Film Design in Contemporary Hollywood Films: Αυτή την Πέμπτη, 17 Οκτωβρίου, από τις 18.00 ως τις 21.00, στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος, δυο από τους συγκλονιστικότερους σκηνογράφους της εποχής μας, ο Κ.Κ. Μπάρετ και ο Πατρίς Βερμέτ, θα συζητήσουν μεταξύ τους και με το κοινό, για την τέχνη τους, την τεχνική τους, τις προκλήσεις και τις απολαύσεις της δουλειάς τους.
Ο Κ.Κ. Μπάρετ έχει φτιάξει σύμπαντα... λογικής κι ευαισθησίας, παραλογισμού και γοητείας, από το «Lost in Translation» και τη «Μαρία Αντουανέττα» της Σοφία Κόπολα, ως τα «Being John Malkovich», «Adaptation», «Where the Wild Things Are» και «HER» του Σπάικ Τζόουνς. Ο Πατρίς Βερμέτ, που θεωρεί έμπνευσή του τον Μπάρετ, είναι ο άνθρωπος που σχεδιάζει τα αλλόκοσμα και μαζί πρωτόγονα σύμπαντα του Ντενί Βιλνέβ, σε ταινίες σαν τα «Sicario», «Arrival» και τα «Dune». Πριν έρθουν στην Αθήνα για το ραντεβού τους με το κοινό, οι δυο καλλιτέχνες μίλησαν στο Flix για όσα τους έφτιαξαν, για όσα έφτιαξαν, για όσα εύχονται να δουν στο μέλλον. Διαβάστε παρακάτω μια συζήτηση γεμάτη εικόνες.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για τη συζήτηση Film Design in Contemporary Hollywood Films εδώ
Κ.Κ. Μπάρετ
Τι άνθρωποι ή αισθητικά ρεύματα και τάσεις θα λέγατε ότι σας ενέπνευσαν στην αρχή της καριέρας σας; Τι σας εμπνέει ακόμα;
Κ.Κ. Μπάρετ Ημουν απλώς περίεργος και ήμουν φανατικός θεατής ταινιών και θαυμαστής της σύγχρονης τέχνης. Με τραβούσαν οι ταινίες που είχαν ένα παράξενο design, που δεν έμοιαζε με τον κόσμο που ήξερα. Μου άρεσε ο γερμανικός εξπρεσιονισμός και το φιλμ νουάρ, καθώς και οι ταινίες του Κιούμπρικ και του Μικελάντζελο Αντονιόνι, όπως το «2001», η «Κόκκινη Ερημος» και το «Blow up«. Αυτές οι ταινίες δεν μοιάζουν απαραίτητα με τις δικές μου, αλλά είχαν μια συνεπή παλέτα και όραμα που κρατούσε τις ιστορίες τους σε μια ξεχωριστή κάψουλα.
Πατρίς Βερμέτ Σπούδασα σχεδιασμό ήχου στο Μόντρεαλ, δεν σπούδασα αρχιτεκτονική ή design ή κάτι τέτοιο. Νομίζω ότι προέρχεται από την οικογένειά μου: ο πατέρας μου ήταν συλλέκτης τέχνης, αγαπούσε την τέχνη και ταξιδεύαμε πολύ, και από την παιδική μου εμπειρία επισκέψεων σε ξενοδοχεία... Υπάρχει ένα συγκεκριμένο ξενοδοχείο όπου πήγαμε όταν ήμουν 11 χρόνων, ένα ξενοδοχείο του Τζον Πόρτμαν στο Σαν Φρανσίσκο, ένα Hyatt Regency τώρα, και ένιωσα ότι περπατούσα σε ένα σκηνικό ταινίας, ήταν τόσο εντυπωσιακό. Είναι μπρουταλιστικό, είμαι παιδί της δεκαετίας του ’70 και αυτό ήταν μέρος της εξέλιξής μου. Χρειαζόταν να πάρω το μετρό για να πάω στο σχολείο και με εντυπωσίαζαν οι σταθμοί του μετρό του Μόντρεαλ. Ολη η αρχιτεκτονική εκεί ήταν κυρίως μπρουταλιστική, ξεκίνησαν να κατασκευάζονται το 1965. Αντί να παίρνω το λεωφορείο την τελευταία στιγμή για να πάω στο