H ταινία
Ο Πέτρος ταξιδεύει νοερά, περπατώντας στους διαδρόμους ενός νεκροταφείου, κρατώντας μία παλιά Hi8 κάμερα, καθώς βρίσκεται στην κηδεία ενός αγαπημένου του προσώπου.Ξεκομμένος από την πραγματικότητα και ανίκανος να σχετισθεί με οτιδήποτε, θα τα καταφέρει άραγε να βρει κάποια σύνδεση;
H σκηνοθέτης
Η Ελεάννα Σαντοριναίου είναι σκηνοθέτης κινηματογράφου και θεάτρου που ζει μεταξύ Λονδίνου και Αθήνας. Εκανε το προπτυχιακό της στο τμήμα Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας των Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έπειτα φοίτησε στο London Film Academy. Το 2023 επιλέχθηκε μέσα από εκατοντάδες από το μοναδικό στο είδος του πανεπιστήμιο National Film and Television School για να παρακολουθήσει το μάθημα Directing Commercials. Στη δουλειά της ως σύνολο επικεντρώνεται στις ανθρώπινες σχέσεις. Την ενδιαφέρει η έννοια τηςοικογένειας - αυτής που έχουμε και αυτής που φτιάχνουμε - και η παιδική ηλικία. Από το 2012 ξεκίνησε να σκηνοθετεί ταινίες μικρού μήκους, οι οποίες επικεντρώνονται σε νέους που ψάχνουννα βρουν πού ανήκουν. Εχει σκηνοθετήσει 5 ταινίες μικρού μήκους καθώς και promos και βίντεο κλιπ. Τα σενάριά της έχουν συμμετάσχει σε φεστιβάλ: Sundance Screenwriters Lab 2015 (semi-finals), Screencraft 2018 (quarter finals), ΥΠΠΟΑ Covid-19 Ειδικό Πρόγραμμα Μικρού Μήκους Α’ Φάση (15η στους 65). Επίσης έχει λάβει μέρος στο RIFF Talents Lab & Cannes Series Writers Club. Τον Ιανουάριο-Φεβρουάριο 2020 συμμετείχε στην καινούρια ταινία του Γιώργου Λάνθιμου για την Λυρική Σκηνή και το Νέον, με τους Εμα Στόουν και Νταμιέν Μπονάρ, «Βλυχή», που γυρίστηκε στην Τήνο. Είχε την θέση 3ου Βοηθού Σκηνοθέτη και βοηθού της κυρίας Στόουν. Τον Ιούνιο του 2020 - 2021 συνεργάστηκε με την Στέγη και τη Φανή Κωστούρου για το project Ακούς την Αθήνα, όπου συνέθεσαν ένα 20ωρο ηχητικό τοπίο από ηχογραφήσεις μπαλκονιών της Αθήνας. Το καλοκαίρι του ’21 η Ελεάννα έγραψε και σκηνοθέτησε ένα ηχητικό θεατρικό με αφορμή το ηχοτοπίο. Στο θέατρο ξεκίνησε να σκηνοθετεί στην Αθήνα το 2008 κάνοντας έργα για τα πολύ μικρά παιδιά (2,5 - 5,5 ετών), με θέματα που αφορούν το νεαρό κοινό (ο ερχομός του δεύτερου παιδιού, διαφορετικότητα, ο φόβος του σκοταδιού). Το θέατρο Φούρνος είναι ο μόνιμος συνεργάτης της. Το πρώτο της έργο «Μήλα, Ζάχαρη, Κανέλα», παίζεται επί 15 συναπτά έτη, κάτι αξιοσήμαντο για την αθηναϊκή θεατρική σκηνή. Αυτή τη στιγμή η Ελεάννα το μεταφέρει σε ψηφιακό παιχνίδι στο ρόλο της σκηνοθέτη, σεναριογράφου και παραγωγού σε συνεργασία μεμία αξιόλογη ομάδα. Μέχρι στιγμής έχει σκηνοθετήσει 5 παιδικά θεατρικά. Τα έργα της έχουν παρουσιαστεί και στο Λονδίνο καλεσμένα από το Hellenic Centre.
