Εχει παίξει από τον Λέοντα Τολστόι μέχρι τον Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, από τον Σέρλοκ Χολμς μέχρι τον Τζον Μπάριμορ, από τον Μάικ Γουάλας μέχρι τον Στρατηγό Τσανγκ στο «Star Trek».
Από μια καριέρα που μετράει έξι δεκαετίες και αμέτρητες ταινίες, ξεχωρίζουμε δέκα ερμηνείες του Κρίστοφερ Πλάμερ, πέφτοντας εύκολα στην παγίδα των διαχρονικών του (και όχι τυχαία πρόσφατων) ρόλων, αλλά και αυτών που απέδειξαν πως η επιλογή του σε μια ταινία υπήρξε πάντα το... σωστό.
Διαβάστε ακόμη: Αντίο στον Κρίστοφερ Πλάμερ, της «Μελωδίας της Ευτυχίας», μιας μεγάλης καριέρας, κι ενός αργοπορημένου, μα δίκαιου Οσκαρ
10. Ολα τα Λεφτά του Κόσμου του Ρίντλεϊ Σκοτ (2017)
Το εκτόπισμα του Κρίστοφερ Πλάμερ υπήρξε ευτυχώς μεγαλύτερο από την αρχική και σκανδαλοθηρική έκπληξη της είδησης της αντικατάστασης του Κέβιν Σπέισι, τις ημέρες των κατηγοριών για σεξουαλική κακοποίηση του τελευταίου, που έφερε τον 88χρονο τότε βετεράνο να παίξει εσπευσμένα από την αρχή τις σκηνές του Τζ, Πολ Γκέτι στην ιστορία της αληθινής απαγωγής του εγγονού του διάσημου μεγιαστάνα και της άρνησής του να διαπραγματευτεί με τη Μαφία για την απελευθέρωσή του. Ο Πλάμερ έπαιξε το ρόλο... στα δάχτυλά του, έδωσε και με το παραπάνω την αμφίσημη βαρύτητα που απαιτούσε ο χαρακτήρας του, κέρδισε μια υποψηφιότητα για Οσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου, επιβεβαιώνοντας με συνοπτικές διαδικασίες πως ήταν πάντα ο άνθρωπος που θα μπορούσες να στοιχηματίσεις όλα τα λεφτά του κόσμου.
9. Στα Μαχαίρια του Ράιαν Τζόνσον (2019)
Στο ρόλο του κεντρικού... μυστηρίου, ο Κρίστοφερ Πλάμερ δίνει στο απολαυστικό whodunnit του Ράιαν Τζόνσον την αύρα του κλασικού. Οι σκηνές του με την Ανα ντε Αρμας ξεχωρίζουν, καθώς ο Πλάμερ - στην τελευταία του μεγάλη στιγμή στο σινεμά - ποτίζει έναν εμβληματικό ήρωα με ανθρωπιά και τρυφερότητα, στα όρια ενός νατουραλισμού που ήταν, όπως αποδείχθηκε έξι δεκαετίες τώρα, το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του.
8. Ψηλά στον Ουρανό του Πιτ Ντόκτερ (2009)
Η συμβολή του Κρίστοφερ Πλάμερ στο αριστουργηματικό «Up» της Pixar ήταν καθοριστική. Οχι μόνο έδωσε τη χαρακτηριστική φωνή του στον Τσαρλς Μουντζ, ρεμιξάροντας μέσα στο βαθύ ηχόχρωμά του όλη τη διαδρομή από τον τρόμο μέχρι το τραύμα, αλλά έδειξε και τον τρόπο με τον οποίο «παίζεις» έναν κακό που, στη ζωή όπως και στο σινεμά - και στο animation - δεν είναι ποτέ χάρτινος ή εγκλωβισμένος μέσα στις δύο (ή και τρεις) του διαστάσεις.