σχολείο, έφευγα από το σπίτι μου νωρίς για να έχω περιθώριο να επισκεφτώ έναν νέο σταθμό μετρό σχεδόν κάθε μέρα. Κατέβαινα και κοιτούσα τριγύρω. Το ίδιο συνέβη και με το Ολυμπιακό Στάδιο στο Μόντρεαλ, το είδα το 1967, άλλη μια ισχυρή επιρροή. Αλλη μια επιρροή για μένα ήταν το «Star Wars», είδα την πρώτη ταινία όταν ήμουν 7 ετών και έμεινα έκθαμβος. Επίσης, οι γονείς μου μάς έλεγαν πάντα ότι δεν επιτρεπόταν να σηκωθούμε όταν ξεκινούσαν οι τίτλοι τέλους μιας ταινίας στο σινεμά. Επρεπε να καθίσουμε και να δούμε όλα τα ονόματα, και αυτό μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε πόσοι άνθρωποι χρειάζονται για να γίνει μια ταινία, αυτό ήταν σημαντικό για την εκπαίδευσή μου. Στη συνέχεια, ασχολήθηκα με τον σχεδιασμό ήχου, πριν καν σκεφτώ να γίνω σκηνογράφος. Μου άρεσε να κάνω όχι μόνο μουσική, αλλά κυρίως όλα αυτά τα ατμοσφαιρικά ηχητικά κομμάτια. Για μένα, ο ήχος είναι πολύ παρόμοιος με αυτό που κάνουμε στη σκηνογραφία: δημιουργούμε διαθέσεις, δημιουργούμε κόσμους. Και αυτή ήταν η πρώτη μου έμπνευση, και πάντα ακούω μουσική όταν σχεδιάζω. Οσο για τους σκηνογράφους που με ενέπνευσαν, εκτός από την K.K., θα έλεγα τον Πιερ Γκιφουά, έναν Γάλλο σκηνογράφο, τον Ντιν Ταβουλάρη, τον Ελληνοαμερικανό, και τον Κεν Ανταμ, που χρησιμοποιούσε τον μπρουταλισμό. Με ενδιαφέρουν άνθρωποι που έχουν μια προσέγγιση πρωτότυπη, απρόσμενη στον σχεδιασμό, γιατί είμαστε παραμυθάδες και υπάρχει τόσο μεγάλη ευκαιρία στον σχεδιασμό μιας ταινίας να πούμε οπτικά αυτό που δεν λέει το σενάριο, αλλά να αφηγηθούμε την ιστορία του, από πού προέρχονται οι χαρακτήρες, πού πάνε και να ακολουθήσουμε το τόξο της ιστορίας, παράλληλα με το τόξο των διαφορετικών χαρακτήρων μέσα σε αυτήν την ιστορία. Αυτό το βρίσκω συναρπαστικό.
Where the Wild Things Are
Πώς ξεκινάτε να δουλεύετε σε ένα νέο έργο; Ποια είναι τα πρώτα σας βήματα, η ρουτίνα σας;
Κ.Κ. Μπάρετ Αφού διαβάσω το σενάριο, μιλάω με τον σκηνοθέτη και κάνω χίλιες ερωτήσεις. Βρίσκω ότι μερικές φορές έχουν μια ισχυρή εικόνα στο μυαλό τους και άλλες φορές μόνο μια αμυδρή ιδέα για το πού διαδραματίζονται οι σκηνές. Στη συνέχεια, κάνω κάποια έρευνα γι' αυτούς τους χώρους και προσπαθώ να αποφύγω την προφανή λύση. Μερικές φορές κάνω ακριβώς το αντίθετο από αυτό που αναμένεται. Οπως στο «Where the Wild Things Are», όπου απομακρύνθηκα από έναν καταπράσινο κόσμο σε ένα καμένο, γυμνό δάσος. Ή στο "HER", που δείχνει έναν ευχάριστο κόσμο χωρίς συγκρούσεις, αντί για το τυπικό δυστοπικό μέλλον. Σε κάθε περίπτωση, προσπαθώ να τραβήξω το κοινό σε ένα άγνωστο τοπίο και να το κρατήσω σε αγωνία. Το άλλο που κάνω είναι να βγαίνω έξω, να περιπλανιέμαι και να τραβάω πολλές φωτογραφίες για να ξαναεκπαιδεύσω το μάτι μου να κοιτάζει ξανά. Να βλέπω τα πάντα με φρέσκα μάτια.
