Κάνοντας τις οικογενειακές του διακοπές στο νησί της Κω, ο Τόνι θα γνωρίσει την Αντριάνα και μεταξύ τους θα αναπτυχθεί ένας νεανικός έρωτας και μια τρυφερή σχέση αγάπης και εμπιστοσύνης. Μόνο που τα δύο παιδιά - μαζί με τα ετεροθαλή αδέλφια του Τόνι, Αλέξι και Βέτι - θα μπλεχτούν άθελα τους σε ένα επικίνδυνο κυνήγι θησαυρού. Μέσα από αυτή την περιπέτεια στην Ελλάδα, οι σχέσεις των τριών αγοριών θα δυναμώσουν και το ειδύλλιο της Αντριάνας και του Τόνι θα αφήσει μια υπόσχεση για το μέλλον.
Ελληνο-φινλανδική παραγωγή γυρισμένη στην Κω, το «Περιπέτεια στο Αιγαίο» είναι από μια άποψη η κάτι παραπάνω από «καλώς εννοούμενη» εφαρμογή της προσέλκυσης ξένων παραγωγών στην Ελλάδα.
Η απεικόνιση των «ελληνικών ομορφιών» δεν γίνεται δωρεάν, αλλά στο πλαίσιο μιας ταινίας που εξελίσσεται εν μέσω θέρους σε ένα ελληνικό νησί και η μείξη Ελλήνων και ξένων συντελεστών λειτουργεί πρωτίστως σεναριακά και δευτερευόντως για λόγους «συμπαραγωγής», αφήνοντας χώρο για αβίαστη bilingual και τουριστική δράση.
Με αυτόν τον τρόπο βρίσκεται πιο κοντά στα «Δύο Πρόσωπα του Ιανουαρίου» και ευτυχώς μακριά από το «Νικόστρατος: Ενα Ξεχωριστό Καλοκαίρι», αποφεύγοντας να στηρίξει τη μυθοπλασία της πάνω σε παρωχημένα «ελληνικά» κλισέ, αλλά αντιμετωπίζοντας το φυσικό τοπίο ως απαραίτητο αλλά όχι κυρίαρχο πρωταγωνιστή της αφήγησής της.
Από μια άλλη πλευρά πάλι, παρά την προώθησή της ως κάτι πιο ενήλικο, η «Περιπέτεια στο Αιγαίο» είναι μια καθαρά εφηβική (έως και παιδική) περιπέτεια με συγκεκριμένο target group, καλοφτιαγμένη ως τέτοια, που προορίζεται αποκλειστικά για να ικανοποιήσει το «αστυνομικό δαιμόνιο» που κάποια στιγμή γεννιέται σε κάθε παιδί ανεξαρτήτως εθνικότητας, ειδικά αν ο ήρωάς του είναι ακόμη και σήμερα ο... Ιντιάνα Τζόουνς.
Καλοκουρδισμένη με την τηλεοπτική λογική ενός σφιχτού επεισοδίου μιας «οικογενειακής» σειράς μυστηρίου και με τρεις υπέροχους Φινλανδούς μικρούς πρωταγωνιστές, η «Περιπέτεια στο Αιγαίο» λειτουργεί σαφώς καλύτερα όταν δεν επικεντρώνεται στο ελληνικό καστ που μοιάζει αψυχολόγητα αδέξιο και αφήνεται χωρίς ενοχή στον παιδικό ενθουσιασμό που θα οδηγήσει στη λύση του μυστηρίου μέσα από μια απλή (πολλές φορές και απλοϊκή), αλλά τελικά αποτελεσματική αφήγηση.
Ξέγνοιαστη, τρυφερή, καλοκαιρινή, η «Περιπέτεια στο Αιγαίο» μπορεί να επαινεθεί για την παραγωγή της και τη φροντίδα που απαιτεί μια ταινία που έχει για βασικό της θεατή ένα παιδί, χωρίς ωστόσο ποτέ να γίνεται κάτι περισσότερο απ’ αυτό.
Εκτός αν το γεγονός πως ο φαινομενικά ανώδυνος τρόπος με τον οποίο απεικονίζει την κουτοπονηριά των Ελλήνων, μας φέρνει μπροστά σε μια τολμηρή κατάθεση για το «αιώνιο ελληνικό καλοκαίρι», πράγμα που προφανώς δεν έχει γίνει ηθελημένα...
