Εξαιρετικός εκπρόσωπος ενός κοινωνικού σινεμά στα ίχνη αυτού του Μαρσέλ Πανιόλ και συνοδοιπόρος σκηνοθετών της απέναντι πλευράς της Μάγχης όπως ο Κεν Λόουτς ή ο Μάικ Λι, ο Ρομπέρ Γκεντιγκιάν, διατηρεί ταυτόχρονα και τον ανεπίσημο τίτλο του χρονογράφου της πόλη τους Μασσαλίας. Οι συχνά μικρές σε φιλοδοξία μα μεγάλες σε συναισθηματικό αντίκτυπο ιστορίες του διαδραματίζονται εκεί στην περιοχή του Λ' Εστάκ, στα όρια του λιμανιού που αποτελεί την καρδιά της πόλης κι έχουν για πρωταγωνιστές σχεδόν σταθερά τον Ζαν Πιερ Νταρουσέν και την Αριάν Ασκαρίντ.
Κι αν κάποτε οι ιστορίες του τον απομακρύνουν από εκεί, όπως στην περίπτωση του πολεμικού του φιλμ «L Arme De La Crime», ή του (με τον δικό του τρόπο) αστυνομικού θρίλερ «Lady Jane», δεν μένει πολύ καιρό μακριά της ή μακριά από τη βασική θεματική του που δεν είναι άλλη από τις ζωές των «απλών ανθρώπων».
Για τα «Χιόνια του Κιλιμάντζαρο» ο Γκεντιγκιάν δανείζεται την βασική ιδέα από ένα ποίημα του Βίκτορα Ουγκό αλλά την μεταφέρει ξανά στην γνώριμη περιοχή του επιστρέφοντας από εκεί που ξεκίνησε: στον τόπο του και τους ηθοποιούς του. «Οπως και στο “Dernier Été “ το 1980 ή στο “Marius et Jeannette” το 97, ήθελα να πάρω ξανά τον σφυγμό των πραγμάτων » λέει. «Να κοιτάξω ξανά την Εστάκ, τη γειτονιά που γεννήθηκα και τους “φτωχούς ανθρώπους” που ζουν εκέι. Γύρισα στο μέρος απ όπου ξεκίνησα για να κοιτάξω ξανά τον κόσμο του. Να δω πως είναι σήμερα και να θυμηθώ και πάλι μαι δυο βασικές πανανθρώπινες αλήθειες.»
Δείτε τη συνέντευξη του Ρομπέρ Γκεντιγκιάν στο Flix, στο βίντεο που ακολουθεί.