Κάθε μέρα που σχεδιάζω, νιώθω σαν παιδί ξανά, σαν να παίζω με τα LEGO μου.»
Πατρίς Βερμέτ Κάθε μέρα που σχεδιάζω, νιώθω σαν παιδί ξανά, σαν να παίζω με τα LEGO μου. Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν ξεκινάω ένα έργο – από τότε που ξεκίνησα, όταν έκανα μουσικά βίντεο, διαφημίσεις, μικρού μήκους ταινίες, μέχρι μεγάλου μήκους ταινίες – προφανώς διαβάζω το σενάριο και μετά προσπαθώ να κάνω τις δοκιμές μου. Προτείνω στον σκηνοθέτη τι θα μπορούσαμε να κάνουμε. Γιατί πιστεύω ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος να έχουμε μια ειλικρινή σχέση. Προτείνω αυτό που πιστεύω και στη συνέχεια γίνεται ανταλλαγή ιδεών. Νομίζω ότι το να περιμένεις από τον σκηνοθέτη να σου πει τι να κάνεις, βάζει κάτι ήδη στο μυαλό σου. Ο σκηνοθέτης είναι πάντα ο καπετάνιος του πλοίου, πάντα το όραμά του/της πρέπει να ακολουθήσουμε. Αλλά αν αυτός/αυτή παρουσιάσει το όραμά του/της, περιορίζει τον τρόπο που σκέφτεσαι. Αν παρουσιάσεις το όραμά σου πρώτα και μετά ο σκηνοθέτης αντιδράσει, μπορεί να προκύψουν περισσότερες ιδέες. Πάντα διαβάζω, συλλέγω εικόνες, κάνω σκίτσα και στη συνέχεια είμαι πάντα ειλικρινής με τους σκηνοθέτες, τους λέω τι πιστεύω, προσπαθώ να έχω την πιο ειλικρινή σχέση που μπορώ. Γιατί νομίζω ότι η ποιότητα ενός έργου είναι το άθροισμα των ανθρώπων του, είναι σαν ένα συν ένα κάνει δέκα, είναι σαν τους Beatles ή τους Stones.
Η δουλειά σας είναι πάντα διακριτική, εμπλουτισμένη με το όραμα του κάθε σκηνοθέτη, αλλά έχει μια χαρακτηριστική συναισθηματική δύναμη. Πώς ισορροπείτε τα δύο και, επίσης, το όραμα του σκηνοθέτη με το δικό σας;
Κ.Κ. Μπάρετ Οι συνεργάτες μου σκηνοθέτες, είναι συχνά οι σεναριογράφοι της ιστορίας. Σε αυτήν την περίπτωση, οι εμπειρίες τους έχουν προδιαγράψει τον κόσμο που δημιουργούμε, και όμως περιμένουν από εμένα να διανθίσω και να επεκτείνω αυτόν τον κόσμο. Πηγαίνουμε μπρος-πίσω, προσθέτοντας και αφαιρώντας στοιχεία, μέχρι να μείνουν μόνο αυτά που χρειάζονται για να υποστηρίξουν τις συναισθηματικές εμπειρίες των χαρακτήρων. Εάν κάτι αποσπά την προσοχή από αυτό, πρέπει να αφαιρεθεί. Τα πάντα πρέπει να προωθούν και να υποστηρίζουν την αφήγηση.
Πατρίς Βερμέτ
Εχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τη δουλειά σας σε ταινίες πολύ μεγάλης κλίμακας. Πόσο επηρεάζεται από τον προϋπολογισμό ή από οικονομικούς ή τεχνικούς περιορισμούς;
Πατρίς Βερμέτ Συνεργάζομαι συχνά με τον Ντενί Βιλνέβ, προφανώς οι ταινίες μας έχουν μεγαλώσει και το ίδιο έχουν κάνει και οι προϋπολογισμοί, αν και... σε κάθε μέγεθος ταινιών δεν υπάρχουν ποτέ αρκετά χρήματα! Ερχόμαστε από το Μόντρεαλ, το Κεμπέκ, τον γαλλόφωνο Καναδά, και έχουμε συνηθίσει να μην έχουμε αρκετά χρήματα, οπότε πιστεύουμε ότι οι περιορισμοί μπορούν να βοηθήσουν τη δημιουργικότητα. Ετσι, ακόμα και όταν έχουμε πολλά χρήματα – και ναι, έχουμε πολλά χρήματα – μας αρέσει να σκεφτόμαστε «έξω από το κουτί» και να βρίσκουμε λύσεις για να κάνουμε αυτούς τους κόσμους πραγματικότητα. Σχεδιάζω τα σκίτσα μου, στη συνέχεια έχω την ομάδα μου από εικονογράφους, μικρή ομάδα, προτιμώ πάντα να τη διατηρώ μικρή ώστε να μπορούμε να μείνουμε πιστοί στο οπτικό ύφος της ταινίας, και μετά αφήνουμε τη φαντασία μας να οργιάσει. Μόλις εγκριθούν τα σχέδια από τον σκηνοθέτη, δίνουμε αυτές τις εικόνες στο τμήμα VFX, επειδή δεν θα κατασκευάσουμε φυσικά τα σκηνικά, αλλά εξακολουθούν να αποτελούν μέρος του οράματος του σκηνογράφου. Με τη βοήθεια της καλλιτεχνικής ομάδας, του διευθυντή φωτογραφίας και του σκηνοθέτη, σκεφτόμαστε πώς μπορούμε να κάνουμε αυτές τις σκηνές πραγματικότητα και έχουμε τη μεθοδολογία μας. Προσπαθούμε πάντα να αποφεύγουμε το green screen και το blue screen. Προσπαθούμε να δημιουργούμε όσο το δυνατόν πιο εμβυθιστικά περιβάλλοντα, ώστε να αξιοποιήσουμε τα χρήματα όσο μπορούμε. Μερικές φορές τα σκηνικά που θα αναπτυχθούν ψηφιακά, τα χτίζουμε, αλλά μόνο με υφάσματα, ώστε να υπάρχει ακόμα η αίσθηση του χώρου και της κατασκευής. Η καλύτερη στιγμή όταν συνεργαζόμαστε με τον Ντενί είναι όταν όλα τα τμήματα κάθονται γύρω από το τραπέζι συνεδριάσεων και βγαίνει από το γραφείο, μοιράζει τα στόριμπορντ που έκανε με τον Σαμ Χουντέσκι, τον storyboard artist μας και μετά πρέπει να καταλάβουμε όλοι μαζί πώς θα κάνουμε αυτά τα πλάνα! Και δεν υπάρχει περίπτωση να πούμε στον σκηνοθέτη ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε.
Σε ταινίες όπως το «Where the Wild Things Are», το «HER», αλλά και το «Lost in Translation», καταφέρνετε να δημιουργήσετε σύμπαντα που ζουν κάπου μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Πώς το καταφέρνετε αυτό; Είναι αυτή η εικόνα σας για τον κόσμο μας; Και ποιο είναι το αγαπημένο σας είδος να δουλεύετε;
Κ.Κ. Μπάρετ Νομίζω ότι ο καθένας μας βλέπει τα πράγματα διαφορετικά στον κόσμο και έχει διαφορετική οπτική ευαισθησία. Κάποιοι άνθρωποι παρατηρούν πράγματα που άλλοι χάνουν. Ζούμε όλοι στον δικό μας φανταστικό κόσμο με κάποιον τρόπο. Είναι διασκεδαστικό να παίρνεις μια πολύ ανθρώπινη ιστορία που είναι ουσιαστικά σύγχρονη και να την κάνεις λίγο φανταστική, όπως στο "HER", όπου συνδυάσαμε τοποθεσίες από τη Σανγκάη και το Λος Aντζελες για να δημιουργήσουμε ένα μοντέρνο, ελαφρώς φουτουριστικό Λ.Α. Δεν δείξαμε τίποτα παλαιότερο από το 1990. Τίποτα, ωστόσο, δεν ήταν μη ρεαλιστικό ή πραγματικά φουτουριστικό. Επίσης αφαιρέσαμε όλες τις πινακίδες και τα λογότυπα από τον εξωτερικό κόσμο και τα ρούχα. Στο «Lost in Translation» προσπάθησα να δείξω ό,τι μου τράβηξε το ενδιαφέρον στο Τόκιο και φαντάστηκα ότι θα άρεσε και στην κεντρική ηρωίδα, τη Σάρλοτ. Βλέπαμε φρέσκα πράγματα μαζί. Στο «Wild Things», ήταν πραγματικά φαντασία. Ωστόσο, οι ήρωες ενεργούσαν σαν πραγματικοί άνθρωποι που προσπαθούσαν, με όλα τα προβλήματά τους, να τα βγάλουν πέρα. Ηταν εν μέρει ζώα, έτσι έφτιαξα πράγματα που μόνο ζώα θα μπορούσαν να κατασκευάσουν. Εμπνεύστηκα από την πολυπλοκότητα των φωλιών των πουλιών και πώς καταφέρνουν να τις χτίσουν μόνο με τα ράμφη και τα νύχια.
