Είναι μια από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της, σ' αυτό δεν χωρά αμφιβολία, όπως και στο ότι προχωρά στην υποκριτική με το ρυθμό και το ύφος που εκείνη θέλει κι επιβάλλει: εστιάζοντας στην ουσία κι όχι στη δημοσιότητα, όμως με γλυκύτητα και μια ιδιαίτερη παιδικότητα.
Φέτος, τη σεζόν 2023-24, η Δήμητρα Βλαγκοπούλου σάρωσε τις καλές κριτικές και τα βραβεία, με τη δεύτερη συνεργασία της με τη Σοφία Εξάρχου, μετά το «Park» του 2016. Το «Animal» έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο κι εκεί η Βλαγκοπούλου κέρδισε το Βραβείο Ερμηνείας, για να συνεχίσει με τη μεγάλη διάκριση στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όπου το φιλμ τιμήθηκε με τον Χρυσό Αλέξανδρο Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας και η Βλαγκοπούλου με το Βραβείο Γυναικείου Ρόλου.
Πέρα από τις διακρίσεις, η Βλαγκοπούλου δίνει στο «Animal» μια ερμηνεία σαρωτική, ευμεταύλητη, διαλύεται κι ανασυντίθεται, συγκρούεται, υποτάσσεται κι επαναστατεί, σαν όλ' αυτά να είναι το φυσικότερο πράγμα του κόσμου. Η ταινία παρακολουθεί την ηρωίδα της, την Κάλια, μια 35χρονη γυναίκα που για χρόνια δουλεύει ως animateur σε καλοκαιρινά resorts, καθώς συνειδητοποιεί ότι θέλει να ξεφύγει από τη ρουτίνα που την έχει εγκλωβίσει.
Το «Animal» έρχεται στις αίθουσες την Πέμπτη, 8 Φεβρουαρίου από τη Weird Wave και το Flix βρήκε ευκαιρία ν' ακούσει όσα έχει να πει η Δήμητρα Βλαγκοπούλου για τη δουλειά της, το σινεμά, το θέατρο (αυτόν τον καιρό παίζει στον «Γλάρο» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά, στο Προσκήνιο), τη σημασία της ησυχίας μπροστά στο θόρυβο, της εσωτερικής δύναμης απέναντι στις δυνατές δηλώσεις. Διαβάστε παρακάτω όσα μας είπε.
Ποια είναι η Κάλια, τι σημαίνει για σένα αυτός ο ρόλος, πώς την προσέγγισες στην προετοιμασία και τι «απόηχο», τεχνικό ή συναισθηματικό, σου άφησε;
H Kάλια είναι μια γυναίκα κοντά στα 35 που εργάζεται για πολλά χρόνια ως animateur σε ξενοδοχεία με κυρίως ξένους τουρίστες που κλείνουν οικονομικά πακέτα διακοπών στην Ελλάδα. Σχετικά παρηκμασμένα, προσφέρουν μαζική κατανάλωση υπηρεσιών και παροχών. Η ταινία εστιάζει σ' αυτό το σύμπαν των διασκεδαστών. Από τη μια τα χιουμοριστικά, ανάλαφρα σκετσάκια κι από την άλλη οι σκληρές συνθήκες εργασίας κάτω από τις οποίες θα παραχθεί και θα προσφερθεί αυτή η χαρά. Η χαρά ως ένα εξαγώγιμο και εξαγοράσιμο προϊόν της ελληνικής τουριστικής βιομηχανίας. Και οτιδήποτε υπόκειται σ' αυτούς τους κανόνες του δυτικού καπιταλισμού πάντα έχει ως τίμημα τον ίδιο τον άνθρωπο. Ο ρόλος της Κάλιας αποτυπώνει την απόλυτη αποτελεσματικότητα της εμπειρίας χρόνων, ως animateur, σε τέτοιο βαθμό που έχει αφομοιώσει η ίδια αυτά τα χαρακτηριστικά. Εχει ενδυθεί αυτό το κοστούμι, αυτό το προσωπείο, στην ίδια της τη ζωή, χωρίς να μπορεί πλέον να διακρίνει την αλλαγή και το κόστος που έχει επιφέρει στο σώμα και την ύπαρξή της. Κι αυτή η συνειδητοποίηση γίνεται πολύ αργά και με φοβερή αντίσταση. Εχει πολύ πόνο να αντικρύσεις ένα τραύμα που κακοφορμίζει εντός σου κι έχει προέλθει από μια μάχη εξαρχής χαμένη στην οποία κάποτε εναπόθεσες τα όνειρα και τις ελπίδες σου.
