Η Σάρλοτ Ράμπλινγκ δεν είναι ένας μύθος.
Με τον αφοπλιστικό τρόπο μιας γυναίκας που ξέρει ακριβώς τι σημαίνει να μπαίνεις στην όγδοη δεκαετία της ζωής σου (και να μην νοιάζεται γι' αυτό), ενθουσιάζεται στην ιδέα πως ξαφνικά - με αφορμή τα «45 Χρόνια» του Αντριου Χέι - όλοι ασχολούνται με την καριέρα της και κοιτάνε πίσω στις διαφορετικές φάσεις που έχει διανύσει από τα χρόνια των «Καταραμένων» του Λουκίνο Βισκόντι, του «Θυρωρού της Νύχτας» της Λιλιάνα Καβάνι, του «Stardust Memories» του Γούντι Αλεν και από εκεί στην καθοριστική συνεργασία της με τον Φρανσουά Οζόν στο «Κάτω από την Αμμο» και την «Πισίνα» μέχρι την Κέιτ των «45 Χρόνων».
Η ίδια αρνείται να κοιτάξει πίσω. Οχι από φόβο, αλλά γιατί δεν θεωρεί ότι έχει φτάσει σε αυτό το σημείο που σταματάς και ανατρέχεις σε όσα έχεις κάνει με σκοπό να επιβεβαιωθείς ή να μετανιώσεις ή να κλείσεις όσους ανοιχτούς λογαριασμούς. Προτιμά να αστειεύεται με την ηλικία της, το φωτισμό στο δωμάτιο που δεν είναι κολακευτικός, να απαγορεύει τις φωτογραφίες όχι από αλαζονία αλλά προστατεύοντας την επιλογή της να φέρει την ηλικία της μαζί με όλα τα σημάδια του χρόνου και όλη την εμπειρία που αποτυπώνεται στο προσωπό της - αυτό που η ίδια αποκαλεί τον «καμβά κάθε ηθοποιού».
Το Flix συνάντησε την Σάρλοτ Ράμπλινγκ για δεύτερη φορά μέσα στον ίδιο χρόνο. Η πρώτη φορά ήταν τον περασμένο Φεβρουάριο στο Βερολίνο λίγο μετά την προβολή του «45 Χρόνια» του Αντριου Χέι και λίγο πριν κερδίσει το Βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ, ξεκινώντας μια πορεία βραβεύσεων που δεν αποκλείεται να την οδηγήσουν στα Οσκαρ. Η δεύτερη ήταν χθες, ξανά στο Βερολίνο, αυτή τη φορά με αφορμή το τιμητικό βραβείο που θα της απονεμηθεί στα φετινά Ευρωπαϊκά Βραβεία, στα οποία είναι υποψήφια και για Γυναικεία Ερμηνεία.
Η Σάρλοτ Ράμπλινγκ δεν θέλει να είναι ένας μύθος. Γιατί κάθε φορά που τη συναντάς ανακαλύπτεις πως ζει απόλυτα στο τώρα.
Είναι το τιμητικό βραβείο της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου μια αφορμή να κοιτάξετε πίσω στην καριέρα σας;
Δεν το κάνω αυτό. Ισως είναι μια ευκαιρία να το κάνουν άλλοι, αν το θελήσουν. Ο λόγος για τον οποίο δέχτηκα αυτό το βραβείο είναι μάλλον η αγάπη μου για την Ευρώπη. Μερικές από τις καλύτερες δουλειές μου μέσα στα χρόνια είναι ευρωπαϊκές. Οταν συμβαίνει στα Φεστιβάλ, να σε καλούν μετά από κάποια ηλικία για να σου δώσουν ένα τιμητικό βραβείο, είναι τρομακτικό. Νιώθεις ότι έχει φτάσει το τέλος... Εδώ όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά γιατί όλα έχουν να κάνουν με την Ευρώπη. Είναι σημαντικό να δίνεται ορατότητα σε ταινίες που κανονικά
Πόσο αλλάζει η σημασία της Ευρώπης και της πολιτιστικής της κουλτούρας, υπό τη σκιά των πρόσφατων γεγονότων στο Παρίσι αλλά και το γεγονός πως μιλάμε για μια ήπειρο σε διαρκή κρίση;
Η ζωή πρέπει να συνεχίσει. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Το να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε και να το κάνουμε καλά, είναι ένας από τους τρόπους να αμυνθούμε.
Πώς νιώθετε για το γεγονός πως με τα «45 Χρόνια» μοιάζει να βρίσκεστε ξανά στο επίκεντρο - όλοι συζητούν για εσάς, είναι πολύ πιθανό να βρεθείτε στα Οσκαρ, σαν όλοι να περίμεναν τη μεγάλη επιστροφή σας;
Είναι περισσότερο μια αποκρυστάλλωση. Συμβαίνει σε όλους και ειδικά στους καλλιτέχνες, στους δημιουργούς. Δουλεύεις, συνεχίζεις να δουλεύεις και έρχονται στιγμές που νιώθεις πως όλα καταλήγουν κάπου - σε ένα σημείο που όλα αποκτούν σημασία. Συνήθως είναι μια ταινία ή μια σειρά ταινιών. Είναι σαν κάποιος να σε κρατάει στα χέρια του. Νιώθεις ωραία για όσο διαρκεί και μετά συνεχίζεις στο επόμενο βήμα σου.
