Ηταν 2012 όταν η «Αγάπη» του Μίκαελ Χάνεκε κέρδιζε το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες και στη συγκινησιακά φορτισμένη απονομή του βραβείου ο Αυστριακός δημιουργός σήκωσε στη σκηνή τους πρωταγωνιστές του, την Εμανουέλ Ριβά - αιώνια Εκείνη στο «Χιροσίμα Αγάπη Μου», και τον Ζαν-Λουί Τρεντινιάν που έφυγε στα 91 του χρόνια κλείνοντας έναν από τους μεγαλύτερους κύκλους του γαλλικού σινεμά.
Ο Ρόμπυ Εκσιέλ ανασύρει από το αρχείο του μια συνέντευξη με τον Ζαν-Λουί Τρεντινιάν, που δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο περιοδικό MEN τον Οκτώβριο του 2012.
Για μένα, το θέαμα δεν είναι παρά ψυχαγωγία. Απεχθάνομαι την ιδέα της κουλτούρας με κεφαλαίο κάπα. Ένα θεατρικό έργο, ένα βιβλίο ή μια ταινία δεν αλλάζουν τον κόσμο, παρά βάζουν το δικό τους λιθαράκι. Αν μια ταινία είναι καλή, είναι πάντα χάρη στον σκηνοθέτη. Αν ένας ηθοποιός είναι καλός, είναι πάντα χάρη στον σκηνοθέτη. Αν είναι κακός, είναι επίσης εξαιτίας του σκηνοθέτη. Όχι ότι δεν έχεις ευθύνη ως ηθοποιός. Από τη στιγμή που σε επιλέγει ένας δημιουργός, προσπαθείς να είσαι ο πιο πιστός, ο πιο προσεκτικός, ο πιο αφοσιωμένος του συνεργάτης. Όπως και να 'χει, όμως, οι ηθοποιοί δεν είναι παρά λευκές σελίδες. Απομένει στον σκηνοθέτη το να βάλει τα χρώματα. Εκείνος σε επιλέγει. Συνεπώς, τόσο το χειρότερο για εκείνον.
Δεν είναι το σενάριο της «Αγάπης» που με έπεισε να επιστρέψω στο σινεμά. Λατρεύω την ταινία, αλλά και κάποια άλλη ιστορία να μου είχε προτείνει ο Μίκαελ Χάνεκε, πάλι θα δεχόμουν. Είναι ο καλύτερος σκηνοθέτης με τον οποίο έχω δουλέψει ποτέ. Νομίζω πως ούτε ο ίδιος έχει συνείδηση του ταλέντου του. Ο τρόπος που αφηγείται τα πράγματα έχει πάντα ενδιαφέρον. Τολμά να συνθέτει πλάνα εξαιρετικά μακρά. Εγώ στην αρχή ήθελα να γίνω σκηνοθέτης. Φοίτησα στην κινηματογραφική σχολή I.D.H.E.C., πριν από 50 και πλέον χρόνια. Μας μάθαιναν τότε πως ένα πλάνο δεν μπορεί να ξεπερνά το 1,5 λεπτό σε διάρκεια. Ο Χάνεκε στήνει πλάνα 10 λεπτών όπου δεν συμβαίνει σχεδόν τίποτα, κι όμως έχουν τρομερό ενδιαφέρον.
Αυτό που είναι αστείο μπορεί να είναι και ευφυές. Η φαιδρότητα δεν είναι ματαιότητα. Εκείνο που είναι καλό ν' αποφεύγει κανείς είναι η συγκαταβατικότητα.»
Προετοιμάζομαι πάντα ώστε να μπορώ να είμαι διαθέσιμος στα συναισθήματα που υπαγορεύει μια κατάσταση στη σκηνή που πρόκειται να γυρίσουμε. Είναι θέμα συγκέντρωσης. Μπορείς να το δοκιμάσεις και στη ζωή. Δεν υπάρχει τίποτα το ενθουσιώδες στο να πίνεις ένα ποτήρι νερό, για παράδειγμα, αλλά αν πίνοντάς το σκέφτεσαι ένα χείμαρρο που ξεχύνεται κατευθείαν από το βουνό, είναι υπέροχο. Το ίδιο ισχύει με ένα ρόλο. Χρειάζεται να πας στο βάθος των πραγμάτων, να εκφραστείς εκ των έσω και, προπαντός, ποτέ να μην καταδεικνύεις. Κυρίως στο σινεμά, όπου η κάμερα είναι συχνά πολύ κοντά σου. Δεν είναι ανάγκη να καταδεικνύεις. Η ίδια η κατάσταση εξηγεί τα πράγματα.
Ο έρωτας δεν είναι κάτι που ελέγχεται. Είναι ένα μυστήριο, κι αυτό μ' αρέσει. Δεν ξέρω γιατί αγαπώ, απλώς αγαπώ. Από παιδί ακόμα, ήμουν πολύ ερωτευμένος. Βέβαια, έσπαγα τα παιχνίδια που αγαπούσα περισσότερο. Παρόμοιες ήταν πάντα και οι σχέσεις μου με τους ανθρώπους. Eρχονταν στιγμές που δυσανασχετούσα μέσα στην άνεσή μου και κατέστρεφα κάτι για να κάνω μια νέα αρχή με κάτι άλλο.
Μ' αρέσει το απίθανο, δεν πιστεύω στην τελειότητα. Δεν υπάρχει τελειότητα.
Αυτό που είναι αστείο μπορεί να είναι και ευφυές. Η φαιδρότητα δεν είναι ματαιότητα. Εκείνο που είναι καλό ν' αποφεύγει κανείς είναι η συγκαταβατικότητα.
