Το «Ανθρώπινο Κεφάλαιο» του Πάολο Βιρτζί, η φετινή πρόταση της Ιταλίας για το Ξενόγλωσσο Οσκαρ, είναι ένα αστυνομικό θρίλερ στο ύφος του Κλοντ Σαμπρόλ που, ταυτόχρονα, εκθέτει με φινέτσα και στιλ την ακόρεστη όρεξη των πλουσίων για χρήματα κι εξουσία: πράγματα απλά, καθημερινά, όσο η περιρρέουσα ευρωπαϊκή πικρία για την οικονομική κρίση. Στο φιλμ, κομμάτι του ensemble cast της ταινίας, η Γκολίνο είναι η Ρομπέρτα (ερμηνεία για την οποία τιμήθηκε φέτος με το Ντονατέλο β’ γυναικείου ρόλου), η σύζυγος του loser κτηματομεσίτη Ντίνο που μεγαλοπιάνεται προκαλώντας, με την πλεονεξία του, οικογενειακό ντόμινο. Σ’ ένα γεμάτο ενέργεια τηλεφώνημα Ρώμη – Αθήνα, η Βαλέρια Γκολίνο μίλησε στο Flix για το ρεαλισμό της ταινίας, για την ευκολία του να στρέφεις το βλέμμα μακριά απ’ ό,τι σε απειλεί, αλλά και για τις σύγχρονες ελληνικές ταινίες όπου θα ήθελε να παίξει. Ή, απλώς, να σκηνοθετήσει μία!
Πριν λίγα χρόνια η ιστορία του «Ανθρώπινου Κεφαλαίου» δε θα μπορούσε να έχει συμβεί. Η ταινία βασίζεται σ’ ένα μυθιστόρημα αμερικάνικο, του Στίβεν Αμιντον και το πρόβλημα για το οποίο μιλά ήταν βασισμένο στην αμερικανική κοινωνία με τρόπο που δε συναντούσαμε εμείς. Οχι τότε. Τώρα ναι. Εκείνο που ήταν κάτι το μακρινό ή, τουλάχιστον, εμείς δεν το ξέραμε, δεν το είχαμε διαπιστώσει, τη συνθλιβή του ανθρώπου από τους οικονομικούς μεγιστάνες, τώρα είναι κάτι που αρκετά εύκολα, αλλάζοντας βέβαια μερικές συνήθειες, μικρά πράγματα, μεταφράστηκε απόλυτα στην ιταλική κοινωνία. Είναι αυτό η σύγχρονη πραγματικότητα; Νομίζω ναι, έχει γίνει τόσο πραγματικότητα που το μιλάμε συνέχεια, ο καθένας είναι χτυπημένος με το δικό του τρόπο, μπορεί με διαφορετικό τρόπο, αλλά υπάρχει, έχει μπει στις ζωές μας και όλοι το αναγνωρίζουμε. Το «Ανθρώπινο Κεφάλαιο» είναι μια συγκεκριμένη ιστορία, για έναν ιδιαίτερο κόσμο, μιλάει για ένα μέρος της Ιταλίας, τη Βόρεια, αλλά θα μπορούσες άνετα να την κάνεις στον Νότο, θα είχε άλλες φάτσες, άλλη προσωπικότητα και το ίδιο πρόβλημα.
Η ηρωίδα μου στην ταινία, η Ρομπέρτα, είναι, πάνω απ’ όλα… έγκυος! Είναι μια γυναίκα πολύ νορμάλ, με τις αδυναμίες της, λιγότερο νευρωτική απ’ τους άλλους, αλλά η πραγματικότητά της αυτή τη στιγμή που τη συναντάμε είναι η εγκυμοσύνη της. Είναι μια 40άρα που έμεινε έγκυος αργότερα π’ ό,τι ήθελε, άρα ζει την εγκυμοσύνη με περισσότερο συναίσθημα, μεγαλύτερη προστατευτικότητα κι απ’ ό,τι συνήθως, η εγκυμοσύνη την αναγκάζει κάπως, μέσα στο υποσυνείδητό της, να μη βλέπει ό,τι θα μπορούσε να βλέπει πιο καθαρά. Μια γυναίκα που κάνει την ψυχολόγο, είναι μέσα σε μια σχέση με έναν άνθρωπο, θα έπρεπε να καταλαβαίνει τι γίνεται γύρω της, κοντά της. Τη βλέπεις και λες, καλά τώρα, τόσο μαλάκας είναι η Ρομπέρτα, αφού είναι έξυπνη, έχει συναισθηματική κατανόηση για τους άλλους, πώς δεν καταλαβαίνει ότι το δικό της μικρό όνειρο δεν ισχύει; Εγώ, για να την καταλάβω και να την παίξω, έκανα την εγκυμοσύνη της ερμηνευτικό εργαλείο για όλες της τις αντιδράσεις.
Δεν είναι λίγες οι φορές που κλείνουμε τα μάτια σ’ αυτό που συμβαίνει στη ζωή μας. Το κάνουμε καθημερινά, για διάφορους λόγους. Προσπαθούμε να περάσουμε την ημέρα και να ξέρουμε ποιες θα είναι οι προτεραιότητες για τις οποίες θα παλέψουμε και τα υπόλοιπα τα βάζουμε σε δεύτερη μοίρα. Από την άλλη πλευρά, η Ρομπέρτα, η γυναίκα που υποδύομαι στο «Ανθρώπινο Κεφάλαιο», είναι σχεδόν το μάτι του ανθρώπου που κοιτάει, μένει απ’ έξω από τα πράγματα και γι’ αυτό έχει μια πιο νορμάλ, πιο νιούτραλ άποψη.
Το αν είναι ωραίο να παίζεις σ’ ένα ensemble cast εξαρτάται… από το ποιοι είναι οι άλλοι ηθοποιοί! Οταν είναι καλοί, είναι πραγματικά πολύ ωραία εμπειρία. Κι αυτοί εδώ δεν είναι απλώς καλοί ηθοποιοί, είναι καλοί μου φίλοι κι αυτό κάνει τα πράγματα διαφορετικά. Η Βαλέρια Μπρούνι Τεντέσκι είναι απ’ τις καλύτερές μου φίλες, ο Φαμπρίτσιο Τζιφούνι είναι καλός μου φίλος, Φαμπρίτσιο Μπεντιβόλιο ήταν ο άντρας μου για χρόνια: και δεν είναι άσχημος όπως τον βλέπετε στην ταινία, στην πραγματικότητα είναι ακόμα ένας πολύ ωραίος άντρας, σπουδαίος ηθοποιός, εγώ τον βρίσκω εκπληκτικό στην ταινία, έχει το ύφος που θα ταίριαζε στους αδελφούς Κοέν, λίγο γλοιώδες, λίγο χαζό, είναι ένας πολύ ωραία γραμμένος χαρακτήρας, όπως και όλοι οι βασικοί ήρωες της ταινίας. Το ensemble cast σημαίνει απ’ τη μία ότι έχεις λιγότερο χρόνο στο πανί και λιγότερο χρόνο για να βάλεις τις βάσεις για το χαρακτήρα που ερμηνεύεις, αλλά απ’ την άλλη, αν παίζεις παρέα με καλούς ηθοποιούς, είναι απίστευτα ωραίο, όχι μόνο να δουλεύεις μαζί τους, αλλά κι απλώς να τους κοιτάς, να τους θαυμάζεις.
Αφού δε με φωνάζει κανείς να παίξω στην Ελλάδα, θα βρω αφορμή να κάνω δική μου ταινία εκεί. Υπάρχει μια πολύ ωραία νέα γενιά από Ελληνες σκηνοθέτες και το ξέρουμε όλοι μέσα σ’ αυτό που κάνουμε, μέσα στην διεθνή κινηματογραφική κοινότητα: λένε, στην Ελλάδα υπάρχει πολύ ωραίο σινεμά, το λένε παντού πια. Θα μου άρεσε πολύ να παίξω τώρα σε ελληνική ταινία, ακόμα περισσότερο να βρω μια ιστορία να κάνω στην Ελλάδα ως σκηνοθέτης. Μια ταινία για τη δική μου Ελλάδα βέβαια, που μπορεί να μην είναι του Αβρανά, ή της Αθηνάς, ή εκείνων που μένουν εκεί και την έχουν ζήσει τα τελευταία χρόνια, αλλά είναι η δική μου εμπειρία στην Ελλάδα.
Θέλω πάρα πολύ να σκηνοθετήσω ξανά. Σκέφτομαι μόνο αυτό. Κάνω ταινίες με μεγάλη χαρά μου, φυσικά, ως ηθοποιός, αλλά ψάχνω μια ιστορία για να την κάνω ταινία, μια ιστορία να με τραβήξει όπως το «Μέλι». Είχα μια υπέροχη εμπειρία με την πρώτη μου ταινία και μια απίστευτα στενή σχέση με το θέμα μου κι είναι δύσκολο να βρω κάτι να μ’ ενθουσιάζει με τον ίδιο τρόπο. Δε θέλω να κάνω μια ταινία τώρα επειδή απλώς μπορώ να την κάνω, επειδή όλοι μου λένε ότι με την επιτυχία του «Miele» που πήγε καλά, θα είναι πιο εύκολο να τη δρομολογήσω απ’ ό,τι την πρώτη φορά. Αλλά αφού δεν την έχω τώρα την ιστορία μου, πώς να την κάνω; Δεν κάθομαι να την περιμένω, την ψάχνω, βρίσκομαι συνέχεια με τη συν-σεναριογράφο μου και συζητάμε, δοκιμάζουμε ιδέες. Και θα τη βρούμε.
