Η ταινία
Eνας καλλιεργημένος μεσήλικας συζεί με τον νεαρό εραστή του και προσπαθεί συνεχώς να αναλύει τη σχέση τους με ψυχαναλυτικούς όρους. Οταν όμως η ζήλια παίρνει το πάνω χέρι, από τη θεωρία καταφεύγει στην πράξη - με απρόσμενες συνέπειες...
Ο σκηνοθέτης
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και αποφοίτησε από το New York College έχοντας καθηγητές τους Αντώνη Κόκκινο, Παντελή Βουλγαρη, Νίκο Γραμματικο και άλλους. Συνέχισε τις σπουδές του και πήρε Bachelor στη σκηνοθεσία από το Greenwich University. Εχει ολοκληρώσει πέντε ταινίες μικρού μήκους.
Φιλμογραφία:
- Fuck Freud (2013)
- Hunting Frogs (2011)
- Elegy (2010)
- The Comic Shop Movie (2009)
- 179.99 (2008)
Τέσσερις ερωτήσεις για το «Fuck Freud»
Ποια ήταν η αφορμή ή η σκέψη που σας οδήγησε να κάνετε την ταινία;
Λένε ότι οι σκηνοθέτες κάνουν πάντα την ίδια ταινία. Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε εγώ διαπραγματευομαι τη σχέση παιδιού-γονέα σε όλες τις μέχρι τώρα ταινίες μου. Μια σχέση που είναι βέβαια άμεσα φροϋδικη και επηρεάζει όλες τις μετέπειτα ανθρώπινες επαφές μας. Η αγάπη μου για τη ψυχανάλυση και τον Freud ειδικότερα και η πεποίθηση μου ότι όλες οι σχέσεις -είτε είναι οικογενειακές είτε είναι ερωτικές- είναι φτιαγμένες από τα ίδια συστατικά, με οδήγησε στη δημιουργία της.
Πώς θα περιγράφατε το φιλμ σε κάποιον που σας ρωτούσε «τι είναι η ταινία σου;»
Η ταινία έχει πρωταγωνιστές της ένα γκέι ζευγάρι που η διάφορα ηλικίας τους αναγκαστικά τους έχει τοποθετήσει σε αντίστοιχους ρόλους πατέρα και γιου. Τα παιχνίδια εξουσίας που υπάρχουν σε κάθε σχέση και κατ´ επέκταση και σ´ αυτήν, δε μένουν αναλλοίωτα στο χρόνο, και συχνά αντιστρέφονται.
Εκτός από τη χρονική διάρκεια ενός φιλμ, ο προσδιορισμός «μικρού μήκους» ορίζει κάτι άλλο κατά τη γνώμη σας; Και γιατί ναι ή όχι;
Η μικρού μήκους ταινία είναι ένα αυτόνομο είδος κινηματογράφου και όχι προπομπός της μεγάλου μήκους. Εχει βασικές διάφορες κυρίως στο πώς γράφεται το σενάριο της, στο ταξίδι των χαρακτήρων και στο ρυθμό της. Εχει την ανελέητη καταπίεση της χρονικής διαρκειας που όμως αποδεικνύεται μεγάλο σχολείο και άσκηση πάνω στη σημασία, τη βαρύτητα και την περιεκτικότητα της σκηνής και του λόγου.
Πώς είναι να κάνεις σινεμά σε μια χώρα που από την μια βρίσκεται σε κρίση κι από την άλλη ο κινηματογράφος της κεντρίζει το διεθνές ενδιαφέρον;
Είναι ευχάριστο ότι ο ελληνικός κινηματογράφος συγκεντρώνει πάνω του διεθνή βλέμματα. Οι χώρες που βρίσκονται σε περίοδο κρίσης έχουν συνήθως και καλή σοδειά καλλιτεχνικά. Ο πιο άμεσος τρόπος για να εκφραστεί μία πραγματικότητα είναι ο κινηματογραφικος φακός, οπότε είναι φυσικό ένας νέος άνθρωπος να θέλει να καταγράψει την καθημερινότητα του με αυτόν το τροπο και το αποτέλεσμα να αφορά και άλλους. Βρίσκω ενδιαφέρουσες τις ιστορικές συγκυρίες στις οποίες έτυχε να ζω. Με γοητεύουν, με δυσκολεύουν, με παρακινούν να δημιουργήσω και δεν αποτελούν τροχοπέδη.
Info:
Σενάριο & Σκηνοθεσία: Αδάμ Καρυπίδης / Διεύθ. Φωτογραφίας: Γιώργος Χρυσαφάκης / Μοντάζ: Διονύσης Τσιρώνης / Ηχος: Παναγιώτης Κυριακόπουλος / Μακιγιάζ: Ελευθερία Μιχαηλίδη / Κάμερα: Νίκος Κουτσουράς / Ηλεκτρολόγος: Νίκος Παπαθανάσης, Διονύσης Μοσχόπουλος / Σκριπτ: Αννα Μαρία Λυρή / Βοηθός Παραγωγής: Ανδρέας Παπαδάκης/ Παίζουν: Ερρίκος Λίτσης, Κωνσταντίνος Μωραϊτης, Βάσω Τσεκούρα
Δείτε το trailer του «Fuck Freud» και χαζέψτε περισσότερες φωτογραφίες της ταινίας στο gallery.
.
Tags: ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΡΑΜΑΣ 2013
