Η ταινία
Η Κατερίνα επιμένει να μπαίνει στη θάλασσα παρότι αυτό απαγορεύεται. Καθώς ξοδεύει όλα τα χρήματά της στα πρόστιμα, αναγκάζεται να ζητήσει βοήθεια από τη μητέρα της, βάζοντας σε δοκιμασία την απόμακρη σχέση τους.
Η σκηνοθέτης
Η Χρηστίνα – Καλλιρρόη Γαρμπή σπούδασε Υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών και Νομική στη Νομική Σχολή Αθηνών. Εργάστηκε από το 2012 έως και το 2020 ως ηθοποιός και σκηνοθέτρια στο Θέατρο. (Εθνικό Θέατρο, Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, Θέατρο του Νέου Κόσμου, Θέατρο Πόρτα κ.α.) Το 2020 έγραψε και σκηνοθέτησε την πρώτη της ταινία μικρού μήκους «Τώρα που Είναι Ανοιξη», η οποία επιλέχθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του VIENNA SHORTS 2021 και κατέκτησε το Βραβείο Κοινού στο Feel the Reel IFF της Γλασκώβης. Η ταινία έλαβε βραβεία και επίσημες συμμετοχές σε πολλά ακόμα φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Το 2022 ολοκλήρωσε την δεύτερη ταινία της «Παπαρούνες και Πάπιες», η οποία χρηματοδοτήθηκε από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Η επόμενη της δουλειά θα είναι το μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ «Αόρατοι Γονείς» και έχει ήδη λάβει χρηματοδότηση από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και την ΕΡΤ.
5 ερωτήσεις για το «Παπαρούνες και Πάπιες»
Πώς επιλέξατε το θέμα της ταινίας σας, ποια ήταν η αρχική ιδέα, ποια η ανάγκη να αφηγηθείτε αυτή την ιστορία;
Η ιδέα μου ήρθε με αφορμή ένα όνειρο που είδα στη διάρκεια της πρώτης καραντίνας. Εμπαινα σε μία λίμνη να κολυμπήσω αλλά αυτό απαγορευόταν κι έτσι βρισκόμουν μονίμως σε μία ουρά προστίμων να τουρτουρίζω περιμένοντας να πληρώσω το πρόστιμο. Θυμάμαι ότι όσο περίμενα στην ουρά ήμουν πολύ ευχαριστημένη που βούτηξα, έστω κι αν αυτό σήμαινε ότι θα πληρώσω 200 ευρώ. Ετσι ξεκίνησαν όλα, άρχισα να δουλεύω το σενάριο και να συνδέω το κομμάτι του νερού με την σχέση της ηρωίδας με τη μάνα της. Στην ουσία η ταινία μιλάει για την ανάγκη μας για επαφή. Είτε αυτή είναι η επαφή με τη θάλασσα, είτε με έναν άνθρωπο. Τα δύο θέματα – θάλασσα και μαμά – περιέχουν το ένα το άλλο σαν κομμάτια της ίδιας μπάμπουσκας. Ανοίγεις το ένα και βρίσκεις το άλλο. Η ταινία είναι προσωπική, περιέχει πραγματικά στοιχεία από τη ζωή μου αλλά έχουν ενταχθεί με έναν κουνημένο τρόπο στην αφήγηση. Η δική μου ιστορία ήταν απλά η αφετηρία.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση του να είσαι σκηνοθέτης στην Ελλάδα σήμερα; Τι σας δυσκόλεψε στην πραγματοποίηση της ταινίας, τι σας έφερε μεγάλη χαρά, ή τι σας εξέπληξε - θετικά ή αρνητικά;
Η σκηνοθεσία είναι μια ολιστική διαδικασία. Είσαι ο δημιουργός της ταινίας, είσαι υπεύθυνος για τα πάντα. Τουλάχιστον έτσι το βιώνω εγώ. Ενώ λοιπόν απαιτείται από σένα όλη σου η ενέργεια και η δημιουργικότητα, ταυτόχρονα δεν μπορείς να ζήσεις από αυτό. Εκεί νομίζω δοκιμάζεται η πίστη σου στο πόσο θέλεις να το κάνεις αυτό. Από τότε που έχω αφήσει το θέατρο για να μπορέσω να κάνω τις ταινίες μου, χρειάστηκε να κάνω ένα κάρο άσχετες δουλειές για να επιβιώσω και να έχω ταυτόχρονα τον χρόνο που θέλω για το σινεμά. Αυτή είναι η πρόκληση για μένα. Το τελευταίο δίμηνο πριν γίνουν τα γυρίσματά μας χτυπούσε συνεχώς το τηλέφωνό μου και κάποιος μου έλεγε ότι τελικά η ταινία δεν μπορεί να γίνει. Για χίλιους λόγους, την μία ήμασταν overbudget, την άλλη χάσαμε την παραλία στην οποία είχαμε στήσει όλο το πρώτο κομμάτι της ταινίας κ.λ.π. Είχα καταλήξει να ακούω τον ήχο κλήσης του κινητού μου και να σφίγγομαι ολόκληρη.
