Η ταινία
Η επτάχρονη Εύα ζει μαζί με τους γονείς της και τον μικρότερο αδελφό της. Η ζωή της αποτελείται από στιγμές παιχνιδιού και παρατήρηση της φύσης. Ολα κυλάνε ομαλά μέχρι τη στιγμή που η Εύα πετυχαίνει τους γονείς της να κάνουν έρωτα. Το θέαμα αυτό, δυσβάσταχτα άγνωστο, μυστήριο και βίαιο, της προκαλεί τρόμο και περιέργεια ταυτόχρονα. Στη συνέχεια, μαθαίνει από τα μεγαλύτερα κορίτσια του κολυμβητηρίου πως η συνέπεια αυτής της πράξης (που ως πράξη παραμένει αινιγματική ως το τέλος) είναι ο ερχομός ενός νέου παιδιού στην οικογένεια.
Με το παιδικό μα έξυπνο μυαλό, η Εύα συνάγει το συμπέρασμα πως η μητέρα παχαίνοντας σταδιακά θα βγάλει από το σώμα της ένα παιδί. Αυτό το ενδεχόμενο της προκαλεί ανησυχία και σημαδεύει την αρχή μιας εμμονής. Από εδώ και πέρα, η Εύα θα ζει μέσα από τις φαντασιώσεις της, προσπαθώντας να αποτρέψει τον υποτιθέμενο ερχομό του νέου παιδιού. Θα κάνει τα πάντα για να μην αφήσει τους γονείς να επαναλάβουν την αινιγματική τους συμπλοκή: θα επιτεθεί στον πατέρα, θα παρακαλέσει τον Θεό να γυρίσει το χρόνο πίσω, θα παρακολουθήσει τη μητέρα. Σταδιακά, η Εύα θα αρχίσει να μπερδεύει την πραγματικότητα με τη φαντασίωση. Μέσα από τα οράματα, τα όνειρα και τις οπτασίες, τα δύο επίπεδα της αντίληψης θα ενωθούν και το κορίτσι θα βάλει τέλος στην εμμονή της βάζοντας φωτιά στο σπίτι. Το επόμενο πρωί, η ζωή θα συνεχιστεί κανονικά. Ηταν άραγε πραγματικές οι φλόγες της νύχτας; Δεν θα μάθουμε ποτέ.
Η σκηνοθέτης
Η Ολίβια Τβαρντόβσκα (Oliwia Twardowska), σκηνοθέτης, γεννήθηκε στο Λότζ της Πολωνίας και τελείωσε τη Σχολή Κινηματογράφου του Α.Π.Θ, αποκτώντας πτυχίο σκηνοθεσίας. Εχει σκηνοθετήσει τρεις ταινίες μικρού μήκους («Τελεφερίκ» του 2011 - διπλωματική, «Ανεμογραφία» του 2012 - παραγωγή του ΕΚΚ, «Ave Eva» του 2018). Συνεργάζεται με την ιταλική τηλεόραση RAI 5, όπου σκηνοθετεί και κινηματογραφεί μικρού μήκους ντοκιμαντέρ. Από το 2014, συνεργάζεται με τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, στον τομέα της κινηματογραφικής εκπαίδευσης, καθώς και με το Πρόγραμμα Αγονη Γραμμή Γόνιμη. Τελευταία, ασχολείται με μικρές φόρμες αφήγησης, πορτρέτα τεκμηρίωσης και το transmedia. Συμμετείχε σε προγράμματα ανάπτυξης σεναρίου της MEDIA DESK (Salonica Studio, Four Corners).
Φιλμογραφία
2011 Τελεφερίκ
2012 Ανεμογραφία
2018 Ave Eva
4 ερωτήσεις για το «Ave Eva»
Γιατί κάνατε αυτήν την ταινία τώρα; Τι ήταν αυτό που σας έκανε να θελήσετε να αφηγηθείτε αυτήν την ιστορία;
Το θέμα για το οποίο μιλά η ταινία «Ave Eva» είναι διαχρονικό, σχετίζεται με την ύπαρξη και τον έσω κόσμο του ανθρώπου, αφορά ένα παλαιό, βαθύ και έντονο προσωπικό βίωμα, και δεν παρακολουθεί την εξωτερική επικαιρότητα, αλλά μια εσωτερική –μόνιμη και συγχρόνως επείγουσα– ανάγκη καλλιτεχνικής έκφρασής του.
