Η αρχαία τραγωδία, η Νικόλ Κίντμαν, το σινεμά τρόμου, ο Κόλιν Φάρελ και οι γιατροί.
Να μερικά από τα θέματα που πέφτουν στο (χειρουργικό) τραπέζι της νέας ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου που, μετά την πρεμιέρα της στο 70ό Φεστιβάλ Καννών και το Βραβείο Σεναρίου στον Γιώργο Λάνθιμο και τον Ευθύμη Φιλίππου, προβάλλεται ήδη στις αίθουσες της Αμερικής.
Η αρχική ιδέα ήταν ότι ένα νεαρό αγόρι κατηγορεί κάποιον για το θάνατο του πατέρα του και ζητάει εκδίκηση. Προσπαθώντας να βρούμε πώς θα χτίσουμε την ιστορία, τα ερωτήματα που θα θέσουμε στον εαυτό μας και την πίεση που θα βάλουμε στους ήρωες, ξεκινήσαμε από την τραγωδία και φτάσαμε στο σινεμά του τρόμου. Και στην πραγματικότητα, ξεκινήσαμε ένα διάλογο με όλα αυτά τα είδη.
Οταν γράφουμε, δεν σκεφτόμαστε ποτέ ποιος θα διαβάσει το σενάριο, πώς θα μοιάζει η ταινία, σε ποιο μέρος θα διαδραματίζεται. Γράφουμε πάντα για καταστάσεις που θα μπορούσαν να συμβούν οπουδήποτε στον κόσμο. Οταν το ολοκληρώσαμε, άρχισα να σκέφτομαι ποιο θα ήταν το ιδανικό μέρος - ένιωσα ότι ήταν μια περισσότερο αμερικανική ταινία. Δουλεύω περισσότερο με το ένστικτο και έτσι δεν έχω κάποια απάντηση στο γιατί το ένιωσα αυτό. Υπήρξε μεγάλη συζήτηση για το αν θα ήταν μία αγγλική ή μία αμερικανική ταινία. Ισως το θέμα, ίσως ο διάλογος ανάμεσα στα κινηματογραφικά είδη, ακόμη και το ιατρικό σύστημα της Αμερικής έμοιαζε να ταιριάζει καλύτερα στην ιστορία.
Διαβάστε ακόμη: O Γιώργος Λάνθιμος αναλύει μια σκηνή από τον «Θάνατο του Ιερού Ελαφιού»
H σχέση μου με τους γιατρούς είναι ότι δεν πολυθέλω να τους επισκέπτομαι. Δεν ξέρω από πού έχει προκύψει αυτό. Είναι ο τρόμος του άγνωστου... Μπορεί να φαίνονται παράξενες στους περισσότερους, αλλά είναι πολύ λογικές οι επιλογές που κάνεις όταν χτίζεις μια ιστορία. Αν σκεφτείς ποιος είναι ο πιο ιδανικός άνθρωπος για να έχει στα χέρια του τη ζωή κάποιου άλλου, αυτός είναι ένας χειρουργός.
Γράφοντας, συνειδητοποιήσαμε τους παραλληλισμούς με την αρχαία τραγωδία. Ετσι ξεκινήσαμε, κάθε φορά που θεωρούσαμε ότι υπήρχε αυτή η δυνατότητα, να κάνουμε αναφορές στην ιστορία της Ιφιγένειας, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν προσπαθήσαμε να διασκευάσουμε μια τραγωδία.
Αυτή η εντύπωση, ότι σαν Ελληνες ξέρουμε καλύτερα ή αντιλαμβανόμαστε βαθύτερα την αρχαία τραγωδία, δεν ισχύει. Δεν νομίζω ότι έχουμε την παιδεία που μας επιτρέπει να υποστηρίξουμε κάτι τέτοιο. Οπως κάθε άνθρωπος που ενδιαφέρεται για την τέχνη, το θέατρο, την αφήγηση, συναντάς αυτά τα κείμενα κάποια στιγμή στη ζωή σου και προσπαθείς να τα καταλάβεις. Δεν έχω κάποια προνομιακή σχέση με τις τραγωδίες, επειδή είμαι Ελληνας.