Δείτε εδώ παλαιότερη δουλειά της Ελεάννας Σαντοριναίου:
Baby – A Poem
Pub & Such
5 ερωτήσεις για το «Μέχρι να με Δεις»
Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;
Με ενδιαφέρουν πολύ οι μικρές αφηγήσεις - οι στιγμές που περνάνε σχεδόν απαρατήρητες και παρόλ' αυτά σημαίνουν πολλά - κρατάνε μέσα τους τη μνήμη, τον θάνατο, τον έρωτα, το μίσος, την απόγνωση, την αγάπη και πολλά άλλα. Eνα θέμα που με ενδιαφέρει πολύ και μελετάω στα έργα μου είναι το ζήτημα της παιδικής ηλικίας - η σχέση μας με την πρώτη μας οικογένεια και πώς αυτό μεταφράζεται στην ενήλικη ζωή μας. Το 2009 καθώς πήγαινα στη σχολή μου διάβασα στη Lifo ένα άρθρο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου το οποίο ήταν μέρος του βιβλίου του, «Ας φυσά τώρα», με τίτλο «Τα Γεμιστά». Αυτή η ιστορία συγκέντρωνε όλα αυτά που ψάχνω και μελετώ. Από τη στιγμή που τη διάβασα είχε μία ιδιαίτερη θέση μέσα μου και σκεφτόμουν «αυτό θέλω να το κάνω μικρού μήκους». Δέκα χρόνια μετά άρχισα να επεξεργάζομαι το σενάριο. Η αρχική ιδέα ήταν να θίξω την έντονη σύνδεση που έχουμε με τις αναμνήσεις μας, με τημητέρα μας, τονίζοντας την παιδική ηλικία. Οσο επεξεργαζόμουν το σενάριο συνειδητοποίησα ότι είναι και κάτι παραπάνω από αυτό. Το ζήτημα του πένθους σε συνάρτηση με την κοινωνική φόρμα που υπάρχει για το πώς κάποιος «πρέπει να εξασκεί» το θρήνο του δημόσια. Βλέπω έντονα μία απαίτηση για το πώς πρέπει να στέκεται κανείς στα γεγονότα - ξεχνώντας ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι και ο τρόπος επεξεργασίας και διαχείρισης καταστάσεων είναι μοναδικός και θα έπρεπε να είναι και σεβαστός.
Στην περίπτωση της ιστορίας μου εντάσσω μέσα δραματουργικά την ίδια την έννοια της κινηματογραφικής αφήγησης. Την ίδια την κάμερα, μια κάμερα από το παρελθόν που δεν χρησιμοποιούμε πια. Κατέληξε λοιπόν η ταινία να εκφράζει πολύ περισσότερα από αυτή την αρχική ιδέα - μέσα από την τελευταία εμπειρία που θα έχει ο πρωταγωνιστής (Πέτρος) αποχαιρετώντας τη μητέρα του. Η ανάγκη να αφηγηθώ αυτή την ιστορία πρώτα από όλα ήταν η ισχυρή εικόνα που είχα στο μυαλό μου όταν διάβασα το άρθρο - η οποία δεν έφευγε - και το ζήτημα των αναμνήσεων. Το γεγονός ότι έχει μία καθολικότητα, ήταν κάτι που συνέβαλε στην επιλογή να πω αυτή την ιστορία - όλοι μπορούν να συνδεθούν με το θέμα και να το αναγνώσουν με βάση τα βιώματά τους. Τέλος με ενδιέφερε να θίξω το ζήτημα της ανάγκης για ελευθερίας έκφρασης - μου φαίνεται πολύ δύσκολο όταν βρίσκεσαι σε μία κατάσταση όπου «πρέπει» να συμπεριφερθείς με συγκεκριμένο τρόπο όπως σε μία κηδεία. Ηθελα να δημιουργήσω μία υποκειμενική ανάγνωση αυτού του γεγονότος, δείχνοντας τι συμβαίνει μέσα σου σε αντίθεση με αυτό που φαίνεται εξωτερικά. Με πολύ σεβασμό προσπάθησα νααναμετρηθώ με το πιο σοβαρό συμβάν στη ζωή μας, τον θάνατο. Εχοντας ταυτόχρονα μεγάλη αγάπη προς την ζωή. Ισως αυτό εξισορροπεί τα πράγματα και δεν γίνεται μελό η ταινία.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση του να είσαι σκηνοθέτης στην Ελλάδα σήμερα; Τι σας δυσκόλεψε στην πραγματοποίηση της ταινίας, τι σας έφερε μεγάλη χαρά, ή τι σας εξέπληξε - θετικά ή αρνητικά;
Ζώντας μεταξύ Λονδίνου και Αθήνας μπορώ να επιβεβαιώσω ότι και στις δύο χώρες είναι γενικά μία πρόκληση να είσαι σκηνοθέτης. Κανείς δεν έχει ανάγκη από έναν ακόμα σκηνοθέτη και είναι δύσκολο να το κάνεις επάγγελμα, αλλά το ευτυχές παράδοξο και ωραίο, είναι ότι ο κάθε σκηνοθέτης είναι διαφορετικός. Είμαστε όλοι μοναδικοί - και ο κάθε δημιουργός θα προσφέρει τη δική του πραγματικότητα. Και εκεί είναι ίσως η μεγαλύτερη πρόκληση: να πείσεις έναν φορέα ότι αυτή η ιδιαίτερη ματιά σου αξίζει να βγει προς τα έξω. Συνεπώς να χρηματοδοτήσει το επόμενο σου έργο. Στην Ελλάδα υπάρχει μία ακόμα δυσκολία - υπάρχουν λίγοι