Ολες οι προσωπικές συνδέσεις που μου γεννήθηκαν διαβάζοντας το σενάριο και στη συνέχεια δουλεύοντας πάνω στο χαρακτήρα της μ' έκαναν να τον αγαπήσω βαθιά. Επρεπε να αναγνωρίσω αυτόν τον ανθρώπινο μηχανισμό επιβίωσης σε πολλές εκφάνσεις του για να τον καταλάβω και να τον ενεργοποιήσω όσο πιο πυρηνικά και οργανικά μπορούσα. Με βοήθησαν πολύ και οι συζητήσεις που κάναμε με τη Σοφία και φυσικά οι πρόβες μας στις οποίες σιγά-σιγά φτιάξαμε αυτή τη διαδρομή, αυτό το ψυχογράφημα. Πολλές δοκιμές, αυτοσχεδιασμοί και πάλι συζητήσεις, ανταλλαγή σκέψεων που γεννιόντουσαν όσο ωρίμαζε το υλικό, μέχρι όλα τα κομμάτια να είναι εκεί, στη σωστή σειρά, με απόλυτη ακρίβεια. Η όλη εμπειρία ήταν για μένα πολύ δυνατή σε όλα της τα στάδια και κυρίως στα γυρίσματα που ήταν απαιτητικά, εξαντλητικά αλλά και τόσο συναρπαστικά. Θυμάμαι πολύ έντονα πολλές στιγμές μας και υπάρχει φυσικά ακόμα συναισθηματική σύνδεση με την ταινία όσο ξέρω ότι ταξιδεύει και προβάλλεται. Σίγουρα αισθάνομαι ότι μ' έχει εμπλουτίσει ως ηθοποιό και ως άνθρωπο.
Μοιάζει να έχετε έναν ιδιαίτερο δημιουργικό σύνδεσμο με τη Σοφία Εξάρχου, η συνεργασία σας τόσο στο «Park», όσο και στο «Animal», είχε μαγικά αποτελέσματα. Ισχύει αυτό, πού βασίζεται και ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες της επικοινωνίας σας;
Είναι αλήθεια ότι με τη Σοφία και στο «Park» και ακόμα πιο έντονα στο «Animal» συνδεθήκαμε και επικοινωνήσαμε καλλιτεχνικά με πολύ δημιουργικό τρόπο που βασίστηκε στην εμπιστοσύνη και την εξοικείωση που έχουμε μεταξύ μας και στο πόσο και οι δυο μας πορωνόμαστε με τη δουλειά. Λάτρεψα και τα δυο σενάρια που πήρα στα χέρια μου και τους ρόλους που μου εμπιστεύτηκε. Μ' αρέσει πάρα πολύ η ματιά της, ο τρόπος που συλλαμβάνει την ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων της, οι κόσμοι της. Ταυτόχρονα, είναι τόσο απαιτητική στη λεπτομέρεια, αναζητά πάντα αυτές τις αποχρώσεις που είναι σχεδόν αδιόρατες και αναδύονται τόσο λεπτά σε στιγμές, που αποτελεί τεράστια πρόκληση για μένα ως ηθοποιό να τις κατανοήσω σε βάθος, να τις μεταφράσω υποκριτικά και να τις εμπεριέχω στην τελική σύνθεση του χαρακτήρα με τον ίδιο