Ο Μάικλ Φασμπέντερ είναι σταρ. Το καταλαβαίνεις βλέποντάς τον (και) από κοντά. Είναι ψηλός, είναι πολύ όμορφος, είναι επαγγελματίας, ομιλητικός αλλά με έλεγχο, σέξι αλλά χωρίς προσπάθεια. Ο 40χρονος Γερμανο-Ιρλανδός από το Κιλάρνεϊ, που γνωρίσαμε, όχι στ' αλήθεια ως... Stelios στους «300», αλλά ως Μπόμπι Σαντς στο «Hunger» τού Στιβ ΜακΚουιν, έχει κλείσει ήδη δυο δεκαετίες στο σινεμά κι έχει δοκιμάσει τα πάντα - κι όλα με διαβολεμένη επιτυχία.
Τώρα, ο Μάικλ Φασμπέντερ ενσαρκώνει τον Χάρι Χόλε (Χόουλ, στην αγγλόφωνη ταινία), τον σκοτεινό ντετέκτιβ αντιήρωα των βιβλίων του Τζο Νέσμπο, στον «Χιονάνθρωπο» που σκηνοθέτησε ο Τόμας Αλφρεντσον και που έρχεται στις αίθουσες στις 12 Οκτωβρίου από τη UIP. Το Flix τον συνάντησε στο Λονδίνο - παρότι τώρα ο Φασμπέντερ ζει στη Λισαβόνα - και μίλησε μαζί του, όχι για τον πρόσφατο γάμο του με την Αλίσια Βικάντερ, θέμα απαγορευμένο για τους δημοσιογράφους, αλλά για όλα τα υπόλοιπα, από το σινεμά ως τη Φόρμουλα 1. Διαβάστε παρακάτω όσα μας είπε.
Ο «Χιονάνθρωπος» έρχεται: Πιστεύεις πως είσαι ασφαλής;
φωτό: GQ
Για τον Τόμας Αλφρεντσον Είχαμε γνωριστεί πρώτη φορά το 2010, όταν επρόκειτο να κάνει το «Κι ο Κλήρος Επεσε στον Σμάιλι» και η συνάντησή μας με είχε συνεπάρει. Δυστυχώς, τότε δεν μπορέσαμε να συνεργαστούμε γιατί έκανα κάτι άλλο, νομίζω το «X-Men: First Class», αλλά η συνάντησή μας μου έμεινε στο μυαλό, είχα δει το «Let the Right One In» και, μετά, είδα τον «Σμάιλι» κι έτσι, όταν ήρθε το σενάριο του «Χιονάνθρωπου», το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν, τέλεια, θα έχουμε την ευκαιρία να συνεργαστούμε. Μετά διάβασα το σενάριο κι αυτός ο ήρωας μου φάνηκε τόσο κουλ! Αρχισα να διαβάζω τα βιβλία και να μπαίνω στο σύμπαν του Τζο Νέσμπο.
Για τους ήρωες που το κοινό ήδη γνωρίζει κι αγαπά Πάντα υπάρχει ένας μικρός φόβος όταν αναλαμβάνω έναν ήρωα που είναι γνωστός κι αγαπητός – όπως και με τον Μαγκνέτο, για παράδειγμα, που έχει άπειρους φαν. Τον Στιβ Τζομπς. Να σας πω και τον Μάκβεθ; Πάντα υπάρχει ένας υγιής σεβασμός και μια υγιής ασέβεια επίσης, ώστε να είσαι ελεύθερος να κάνεις αυτό που θέλεις. Αλλά εγώ προσφέρω ό,τι βγαίνει από τη μελέτη μου και τις ιδέες μου, πηγαίνω στο γύρισμα και τις αποκαλύπτω. Και, μετά, είτε γίνονται αποδεκτές, είτε όχι. Αλλά στα βιβλία υπάρχουν τόσες πολλές πληροφορίες, που μου έδωσαν άφθονο υλικό για να δουλέψω. Και φυσικά, το αφεντικό είναι ο Τόμας κι έχει το δικό του όραμα, οπότε καθόμαστε κάτω κι εμπνέει εκείνος τους ηθοποιούς να πάνε προς μια κατεύθυνση. Περνούσαμε ολόκληρα πρωινά συζητώντας, πριν καν αρχίσουν οι κάμερες να τραβάνε. Αλλά ήταν πολύ ευχάριστη εμπειρία, η συνεργασία με τον Τόμας, πάντα σε υπολογίζει και το γύρισμά του έχει μια φινέτσα, μια πνευματικότητα.
Δεν έφυγα από την Αγγλία λόγω του Brexit, αλλά το βρίσκω πολύ θλιβερό. Γενικά δεν αγαπώ τα σύνορα. Κατ’ αρχάς, είναι σκέτη ταλαιπωρία να τα διασχίζεις. Κι από την άλλη, μου αρέσει η ιδέα ότι η Ευρώπη είναι μία, συμπαγής κοινότητα.»
Προετοιμασία για τον Χάρι Χόλε Κάναμε το γύρισμα στη Νορβηγία, στους αληθινούς τόπους που περιγράφει το βιβλίο κι αυτό, για μένα, ήταν πρωτοφανής κι εκπληκτική εμπειρία στη δουλειά. Ο Ντίον Μπέμπε, ο διευθυντής φωτογραφίας, επιδιώκει την ακρίβεια. Οπότε, ο Τόμας κάνει πολλές πρόβες κι όταν αισθανθεί ότι όλα είναι έτοιμα, κάνουμε γύρισμα. Είναι διαφορετικός τρόπος απ’ αυτόν που προτιμώ εγώ, εμένα μ’ αρέσει να πηγαίνω κατ’ ευθείαν στο γύρισμα, δεν μου αρέσει να κάνω πρόβες, αλλά πάντα ακολουθώ ό,τι θέλει ο σκηνοθέτης, γιατί είναι το δικό τους όραμα και ο δικός τους χώρος δουλειάς. Και λειτούργησε πολύ καλά. Με την Αντρεα Αρνολντ για παράδειγμα, στο «Fishtank», κάναμε το ακριβώς αντίθετο. Συνήθως, παίρνω ένα σενάριο και δουλεύω πολύ πάνω σ’ αυτό μόνος μου. Μετά, την πρώτη μέρα που πηγαίνω στο γύρισμα, ξέρω ολόκληρο το σενάριο κι είμαι πανέτοιμος. Αλλά η Αντρεα δεν μου έδωσε ποτέ το σενάριο, μου έδινε την κάθε μου σκηνή το προηγούμενο βράδυ. Οπότε λέω, σύμφωνοι, ας δοκιμάσουμε το δικό σου τρόπο και, πάλι, η εμπειρία ήταν πολύ ευχάριστη.
(φωτό: New York Times)
Πλησιάζοντας κάτι σαν ωριμότητα... Ο ήρωάς μου είναι πολύ σιωπηλός. Κι εγώ μάλλον θα έπρεπε να κρατάω το στόμα μου κλειστό συχνότερα. Διαφέρουμε πάρα πολύ, ο Χάρι Χόλε κι εγώ. Το κύριο ένστικτο του Χάρι είναι αυτό της ευθύνης. Οσο για μένα, ίσως, μεγαλώνοντας, γίνομαι λίγο πιο υπεύθυνος! Ο Χάρι έχει ένα αίσθημα εγωισμού, είτε όταν αρχίζει να πίνει, είτε όταν παθαίνει εμμονή με τη δουλειά του. Εχει τόσα στο μυαλό του που το «κομπιούτερ» δουλεύει συνέχεια και πίνει για να το σταματήσει. Μόνο όταν έχει έναν αντάξιο αντίπαλο μπορεί να διοχετεύσει σ’ αυτόν όλο το θόρυβο του μυαλού του και να συγκεντρωθεί. Το ενδιαφέρον στον ήρωα είναι πως αντιμετωπίζει τον εαυτό του με μεγάλη ειλικρίνεια, ξέρει τι είδους άνθρωπος είναι και δεν παραπλανιέται. Νομίζω ότι κι εγώ έχω αρκετή αυτογνωσία.
Το ρίσκο της πρώτης φοράς Σ’ αυτήν την ταινία, έκανα πολλά πράγματα για πρώτη φορά. Για πρώτη φορά μου άρεσε το κρύο – κανονικά το μισώ, όταν γυρίζαμε τον «Μάκβεθ» ήταν μαρτύριο, αλλά το κρύο τής Νορβηγίας ήταν αναζωογονητικό. Για πρώτη φορά έκανα σκι – και τα πήγα πολύ καλά, δεδομένου ότι δεν έσπασα τίποτα. Δεν απαιτώ μια εγκεφαλική προσέγγιση σ’ ένα σενάριο ή μια ταινία, περισσότερο να κινητοποιηθεί το ένστικτό μου διαβάζοντας. Ποιος είναι ο σκηνοθέτης, αν έχω κάνει κάτι ανάλογο παλιότερα – μπορεί να υπάρχουν κάποια κοινά στοιχεία ανάμεσα σε ρόλους, αλλά δεν θέλω να παίζω τον ίδιο ήρωα ξανά και ξανά, επιδιώκω το διαφορετικό, ένα ρίσκο, για να μαθαίνω και περισσότερα.
«Ο Χιονάνθρωπος»
Οι κριτικές Προφανώς θέλεις μια ταινία σου να πάει καλά, προφανώς σ’ επηρεάζει εάν δεν πάει καλά. Αλλά αν δω κάτι και μ’ αρέσει και στους κριτικούς δεν αρέσει, δεν αλλάζω τη γνώμη μου. Ομοίως, αν δω κάτι και θεωρήσω ότι δεν έκανα καλή δουλειά κι οι κριτικοί το βρουν σπουδαίο, δεν λέω στον εαυτό μου, βέβαια, καλά τα λένε, σπουδαίος ήμουν! Εχω τα δικά μου μέτρα σύγκρισης κι αυτό το έμαθα πολύ μικρός, στη σχολή υποκριτικής (το Drama Centre της Central Saint Martins), που ήταν πολύ αυστηρή. Στο τέλος της κάθε άσκησης, καθόμασταν όλη η ομάδα μαζί κι όλοι οι καθηγητές κάθονταν απέναντί μας, σαν εκτελεστές και μάς σχολίαζαν, έναν-έναν. Θυμάμαι έντονα την αγωνία που είχαν όλοι για το τι σχόλια θα τους έκαναν κι αποφάσισα, επιτόπου, ότι θα είχα τα δικά μου μέτρα, ώστε, φεύγοντας από τη σκηνή, να μπορώ να πω στον εαυτό μου, αυτό ήταν καλό, ήσουν παρών, ή δεν ήσουν κι έκανα τη δική μου, ειλικρινή κριτική.
Το Brexit Ζω στη Λισαβώνα τώρα. Φυσικά δεν έφυγα από την Αγγλία, το Λονδίνο, λόγω του Brexit, αλλά το βρίσκω πολύ θλιβερό. Γενικά δεν αγαπώ τα σύνορα. Κατ’ αρχάς, είναι σκέτη ταλαιπωρία να τα διασχίζεις. Κι από την άλλη, δεν μου αρέσει η σύλληψη των συνόρων. Μπορώ να καταλάβω γιατί ο κόσμος ψήφισε υπέρ του Brexit, αλλά μου αρέσει η ιδέα ότι η Ευρώπη είναι μία, συμπαγής κοινότητα. Κοντά στην ιδέα, τουλάχιστον, με την οποία ξεκίνησε, ή ιδρύθηκε. Με τα αυστηρά οικονομικά μέτρα που έχουν ν’ αντιμετωπίσουν αρκετές χώρες, καταλαβαίνω ότι ο κόσμος έχει κουραστεί, με την εκμετάλλευση της ιδέας των δανείων, το πιάνω, αλλά ως αρχή, είμαι υπέρ της Ευρώπης. Επιπλέον, το να έχει η νεότερη γενιά τη δυνατότητα να μετακινείται ελεύθερα από χώρα σε χώρα για να δουλέψει, αλλά και το πιο απλό, η προστασία απέναντι στους πολέμους. Για τέτοιους λόγους, θα προτιμούσα να βλέπω μια Ευρώπη ενωμένη.
(φωτό: New York Times)
Διακοπές διαρκείας και αγώνες ταχύτητας Φέτος δεν έκανα σχεδόν τίποτα. Μόλις τελείωσα τους καινούριους «X-Men» στο Μόντρεαλ, αλλά εκτός από αυτό δεν έκανα τίποτα για ένα χρόνο κι ήταν τέλεια! Εκανα πολύ σέρφινγκ, στη Νότια Αφρική, στη Νότια Γαλλία. Ναι, στη Νότια Αφρική έχει πολλούς καρχαρίες, αλλά κάποια στιγμή αφήνεις τη φαντασία σου στην παραλία κι αποφασίζεις να μην το σκέφτεσαι. Επίσης, η Ferrari είχε τη γενναιοδωρία να με προσκαλέσει στο Ferrari Challenge Series, οπότε έκανα μαζί τους αγώνες, μάλιστα μόλις γύρισα από το Μαϊάμι, σήμερα το πρωί. Ο αγαπημένος μου οδηγός τώρα είναι ο Μαξ Φερστάπεν, είναι σπουδαίος. Πάντα, για τους γρήγορους οδηγούς, λένε ότι βρίσκονται σε αποστολή αυτοκτονίας, το έλεγαν για τον Σένα, για τον Σουμάχερ. Ναι, είναι νέος, αλλά είναι αποφασισμένος να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής – φέτος είχε αρκετές κακοτυχίες, έκανε κάποια λάθη ο ίδιος, αλλά τον βρίσκω εξαιρετικό. Σε κάθε περίπτωση, λατρεύω τις διακοπές, έπρεπε να τις έχω κάνει νωρίτερα. Τα επόμενα σχέδιά μου; Κι άλλες διακοπές!
Ενα franchise των βιβλίων του Τζο Νέσμπο και του Χάρι Χόλε; Θα δεχόμουν με χαρά. Δεν είχα ιδέα για τα βιβλία πριν μου έρθει το σενάριο και μετά τα διάβασα όλα, εκτός από τον «Χιονάνθρωπο»: ήθελα να δω από πού έρχεται ο Χάρι, πού πηγαίνει μετά, επειδή και το σενάριο είναι διαφορετικό από το βιβλίο. Ο Τόμας, με σεβασμό στον ήρωα, ήθελε να κάνει κάτι δικό του. Ναι, αγάπησα τον Χάρι, είναι ένας ήρωας που μπορείς τόσο εύκολα να συμπαθήσεις, μου αρέσει το γεγονός ότι βασίζεται στο μυαλό του κι όχι στα μπράτσα του. Δεν είναι ήρωας δράσης, όταν πλακώνεται με κάποιον, συνήθως εκείνος βγαίνει πιο χτυπημένος από τον τσακωμό και μ’ αρέσει αυτό. Επίσης, το γεγονός ότι είναι κοινωνικά αταίριαστος. Είναι πολύ καλοδουλεμένος, από τον Τζο Νέσμπο, τον έχει σχεδιάσει με τέτοια λεπτομέρεια που τον προσεγγίζεις σαν αληθινό πρόσωπο. Τον ερωτεύτηκα αυτόν τον ήρωα, όλο και πιο πολύ με κάθε βιβλίο. Με τον Τζο Νέσμπο γνωριστήκαμε, για την ακρίβεια πήγαμε για αναρρίχηση σε τοίχο, γιατί είναι μεγάλος φαν. Δεν μιλήσαμε πολύ: εκείνος μιλούσε πολύ κι εγώ λαχάνιαζα πολύ. Πήγαμε μια βόλτα, για ένα φαγητό, ήρθε και στο γύρισμα: εμφανίζεται και στην ταινία, αλλά δεν ξέρω μήπως κόπηκε στο μοντάζ, φοράει μια κουκούλα και κρατά ένα πιτ μπουλ, αλλά δεν ξέρω αν ο Τόμας τον κράτησε τελικά!
(φωτό: New York Times)
Στον απόηχο του νεανικού angst Σίγουρα έχω αποκτήσει πολύ μεγαλύτερη εμπειρία με τα χρόνια, το οποίο γενικά βοηθάει. Οταν ξεκινούσα, στα 19, ζούσα όλο αυτό το νεανικό angst, αυτό που είσαι οργισμένος και υποφέρεις για την τέχνη σου, αυτό το ζούσα πάρα πολύ στη σχολή υποκριτικής, αλλά όταν αποφοίτησα και το ξεπέρασα, χαλάρωσα απέναντι στους ρόλους μου, κατάφερα να τους αφήνω απ’ έξω όταν γύριζα σπίτι ή όταν ήμουν στις προσωπικές μου στιγμές. Δούλευα πάρα πολύ κι αυτή την αποστασιοποίηση την υιοθέτησα αναγκαστικά, για την ψυχική μου υγεία. Τώρα όταν τελειώνω ένα ρόλο, ξεχνάω ακόμα και τα λόγια του, μέχρι και τον Μάκβεθ, παλιά τον ήξερα ολόκληρο, μετά από την ταινία δεν θυμάμαι ούτε μια φράση, ίσως μου ξανάρθουν στα γηρατειά μου!