Ο υπολογιστής είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο. Αλλά είναι ένα χαζό εργαλείο, όπως ένα σφυρί. Πρέπει να του πεις να χτυπήσει το καρφί για να δημιουργήσει ένα σπίτι.»
Ποια είναι η διαφορά για εσάς όταν σχεδιάζετε κάτι που έχει συγκεκριμένες αναφορές, όπως το «Dune», και κάτι που δεν έχει, όπως το «Arrival» ή το «Sicario»; Ποιο σας δίνει περισσότερη ελευθερία;
Πατρίς Βερμέτ Είναι διαφορετικές οι προκλήσεις. Στο «Dune» ή το «Arrival», ήταν υπέροχο γιατί ξεκινήσαμε με έναν λευκό καμβά και δημιουργήσαμε τον δικό μας κόσμο. Υπήρχε ο κόσμος που είχαν δημιουργήσει ο Ντέιβιντ Λιντς ή ο Χοδορόφσκι πριν από εμάς, αλλά με τον Ντενί ήταν σαν να επιστρέψουμε στο βιβλίο για να βρούμε τα στοιχεία εκεί και να τα ερμηνεύσουμε με τον δικό μας τρόπο. Ο κανόνας μας ήταν ότι όλη η αρχιτεκτονική έπρεπε να είναι ενσωματωμένη στο περιβάλλον στο οποίο στέκεται. Μου αρέσει επίσης να πηγαίνω από μεγάλης κλίμακας έργα σε μικρότερα, για να δοκιμάζω διαφορετικά πράγματα.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη ταινία που έχετε κάνει μέχρι σήμερα και γιατί;
Κ.Κ. Μπάρετ Ολες είναι δύσκολες με τον δικό τους τρόπο. Το «HER» ήταν πιθανώς το πιο δύσκολο γιατί θα μπορούσε να μοιάζει με οτιδήποτε. Αντίθετα, η ιδέα ήταν να δείξουμε το μέλλον χωρίς να είναι τεχνολογικό ή φουτουριστικό και τίποτα να μην είναι δυστοπικό, ώστε όλα τα διλήμματα να προέρχονται από τον κεντρικό ήρωα και όχι από εξωγενείς δυνάμεις.
Πατρίς Βερμέτ Ορισμένα έργα είναι απαιτητικά λόγω των ανθρώπων με τους οποίους συνεργάζεσαι! Δεν θα αναφέρω ονόματα (γέλια). Αλλα έργα είναι απαιτητικά για άλλους λόγους. Πρόσφατα βοήθησα στην ανάπτυξη μιας μικρής νοτιοκορεάτικης ταινίας και καθώς διάβαζα το σενάριο, αναρωτιόμουν: πόσα χρήματα έχετε γι' αυτό; Ηταν σε κλίμακα... «Avatar»! Μου είπαν ότι είχαν 14 εκατομμύρια δολάρια (το θεωρεί πολύ λίγο). Είπα, εντάξει, εξαιτίας αυτού θέλω να συμμετέχω, θέλω να σας βοηθήσω. Ας αρχίσουμε να σχεδιάζουμε και θα βρούμε κάτι μοναδικό. Η πιο δύσκολη ταινία που έκανα ήταν πριν από 15 χρόνια στην Τυνησία, με τον Κιμ Νγκουιέν, με τίτλο «La cité». Αλλά για πολλούς λόγους, όχι μόνο λόγω του budget.
