Ο Ραχίμ βρίσκεται στη φυλακή εξαιτίας ενός χρέους που δεν μπόρεσε να πληρώσει και ο πιστωτής του (και συγγενής της πρώην γυναίκας του) τον κατήγγειλε. Επιτυγχάνει να πάρει μία διήμερη άδεια κι έχει ένα σχέδιο στο μυαλό του: η (κρυφή από όλους) νέα σύντροφός του έχει βρει στο δρόμο μία τσάντα με χρυσά νομίσματα. Θα τα πουλήσουν και θα αποπληρώσουν το δάνειο, ώστε να αποφυλακιστεί και να παντρευτούν. Μόνο που τελευταία στιγμή ο Ραχίμ μετανιώνει, ψάχνει και βρίσκει τη γυναίκα που έχασε την τσάντα της και την παραδίδει. Ο διευθυντής των φυλακών καλεί τα media και η πράξη του Ραχίμ παίρνει μεγάλες διαστάσεις. Αποφυλακίζεται με όρους, αλλά για να βρει δουλειά και να ξεπληρώσει το χρέος του, οφείλει να αποδείξει ότι όντως τα γεγονότα έγιναν όπως τα ισχυρίζεται. Και δεν είναι καθόλου απλό. Οπως δεν είναι καθόλου απλό το πώς η κοινωνία είναι έτοιμη να δοξάσει και να σταυρώσει έναν άνθρωπο την επόμενη στιγμή.
Ο δύο φορές οσκαρικός σκηνοθέτης Ασγκάρ Φαραντί («Ενας Χωρισμός», «Ο Εμποράκος», «Το Ξέρουν Ολοι») επιστρέφει στο Ιράν με ακόμα μία ιστορία που τεστάρει τον θεατή σε όσα ήταν σίγουρος ότι αποτελούν προσωπικές αξίες. Είναι το νόμιμο και ηθικό; Είναι το σωστό και δίκαιο; Και είμαστε σίγουροι ότι «αν κάνεις το καλό», τότε «η ζωή θα στο επιστρέψει»;
Θυμίζοντας τον αριστοτεχνικό βερμπαλισμό των σκηνών του «Ενός Χωρισμού», πατώντας σ' ένα πυκνό, καλογραμμένο σενάριο που ανατρέπει συνεχώς τη γνώμη μας για το ποιος έχει δίκιο, παρακολουθούμε τις προσπάθειες του ήρωα να βρει λύση: όχι μόνο τα χρήματα που θα του χαρίσουν την ελευθερία του, αλλά και τις αποδείξεις που θα αποκαταστήσουν την τιμή του. Κι όχι μόνο τη δική του. Η αδελφή του κι ο γαμπρός του έχουν μπει εγγυητές και ρισκάρουν την ευημερία τους για το δικό του μέλλον. Η σύντροφός του δέχεται καθημερινή επίθεση από την οικογένειά της για τη συσχέτισή της με έναν εγκληματία. Και πάνω από όλα: από τον πρώτο του γάμο έχει έναν μικρό γιο - ένα εσωστρεφές, ντροπαλό αγοράκι που επιδεινώνει το τραύλισμά του, κάθε φορά που τα παιδιά στο σχολείο του κάνουν bullying για τον φυλακισμένο πατέρα του.
«Από πότε αυτός που κάνει το αναμενόμενα σωστό, δοξάζεται ως ήρωας;» επιχειρηματολογεί με οργισμένη απόγνωση ο πιστωτής του, ο οποίος εξηγεί ότι για να τον καλύψει τότε, έχασε κι ο ίδιος τα πάντα - μέχρι και την προίκα της κόρης του. «Εγώ που υπήρξα πάντα σωστός με τα χρέη μου, είμαι ο κακός της υπόθεσης;»
Εξαιρετικές ερμηνείες από το σύνολο των ηθοποιών του, με τον πρωταγωνιστή του, Αμίρ Τζαντίντι, να στοιχειώνει την οθόνη με μία παράδοξη ευγένεια και γλυκύτητα στο απελπισμένο του βλέμμα. Κι αν ο Φαραντί φροντίζει να κλείνει την κάμερα σε κοντινά του που προκαλούν την ενσυναίσθηση μας, ταυτόχρονα φροντίζει το φόντο της δράσης να αποκαλύπτει πολλά περισσότερα. Σκηνοθετεί με μαεστρία, ατμόσφαιρα και κλιμακούμενη ένταση έναν θορυβώδη λαβύρινθο ανθρώπων σε απόγνωση. Τα πλάνα του κατακλύζονται από μία πολυκοσμία - στις αγορές χρυσού που πωλούνται οικογενειακά κειμήλια, στα κοινωφελή ιδρύματα όπου φουκαράδες περιμένουν στους διαδρόμους για θεσμική βοήθεια, στους δρόμους του μεροκάματου που γυναίκες και άντρες προσπαθούν να επιβιώσουν, αλλά και στο εσωτερικό των φτωχικών σπιτιών που κανείς δεν έχει ιδιωτικότητα. Ο αβίαστος κοινωνικός του ρεαλισμός δίνει το πλαίσιο, τη θερμοκρασία και τον σωστό τόνο στην ταινία: κανένας τίμιος άνθρωπος δεν μπορεί να αποπληρώσει τα χρέη του μέσα σε αυτή την οικονομία.
Ο τίτλος όμως δεν είναι καθόλου τυχαίος. Γιατί ο Φαραντί θέλει να καυτηριάσει, με περισσή ειρωνία, πώς κατασκευάζονται ή αποκαθηλώνονται ήρωες μέσα σε μια μέρα. Να κάνει ένα ευρύτερο, παγκόσμιο σχόλιο για τη δύναμη των social media στις σύγχρονες κοινωνίες: πώς τα χειρίζεται το σύστημα (π.χ. οι διεφθαρμένες φυλακές) για να υπερασπιστεί την εικόνα του, πώς μπορεί να τα εκμεταλλευτεί ο οποιοσδήποτε για να αμαυρώσει την τιμή ενός ανθρώπου, πώς τα εκλαμβάνει το κοινωνικό σύνολο ως μέσο για ένα ανεξέλεγκτο λαϊκό δικαστήριο.
Οχι, ο τίτλος δεν είναι καθόλου τυχαίος. Κάνοντας μία διακριτική υπόκλιση στον «Κλέφτη Ποδηλάτων», η φιγούρα του μικρού αγοριού που παρακολουθεί σιωπηλά τη δράση είναι το πιο σπαραχτικό στοιχείο στην ταινία. Πάντα παρούσα στη βαβούρα των ενήλικων Το παιδί είναι ο καθρέφτης όλων. Στη σιωπή του δικάζονται, στο τραύλισμά του καταδικάζονται. Στα μάτια του, ο πατέρας του μπορεί να μην είναι ήρωας, μπορεί να μην είναι καν αθώος. Αλλά είναι ο μπαμπάς του.