Από την άλλη, χάρη στην τρομερή δουλειά και πίστη μιας ολόκληρης ομάδας καταφέραμε με ένα μικρό budget να φτιάξουμε μία ταινία για την οποία είμαστε όλοι περήφανοι. Γίναμε φίλοι, παλέψαμε παρέα και τα καταφέραμε. Νιώθω τρομερή χαρά και ευγνωμοσύνη για αυτό. Με τους πιο πολλούς συντελεστές της ταινίας δούλεψα πρώτη φορά. Ήταν ένα ρίσκο. Αλλά πολλές φορές ο δρόμος που δεν ξέρεις σε βγάζει στα πιο ωραία μέρη.
Τώρα για εκπλήξεις είχαμε άφθονες! Και θετικές και αρνητικές. Νομίζω αυτό που κρατάω είναι ότι η καλύτερη στιγμή για μένα μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια που πέρασαν για να φτιαχτεί η ταινία, ήταν οι τέσσερις μέρες των γυρισμάτων της ταινίας. Ηταν όλα στη θέση τους, δεν υπήρξε καμία ένταση – απρόοπτα πολλά, αλλά ένταση καμία- και τελειώναμε το γύρισμα νωρίτερα από το προγραμματισμένο κάθε μέρα. Είχα μπει σε τρανς δεν ήθελα να τελειώσουν αυτές οι μέρες.
Είναι οι πλατφόρμες και η νέα πραγματικότητα του streaming μια ευκαιρία για τη διανομή και προβολή της μικρού μήκους ταινίας; Που στέκεστε στο δίλημμα αίθουσες ή πλατφόρμες;
Χμ. Το σινεμά ανήκει στην μεγάλη οθόνη, στην αίθουσα. Στην σιωπή της, στο σκοτάδι της, στο ήρθαμε όλοι από τον έξω κόσμο και θα κάτσουμε εδώ δίπλα δίπλα και δεν θα μιλάμε και θα κοιτάμε στο ίδιο σημείο μέσα στο σκοτάδι. Είναι μια κατάσταση ομαδικού ονείρου. Και γω ως θεατής έτσι αγάπησα το σινεμά, όχι από το σπίτι μου στο λαπτοπ μου. Ωστόσο, επειδή το να φτάσει μια ταινία στις αίθουσες είναι δύσκολο πράγμα, πολλές φορές χάνουμε διαμάντια. Οι πλατφόρμες συχνά είναι ένα μέσο για να έρθει το κοινό σε επαφή και με το ανεξάρτητο σινεμά, να εξοικειωθεί με άλλους τρόπους αφήγησης. Νομίζω αν δούμε τις πλατφόρμες ως ένα μέσο και όχι ως σκοπό, ίσως παρακινηθεί το κοινό να δει πιο πολύ σινεμά και διαφορετικό σινεμά και μετά αρχίσει να αναζητά την εμπειρία της οθόνης με άλλους όρους. Δεν ξέρω. Ισως θέλω να το βλέπω έτσι για να μην απελπίζομαι. Αλλά πραγματικά θα μπορούσε να είναι μια ευκαιρία.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας, αλλά και για το σημερινό ελληνικό κινηματογραφικό τοπίο; Τι σημαίνουν οι συνεχείς επιτυχίες της ελληνικής ταινίας μικρού μήκους στο διεθνές τοπίο;
Είναι η πρώτη φορά που συμμετέχω στο Φεστιβάλ Δράμας και είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό. Το παρακολουθώ χρόνια με πολύ ενδιαφέρον και νομίζω ότι σε αυτό το φεστιβάλ γίνεται μια ειλικρινής προσπάθεια να αναδειχτεί η ελληνική μικρού μήκους και να δοθούν κίνητρα στους δημιουργούς. Βλέπω τις ελληνικές ταινίες να σαρώνουν έξω και χαμογελάω. Παρά τις δυσκολίες στις χρηματοδοτήσεις, τις καθυστερήσεις κ.λ.π. οι δημιουργοί καταφέρνουν να φτιάχνουν δυνατές ταινίες και σε περιεχόμενο και σε φόρμα και αυτό είναι πολύ ελπιδοφόρο.