φορείς από τους οποίους μπορείς να πάρεις χρηματοδότηση σε αντίθεση με το εξωτερικό που υπάρχουν, πέρα από τους κρατικούς φορείς, διαγωνισμοί, εταιρείες κτλ. Στην πραγματοποίηση της ταινίας το να μαζέψω το απαιτούμενο budget ήταν ίσως η μεγαλύτερη δυσκολία. Αλλά όλα τα υπόλοιπα δουλέψαν πολύ καλά. Είμαι πάρα πολύ τυχερή γιατί είχα μία εξαιρετική ομάδα συνεργατών – που όχι μόνο είναι άριστοι στο αποτέλεσμα της δουλειά τους αλλά ήταν σπουδαίοι άνθρωποι καθολικά. Σίγουρα χωρίς τη συμβολή τους η ταινία δεν θα ήταν η ίδια. Μου έφερε τεράστια χαρά να βλέπω μία ολόκληρη ομάδα να ενδιαφέρετε για την ταινία και να την αγαπά - ώστε η ιδέα μου να γίνει η ταινία μας. Επίσης εκτός από τους συνεργάτες έχω μία οικογένεια και φίλους που με στήριξαν και με βοήθησαν και με το παραπάνω για να υλοποιηθεί αυτή η ταινία. Πίσωαπό τις κάμερες υπάρχουν πολλές ιστορίες γύρω από τους χώρους που γυρίστηκε η ταινία και τι σημαίνουν για εμένα - αυτό είναι κάτι που δεν θα το μάθουν ποτέ οι θεατές, αλλάσίγουρα έκαναν ακόμα πιο ιδιαίτερη τη δημιουργία αυτού του έργου.
Είναι οι πλατφόρμες και η νέα πραγματικότητα του streaming μια ευκαιρία για τη διανομή και προβολή της μικρού μήκους ταινίας; Πού στέκεστε στο δίλημμα αίθουσες ή πλατφόρμες;
Οι πλατφόρμες σίγουρα ανοίξανε ένα νέο δρόμο στο χώρο του Κινηματογράφου και πιστεύω ότι βοηθάνε ιδιαιτέρως τις μικρού μήκους. Παλιά μπορούσες να δεις κάποιες μικρού στις αίθουσες - πριν από μεγάλου μήκους και εάν ήσουν κινηματογραφιστής θα έβλεπες στα φεστιβάλ και τα τελευταία 15 χρόνια ίσως έψαχνες στο vimeo & youtube. Αυτό όμως είναι αρκετά περιοριστικό για το ευρύ κοινό. Το πιο πιθανό είναι εάν δεν είναι κάποιος του χώρου να μην έβλεπε. Τώρα πολλές και ισχυρές πλατφόρμες προσφέρουν συλλογή ταινιών μικρού μήκους στις συλλογές τους - έτσι μπορούν οι μικρού μήκους να έχουν έναν δεύτερο κύκλο ζωής ανά τον κόσμο. Εάν πούμε ότι το ζητούμενο μίας ταινίας ανεξάρτητα μεγέθους είναι να τη δει ο κόσμος και να επικοινωνήσει το μήνυμά της, οι πλατφόρμες βοηθάνε αυτό τον σκοπό.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι αίθουσες θα πρέπει να σταματήσουν τη λειτουργία τους ή ότι χάνουν την αίγλη τους – γιατί κάνουν κάτι διαφορετικό. Το να δει κανείς μία ταινία σε μία κινηματογραφική αίθουσα είναι μία διαδικασία - τολμώ να πω τελετουργία για πολλούς από εμάς. Δεν είναι μόνο η μεγάλη οθόνη και ο ήχος, είναι ο κόσμος δίπλα σου, η αναμονή, τα τρέιλερ, το γεγονός ότι κάθεσαι στο σκοτάδι, με ποιον θα πας. Αυτή η εμπειρία δεν μπορεί να αναπαραχθεί στο σπίτι. Συνεπώς για εμένα δεν είναι δίλλημα, θεωρώ ότι και οι αίθουσες και οι πλατφόρμες έχουν ένα σκοπό μέσα στη βιομηχανία του κινηματογράφου και εύχομαι ο κόσμος να θέλει να απολαμβάνει και τα δύο.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο; Τι σημαίνουν οι συνεχείς επιτυχίες της ελληνικής ταινίας μικρού μήκους στο διεθνές τοπίο;
Το φεστιβάλ Δράμας το παρακολουθώ πολλά χρόνια τώρα από το 2006 - πολύ πριν κάνω τη δική μου πρώτη δουλειά το 2012. Δυστυχώς δεν είχα πάει ποτέ στη Δράμα αλλά έβλεπατις ταινίες όταν ερχόντουσαν στην Αθήνα ή διαδικτυακά, διάβαζα τα άρθρα και είχαν πέσει στα χέρια μου και σενάρια. Είναι αδιαμφισβήτητη η συμβολή του Φεστιβάλ της Δράμαςστο ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο και στις μικρού μήκους ταινίες. Κρύβει πολλή αγάπη και μεράκι μιας μικρής ομάδας ανθρώπων που έχουν καταφέρει να φέρουν το φεστιβάλ σεπολύ υψηλά διεθνή επίπεδα - φέτος είναι και Oscar Qualified,μία τεράστια επιτυχία για το φεστιβάλ και τους συντελεστές του. Είναι λοιπόν μεγάλη μου χαρά και τιμή όχι μόνο ότισυμμετέχω στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ με την ταινία μου «Μέχρι να με Δεις», αλλά ότι η Δράμα θα είναι και η πρεμιέρα της ταινίας.