αδιόρατο και λεπτό τρόπο. Μου έδωσε χρόνο να κινηθώ πολύ ελεύθερα σ' αυτό το υλικό, να το ερευνήσω, να το κάνω δικό μου, πάντα τροφοδοτώντας με σε κάθε επόμενο στάδιο με νέες πληροφορίες, κατευθύνσεις, ακόμα πιο εμπνευστικές, πιο βαθιές, πιο σύνθετες. Δεν ήταν καθόλου εύκολο αλλά ένιωθα ότι ήμασταν μαζί σε όλο αυτό και η μία έδινε στην άλλη ό,τι καλύτερο είχε με πίστη, υπομονή και αγάπη. Η ιδιαιτερότητα στη μεταξύ μας επικοινωνία, που μας λειτουργεί καλά όπως φαίνεται, είναι ότι οδηγούμαστε στα πράγματα από άλλους συχνά δρόμους προσέγγισης που έρχονται και συγκλίνουν στην τελική ευθεία. Εχει ένα σασπένς όλο αυτό, κάνει τη διαδικασία πολύ ενδιαφέρουσα, γόνιμη, προσωπική και με ιντριγκάρει!
Είμαι ηθοποιός, και κάθε φορά που το διατυπώνω και συνειδητοποιώ ότι έχω κάνει το όνειρό μου πραγματικότητα χαίρομαι όπως όταν το πήρα απόφαση πριν κοντά 12 χρόνια.»
Με το «Animal» πήρες πολλές και σημαντικές διακρίσεις, από το Λοκάρνο ως το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και συνεχίζετε, κι εσύ και η ταινία. Τι σημαίνει για σένα ένα βραβείο για τη δουλειά σου;
Mου έδωσαν πολλή χαρά όλα τα τόσο όμορφα μέχρι τώρα έχουν συνοδεύσει την ταινία. Κάθε διάκριση που ήρθε είναι πολύ τιμητική και την εισέπραξα σα μια αναγνώριση της δουλειάς μου αλλά και της δουλειάς όλων μας. Σίγουρα δεν αποτελούν τη γενική αλήθεια για ένα καλλιτεχνικό έργο οι διακρίσεις και αλίμονο αν κάποιος ερμηνεύει με τέτοιον τρόπο τέτοιες στιγμές. Και δεν το λέω υποτιμώντας την αξία τους. Συγκινήθηκα πολύ γιατί αφορούν μια δουλειά που αγάπησα και πίστεψα κι εγώ πάρα πολύ. Πάντα όμως θα υπάρχει, ευτυχώς, και η υποκειμενική πρόσληψη και η προσωπική σύνδεση που έχει ο καθένας με την τέχνη, που δεν αποτιμάται με βραβεία, συμβαίνει εντός μας, πιο σιωπηλά. Είτε συμμετέχουμε ως καλλιτέχνες στη δημιουργία είτε ως θεατές και αποδέκτες αυτής. Γι' αυτό και αισθάνθηκα πολύ μεγάλη χαρά στο Λοκάρνο, το Σαράγεβο και τη Θεσσαλονίκη - τρία φεστιβάλ όπου κατάφερα να παρευρεθώ, γιατί ένιωσα από τόσο κοντά τον συγκινητικό απόηχο που άφησε η επαφή της ταινίας με το κοινό. Και πραγματικά για μένα αυτή ήταν η μεγαλύτερη επιβράβευση.
