Για αρκετές ταινίες, το 2019 έμοιαζε ως το τέλος του κόσμου αλλά ταυτόχρονα και η αρχή ενός άλλου, καινούργιου, γεμάτου νέες ευκαιρίες και αρκετούς κινδύνους, όπου η χλωρίδα και η πανίδα έχουν καταστραφεί, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από τα επίπεδα της φτώχειας και η μόνη διέξοδος για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους κρύβεται πίσω από την τεχνολογία, η οποία συνεχίζει να πρωτοπορεί, δείχνοντας το δρόμο για ένα καλύτερο αύριο.
Τώρα που ζούμε πλέον στο (κινηματογραφικό) μέλλον και η πραγματικότητα δεν απέχει... εντυπωσιακά από τα παραπάνω, επιστρέφουμε στις ταινίες που χρησιμοποίησαν την εποχή που ζούμε τώρα ως σκηνικό για τις δυστοπικές ιστορίες τους. Τελικά, πόσες από τις ταινίες αυτές είχαν δίκιο στην αναπαράσταση του 2019;
Διαβάστε ακόμη: Αυτές είναι οι ταινίες που περιμένουμε περισσότερο να δούμε το 2019
Το 2019 Λος Αντζελες του «Blade Runner» δείχνει απόλυτα χαοτικό.
Τη σημαντικότερη ματιά στο δικό μας σήμερα έριξε το κλασικό «Blade Runner» του Ρίντλεϊ Σκοτ. Η ιστορία αφορούσε ένα αγνώριστο, δυστοπικό Λος Αντζελες, όπου τεράστιοι ουρανοξύστες έχουν καλύψει τον ήδη γκρίζο ουρανό και φουγάρα ρίχνουν πίδακες φωτιάς δημιουργώντας μια μολυσμένη, αποπνικτική ατμόσφαιρα. Πάνω στα κτίρια υπάρχουν γιγαντιαίες οθόνες που μεταδίδουν διαφημίσεις, καθώς ιπτάμενα αυτοκίνητα διασχίζουν τον ουρανό. Στο έδαφος, πινακίδες με νέον χρώματα φωτίζουν τους βρεγμένους από την όξινη βροχή δρόμους, στους οποίους συνωστίζονται άνθρωποι και ανδροειδή, ντυμένοι με πλαστικά και δερμάτινα ρούχα, έχοντας αφομοιώσει ένα στιλ κοντά στο γνωστό πανκ, τόσο στην κόμμωση όσο και στο μακιγιάζ τους.
Και μπορεί τα ιπτάμενα αυτοκίνητα να παραμένουν ακόμα στα χαρτιά, αλλά είναι (ελπίζουμε) λίγοι όσοι δεν μπορούν να δουν την «αλληγορία» που ενώνει τις ρέπλικες που προσπαθούν να μιμηθούν τους ανθρώπους για να μπορέσουν να κρύψουν την ταυτότητά τους και να επιβιώσουν, με το σύγχρονο ανθρωποκυνηγητό των «διαφορετικών» ανθρώπων - όχι μόνο στην Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ.
Οι άνθρωποι και το αίμα τους στο «Daybreakers» του 2009
Ο εφιάλτης του καπιταλιστικού συστήματος φαίνεται πως είναι ένα από τα κυριότερα θέματα που απασχολούσε τις ταινίες που επέλεξαν να μιλήσουν για το 2019. Μαζί και η τεράστια επιρροή των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών, τις οποίες και παρουσίασαν ως αιμοδιψή τέρατα και αδηφάγους μηχανές που αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους ως προϊόντα έτοιμα από την παραγωγή στην κατανάλωση. Κάπως έτσι σκέφτηκαν ότι θα ζούμε το 2019 οι αδερφοί Σπίεριγκ με την ταινία τους «Daybreakers», μόλις δέκα χρόνια πριν, στην οποία οι βρικόλακες έχουν γίνει το κυρίαρχο είδος στον πλανήτη και χρησιμοποιούν τους ανθρώπους και το αίμα τους ως την κύρια αποθήκη τροφίμων τους, χωρίς καμία ηθική αναστολή. Οπως ακριβώς το κάνουν οι πολυεθνικές-βαμπίρ στη σημερινή τρομαχτική και σκληρή πραγματικότητα.