Ηθελα να αφηγηθώ αυτήν την ιστορία γιατί –εκτός από προσωπικό βίωμα– σχετίζεται με μια οικουμενική αλήθεια για την παιδική ηλικία. Σ’ αυτό το πλαίσιο, θα μου έδινε ιδιαίτερη χαρά εάν, μέσω της ταινίας, οι θεατές, έστω για μια στιγμή, μπορούσαν να θυμηθούν το παιδί μέσα τους.
Πώς θα περιγράφατε την ταινία σας σε έναν υποψήφιο θεατή;
Το «Ave Eva» είναι ένα σύντομο ταξίδι στην ενεργή παιδική συνείδηση/αντίληψη, όπου οι δύο κόσμοι, ο πραγματικός και ο φανταστικός, συγχωνεύονται.
Πώς είναι να κάνεις σινεμά (στην Ελλάδα) σήμερα; Τι σας δίδαξε ή τι κρατάτε από την εμπειρία;
Το να κάνεις σινεμά είναι παντού, ανεξαρτήτως γεωγραφικής θέσης, ένα εξαιρετικά απαιτητικό καλλιτεχνικό άθλημα. Επειδή η παραγωγή μιας κινηματογραφικής ταινίας εξαρτάται από ένα κεφάλαιο, οι διαδικασίες απαιτούν χρόνο, αντοχή, πίστη, στόχο, συγκέντρωση και, οπωσδήποτε, μια γερή δόση χιούμορ.
Συμβαίνει να κατάγομαι από την Πολωνία, μια χώρα με μεγάλη παράδοση στο σινεμά, όπου οι κινηματογραφιστές είχαν ν’ αντιμετωπίσουν σοβαρότατες δυσκολίες, όχι μόνο πολιτικής αλλά και οικονομικής φύσης, όμως τίποτα δεν τους εμπόδιζε να βρίσκουν και κινηματογραφική γλώσσα και τρόπους παραγωγής, καθώς ένα πράγμα τούς ενδιέφερε: η καλύτερη δυνατή κινηματογραφική αφήγηση.
Ακολουθώντας το πρότυπο των Πολωνών κινηματογραφιστών, συνειδητοποίησα ότι οι δυσκολίες και τα εμπόδια, όταν υπάρχει ειλικρινές και ζωντανό καλλιτεχνικό όραμα, μπορούν να μεταβολισθούν σε πρωτοφανή δημιουργική ενέργεια. Με τη συγκεκριμένη πρόσφατη εμπειρία, κατάλαβα πόσο σύνθετο (από υλική και γραφειοκρατική άποψη) και, ταυτόχρονα, πόσο απλό (όταν έχεις τους κατάλληλους συνεργάτες) είναι να γυρίσεις μια ταινία.
Τι σημαίνει το Φεστιβάλ Δράμας για σας; Ποια πιστεύετε ότι είναι τα υπέρ και ποια τα κατά του; Θα προτείνατε κάποιες κινήσεις προς τη βελτίωσή του;
Για μένα, το Φεστιβάλ Δράμας πάντα αποτελούσε ένα γόνιμο πεδίο συνάντησης και διαλόγου Ελλήνων και ξένων κινηματογραφιστών. Δεν έχω, φυσικά, την παραμικρή εμπειρία στη διοργάνωση κινηματογραφικών φεστιβάλ, ωστόσο υποστηρίζω οποιαδήποτε κίνηση γίνεται, λαμβάνοντας υπόψη τα μεγάλα, σοβαρά, διεθνή φεστιβάλ.
Info
Σκηνοθεσία, Σενάριο: Ολίβια Τβαρντόβσκα / Ηθοποιοί: Εμμανουέλα Πιτσίκα, Ελένη Βεργέτη, Σίμος Κακάλας, Μαρία Σκουλά, Eduardito Lucena / Διεύθυνση Φωτογραφίας: Beata Rakoczy / Σκηνογραφία, Ενδυματολογία: Χρύσα Σερδάρη / Μοντάζ: Αναστασία Μελία Ελευθερίου / Σχεδιασμός Ηχου: Adriano Mantova / Μουσική: Πανού / Παραγωγή: Ολίβια Τβαρντόβσκα