Είναι «τραβηγμένο» να πούμε ότι υπάρχουν παραλληλισμοί μεταξύ της δουλειάς της Κάλιας και της δουλειάς των ηθοποιών;
Η δουλειά των animateurs και των ηθοποιών καταλάβαινα - όσο μελετούσα την πρώτη που δεν έχω κάνει ποτέ - κυρίως έχει διαφορές παρά ομοιότητες. Το κοινό τους κομμάτι είναι η έκθεση μπροστά στο κοινό και κάποιες δεξιότητες που απαιτούνται και στα δύο επαγγέλματα, σίγουρα όχι στο ίδιο επίπεδο κατάρτισης. Οι προθέσεις και ο σκοπός όμως που επιτελούν διαφέρουν στον πυρήνα τους. Οπως και το κοινό στο οποίο απευθύνονται. Γι' αυτό και σταδιακά θ' αρχίσουν να σε φθείρουν οι υπερβάσεις που απαιτεί αυτή η καθημερινή έκθεση, μην έχοντας άλλα πιο δημιουργικά και σημαντικά κίνητρα κι ερεθίσματα. Η χαρά και το γέλιο που καλούνται να προσφέρουν oι animateurs δεν είναι παρά προϊόντα προς κατανάλωση και κάνοντας αυτή τη δουλειά ξέρεις ότι δεν υπάρχει κανένα πεδίο εξέλιξης, εμβάθυνσης, στο οποίο θα μπορούσες να επενδύσεις. Γίνεσαι πια ο ίδιος ένα καταναλωτικό προϊόν. Αυτή είναι η περίπτωση της Κάλιας. Σαν αλληγορία όμως, κάτι τέτοιο μπορούμε να το εντοπίσουμε σε κάθε εργασία που γίνεται με τέτοιους όρους. Μπορούμε να το εντοπίσουμε στον τρόπο που υπάρχουμε και ζούμε συχνά την ίδια μας τη ζωή, μην μπορώντας να διαφύγουμε από αυτήν την κατασκευή που υπαγορεύει το σύγχρονο καπιταλιστικό μοντέλο. Ούτε καν στις διακοπές μας!
Ποιος είναι ο δικός σου τρόπος δουλειάς, όταν παίρνεις στα χέρια ένα σενάριο ή ένα θεατρικό έργο, ποια είναι τα βήματά σου;
Πάντα τα βήματά μου σχετίζονται με τους υπόλοιπους ανθρώπους με τους οποίους δουλεύω. Mε τον τρόπο που προτείνει ο σκηνοθέτης αλλά και οι συμπαίκτες μου. Θέλω να είμαι ανοιχτή και στο να ακολουθώ αλλά να συμβάλλω κι η ίδια στη διαμόρφωσή του. Νομίζω αυτή είναι μια ισορροπία που όταν επιτυγχάνεται βοηθά τη δουλειά που έχει να φέρει ο καθένας εις πέρας ν' ανθίσει, μέσα από τη δύναμη και την ενότητα της ομάδας, και όχι ερήμην της. Πιστεύω πολύ στη δουλειά του συνόλου, θεωρώ ότι έχει άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά και το «Animal» ήταν αδιαμφισβήτητα μια τέτοια συνεργασία. Η αλήθεια είναι ότι είμαι πολύ της προσωπικής μελέτης-δουλειάς στο σπίτι. Ακόμα και όταν έχει ανέβει μια παράσταση δε σταματώ να δουλεύω με το κείμενο όταν αισθάνομαι ότι κάτι μπορεί να πάει πιο μακριά. Παρατηρώντας πώς εξελίσσεται και ωριμάζει θα επιστρέψω στην προσωπική εργασία. Δεν θέλω να επαναπαύομαι και μέχρι το τέλος των παραστάσεων θα διατηρήσω αυτήν τη σχέση με το υλικό πάνω στο οποίο δουλεύω ζεστή και ενεργή. Αλλά και με το σενάριο της Σοφίας έτσι λειτούργησα. Ηθελα να μπω όσο πιο μέσα γινόταν στο μυαλό της, να καταλάβω την κάθε επιλογή που έχει κάνει σαν να ήταν δική μου, να μπορέσω το ξαναγράψω με τα δικά της λόγια σαν να ήταν δικά μου, μέσα από την Κάλια.
Είσαι μια λαμπερή ηθοποιός και ταυτόχρονα ένας μάλλον χαμηλών τόνων άνθρωπος, τουλάχιστον ως προς τη δημόσια ταυτότητά σου. Είναι σκόπιμο αυτό, ποια είναι η σχέση σου με τη δημοσιότητα και με τη... διασημότητα;
Χαχα λαμπερή! - χωρίς να το καταλαβαίνω ακριβώς, δεν αισθάνομαι έτσι, ούτε θαμπή επίσης. Είμαι ηθοποιός, και κάθε φορά που το διατυπώνω και συνειδητοποιώ ότι έχω κάνει το όνειρό μου πραγματικότητα χαίρομαι όπως όταν το πήρα απόφαση πριν κοντά 12 χρόνια. Αγαπώ πάρα πολύ τη δουλειά μου η οποία κάποιες φορές μπορεί να δείχνει κάτι λαμπερό προς τα έξω αλλά είναι φοβερά απαιτητική και θέλει τεράστια αφοσίωση. Με τη διασημότητα δεν έχω καμία απολύτως σχέση, δεν έχω βρεθεί σε κάποια δουλειά που θα την συνόδευε μοιραία κάτι τέτοιο, δεν έχω ας πούμε εργαστεί στην τηλεόραση μέχρι στιγμής. Αλλά και με την δημοσιότητα κάπως αντίστοιχα, αφού η ενασχόλησή μου με τα social είναι πολύ φτωχή, ομολογώ. Παρότι αντιλαμβάνομαι τη χρησιμότητά τους στη δουλειά μας ως έναν βαθμό, δεν βρίσκω κάποιο νόημα στο να ανοίξω instagram και να μην το χρησιμοποιώ με κάποιο σχετικό ενδιαφέρον. Αν κεντρίσει το ενδιαφέρον μου θα το κάνω. Από αυτήν την άποψη σίγουρα είμαι χαμηλών τόνων αλλά μάλλον κι ως άνθρωπος. Κι ευτυχώς δεν χρειάστηκε για να κάνω αυτή την πιο εξωστρεφή δουλειά, που έχει τόσο μεγάλη έκθεση, να παρέμβω σ' αυτό το χαρακτηριστικό μου.
Βάζω στόχους κάποιες φορές. Ποτέ μεγαλεπήβολα πράγματα. Ρεαλιστικούς, που συνδέονται με αυτό που ζω, το σημείο στο οποίο βρίσκομαι και το πώς αισθάνομαι. Κυρίως τους βάζω για να με κινητοποιούν, να με εμπνέουν, όχι γιατί πορεύομαι κυνηγώντας στόχους. Αυτό για μένα θα ήταν ένας εγκλωβισμός.»
Ποια θέση έχει για σένα ο κινηματογράφος, και ως θεατής, αλλά κυρίως ως επαγγελματίας; Πόσο σημαντικό είναι για σένα να βλέπεις ταινίες και πόσο να παίζεις σε ταινίες, σε σχέση, για παράδειγμα, με το θέατρο ή την τηλεόραση;
Εβλεπα, βλέπω και θα βλέπω πολύ κινηματογράφο. Τον αγαπώ πάρα πολύ. Οι ταινίες αφήνουν μέσα μας σημάδια που διαπερνούν τον χρόνο και αποτελούν μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης για μένα απ' ό,τι το θέατρο που είναι η κύρια ενασχόλησή μου ως ηθοποιός και στο οποίο έχω επενδύσει όλα αυτά τα χρόνια που δουλεύω. Δεν έχω κάνει πολλά πράγματα στον κινηματογράφο, το «Αnimal» είναι μόλις η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία στην οποία έχω παίξει με μεγάλο ρόλο. Και φυσικά, τον έχω ερωτευτεί και θα ήθελα πολύ να κάνω κι άλλες ταινίες. Αυτό το οφείλω στη Σοφία γιατί μέσα απ' αυτήν γνώρισα τη μαγεία του. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου έξω από το θέατρο αλλά επιθυμώ πολύ να έχω κι άλλες κινηματογραφικές εμπειρίες που θα γράψουν ανεξίτηλα μέσα μου, όπως το «Animal».