Οι ελληνικές ταινίες μικρού μήκους έχουν δημιουργήσει μία ισχυρή και μοναδική γλώσσα. Πιστεύω ότι οι Ελληνες κινηματογραφιστές έχουν κατανοήσει τη φύση της μικρού μήκους και την έχουν εξελίξει και αυτό είναι κάτι που είναι αναμενόμενο να αναγνωριστεί και στα φεστιβάλ. Επίσης νομίζω ότι η πλούσια θεματολογία έχει καταφέρει να δείξει πολύ άμεσα τη σύγχρονη Ελλάδα και να ξεκολλήσει από τα παλαιομοδίτικα στερεότυπα που υπήρχαν στο εξωτερικό για τη χώρα μας.
Ο,τι κι αν γίνει το σινεμά θα επιβιώσει γιατί...
...βασίζεται στο πιο δυνατό χαρακτηριστικό του ανθρώπινου είδους, την αφήγηση. Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να νιώθουν λιγότερο μόνοι, να ταξιδεύουν σε νέους κόσμους, να ξεφεύγουν και να στοχάζονται. Ο κινηματογράφος τα προσφέρει αυτά απλόχερα. Σαφώς και το μέσο εξελίσσεται και ακολουθεί την εποχή (εικονικά σκηνικά, πλατφόρμες, AI κτλ) αλλά παραμένει στον πυρήνα του ανθρώπινο και αληθινό. Οσο υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχει η ανάγκη δημιουργίας ιστοριών και ο κινηματογράφος είναι ένας οπτικοακουστικός μηχανισμός που έχει τη δύναμη να μετατοπίσει τον θεατή ουσιαστικά (στη σκοτεινή αίθουσα), συναισθηματικά (και παντού, σε χώρους που υπάρχουν και χώρους που δεν υπάρχουν), μέσα σε δύο ώρες (ή και λιγότερο).
Δείτε εδώ το τρέιλερ του «Μέχρι να με Δεις»:
Μέχρι να με Δεις | Μία παραγωγή του Φούρνου Πολυδύναμου Κέντρου Επικοινωνίας, σε συνεργασία με την AF Crew | Σενάριο & Σκηνοθεσία: Ελεάννα Σαντοριναίου | Παίζουν: Ομηρος Πουλάκης, Λίλα Μπακλέση, Ζωή Μυλωνά, Δημήτρης Φουρλής, Ματίνα Δημητροπούλου, Ευγενία Μαραγκού, Δήμος Μαμαλούδης και ο μικρός Μανώλης Ζαχαρίου | Παραγωγοί: Αρης Κοτρώνης Βέττας, Ελεάννα Σαντοριναίου | Executive Producers: Γιάννης Σαντοριναίους, Ευγενία Ζαχαρίου | Διεύθυνση Παραγωγής: Αρης Κοτρώνης Βέττας | Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιάννης Σίμος | Καλλιτεχνική Διεύθυνση & Κοστούμια: Μαρία Εύα Μαυρίδου | Μακιγιάζ: Ολγα Κομπογιάννη | Μουσική: Φάνης Ζαχόπουλος | Μοντάζ: Γιάννης Χαλκιαδάκης | Ηχοληψία: Μαρίνα Σπαγουλάκη | Σχεδιασμός Ηχου: Βάλια Τσέρου | Α’ Βοηθός Σκηνοθέτη: Ιάσωνας Κοκκινάκης | Βοηθός σκηνοθέτη, σκριπτ: Μαίρη Μπουλή | Χορογράφος: Αθανασία Κανελλοπούλου | VFX: Διονύσης Μπουλούτζας | Post House: Asterisk* Post | Colour Grading: Γρηγόρης Αρβανίτης | Μίξη Ηχου: Βάλια Τσέρου | Αφίσα & Τίτλοι: Χρήστος Συμεωνίδης | Trailer: Χριστίνα Χαρχαρίδη