«Dune»
Ποιες είναι οι απόψεις σας για τη χρήση CGI και AI στη δουλειά σας;
Κ.Κ. Μπάρετ Ο υπολογιστής είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο. Αλλά είναι ένα χαζό εργαλείο, όπως ένα σφυρί. Πρέπει να του πεις να χτυπήσει το καρφί για να δημιουργήσει ένα σπίτι. Ενας υπολογιστής μπορεί μόνο να ξέρει τι έχει προηγηθεί και να δείξει μια παραλλαγή αυτού. Μπορεί να δανειστεί από δημιουργούς ή στοχαστές, αλλά είναι απλώς ένα εργαλείο. Η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να κάνει το μέτριο πολύ καλά. Αλλά δεν μπορεί να σκεφτεί έξω από τα όρια. Η καλύτερη χρήση της στον κινηματογράφο είναι όταν είναι αόρατη και δεν καταλαβαίνουμε ότι χρησιμοποιήθηκε. Οσο προχωρημένη κι αν φαίνεται τώρα, νομίζω ότι τα μισά από αυτά που βλέπουμε να χρησιμοποιούνται τώρα θα φαίνονται παρωχημένα σε 10 χρόνια.
Πατρίς Βερμέτ Αυτή είναι η ουσία της συζήτησης που γίνεται στην εποχή μας. Ξέρω ότι κάποιοι χρησιμοποιούν AI για να δημιουργούν εικόνες, δεν είμαι υπέρ αυτού. Καταλαβαίνω γιατί μπορεί να είναι ένα καταπληκτικό εργαλείο και αυτές οι ταινίες θα έχουν τους θαυμαστές τους, που θα είναι πραγματικοί άνθρωποι. Αλλά νομίζω ότι θα υπάρχει πάντα χώρος για ταινίες φτιαγμένες στο χέρι, τουλάχιστον αυτό είναι που θέλω να κάνω. Μου αρέσει να δουλεύω σε ομάδα, να ανταλλάσσω απόψεις με την ομάδα μου. Πιστεύω ότι η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να είναι ένα σπουδαίο εργαλείο, αλλά όχι για να δημιουργήσει ένα έργο. Αν αφαιρέσεις τον ανθρώπινο παράγοντα, είναι κάπως άψυχο. Η δουλειά μας είναι μια συναισθηματική αντίδραση σε ένα σενάριο και από εκεί προέρχεται η τέχνη μας.
Να είστε πρωτότυποι και πιστοί στον εαυτό σας. Μην αντιγράφετε άλλες ταινίες. Είναι το παρελθόν, εσείς είστε το μέλλον.
Ποια είναι η συμβουλή σας για τους σκηνογράφους που τώρα κάνουν τα πρώτα τους βήματα στον κινηματογράφο;
Κ.Κ. Μπάρετ Να είστε περίεργοι, ενθουσιώδεις και να βρείτε συνοδοιπόρους που έχουν τα ίδια γνωρίσματα. Δουλέψτε σε κάθε δουλειά που μπορείτε. Γίνετε σκηνοθέτες, γυρίστε και μοντάρετε τη δική σας ταινία, χρησιμοποιήστε το τηλέφωνό σας. Μην περιμένετε να έρθουν τα μεγάλα πράγματα, φτιάξτε μικρά πράγματα με τον δικό σας τρόπο. Αγωνιστείτε να κάνετε πράγματα που δεν έχετε ξαναδεί. Να είστε πρωτότυποι και πιστοί στον εαυτό σας. Μην αντιγράφετε άλλες ταινίες. Είναι το παρελθόν, εσείς είστε το μέλλον.
Πατρίς Βερμέτ Θα έλεγα δυο πράγματα. Πολλοί θα σας πουν, μην κάνετε διαφημίσεις. Οχι, κάντε διαφημίσεις, κάντε μουσικά βίντεο, δοκιμάστε πράγματα, δοκιμαστείτε σε ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού. Να είστε ειλικρινείς σε ό,τι προτείνετε σε έναν σκηνοθέτη. Ανοίξτε τη συζήτηση με τον σκηνοθέτη. Εχετε το δικό σας στυλ, μην φοβάστε να ρισκάρετε. Μπορεί να είναι σαν μια ανθρώπινη ή ζωώδης αντίδραση επιβίωσης, να μιμηθείτε κάτι που έχετε ήδη δει, αλλά αυτό θα σας καθηλώσει στη μετριότητα. Αν προτείνετε πράγματα και δεν φοβάστε, αυτό είναι που θα κάνει τη διαφορά στο τέλος. Δοκιμάστε τη μοναδικότητά σας, μέσα στο όραμα του σκηνοθέτη.
Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για τη συζήτηση Film Design in Contemporary Hollywood Films εδώ