Ποια είναι η γνώμη σου για τον σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο; Βλέπεις ελληνικές ταινίες και τι εντύπωση έχεις, γενικά ή ειδικά;
Βλέπω ελληνικές ταινίες, φυσικά! Και όχι μόνο λόγω της δουλειάς μου αλλά γιατί μου αρέσει πολύ ο τρόπος που εξελίσσεται ο ελληνικός κινηματογράφος. Μ' αρέσουν πολλές ελληνικές ταινίες που έχουν γυριστεί τα τελευταία χρόνια και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι έχουν μια δυναμική παρουσία έξω και ταυτόχρονα ξαναφέρνουν το ελληνικό κοινό στις αίθουσες. Αυτή η σχέση αρχίζει ν' αλλάζει, να ζεσταίνεται, ν' αφορά. Πιστεύω ότι βρίσκει την ταυτότητά του που γίνεται σταδιακά όλο και πιο διακριτή. Υπάρχουν πολύ σημαντικοί νέοι Ελληνες δημιουργοί που παρά τις αγκυλώσεις που έχουν να αντιμετωπίσουν και που η πολιτεία δεν ενδιαφέρεται να εξομαλυνθούν, καταθέτουν σημαντικές ταινίες με σπουδαίο καλλιτεχνικό αποτύπωμα.
Τι σημαίνει για σένα «καλοκαίρι» και τι «χειμώνας»;
Κάπως σε παιδικές αναμνήσεις ανέτρεξα, αυτές με συνέδεσαν με αυτές τις λέξεις. Με οικογενειακές στιγμές σε κάτι μαγικές παραλίες που είναι σαν να μην υπάρχουν πια και που σημάδεψαν τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων και σε κάποια βράδια γύρω από το τζάκι όπου η θαλπωρή του σπιτιού έκανε τους χειμώνες την πιο γλυκιά εποχή που περίμενες πώς και πώς να έρθει, χωρίς να σε φοβίζει τίποτα.
Η ηρωίδα σου είναι μια γυναίκα (νομίζω, με διορθώνεις όπως θέλεις), που βρίσκεται εγκλωβισμένη στις (αναγκαστικές, ίσως), επιλογές της κι αναζητά διέξοδο. Σου έχει συμβεί αυτό σε κάποια περίοδο της ζωής σου; Υπάρχουν δικοί σου στόχοι που προσπαθείς να εκπληρώσεις;
Ναι, μου έχει συμβεί. Η μεταπήδησή μου από τον πρωταθλητισμό στο χορό, που ήταν οι πρώτες μου σπουδές, και μετά από κάποια χρόνια στο θέατρο προήλθε από έναν υπαρξιακό εγκλωβισμό που έψαχνε διέξοδο. Ηταν όλα δικές μου επιλογές, όμως χρειάστηκα αρκετά χρόνια για να προσδιορίσω ακριβώς τι επιθυμώ, να καταλάβω τι είναι αυτό που με εγκλωβίζει αλλά και τι είναι αυτό που αναζητά μέσα μου διέξοδο. Σίγουρα πάντως για να υπάρξει μια μετακίνηση που θα αποτελέσει διέξοδο από μια επιλογή που λειτουργεί εγκλωβιστικά (είτε είναι δική μας, είτε συμβαίνει πια από συνήθεια), είναι να μπορούμε να αντιληφθούμε αυτόν τον εγκλωβισμό, κάτι που δεν συμβαίνει στην Κάλια. Δεν λειτουργούν πια αυτά τα αντανακλαστικά της επιβίωσης που μας ωθούν να ξαναβγούμε στην επιφάνεια, να