Διαβάστε ακόμη: Oscars History: Ολες οι ταινίες που βασίζονται σε κόμικ και ήταν υποψήφιες ή κέρδισαν Οσκαρ
«I'm not into politics, I'm into survival.» O Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ στο «The Running Man».
Αλλά στο 2019, η ανθρωπότητα δεν κινδυνεύει μόνο από τις πολυεθνικές αλλά και από την ίδια την τηλεόραση. Οπως συμβαίνει και στο «The Running Man» του 1997, το οποίο βασίζεται στο μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ και στο οποίο οι διαγωνιζόμενοι σε ένα reality show έρχονται αντιμέτωποι με αδίστακτους δολοφόνους και αγωνίζονται να μείνουν ζωντανοί, όλα αυτά για χάρη της τηλεθέασης. Ενα άκρως διαχρονικό σχόλιο, τόσο για τον κόσμο των μίντια, όσο και την ίδια την κοινωνία, που βρίσκει απήχηση ακόμα περισσότερο στις μέρες μας, όπου ναι μεν τα reality shows έχουν γίνει πλέον ένα καθημερινό φαινόμενο, αλλά η τεράστια εμμονή για δημοσιότητα και ο τρόπος που καταφέρνουν τα μίντια να χειραγωγήσουν το κοινό τους και να το αποχαυνώσουν σ' ένα σημαντικό βαθμό, σηματοδοτεί για αρκετούς την κατάρρευση της ίδιας της κοινωνίας.
Για άλλους πάλι το 2019 έδειχνε κάπως αποστειρωμένο αλλά με την τεχνολογία και την ιατρική να έχουν κάνει αρκετά και σημαντικά βήματα προόδου, τόσο στη θεραπεία του σώματος όσο και την ακέραια διατήρηση της ανθρώπινης συνείδησης, μέσω της κλωνοποίησης, η οποία μάλιστα είναι τόσο εύκολη που μπορεί να γίνει με το πάτημα ενός κουμπιού. Κάπως έτσι σκεφτόταν το 2019 η ταινία του Μάικλ Μπέι «The Island», όπου ένας άντρας αρχίζει να αμφισβητεί την οριοθετημένη ύπαρξή του σε ένα μινιμαλιστικό, τεχνολογικά προηγμένο περιβάλλον, όταν μια φίλη του επιλέγεται να πάει στο... Νησί του τίτλου. Ακόμα και λίγα χρόνια πριν, υπήρχε η αντίληψη πως η μέρα αυτή που οι ηθικές αξίες και οι φραγμοί που έρχονται μέσω αυτών μπορεί να ξεπεραστούν με μια αρκετά μεγάλη άνεση δεν θα είναι πολύ μακριά. Αφού έχουμε καταφέρει να κλωνοποιήσουμε από ζώα μέχρι και ανθρώπινα όργανα, γιατί όχι και ανθρώπους, κάνοντάς μας έτσι να ζούμε για πάντα;
Το κύμα εξαφανίζει το 2019 στο «Geostorm»
Υπήρξαν και ταινίες που έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον για τον ίδιο τον πλανήτη και τις καταστροφές που προκαλεί ο άνθρωπος, περνώντας οικολογικά μηνύματα, τόσο όσον αφορά στην υπερθέρμανση του πλανήτη όσο και στην επικείμενη και ολική εξάλειψη του ανθρώπινου είδους. Το 2019 βρισκόμαστε ολοένα και πιο κοντά σε κάτι τέτοιο, και ταινίες όπως το «Geostorm» του Ντιν Ντέλβιν, αλλά και το «The Road» του Τζον Χίλκοουτ (βασισμένη στο βιβλίο του Κόρμακ ΜακΚάρθι), προσπαθούν να μας προειδοποιήσουν ότι το 2019 είναι το σημείο καμπής για τον πλανήτη μας, με ακραία καιρικά φαινόμενα τα οποία ήδη έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους και θα χειροτερέψουν αν δεν συνετιστούμε και συνεχίσουμε την αλόγιστη οικολογική καταστροφή.
