Σκηνοθέτης του «The Last Elvis», συν-σεναριογράφος του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου στο «Biutiful» και το «Birdman» (βραβευμένος με Οσκαρ για το τελευταίο), ο Αργεντίνος Αρμάντο Μπο θέλει να κάνει με το «Ενστικτο της Ζωής» μια πικρή, μαύρη σάτιρα για την ταξική ανισότητα, την ελαστική ηθική και τα βασικότερα ανθρώπινα ένστικτα σε μια ταινία που πιθανότατα έμοιαζε πιο ακραία και καυστική στο χαρτί, απ' ό,τι στην οθόνη.
Ισως γιατί οι χαρακτήρες του φλερτάρουν περισσότερο απ’ όσο θα ήθελες με την καρικατούρα και γιατί τα άκρα της ευτυχισμένης οικογένειας και των φτωχοδιαβόλων που θέλουν να την εκμεταλλευτούν τικάρουν κάθε κλισέ ακόμη κι αν οι ρόλοι του εκμεταλλευτή και του εκμεταλλευόμενου είναι δύσκολο να καθοριστούν σε μια ταινία που φιλοδοξεί να αποπροσανατολίσει την ηθική πυξίδα του θεατή.
Στο κέντρο της ιστορίας βρίσκεται ο Αντόνιο, ένας άντρας που μοιάζει να έχει την τέλεια ζωή: μια αγαπημένη οικογένεια, καλή δουλειά κι ένα όμορφο σπίτι. Η φούσκα στην οποία ζει, όμως, θα σκάσει, όταν θ’ ανακαλύψει ότι χρειάζεται επειγόντως μεταμόσχευση νεφρού. Οταν η εύρεση του δότη αργεί πολύ περισσότερο απ΄όσο ο Αντόνιο μπορεί να περιμένει και οι νόμιμες οδοί δεν οδηγούν πουθενά, ο Αντόνιο θα δοκιμάσει να βρει μόνος του το νεφρό που χρειάζεται, παίρνοντας μια σειρά από προφανώς λανθασμένες αποφάσεις.
Στο τέρμα όλων, όταν οι κοινωνικές συμβάσεις χάσουν την ισχύ τους κι όταν τα γεγονότα μας σπρώξουν στα όριά μας, ο μόνος οδηγός μας δεν είναι παρά τα ένστικτα, αυτό της επιβίωσης της επικράτησης, του ζώου μέσα μας. Το φιλμ του Μπο δεν λέει κάτι που δεν ξέρουμε για την πάλη των τάξεων ή την ανθρώπινη φύση ή που δεν έχουμε ξαναδεί και, στην πραγματικότητα, δεν το λέει καν με έναν καινούριο τρόπο.
Και ίσως η μόνη του έκπληξη να βρίσκεται στον τόνο τον οποίο επιλέγει για να αφηγηθεί την ιστορία του, ο οποίος στέκεται μεταξύ της κωμωδίας και του θρίλερ και στο πως ακόμη κι αν προσπαθείς, μοιάζει δύσκολο να αποφασίσεις ποιοι είναι οι «καλοί» και οι «κακοί» της ιστορίας. Αν υποθέσουμε ότι διαχωρισμοί σαν αυτούς έχουν νόημα στην ταινία του Μπο. Ή στην ίδια τη ζωή.