πάρουμε αέρα και να βγούμε στο φως. Ευτυχώς, στάθηκα πολύ πιο τυχερή σε αυτό από την Κάλια. Θυμάμαι όμως τη δυσκολία αυτής της περιόδου γιατί πάντα πληρώνεις κάποιο τίμημα για μια τέτοια έξοδο, πρέπει να αφήσεις κάτι πίσω, ένα κομμάτι σου, κι αυτό έχει πόνο. Βάζω στόχους κάποιες φορές. Ποτέ μεγαλεπήβολα πράγματα. Ρεαλιστικούς, που συνδέονται με αυτό που ζω, το σημείο στο οποίο βρίσκομαι και το πώς αισθάνομαι. Κυρίως τους βάζω για να με κινητοποιούν, να με εμπνέουν, όχι γιατί πορεύομαι κυνηγώντας στόχους. Αυτό για μένα θα ήταν ένας εγκλωβισμός. Μ' αρέσει πιο πολύ να αντιδρώ στα πράγματα όπως μου τα φέρνει η ζωή και τότε να δρω όσο πιο ουσιαστικά, ευθύβολα και με ενσυναίσθηση μπορώ.
Μ' αρέσουν πολλές ελληνικές ταινίες που έχουν γυριστεί τα τελευταία χρόνια και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι έχουν μια δυναμική παρουσία έξω και ταυτόχρονα ξαναφέρνουν το ελληνικό κοινό στις αίθουσες. Αυτή η σχέση αρχίζει ν' αλλάζει, να ζεσταίνεται, ν' αφορά.»
Μέσα στην ως τώρα πορεία σου της ηθοποιού, ποιο είναι ένα κομπλιμέντο που σου έχουν κάνει και σου έχει μείνει στη μνήμη και ποια μια σημαντική συμβουλή που έλαβες;
Κάποιες ζεστές χειραψίες και κάποια βλέμματα που έφεραν μια συγκίνηση, όχι τα λόγια, είναι αυτά που κρατώ. Ισως γιατί κι εγώ, όταν κάτι με αγγίζει κι έχει λειτουργήσει επιδραστικά στην ψυχή μου, δεν μπορώ εύκολα να το μοιραστώ με λέξεις και αναζητώ άλλους τρόπους να το εκφράσω. Ακριβώς για να μην το εισπράξει κάποιος ως ένα κομπλιμέντο αλλά ως κάτι πιο προσωπικό και πολύτιμο. Συμβουλή δε θυμάμαι. Δεν αγαπώ πολύ τις συμβουλές. Οι άνθρωποι όμως που θαυμάζω κι εκτιμώ για τη στάση τους, γίνονται φάροι στη ζωή μου όπου θα στραφώ για να επαναπροσδιορίσω τη δική μου πορεία, να βοηθηθώ όταν νιώθω ότι χάνομαι και να ξαναβρώ το δρόμο μου.
Τι εύχεσαι στο «Animal», τι στη Σοφία και τι σ' εσένα;
Εύχομαι σε λίγες μέρες που το «Animal» θα βγει στις ελληνικές αίθουσες, να συναντήσει το κοινό που θα μιλήσει στην ψυχή του. Το θεωρώ πολύ σημαντικό για κάθε έργο τέχνης αυτό. Εύχομαι να φέρει γόνιμες συζητήσεις και να αγαπηθεί. Και φυσικά - όπως και για κάθε ελληνική ταινία - να φέρει το ελληνικό κοινό στις αίθουσες. Μια καλοκαιρινή ταινία μέσα στην καρδιά του χειμώνα...! Στη Σοφία εύχομαι να συνεχίσει να φτιάχνει τις ταινίες που ονειρεύεται, με το ίδιο πάθος, την ίδια τόλμη και την ίδια ψυχή.
Στον εαυτό μου, δεν ξέρω, καλή τύχη!
