Στο 25ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Ελλάδος, τον περασμένο Απρίλιο, ανάμεσα σε δημιουργούς και νέες φωνές που συναντήθηκαν στην Αθήνα, ο Φελίξ Κιζίλ έφερε μια ήρεμη, σχεδόν αφοπλιστική ενέργεια. Με το «Misericordia» του Αλέν Γκιροντί να ταξιδεύει ήδη με δυνατή φήμη, ο πρωταγωνιστής του εμφανίστηκε όχι ως σταρ που διεκδικεί προσοχή, αλλά ως ένας ηθοποιός που κουβαλά πάνω του την ιδιαίτερη ευαισθησία της ταινίας: την πάλη ανάμεσα στην επιθυμία, την ενοχή και τη συγχώρεση. Η ερμηνεία του έχει τον τόνο μιας εσωτερικής εξομολόγησης, και το ίδιο ισχύει και για τον τρόπο που μιλά, προσεκτικά, μετρημένα, σαν να σταθμίζει κάθε λέξη πριν την αφήσει να βγει.
Στην ταινία ο Κιζίλ παίζει τον ρόλο του Ζερεμί ο οποίος επιστρέφει στη γενέτειρά του για την κηδεία του πρώην αφεντικού του, η οποία εξελίσσεται σταδιακά σε μια δίνη παραδοξότητας, αιματηρών μυστηρίων και απρόσμενων σεξουαλικών εξελίξεων. Οσο η προσωρινή παραμονή του νεαρού στο σπίτι της χήρας του εκλιπόντος παρατείνεται, τόσο περισσότερο αρχίζει να επισκιάζεται από μια εξαφάνιση, τις απειλητικές διαθέσεις ενός γείτονα και τις παρεξηγήσιμες προθέσεις ενός ιερέα.
Ο Κιζίλ μας μίλησε με ειλικρίνεια για το ταξίδι του Ζερεμί και για το πώς προσέγγισε έναν ρόλο όπου η ανθρώπινη αμφισημία δεν είναι απλώς στοιχείο της ιστορίας, αλλά ολόκληρη η ουσία της.
Φωτογραφίες © Βαγγέλης Πατσιαλός
Για το πως προσέγγισε τον ρόλο του στην ταινία: Πραγματικά προσπάθησα να παίξω κάθε κατάσταση σε κάθε σκηνή με πολύ συγκεκριμένο και γειωμένο τρόπο. Προσηλώθηκα πολύ στο σενάριο. Προσπάθησα να γυρίζω κάθε σκηνή με πολλή προσοχή, σαν να ήταν κάθε φορά ένα αυτόνομο κομμάτι, και να υπηρετώ ακριβώς αυτό που ζητούσε το σενάριο όσο καλύτερα μπορούσα. Νομίζω ότι ο κινητήριος μοχλός του Ζερεμί είναι η επιθυμία. Η ενοχή είναι κάτι που μέσα του μεταβάλλεται. Προτίμησα να επικεντρωθώ στην επιθυμία που τον ωθεί να κάνει τα πάντα, που τον κινεί.
Για την ηθικά γκρίζα ζώνη πάνω στην οποία κινούνται οι χαρακτήρες: Ναι, φυσικά, γιατί πιστεύω πως είναι επίσης ειλικρινές να πούμε ότι η ίδια ανθρωπότητα βρίσκεται ούτως ή άλλως μέσα σε μια γκρίζα ζώνη. Εξάλλου το κεντρικό θέμα της ταινίας είναι η ανθρώπινη φύση και το πως αντιμετωπίζει τη συγχώρεση κινούμενη μέσα σε αυτές τις ζώνες.
Αν μετά από αυτόν τον ρόλο άλλαξε με κάποιον τρόπο ο τρόπος που βλέπεις το σινεμά ή την ίδια σου την πορεία ως ηθοποιός: Δεν νομίζω. Το μόνο σίγουρο είναι πως άλλαξε το βλέμμα των άλλων πάνω μου. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν με ήξεραν και τώρα γνωρίζουν την ύπαρξή μου. Αυτό είναι πολύ χαρμόσυνο, γιατί φέρνει πολλές νέες συναντήσεις και πιθανώς όμορφες ταινίες στο μέλλον. Εγώ, όχι, δεν πιστεύω ότι άλλαξα. Αν άλλαξα, είναι επειδή είμαι πολύ χαρούμενος που έκανα αυτή την ταινία. Αυτό τουλάχιστον έγινε.
Θα ήθελα οι θεατές να αναρωτηθούν μετά το τέλος της ταινίας πώς κρίνουμε τους ανθρώπους και ποιο είναι το καθήκον της κατανόησης που οφείλουμε να έχουμε πέρα από τις προκαθορισμένες αξίες.»
Τι αναζητά σε έναν ρόλο κι αν υπάρχουν χαρακτήρες που τον τραβούν περισσότερο: Οχι. Νομίζω ότι εξαρτάται από τις στιγμές. Γενικά θέλω να εξερευνήσω πολλά διαφορετικά πράγματα. Ισως αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι να βλέπω χαρακτήρες που είναι πολύ διαφορετικοί από μένα. Και την ίδια στιγμή, δεν ξέρω τι σημαίνει ακριβώς αυτό. Δεν ξέρω τι είναι πραγματικά «πολύ διαφορετικό» από μένα. Αλλά ναι, είμαι πολύ περίεργος να παίξω χαρακτήρες πολύ διαφορετικούς.
Αν υπάρχει κάποιος σκηνοθέτης ή ηθοποιός που τον έχει επηρεάσει βαθιά: Δεν ξέρω αν μπορεί να χαρακτηριστεί μέντορας, αλλά από μικρός λάτρευα τις ταινίες του Κεν Λόουτς. Και πάντα μου άρεσαν πολύ οι ταινίες του Βέλγου σκηνοθέτη Φέλιξ φον Χρένινγκεν γιατί πιστεύω πως μπορεί να κάνει το κοινό να γελά και να κλάψει με τον πιο όμορφο τρόπο. Τον θεωρώ εξαιρετικά ευφυή.
Υπάρχει κάποιο συναίσθημα ή μια σκέψη που θα ήθελε να μείνει στους θεατές που θα δουν την ταινία όταν φύγουν από την αίθουσα: Θα ήθελα να αναρωτηθούν πώς κρίνουμε τους ανθρώπους και ποιο είναι το καθήκον της κατανόησης που οφείλουμε να έχουμε πέρα από τις προκαθορισμένες αξίες.