Οταν ξεκινάω να σκέφτομαι μια ταινία, δεν είναι ότι προσπαθώ να είμαι λιγότερο ή περισσότερο προκλητικός, λιγότερο ή περισσότερο mainstream. Εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι να εξερευνώ τα θέματα που κάθε φορά μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον και επίσης να δουλεύω σε συνθήκες δημιουργικής ελευθερίας. Ξέρω ότι αυτό, το τελευταίο, δεν είναι κάτι που γίνεται πάντοτε ή στο βαθμό που θα επιθυμούσα, αλλά για μένα είναι προτεραιότητα.
Δεν διαβάζω πολλές από τις κριτικές για τις ταινίες μου την εποχή που γράφονται. Ισως πιο μετά, μου αρέσει να ανατρέχω σε μερικές, ίσως τις πιο κακές, για να δω αν μπορώ να πάρω κάτι από αυτές. Γενικά, οι κριτικές είναι ανθρώπινες απόψεις και τις σέβομαι, αλλά ο καθένας μας έρχεται από διαφορετικό σημείο, με τελείως διαφορετικές εμπειρίες και κουλτούρες, οπότε δεν μπορείς να περιμένεις από όλους να αντιδράσουν με τον ίδιο τρόπο.
Δείτε ακόμη: «Γιατρέ, τι έχω;»: Μια επίσκεψη στο site του «The Killing of a Sacred Deer» του Γιώργου Λάνθιμου**
O Κόλιν Φάρελ ήταν μια προφανής επιλογή για το ρόλο του πατέρα. Είχαμε περάσει ωραία στον «Αστακό». Είναι ένας απίστευτος ηθοποιός και άνθρωπος. Το να δουλέψουμε ξανά μαζί ήταν και για τους δύο ευτυχία. Και είχαμε και την ευκαιρία να πάμε τη συνεργασία μας ένα βήμα μπροστά. Αυτός ο ρόλος είναι πιο πολύπλοκος από τον προηγούμενο. Με τη Νικόλ Κίντμαν είχαμε βρεθεί πριν από αυτό το σενάριο και ήξερα ότι εκτιμούσε τη δουλειά μου, όπως κι εγώ εκτιμώ πάρα πολύ τη δική της ως ηθοποιού. Διάβασε το σενάριο καθώς το διαμορφώναμε, και μου είπε ότι θέλει να το κάνει.
Δεν σκέφτομαι τους θεατές όταν φτιάχνω μια ταινία, αλλά όχι με την έννοια ότι αδιαφορώ για τους θεατές. Είναι πολύ δύσκολο να φτιάξεις κάτι με σκοπό να αρέσει σε πολλούς ανθρώπους. Πηγαίνω πάντα με αυτό που μου αρέσει εμένα και προσπαθώ να εμπιστευτώ το ένστικτό μου. Και αλλάζω συνεχώς άποψη για το τι είναι σωστό και τι όχι, κατά τη διάρκεια του σεναρίου, του γυρίσματος, του μοντάζ, ακόμη και όταν βλέπω την ταινία ξανά και ξανά, αφού έχει τελειώσει. Νομίζω ότι είναι μια διαδικασία που δεν τελειώνει ποτέ.
Δείτε ακόμη:
- «What a charming boy». Δείτε μια ακόμη σκηνή από το «Θάνατο του Ιερού Ελαφιού» του Γιώργου Λάνθιμου
- «Είναι οι ορμόνες». Πρώτη σκηνή από το «Θάνατο του Ιερού Ελαφιού» του Γιώργου Λάνθιμου
- «Νικόλ, να θυμάσαι ότι γυρίζουμε μια κωμωδία». Το Flix στη συνέντευξη Τύπου του «Θανάτου του Ιερού Ελαφιού» του Γιώργου Λάνθιμου
