«Αν με ρωτήσετε, το "Πίσω από τους Λόφους" δεν είναι τελικά μια ταινία για έναν εξορκισμό. Είναι μια ταινία για την παρεξήγηση των μορφών που ο διάβολος μπορεί να παίρνει μέσα στις σημερινές κοινωνίες. Μπορούμε να υποψιαστούμε πως όταν δεν νοιαζόμαστε για τον διπλανό μας, ίσως ο διάβολος είναι εκεί περισσότερο από ότι μέσα σε κάποιον που είναι θυμωμένος ή τρέμει ολόκληρος.»
Ακόμη κι αν ο ίδιος αρνείται τον τίτλο του «ηγέτη» της άνθισης του ρουμάνικου σινεμά, ο Κριστιάν Μουντζίου παραμένει ο άνθρωπος που πριν από πέντε χρόνια κέρδισε έναν από τους πιο δίκαιους Χρυσούς Φοίνικες στην ιστορία του Φεστιβάλ Καννών με το αριστουργηματικό «4 Μήνες, 3 Εβδομάδες και 2 Μέρες» ανοίγοντας διάπλατα το δρόμο σε μια νέα γενιά κινηματογραφιστών που έφεραν τη Ρουμανία στο προσκήνιο, ως μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες και δυναμικές εθνικές κινηματογραφίες των ημερών μας.
Η επιστροφή του στις Κάννες, τον Μάιο του 2012 επιβεβαίωσε τον τίτλο του, έκανε το «Πίσω από τους Λόφους» μια από τις πιο πολυσυζητημένες ταινίες του Φεστιβάλ και τον βρήκε να φεύγει από την Κρουαζέτ με το βραβείο σεναρίου και ένα εξ ημισείας βραβείο για τις δύο πρωταγωνίστριές του, την Κριστίνα Φλουτούρ και την Κοσμίνα Στράταν.
Ναι, το «Πίσω από τους Λόφους» δεν είναι μια ταινία για έναν εξορκισμό. Οπως δεν είναι (μόνο) μια ταινία για την πίστη σε ένα σύγχρονο αδέκαστο κρατικό μηχανισμό που έχει χάσει προ πολλού τη δική του πίστη στους ανθρώπους. Το φιλμ του Κριστιάν Μουντζίου είναι μια παραβολή για όλα αυτά που πριν να μας φέρουν πιο κοντά στον Θεό, οφείλουν να μας οδηγήσουν κοντά στον «άλλο» και για τον διάβολο που μπορεί να κρύβεται ακριβώς εκεί που κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί.
Το Flix συνάντησε τον Κριστιάν Μουντζίου και τις δύο βραβευμένες πρωταγωνίστριες του «Πίσω από τους Λόφους» στις Κάννες και μίλησε μαζί τους για την εμπειρία μιας ταινίας που δεν υπήρξε αυτονόητη, όχι μόνο για τους θεατές αλλά και για τους ίδιους τους δημιουργούς της. Δείτε παρακάτω τη συνέντευξή τους στην κάμερα του Flix και αναρωτηθείτε μαζί τους για όλα όσα μας κάνουν ακόμη να «πιστεύουμε» στη δύναμη του Θεού και του σινεμά.
