Αυτός είναι ένας από τους πιο γοητευτικούς Γάλλους ηθοποιούς, μια νότα ρετρό σε μια σύγχρονη βιομηχανία που θα χρειαζόταν το «The Artist» και το βραβείο ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Καννών για να τον σώσει από την εικόνα του μυστικού πράκτορα στις δύο ταινίες «ΟSS 117» που μέχρι σήμερα αποτελούσαν την προσφορά του στο σινεμά. Στο «The Artist» υποδύεται τον Τζορτζ Βαλεντίν, έναν ηθοποιο του βωβού κινηματογράφου που αρνείται να δεχθεί τον ερχομό του ήχου.
Αυτή είναι η σύζυγος του Μισέλ Χαζαναβίσιους, σκηνοθέτη του «Τhe Artist», μια ηθοποιός από την Αργεντινή που μεγάλωσε όμως και ζει μόνιμα στη Γαλλία. Το 2000 προτάθηκε για Σεζάρ καλύτερης πρωτοεμφανιζόμενης ηθοποιού για το «Μeilleur Espoire Feminin» του Ζεράρ Ζινιό, ενώ το 2001 συμμετείχε στο «A Knight’s Tale» του Μπράιαν Χέλγκελαντ. Στο «The Artist» υποδύεται την Πέπι Μίλερ, μια άσημη κοπέλα που μετά από μια τυχαία φωτογραφία με τον Τζορτζ Βαλεντίν γίνεται αστέρι πρώτου μεγέθους.
To να υποδυθείτε αυτό το ζευγάρι ήταν για σας ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα, ακριβώς όπως το «The Artist» ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα για τον Μισέλ Χαζαναβίσιους;
Ντιζαρντέν: Το όνειρο ήταν του Μισέλ. Εμείς απλά ήμασταν τυχεροί να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις του. Για μένα το όνειρο μου είναι να παίζω ωραίους μυθικούς χαρακτήρες, όπως έναν καουμπόη ή έναν μυστικό πράκτορα...
Μπεζό: Παρακολουθώ αμερικάνικες ταινίες από τότε που ήμουν πολύ μικρή. Οι γονείς μου ήταν από την Αργεντινή και έτσι η επιρροή της Αμερικής ήταν πολύ μεγάλη. Για μένα το να κάνω μια αμερικανίδα σταρ ήταν ένα όνειρο ζωής, αλλά δεν πίστευα πότε πως θα έφτανε η στιγμή να το κάνω. Είμαι από την Αργεντινή, αλλά ζω στη Γαλλία και νιώθω Γαλλίδα. Δουλεύω εδώ και δεκαπέντε χρόνια, αλλά η καριέρα μου είναι τελείως διαφορετική από του Ζαν. Δεν είμαι τόσο γνωστή όσο αυτός και το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να καταφέρω να κάνω πολλά και διαφορετικά πράγματα στο σινεμά.
Zαν Ντιζαρντέν
Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που προσφέρει μια βωβή ταινία σε έναν ηθοποιό;
Μπεζό: Οι κλακέτες… Σοβαρά. Δουλέψαμε όπως θα δουλεύαμε και σε μια ομιλούσα ταινία. Απλά ανακαλύψαμε αυτό που ήδη ξέραμε: πως το συναίσθημα δεν έρχεται από το διάλογο αλλά από πράγματα που δεν έχεις φανταστεί. Είναι το σημείο που ανακαλύπτεις πως αυτό που «μιλάει» είναι το σώμα σου και όχι το μυαλό σου. Γυρίζαμε μερικές σκηνές και είμασταν σίγουροι πως ήταν απαίσιες, πως κάναμε ό,τι μας ερχόταν στο κεφάλι. Οταν μετά τις παρακολουθούσαμε στο μόνιτορ, ως δια μαγείας λειτουργούσαν. Από κάποια στιγμή και μετά δεν σκεφτήκαμε ποτέ ξανά πως παίζουμε σε μια βωβή ταινία.
Ντιζαρντέν: Η προσπάθεια να μην είσαι μελοδραματικός, να παίζεις σαν να είσαι ο χαρακτήρας, ούτε πιο πάνω, ούτε πιο κάτω. Οπως θα έκανες σε μια ταινία με ήχο!