Στην αντίπερα ακτή του Ειρηνικού Ωκεανού, και πιο συγκεκριμένα στην Ιαπωνία, το 2019 θυμίζει αρκετά το δυστοπικό Λος Αντζελες του «Blade Runner» με το Νέο-Τόκιο να παραμένει μια μεγαλοπρεπής μητρόπολη της Απω Ανατολής, γεμάτη από τεχνολογικά επιτεύγματα και τεράστια κτίρια με νέον φωτισμούς. Η ταινία του Κατσουχίρο Οτόμο, «Akira», κάνει πιο ξεκάθαρη την κοινωνικοπολιτική της κριτική, καθώς ο Τέτσουο και η συμμορία μοτοσικλετιστών του, τα βάζουν με μια αντίπαλη συμμορία, του Κλόουν, εν μέσω μεγάλων αντικυβερνητικών διαδηλώσεων και τρομοκρατικών απειλών, αποκαλύπτοντας έτσι την αναποτελεσματικότητα της κυβέρνησης να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του λαού.
To Νέο-Τόκιο του «Akira».
Αλλά και πιο κοντά μας, εδώ στην Ευρώπη, σκηνοθέτες έβλεπαν στις αρχές της δεκαετίας του ’80 το 2019 ως κάτι τρομακτικό, όπου η κοινωνία έχει ήδη καταρρεύσει και η αναρχία και το χάος επικρατούν, όπως συμβαίνει στην ιταλική ταινία του 1983 «2019, Μετά την Πτώση της Νέας Υόρκης» σε σκηνοθεσία του Σέρτζιο Μαρτίνο, στην οποία η Γη έχει σχεδόν καταστραφεί μετά από ένα πυρηνικό πόλεμο και ένας μισθοφόρος προσπαθεί να σώσει την τελευταία γόνιμη γυναίκα στον πλανήτη. Με σαφείς επιρροές από την ταινία του Τζον Κάρπεντερ, «Απόδραση από τη Νέα Υόρκη», o Μαρτίνο οραματίστηκε ένα κόσμο κατεστραμμένο από πυρηνικά, όπου μόνο οι πιο σκληροί και δυνατοί μπορούν να επιβιώσουν. Το ίδιο συμβαίνει και με την ιταλική ταινία του Ενζο Τζ. Καστελάρι, «Οι Νέοι Βάρβαροι», με ξεκάθαρες επιρροές από το «Mad Max» του Τζορτζ Μίλερ, με φόντο ένα μετα-αποκαλυπτικό κόσμο όπου οι συμμορίες έχουν τον έλεγχο. Ολα αυτά μπορεί να μην έχουν συμβεί ακόμα, αλλά αρκετοί είναι αυτοί που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, μιας και βρισκόμαστε λίγα μόλις λεπτά πριν το «ρολόι της αποκάλυψης» χτυπήσει μεσάνυχτα και βρεθούμε αντιμέτωποι με έναν πυρηνικό όλεθρο.
Οι Νέοι Βάρβαροι, μετά το 2019, μετά το τέλος του κόσμου
Ολες αυτές οι ταινίες παρουσιάζουν το μέλλον ζοφερό, επικίνδυνο, αποκαρδιωτικό. Ενα 2019 όπου υπάρχει μια σχεδόν πλήρης εξόντωση του περιβάλλοντος, με τη χλωρίδα και πανίδα να έχει εξαφανιστεί και τη φύση να αρχίσει να σαπίζει. Αλλά ταυτόχρονα η τεχνολογία εκσυγχρονίζεται για να κάνει τη ζωή μας καλύτερη (ή χειρότερη) και μητροπόλεις να υψώνουν τα κτίριά τους ως τον ουρανό, γεμάτα νέον χρώματα και πινακίδες και τους ανθρώπους άλλοτε ως κτήνη ή απλώς ως άδεια κελύφη των ίδιων μας των εαυτών. Ευτυχώς όχι άδικα αναζητούμε σε πολλά από τα φινάλε τους μικρά ψήγματα σωτηρίας και ελπιδοφόρα μηνύματα που έχουμε ανάγκη να έχουμε μαζί μας στη χρονιά που μόλις ξεκινά.