Ο,τι κι αν γίνει το σινεμά θα επιβιώσει γιατί…
... έχουμε ανάγκη να βλέπουμε όνειρα με ανοιχτά τα μάτια.
Απολαύστε και μία προηγούμενη δουλειά της Χρηστίνας – Καλλιρρόης Γαρμπή, το «Τώρα που Είναι Ανοιξη» εδώ:
«Παπαρούνες και Πάπιες» | Συντελεστές
Σενάριο-Σκηνοθεσία: Χρηστίνα-Καλλιρρόη Γαρμπή
Παραγωγοί: Romanna Lobach, Paul Typaldos, Λήδα Βλαχάβα
Εταιρεία Παραγωγής: AKRAN
Main cast: Στέφη Πουλοπούλου, Ιωάννα Μαυρέα, Κατερίνα Ζησούδη
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιάννης Καραμπάτσος
Σκηνικά-Κοστούμια: Εύα Γουλάκου
Μοντάζ: Ελισάβετ Πηρούνια
Μουσική: Δημήτρης Τάσαινας
Sound Editor: Παναγιώτης Παπαγιαννόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελένη Τσέκερη
Διεύθυνση Παραγωγής: Ελπίδα Κοντογιάννη
Script Supervisor: Έλενα Παπασταύρου
Production Sound Mixers: Άρης Παυλίδης, Αλέξης Κούκιας
Make up & Hair Stylist: Ρούλα Λιανού
Κόλορ: Μάνθος Σάρδης
Σχεδιασμός αφίσας και τίτλων: Νεκτάριος Στεργιόπουλος
Extras: Πάνος Τοψίδης, Μαλαματή Πετρίδου, Αγης Καραγκιόζης, Βασιλική Μανουσάκη, Romanna Lobach, Tάσος Πλέσσας, Naya Zekiria
Συμπαραγωγός: Χρηστίνα-Καλλιρρόη Γαρμπή
Συντονισμός Παραγωγής: Λήδα Βλαχάβα
Α Βοηθός Κάμερας: Βαγγέλης Κασαπάκης
Β Βοηθός Κάμερας: Ελένη Λώλα
GAFFER: Γιάννης Μαραγκουδάκης
STEADICAM OPERATOR: Γιώργος Γραμματικός2ND STEADICAM OPERATOR: Νίκος Τζαβάρας1ST ASSISTANT SOUND MIXER: Αγγελος ΠασχαλίδηςΒοηθοί Σκηνογράφου-Ενδυματολόγου: Κωνσταντίνος Κουνέλλας, Μαλαματή ΠετρίδουAQUATICS SUPERVISOR / DIVER: Μάριος ΖέρβαςΚατασκευή σκηνικών: Μαλαματή ΠετρίδουSTEPHIE POULOPOULOU'S HAIR: Κωνσταντίνος ΚολιούσηςΒοηθοί Παραγωγής: Φώτης Ζαμίνος , Αιμιλία ΠαπαδήμουOFFICE PRODUCTION ASSISTANT: Mιχάλης ΚίμωναςRUNNERS: Νίκος Ψαρρός, Μανταλένα Γιαννέα
EXTRAS ASSISTANT: Αναστασία ΦλωκατούλαASSISTANT SOUND EDITOR & FOLEY ARTIST: Αγγελος ΠασχαλίδηςVOICE OVER: Αλέξανδρος ΧούνταςΥπότιτλοι: PAUL TYPALDOSDCP MASTERING: Γιώργος Ταμπακάκης