7. Το Κορίτσι με το Τατουάζ του Ντέιβιντ Φίντσερ (2011)
Λίγα λεπτά κινηματογραφικού χρόνου αρκούν για τον Κρίστοφερ Πλάμερ. Στο υποτιμημένο αριστοτεχνικό σχόλιο του Ντέιβιντ Φίντσερ πάνω στο... φασισμό, ο ηθοποιός γίνεται το αντίβαρο μιας ολόκληρης Ιστορίας, ζητώντας ο ίδιος μια έρευνα για τις σκοτεινές διασυδένσεις της οικογένειάς του και παραμένοντας μέχρι τέλους ένας θετικός ήρωας, από αυτούς που θα άξιζε να μνημονεύονται σε σεναριακά ή ερμηνευτικά σεμινάρια για πάντα.
6. A Beautiful Mind του Ρον Χάουαρντ (2001)
Αντίβαρο στη σχιζοφρένεια του Τζον Νας (Ράσελ Κρόου), ο Κρίστοφερ Πλάμερ στο ρόλο του Δρ. Ρόζεν γίνεται η ρεαλιστική πλευρά ενός δράματος που θα έφτανε, καταχρηστικά, μέχρι το Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Ο Ρον Χάουαρντ όμως είχε δίκιο πως μόνο ο Πλάμερ θα μπορούσε να τσιμεντώσει την ακαδημαϊκή του σκηνοθετική προσέγγιση - οι σκηνές του εξηγούν και ολοκληρώνουν τον πρωταγωνιστή ακριβώς όπως έκανε και έμαθε πάντα να κάνει το Χόλιγουντ.
5. Inside Daisy Clover του Ρόμπερτ Μάλιγκαν (1965)
Στο ρόλο ενός παραγωγού, γνωστού ως «Πρίγκιπα του Σκότους» που θα κάνει αστέρι πρώτου μεγέθους ένα κορίτσι πλανόδιων θεατρίνων, ο Κρίστοφερ Πλάμερ δείχνει το εύρος των ερμηνευτικών του δυνατοτήτων ήδη από το ξεκίνημα, την ίδια χρονιά με τη «Μελωδία της Ευτυχίας», Μπροστά στην αθωότητα της Νάταλι Γουντ (και του Ρόμπερτ Ρέντφορντ) παγώνει το αίμα με γοητεία και απαράμιλλο στιλ, σε μια ταινία που δεν εκτιμήθηκε σχεδόν ποτέ, αλλά κερδίζει με τα χρόνια μια φήμη ανάμεσα σε όσους αρέσκονται στις περίεργες ταινίες που μοιάζουν να ξέφυγαν από το χολιγουντιανό σύστημα.
4. The Last Station του Μάικλ Χόφμαν (2009)
Οι πιθανότητες να παίξεις τον Λέοντα Τολστόι στο σινεμά και να το κάνεις λάθος είναι πάρα πολλές. Εκτός αν επιλέξεις τον Κρίστοφερ Πλάμερ, που ακόμη και σε μια ταινία που δεν φτιάχτηκε για να μείνει κλασική, παίζει με το νατουραλισμό που υπήρξε το στιλ του ήδη από το ξεκίνημα της καριέρας του στην ιστορία των τελευταίων ημερών του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα και της διαμάχης της συζύγου του με τον μαθητή του για το μέλλον της εργογραφίας του Συγκινητικός. Υποψηφιότητα για Οσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου. Και υπέροχο ζευγάρι με την Ελεν Μίρεν.
