής σύγκρουσης. Η σκηνή όπου ξεσπά σε ανεξέλεγκτο γέλιο – ένα γέλιο νευρικό, σχεδόν τρομακτικό – είναι η καρδιά της ταινίας: μια στιγμή απόλυτης ειλικρίνειας σε έναν κόσμο γεμάτο προσποιήσεις. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες, από τη δασκάλα μέχρι τον διευθυντή του σχολείου, λειτουργούν ως ένας συλλογικός αντίπαλος. Δεν είναι «κακοί» με την παραδοσιακή έννοια, αντιθέτως, παρουσιάζονται ως άνθρωποι που προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στην αλήθεια και στην ανάγκη να διατηρήσουν μια φαινομενική αρμονία.
Η «Ενημέρωση Γονέων» σίγουρα δεν είναι μια ταινία που θα ευχαριστήσει τους πάντες. Ο ρυθμός της είναι επίπονα αργός, το σενάριο αφήνει περισσότερα ερωτήματα παρά απαντήσεις, και η ατμόσφαιρά της είναι τόσο σφιχτή που μπορεί να γίνει ασφυκτική. Ομως, όσοι αντέχουν να βυθιστούν σε αυτόν τον ψυχολογικό λαβύρινθο, θα βγουν απόλυτα ικανοποιημένοι μέσα από αυτόν. Ο Χάλφνταν Ούλμαν Τόντελ αποδεικνύεται ένας δημιουργός που κατανοεί τη δύναμη της σιωπής και της αμφισημίας. Και αν το ντεμπούτο του είναι τόσο τολμηρό, δεν μπορούμε παρά να περιμένουμε με ανυπομονησία τι θα ακολουθήσει.