Πόσο εύκολο ήταν για τον Μισέλ Χαζαναβίσιους να σας πείσει να αναλάβετε τους πρωταγωνιστικούς ρόλους;
Μπεζό: Πανεύκολο. Ο ρόλος γράφτηκε για μένα, οπότε δεν μπορούσα παρά να τον δεχτώ με πολύ μεγάλη χαρά. H μόνη δυσκολία ήταν στην προετοιμασία της ταινίας. Εκεί έπρεπε να βρω τον δικό μου χώρο. Να αποστασιοποιηθώ από τη δουλειά του Μισέλ και να επικεντρωθώ στη δημιουργία του χαρακτήρα της Πέπι Μίλερ. Δεν ήταν εύκολο, αλλά το κατάφερα.
Ντιζαρντέν: Την πρώτη φορά που ο Μισέλ μου ανακοίνωσε τις προθέσεις του, είπα αμέσως ναι. Μετά άρχισα να έχω αμφιβολίες. Δεν ήμουν σίγουρος ότι έπρεπε να το κάνω, για το λόγο πως δεν ήξερα πολλά πράγματα για την εποχή, το βωβό σινεμά, τη λογική του. Ο Μισέλ όμως μου αποκάλυψε πως ο ρόλος είχε γραφτεί για μένα και πως δεν υπάρχει κανείς άλλος για να το κάνει. Φυσικά και θα το έκανα. Τώρα πια θέλω να κάνω μόνο βωβές ταινίες!
Μπερενίς Μπεζό
Μελετήσατε συγκεκριμένους ηθοποιούς για να δημιουργήσετε τους ρόλους σας;
Ντιζαρντέν: Είδα πολλές ταινίες του Ντάγκλας Φέρμπανκς. Επαιζε πάντοτε τον ίδιο ρόλο και πάντοτε με μουστάκι. Ο Ζορό είχε μουστάκι, ο Σωματοφύλακας είχε μουστάκι, ο Ταρζάν είχε μουστάκι... Μελέτησα τον Τζιν Κέλι για το χαμόγελο του, την ενέργεια του. Τον Βιτόριο Γκάσμαν για την κίνηση του. Τον Κλαρκ Γκέιμπλ για το μουστάκι του. Κι αυτόν! Και τη Λάσι που ήταν ευτυχισμένη που είναι σκύλος...
Μπεζό: Για ένα ολόκληρο χρόνο μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ τι θα έκανα αν ζούσα στη δεκαετία του ’20. Τι θα φορούσα, πως θα χόρευα, πως θα ήταν τα μαλλιά μου... Μελέτησα πολύ την Τζόαν Κρόφορντ, η οποία στα πρώτα βήματα της καριέρας της ήταν χορεύτρια. Είχε κάτι το τόσο διαφορετικό σε σχέση με όλες τις άλλες. Πίστεψα πως η ενέργεια που είχε η Κρόφορντ ήταν κάτι που έπρεπε να έχει και η Πέπι στην ταινία. Την λάτρεψα στο «Grant Hotel» με τον Τζον Μπάριμορ, τον τρόπο που κινείται, χαμογελάει... Αλλά και η Μάρλεν Ντίτριχ για το γεγονός πως υπήρξε πάντα κάτι το μοναδικό, μια παρουσία που μπαίνοντας στο χώρο δεν μπορούσες να τραβήξεις το βλέμμα σου από πάνω της. Διάβασα και τη βιογραφία της Γκλόρια Σουάνσον, γιατί ήθελα να μελετήσω εκτός από τα πρόσωπα και την εποχή. Η Πέπι είναι μια μοντέρνα γυναίκα, όπως ήταν η Σουάνσον...
Θα θέλατε να δουλέψετε στην Αμερική;
Ντιζαρντέν: Οχι. Η Αμερική δεν βρίσκεται στους άμεσους στόχους μου. Χαίρομαι πολύ που μπορέσαμε να κάνουμε αυτήν την ταινία στη Γαλλία. Φοβάμαι πως στην Αμερική δεν θα μπορώ να κάνω πολλά και διαφορετικά πράγματα όπως κάνω τώρα. Δεν με ενδιαφέρει να γίνω διάσημος στην Αμερική, εκτός αν αυτό σημαίνει ότι θα μου προτείνουν έναν καλό ρόλο. Δεν είναι ότι περιφρονώ το αμερικάνικο σινεμά, αλλά αυτό που με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή είναι να συνεχίσω να δουλεύω στη Γαλλία.
Μπεζό: Φυσικά και δεν θα έλεγα όχι, αλλά η ζωή μου βρίσκεται αυτή τη στιγμή στη Γαλλία.
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του σκηνοθέτη του «The Artist» Μισέλ Χαζαναβίσιους στο Flix.
Το «Τhe Artist» παίζεται στις ελληνικές αίθουσες από τις 22 Δεκεμβρίου
