Δεν ήταν όλες τους στοργικές, δεν ήταν όλες τους χαλί να το πατήσουν τα παιδιά τους, δεν ήταν όλες τους γενναιόδωρες και σίγουρα δεν ήταν όλες τους ικανές για να γίνουν μητέρες... Το ότι - εντελώς τυχαία - στιγματίστηκαν και από τη φιγούρα σπουδαίων γυναικών που τις υποδύθηκαν στα όρια του γκροτέσκου μέχρι και του νεκρού, αξίζει τουλάχιστον της αναγνώρισής μας.
Σας παρουσιάζουμε, λοιπόν με χαρά τις (κινηματογραφικές) μητέρες που δεν θα θέλατε να είχατε.
H Πάιπερ Λόρι στο «Carrie» του Μπράιαν Ντε Πάλμα (1976)
Δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς πολύ μακριά για να καταλάβει γιατί η Κάρι ήταν ένα από τα πιο τραυματισμένα παιδιά της κινηματογραφικής ιστορίας. Ηταν αρκετό αυτό το φρικτό «Θα γελάνε μαζί σου» που της έλεγε η το αντίθετο από υποδειγματική μαμά της, κάνοντας την να πιστεύει πως η «περίοδος» της εφηβείας της δεν ήταν παρά μια τιμωρία για τις βλάσφημες σκέψεις της. Ευτυχώς το αίμα μπορεί νερό να μη γίνεται, αλλά μπορεί να τρέχει σα νεράκι...
H Αν Μπάνκροφτ στον «Πρωτάρη» του Μάικ Νίκολς (1967)
Αν το σκεφτεί κανείς λίγο πιο ψύχραιμα, η Κυρία Ρόμπινσον αποπλάνησε τον Μπέντζαμιν με μοναδικό σκοπό να τον ρίξει στην αγκαλία της κόρης της. Ακόμη και ασυνείδητα υπήρξε μια απαίσια - υπέροχη μαμά η οποία το μόνο κακό που έκανε ήταν να αγαπήσει, να ερωτευτεί και να ζήσει για λίγο ό,τι στερήθηκε σε ολόκληρη τη ζωή της. Αν δεν ήταν η Αν Μπάνκροφτ, μπορεί και να μην τη συγχωρούσαμε...
Η Φέι Ντάναγουεϊ στο «Mommy Dearest» του Φρανκ Πέρι (1981)
Εντάξει, η Τζόαν Κρόφορντ ήταν μια φρικτή μητέρα και δεν εννοεί κανείς μόνο το πάθος της με τις κρεμάστρες ως όργανα βίας. Οχι όμως τόσο φρικτή όσο αυτή η ταινία που περνώντας - ευτυχώς - αυτόματα στον αστερισμό του cult παραμένει η πιο γκροτέσκα εκδοχή του «Τίποτα για τη Μητέρα Μου». Το ότι η Κριστίνα Κρόφορντ επέζησε από τους βασανισμούς της μαμάς της για να πει την ιστορία της είναι μάλλον ένα θαύμα.
H Mo'Nique στο «Precious» του Λι Ντάνιελς (2009)
Γενικώς να μη σου τύχει, η μαμά της Precious είναι αυτό που εύχεσαι να είσαι ορφανός. Οι λέξεις «βίαιη, άσπλαχνη, σκύλα» παίρνουν όλο το αποτρόπαιο νοήμα τους σε μια ακόμη γκροτέσκα εκδοχή του αμερικανικού ονείρου gone wrong. Οταν πετάει και το μωρό της κόρης της στο πάτωμα, είσαι σίγουρος όχι μόνο πως και η δική της μάνα πρέπει να ήταν ανάλογης ευρέπειας αλλά και ότι δεν πάει παρακάτω...
Η Κάθλιν Τέρνερ στο «Serial Mom» του Τζον Γουότερς (1994)
Από τις περιπτώσεις που δεν θα είχες πρόβλημα η μαμά σου να είναι serial killer, ειδικά αν μοιάζει στην Κάθλιν Τέρνερ και σκηνοθετείται σε οίστρο αντιαμερικανικού ονείρου από τον Τζον Γουότερς. Από την άλλη, δεν θα ξέρεις ακριβώς αν μπορείς να κοιμηθείς ήσυχος το βράδυ ή αν τελικά το «παιδί μου σε αγαπάω μέχρι θανάτου» μπορεί να είναι και κυριολεκτικό.