3. The Insider του Μάικλ Μαν (1999)
Στο πρόσωπο του Κρίστοφερ Πλάμερ ο θρυλικός Μάικ Γουάλας δεν γίνεται μόνο ο εκπρόσωπος της ελεύθερης δημοσιογραφίας (κι αυτή με τη σειρά της πιόνι στα παιχνίδια των ισχυρών), αλλά και ένας ήρωας που καταφέρνει να συνοψίσει όλη την παράνοια της ιστορίας που βρίσκται στο κέντρο της ταινίας του Μάικλ Μαν και δεν είναι άλλη από το πόσο δύσκολο θα είναι πάντα να αποκαλύφθεί η αλήθεια. Υπέροχες σκηνές, υπέροχη η παρουσία του Κρίστοφερ Πλάμερ, μια από τις τραγικά παραγνωρισμένες ερμηνείες του σε διακρίσεις - με την ταινία να κερδίζει επτά υποψηφιότητες για Οσκαρ, όχι όμως και μια για τον ίσως καλύτερο ηθοποιό του ensemble του.
2. Οι Πρωτάρηδες του Μάικ Μιλς (2011)
Ο Χαλ του Κρίστοφερ Πλάμερ υπήρξε ένας από τους πιο αναπάντεχα συναρπαστικούς ήρωες του νέου αιώνα. Γραμμένος με (αυτοβιογραφική) ευαισθησία από τον Μάικ Μιλς, ερμηνεύτηκε με την τρυφερότητα και τη βαρύτητα ενός ηθοποιού που λες και ήξερε από καιρό τι σημαίνει να κάνεις coming out ως γκέι στην τρίτη ηλικία, ανοίγοντας την εξομολόγησή του σε μια κοσμική ανάσα για όλα όσα κρατάμε κρυμμένα και έχουν λόγο να βγουν εκεί έξω ακόμη κι όταν όλοι θεωρούν ότι είναι πολύ αργά. Δίκαιο Οσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου, με τον Πλάμερ να παραμένει ο γηραιότερος που κέρδισε ποτέ βραβείο της Ακαδημίας στην ιστορία του θεσμού. Περισσότερο από αυτό, ένας ρόλος που απέδειξε τη χαμαιλεοντική, διαρκώς και επαναλαμβανόμενα ζωογόνα, φύση του ως μεγάλος ηθοποιός.
1. Η Μελωδία της Ευτυχίας του Ρόμπερτ Γουάιζ (1965)
Ο Κρίστοφερ Πλάμερ δεν αγάπησε ποτέ τη «Μελωδία της Ευτυχίας», Ούτε στα γυρίσματά της, ούτε μετά την τεράστια επιτυχία της, ούτε δεκαετίες μετά, όταν έβλεπε πως η κληρονομιά της παρέμενε το ίδιο δυνατή (και περισσότερο) με την εποχή που βγήκε στις αίθουσες. Την αποκαλούσε με διάφορα ονόματα (χαρακτηριστικό το «The Sound of Mucus»), δεν έχανε ευκαιρία να τονίζει τη μελοδραματική της υπερβολή, πόσο βαρετός του είχε φανεί ο Κάπτεν φον Τραπ παρά τις προσπάθειές του να του δώσει βάθος, αλλά και να εξαίρει την αδυναμία του να ταυτιστεί ακόμη και μια οικογενειακή ταινία που παραδεχόταν ότι σε τέτοια κλίμακα ο κόσμος δεν είδε πριν ποτέ. Μοναδική εξαίρεση στην απέχθεια του για την ταινία ήταν η συνεργασία του με τη Τζούλι Αντριους. Κι όμως, για το μόνο που θα συμφωνούσαμε, με τον Κρίστοφερ Πλάμερ είναι το γεγονός ότι χρειάστηκε να τον ντουμπλάρουν στα τραγούδια, ενώ η φωνή του είναι υπέροχη, διαφωνόντας μαζί του ολοκληρωτικά μπροστά στη γοητεία, το διαπεραστικό κωμικό timing, την απύθμενα ρομαντική φύση και το κλασικό σκίσιμο της ναζιστικής σημαίας που κάνουν τον Κάπτεν φον Τραπ έναν ήρωα για κάθε εποχή.
Δείτε εδώ τον Κρίστοφερ Πλάμερ να αποκαλύπτει ποιες είναι οι ταινίες που τον κάνουν να κλαίει:
