Η κραυγή της Ελληνίδας μάνας («Οχι στα βαθιάααα παιδί μουυυυ») έχει δικαιωθεί πολλές φορές στις μεγάλες οθόνες - με πρώτη και κύρια (αιτία του καλοκαιρινού εφιάλτη μας) τον Μπρους. Τον καρχαρία του Στίβεν Σπίλμπεργκ.
Δεν ξέρω για εσάς, αλλά για εμάς το τραύμα αυτής της ταινίας επηρέασε (και συνεχίζει να επηρεάζει) πόσο ξανοιγόμαστε στις παραλίες - όσο γοητευτικό κι αν είναι να ξεφύγεις από την πολυκοσμία, τόσο η επιθετική μουσική του Τζον Γουίλιαμς ξεκινά από μόνη της να βουίζει στα αυτιά και να μας επιστρέφει πίσω, εκεί που πατάμε.
Επίσης, μιλώντας για την ανάγκη να ξεφύγει κανείς από την πολυκοσμία μιας παραλίας. Μην το πάμε στο άλλο άκρο: όχι μόνοι σε παραλίες με επικίνδυνα νερά. Μόνοι, ούτε στον παράδεισο...
Από τα «Σαγόνια του Καρχαρία» (Jaws, 1875) του Στίβεν Σπίλμπεργκ και **«Σε Ρηχά Νερά» (The Shallows, 2016) του Γιομ Κολέτ-Σερά