Η Μέρι Τάιλερ Μουρ στο «Συνηθισμένοι Ανθρωποι» του Ρόμπερτ Ρέντφορντ (1981)
Το ότι έχεις χάσει το ένα σου παιδί από ένα άτυχο πνιγμό δεν σου δίνει το δικαίωμα να είσαι μια άσπλαχνη σκύλα απέναντι στο άλλο που, έχοντας μείνει πίσω ζει και προσπαθεί να ξεπεράσει τις ενοχές του. Εκτός αν είσαι η Μέρι Τάιλερ Μουρ που από «all family entertainer» δίνεις το ρόλο της ζωής σου στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ρέντφορντ ως το πιο αποτρόπαιο δείγμα μιας μαμάς που το μόνο που θέλει είναι να γίνουν όλα όπως πρώτα.
Η Κάθριν Χέπμπορν στο «Ξαφνικά Πέρσι το Καλοκαίρι» του Τζόζεφ Μάνκιεβιτς (1959)
Αν το δεις ανάποδα, η Βάιολετ στο αριστούργημα του Τένεσι Γουίλιαμς δεν είναι παρά η μητέρα που θα αγαπάει για πάντα το παιδί της, ακόμη και αν νιώθει απέχθεια για το ποιόν του και τη μοίρα του. Εξ ου και θέλει με οποιονδήποτε τρόπο να κρύψει τις ντροπές του από οποιονδήποτε καλοθελητή θέλει να τις ανασύρει στην επιφάνεια, φτάνοντας μέχρι στο σημείο να κάνει λοβοτομή στην ανηψιά της προκειμένου να ξεχάσει τι συνέβη ξαφνικά... πέρσι το καλοκαίρι.
Η Ντάιαν Λαντ στο «Wild at Heart» του Ντέιβιντ Λιντς (1990)
«Ξέρεις ποιος ήταν. Και ξέρεις ποια δεν είσαι. Και εννοώ πως δεν πρόκειται να τον ξαναδείς ποτέ. Τέρμα και τελείωσε». Τη μισείτε ήδη; Το ίδιο και η Λούλα, η οποία ωστόσο γνωρίζει πως η μαμά της δεν είναι και ακριβώς στα καλά της, όχι μόνο επειδή δίνεται χωρίς δεύτερη σκέψη στις δημόσιες τουαλέτες ή επειδή αποπειράθηκε να σκοτώσει το αγόρι της κόρης της, αλλά γιατί στο σύμπαν του Ντέιβιντ Λιντς ακόμη και οι μαμάδες είναι από λίγο έως πολύ weird. Οπως δηλαδή και στην πραγματικότητα!
Η Αντζέλικα Χιούστον στο «Grifters» του Στίβεν Φρίαρς (1990)
H καλή μαμά φαίνεται από το πόσα είναι διατεθειμένη να μοιραστεί με τα παιδιά της. Πράγμα που δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην περίπτωση της Λίλι Ντίλον η οποία όχι μόνο ανεβάζει και κατεβάζει άχρηστο τον γιό της σε κάθε ευκαιρία, αλλά τελικά του κρύβει και τα κλοπιμαία, αφήνοντας τον στη μοίρα του. Αν έχεις μεγάλη καρδιά ή αν είσαι ο Τζον Κιούζακ τη συγχωρείς. Διαφορετικά, στην κόλαση...
Η Nόρμα Μπέιτς στο «Ψυχώ» του Αλφρεντ Χίτσκοκ (1960)
Στην πραγματικότητα η Κυρία Μπέιτς υπήρξε ένα θύμα του ίδιου της του παιδιού και τελικά - όπως αποδεικνύεται - τελείως αθώα για όλα τα εγκλήματα που βλέπουμε εντός και εκτός κάδρου στο αριστούργημα του Αλφρεντ Χίτσκοκ. Από την άλλη πώς μπορείς να απαλλάξει από κάθε ευθύνη μια γυναίκα που ακόμη και νεκρή εμπνέει το γιο της να ντύνεται με τα ρούχα της και να λερώνει μπανιέρες με αίμα, όντας σίγουρος πως στην παιδική του ηλικία υπήρξε θύμα της υπερπροστατευτικής και γιατί όχι αρρωστημένης αγάπης της γι' αυτόν;
Δείτε παρακάτω ένα υπέροχο βίντεο παραγωγής του Flavorwire με μονταρισμένες σκηνές από τις χειρότερες μαμάδες του σινεμά. Αν κάποια σας θυμίσει τη δικιά σας, θυμηθείτε να της ευχηθείτε Χρόνια Πολλά μέρα που' ναι:
Διαβάστε και δείτε ακόμη:
