Ο Μάριος Ιωάννου έχει κάνει την παρουσία του αισθητή, στη γενέτειρά του, την Κύπρο, στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες του εξωτερικού, ως ένας ηθοποιός με διαπεραστικό βλέμμα, πηγαία δύναμη και λεπτή ευαισθησία. Οι κινηματογραφικές του συμμετοχές ξεκίνησαν με τους «Φωτογράφους» του Νίκου Κούνδουρου και συνεχίστηκαν με ταινίες σαν τα «Φτηνά Τσιγάρα» του Ρένου Χαραλαμπίδη, το «Kalabush» των Αδωνη Φλωρίδη και Θεόδωρου Νικολαΐδη, το «Κι αν Φύγω… θα Ξανάρθω» της Δώρας Μασκλαβάνου, το «Eduart» της Αγγελικής Αντωνίου, ή το «Guilt» του Βασίλη Μαζωμένου.
Φέροντας στους ώμους του το βάρος, το συναισθηματισμό αλλά και την κωμικότητα της νέας ταινίας του Ηλία Δημητρίου, «Fish n’ Chips», ο Μάριος Ιωάννου μίλησε στο Flix για το τι σημαίνει ταυτότητα, πατρίδα και… γέννηση ενός ρόλου.
Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που αναγνωρίσατε στον χαρακτήρα του Αντι; Πάνω σε ποια βασική ιδέα χτίσατε το ρόλο;
Οπως ένας φίλος όταν έρχεται στη ζωή μας, έτσι και ο Αντι στη δική μου ζωή . Ενιωσα να τον αγαπώ. Τον αναγνώριζα σιγά σιγά όσο ανέπνεα τα βιώματά του, τις εικόνες του και τα όνειρά του. Ακόμα τον σκέφτομαι. Δεν θυμάμαι να σκέφτηκα πως θα χτίσω έτσι τον ρόλο η αλλιώς. Ο ρόλος προκύπτει. Φαίνεται σιγά σιγά ποιος είναι και τι ζητάει. Ως ηθοποιός δουλεύω πολύ με το μυαλό μου μα ακόμα πιο πολύ με το ένστικτό μου.
Ο Αντι είναι ένας αναμφίβολα αξιαγάπητος άνθρωπος, παρότι πολλοί θα τον αντιμετώπιζαν ως αφελή ή επιπόλαιο. Εσείς ποια πλευρά διαλέγετε;
Ο Αντι ονειρεύτηκε. Αυτό δεν χαρακτηρίζει κάποιον αφελή η επιπόλαιο. Χαρακτηρίζει απλώς κάποιον που ονειρεύεται.
Τι ζήτησε από εσάς ο Ηλίας Δημητρίου, ή τι πιστεύετε ότι είδε σε σας για να σας δώσει το ρόλο;
Ο Ηλίας δεν μου ζήτησε. Με ενέπνευσε και αυτό είναι πολύτιμο. Μου είπε για την προσφυγιά που βίωσε μικρός. Τον κατάλαβα. Ενιωσα με την καρδιά μου και το ένστικτο της ψυχής μου τι ήταν αυτό που ήθελε να γεννηθεί. Δεν τον ρώτησα ποτέ τι είδε σε μένα ο Ηλίας. Αυτά δεν τα σκέφτηκα ποτέ για τον ίδιο λόγο που δεν ξέρω να πω πώς πιάνει ο σπόρος ενός φυτού στο χώμα και γεννιέται και ανθίζει.
Εχετε ζήσει και δουλέψει στην Ελλάδα, αλλά επιστρέψατε στην Κύπρο. Πόσο εύκολη ήταν η επιστροφή;
Η επιστροφή ήταν πολύ εύκολη και απλή υπόθεση για μένα. Δεν είχα πια έρωτα για την Αθήνα. Την αγαπώ και τα χρόνια μου εκεί τα έχω φυλαχτό μα πέρασε. Πάμε για άλλα. Νιώθω να ανήκα και εκεί και νιώθω να ανήκω και εδώ γιατί όπου πάω κουβαλώ την πατρίδα μου. Και αυτή είναι η τέχνη μου. Η τέχνη του ηθοποιού.
Αισθάνεστε ότι είστε διαφορετικός ηθοποιός όταν παίζεται στα ελλαδικά ελληνικά, όταν παίζετε στα κυπριακά ελληνικά ή στα αγγλικά;
Το «Fish n’ Chips» δεν είναι ελληνική ταινία. Είναι ταινία που ψάχνει πατρίδα. Είναι συμπαραγωγή Ελλάδας και Κύπρου μα αυτό είναι τεχνικό θέμα. Ο λόγος που χρησιμοποιεί ένας ηθοποιός είναι ένα από τα στοιχεία που τον βοηθούν να μεταμορφωθεί. Είμαι ηθοποιός και η τέχνη μου είναι να νιώθω και να δείχνω διαφορετικός κάθε φορά. Στον «Kalabush» μίλησα Αγγλικά με Αραβική προφορά. Στον «Βόυτσεκ» στο θέατρο μίλησα ελληνικότατα, στο «Ημερολόγιο Ενός Τρελού» στο θέατρο κυπριακά. Χαίρομαι πάντα άμα με δουν κοντινοί μου φίλοι και μου λένε 'δεν σε γνώρισα…' Είναι σαν να μου χαρίζουν τον κόσμο όλο.
Είναι τελικά τόσο μπερδεμένη η ταυτότητα ενός σύγχρονου Κυπρίου σήμερα, όσο την παρουσιάζει η ταινία; Θεωρείτε ότι η ιστορία της ταινίας είναι απόλυτα ταυτισμένη με την εθνικότητα των Κυπρίων, ή ανταποκρίνεται σε κάθε μετανάστη και σε ποια σημεία;
Ναι είναι μπερδεμένη η ταυτότητα ενός Κύπριου σήμερα. Του Αντι βέβαια η περίπτωση είναι ιδιαίτερα μπερδεμένη γιατί είναι Κύπριος που έχει ζήσει τα χρόνια του στο Λονδίνο. Η ταινία ανταποκρίνεται σε κάθε άνθρωπο που ψάχνει ρίζες.
To «Fish n’ Chips» προβάλλεται από σήμερα στους κινηματογράφους. Διαβάστε τη συνέντευξη του Ηλία Δημητρίου εδώ και τη γνώμη του Flix για την ταινία εδώ.