Ηταν τα «45 Χρόνια» ένας επαναπατρισμός στην Αγγλία, μετά από χρόνια που όλοι είχαν συνδέσει το ονομά σας με το γαλλικό σινεμά;
Μπορούμε να το πούμε και έτσι. Ξεκίνησα πριν λίγα χρόνια δουλεύοντας στην τηλεόραση. Δεν υπήρχε πρόθεση εκ μέρους μου να δουλέψω στην Αγγλία. Νιώθω πως δεν επιλέγουμε τα μέρη στα οποία βρισκόμαστε κάθε φορά. Μάλλον κάτι μας φέρνει προς αυτά - ειδικά στο επαγγελμά μας. Τα «45 Χρόνια» ήταν μια πολύ σημαντική ταινία. Ηταν ο επαναπατρισμός μου που προφανώς τον είχα ανάγκη αλλά δεν το ήξερα.
Σκεφτήκατε ποτέ τι θα κάνατε εσείς αν βρισκόσασταν στη θέση της ηρωίδας των «45 Χρόνων»;
Εχω ζήσει μια τόσο διαφορετική ζωή από αυτήν της Κέιτ... Δεν υπήρξε στιγμή στη ζωή μου που να μην αναρωτηθώ για τα πάντα. Η Κέιτ δεν το έκανε ποτέ αυτό. Ζούσε πάντα μια ήσυχη και καλή ζωή, με τους μαθητές της, το συζυγό της στην εξοχή, με αρκετά χρήματα για να μην αγωνιά, μια ζωή από αυτές που δεν σου επιτρέπει να θέσεις ερωτήσεις στον εαυτό σου. Η ζωή σίγουρα δεν είναι εύκολη. Νομίζεις ότι η ζωή είναι πιο εύκολη όταν δεν θέτεις ερωτήσεις και νομίζεις ότι όλα πάνε καλά, αλλά μόλις οι ερωτήσεις βγουν στην επιφάνεια χάνεις τον κόσμο σου. Και όλα αυτά που δεν αναρωτήθηκες ποτέ σου επιτίθενται μετωπικά. Σαν χιονοστιβάδα...
Πόσο σας ενδιαφέρει η προοπτική του να προταθείτε για ένα Οσκαρ φέτος για την ερμηνεία σας στα «45 Χρόνια»;
Πόσο με ενδιαφέρει; Καθόλου (γέλια). Ούτε καν το σκέφτομαι. Δεν νομίζω πως τελικά θα γίνει, αλλά είναι υπέροχο να συζητάνε το ονομά σου για μια τέτοια διάκριση. Και ναι μπορεί οι Χρυσές Σφαίρες να με αγνόησαν, αλλά η ερμηνεία μου ψηφίστηκε από τους κριτικούς στο Λος Αντζελες και τη Βοστώνη... Με ενδιαφέρει φυσικά. Είναι πολύ τιμητικό.
Υπάρχουν ακόμη ρόλοι που σας ξαφνιάζουν;
Μου προτείνουν πολλά πράγματα, αλλά καταλήγεις εύκολα σε αυτό που θέλεις να κάνεις κάθε φορά. Δεν είναι πολλά αυτά που σου ταιριάζουν και που νιώθεις πως έχουν ενδιαφέρον. Δεν είναι απαραίτητο πως ένα καλό σενάριο, ένας καλός σκηνοθέτης ή μια ομάδα καλών συνεργατών θα οδηγήσουν πάντοτε στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Σκέφτομαι πολύ πριν δεχθώ ή απορρίψω κάτι, αλλά τις περισσότερες φορές είναι προφανές, είναι κάτι που σε ξαφνιάζει, σε συγκινεί, που σε κάνει να γοητευτείς τόσο ώστε να μπεις στη διαδικασία. Σίγουρα δεν έχεις συχνά την ευκαιρία να κάνεις κάτι πραγματικά ενδιαφέρον...
Εχετε μετανιώσει για πράγματα που κάνατε ή δεν κάνατε μέσα στα χρόνια;
Απολύτως. Αλλά δεν έχει κανένα νόημα να κάθεσαι να το σκέφτεσαι. Δεν θα έκανα πολλά από τα πράγματα που έχω κάνει, όπως έχω μετανιώσει για πράγματα που δεν έκανα. Αλλά έτσι είναι η ζωή. Κάτι συμβαίνει την κάθε συγκεκριμένη περίοδο και η απόφασεις που παίρνεις δεν είναι αποκλειστικά δική σου ευθύνη. Καλώς έγιναν όσα έγιναν και ακόμη καλύτερα όσα δεν έγιναν.
Διαβάστε ακόμη:
