Βρέχει αδιάκοπα. Κι εμείς καταφεύγουμε στο μόνο στεγνό μέρος που ξέρουμε. Εκεί που όλα παίρνουν μία άλλη διάσταση και μάς βοηθούν να υπομείνουμε την πραγματικότητα.
Αυτές είναι οι 15 κινηματογραφικές σκηνές βροχής που αγαπάμε. Τις παρεθέτουμε χωρίς λογική σειρά ή αρίθμηση - όσο άναρχα πέφτει και η ίδια η βροχή.
Περιμένουμε να μας προσθέσετε και τις δικές σας.
Οι Γέφυρες του Μάντισον (1995) του Kλιντ Ιστγουντ
Θα ακολουθήσει η Φρανσέσκα τον τυχοδιώκτη φωτογράφο του National Geographic που ερωτεύθηκε; Θα παρατήσει σύζυγο, παιδιά και την μικρή κωμόπολη του Μάντισον για κάτι πιο μεγάλο, πιο αληθινό, λιγότερο ασφαλές; Ο Ρόμπερτ την περιμένει να αποφασίσει, ενώ η βροχή μοιάζει να χρογραφεί κάθε δευτερόλεπτο που περνά, κάθε χτύπο της καρδιάς κάθε θεατή.
Freaks (1922) του Τοντ Μπράουνινγκ
Το φινάλε της ταινίας ειρωνικά επιβεβαιώνει τον τίτλο της. Τα παρεξηγημένα πλάσματα του τσίρκου, έχοντας καταπιεί τόσο καταπίεση και κακοποίηση, γίνονται τέρατα - ξυπνούν για να πάρουν εκδίκηση από τον άνθρωπο. Εδώ η βροχή δεν είναι αρκετή για να ξεπλύνει τις αμαρτίες μας.
Ο Δρόμος της Απώλειας (2002) του Σαμ Μέντες
Στην καλύτερη και πιο υποτιμημένη ταινία της ζωής του, ο Μέντες συνθέτει μία σεκάνς που γίνεται αυτόματα κλασική. Σε ένα gangster movie, το απόλυτο μακελειό, η προδοσία, η point blank εκτέλεση πρέπει να γίνει στη βροχή. Σαν κάτι ανώτερο να έχει τον έλεγχο έτσι κι αλλιώς στα παιχνίδια εξουσίας. Κι εσύ απλά κάποια στιγμή έρχεσαι αντιμέτωπος με τη μοίρα. «I'm glad it's you».
Breakfast at Tiffany's (1961) του Μπλέικ Εντουαρτνς
Δεν μπορείς να αποφεύγεις για πάντα την αγάπη. Δεν μπορείς να αποφεύγεις για πάντα τον εαυτό σου. Αξίζει κάποτε να γίνεις μούσκεμα σ' ένα νεοϋρκέζικο αδιέξοδο με σκουπίδια. Σε μια αγκαλιά. Σ' ένα υγρό φιλί
Οι 7 Σαμουράι (1954) του Ακίρα Κουροσάβα
O Koυροσάβα σε όλες τις ταινίες του μοιάζει κυρίαρχος των καιρικών φαινομένων. Συννεφιά, πυκνή ομίχλη και ασταμάτητη βροχή - όλα μετατρέπονται σε κινηματογραφικά εργαλεία, διαθέσιμα στην μαεστρία του για να συνθέσει κάδρα, ατμόσφαιρα, δράση (πολλαπλές λήψεις, από όλες τις γωνίες). Οπως κάθε φορά, έτσι και στην περίπτωση της σύγκρουσης των φτωχών αγροτών σαμουράι με τους ληστές, η βροχή δηλώνει κάτι πολύ περισσότερο. Αρχικά δίνει έμφαση στη σιωπή της αναμονής. Μετά η καταρρακτώδης κουρτίνα ενισχύει το βαθμό δυσκολίας της μάχης. Ομως, ο Κουροσάβα δεν έχει τελειώσει. Η λάσπη που πνίγει το χωριό και τους έντιμους υπερασπιστές του δίνει σχήμα και σ' ένα καρμικό άδικο. Οπου φτωχός κι η μοίρα του.
Blade Runner (1982) του Ρίντλεϊ Σκοτ
Ο διάσημος μονόλογος στη βροχή έχει μείνει κλασικός, γιατί μάς κάνει, ξαφνικά κι ανέλπιστα, να αγαπήσουμε και να συγκινηθούμε με τη ρέπλικα. Το ανθρωποειδές Ρόι Μπάτι, το «κακό» ρομπότ, ο αντίπαλος του Ρικ Ντέκαρντ χρησιμοποιεί τη βροχή για την απόλυτη μεταφορά της ματαιότητας της ζωής (ναι και οι ρέπλικες έχουν ζωή) και μάς σπαράζει. «Εχω δει πράγματα που εσείς οι άνθρωποι δεν θα πιστεύατε. Διαστημόπλοια να φλέγονται στον ώμο του Ωρίωνα. Είδα ακτίνες Γ να λάμπουν στο σκοτάδι κοντά στην Πύλη Τανχόιζερ. Ομως όλες αυτές οι στιγμές θα χαθούν για πάντα στο χρόνο, όπως τα δάκρυα στη βροχή. Ηρθε η ώρα να πεθάνω...» [Οχι, ο μονόλογος αυτός δεν είναι αυτοσχεδιασμός του Ρούτγκερ Χάουερ, αλλά, ναι, ο Ολλανδός ηθοποιός διόρθωσε το σενάριο το προηγούμενο βράδυ, γράφοντας ο ίδιος την τελευταία διάσημη ατάκα για τα δάκρυα στη βροχή].
Εν Ψυχρώ (1967) του Ρίτσαρντ Μπρουκς
O εξομολογητικός μονόλογος του Πέρι συμβαίνει νύχτα, δίπλα σ' ένα παράθυρο όπου πέφτει ασταμάτητη βροχή. Το παιχνίδισμα που κάνει η αντανάκλαση από το φως της λάμπας του δρόμου με τις σταγόνες νερού στο μάγουλο του πρωταγωνιστή Ρόμπερτ Μπλέικ συνθέτει «κινηματογραφικά» δάκρυα και κάνει τη σκηνή και την ερμηνεία του πρωταγωνιστή ακόμα πιο σπαραχτική. «Τον μισούσα. Και τον αγαπούσα».
Τραγουδώντας στη Βροχή (1952) των Στάνλεϊ Ντόνεν & Τζιν Κέλι
Μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και όσα αυτός άφησε πίσω του ως κοινωνικο-οικονομική συνέπεια, ο κόσμος είχε ανάγκη από λίγη αισιοδοξία. Λίγη χαρά - τραγούδι και χορό. Η εικόνα του Τζιν Κέλι να πλατσουρίζει στη βροχή και να σκαρφαλώνει τις λάμπες του δρόμου, πετώντας την ομπρέλα του δεν είναι απλά η πιο διάσημη σεκάνς από το πιο διάσημο κινηματογραφικό μιούζικαλ. Είναι σύνθημα προς τον θεατή: μην τα βάζεις κάτω. Ναι, στη ζωή θα βρέχει και δε θα έχεις κανέναν έλεγχο για αυτό. Ομως, μόνο εσύ μπορείς να αποφασίσεις τι θα κάνεις με τη βροχή. Χορεύουμε;
Το Δίκτυο (1976) του Σίντνεϊ Λιούμετ
Πόσο έτοιμοι είμαστε να μάς πει κάποιος σκληρές αντισυστημικές αλήθειες στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων; Ο Χάουαρντ Μπιλ (Πίτερ Φιντς) εισβάλει μούσκεμα στο στούντιο κι είναι «mad as hell». Και θέλει το ίδιο κι από το κοινό. Θέλει οι τηλεθεατές να ουρλιάξουν τη συλλογική τους οργή από τα ανοιχτά παράθυρά τους. Φυσικά, όλο αυτό θα γίνει κατά τη διάρκεια μίας νεοϋορκέζικης καταιγίδας. Γιατί η βροχή μπορεί να είναι κι επανάσταση.
Eρωτική Επιθυμία (2000) του Γουόνγκ Καρ-Βάι
Το ζευγάρι καταφεύγει σ' ένα σκέπασμα σε ημιφωτισμένο δρομάκι για να αποφύγει τη βροχή. Δεν θα επιστρέψουν μαζί, κάτω από την ομπρέλα του, για να μη δώσουν τροφή για σχόλια. Θα μείνουν για λίγο εκεί, μήπως και σταματήσει από μόνη της. Ακουμπώντας στον τοίχο, χωρίς να κοιτάζονται στα μάτια, σε μια σιωπηλή παραδοχή ότι αυτός ο έρωτας θα μείνει ανεκπλήρωτος. Εκείνη δε θα αφήσει τον άντρα της, εκείνος θα επιστρέψει στη Σιγκαπούρη. Η βροχή εδώ πέφτει σκληρά, ασταμάτησα, σαν κάτι τελεσίδικο. Σαν μια κουρτίνα, σαν ένα φυσικό χώρισμα ανάμεσά σε δυο ερωτευμένους που δε θα γίνουν ποτέ εραστές. Βέβαια, όσο δεν σταματά, εκείνοι παραμένουν μαζί. Παγωμένοι σε μία ψιχάλα στο χρόνο.
Σολάρις (1972) του Αντρέι Ταρκόφσκι
Ο επιστήμονας πρέπει να δεχθεί ότι υπάρχει κάτι μεγαλύτερο από τους νόμους της επιστήμης - αλλιώς πώς βρέθηκε εκεί; Πώς είναι δυνατόν να βρέχει μέσα στο πατρικό του, πάνω από τη φιγούρα του πατέρα του; O ποιητής των εικόνων έχει απαρνηθεί ότι χρησιμοποιεί σύμβολα στις ταινίες του. Συγκεκριμμένα για τη βροχή στο εσωτερικό του πατρικού σπιτιού στο «Σολάρις», μια καθοριστκή σκηνή για τον ήρωα, ο Ταρκόφσκι αρνείται ότι τη χρησιμοποιεί ως σύμβολο που πρέπει ο θεατής να αποκωδικοποιήσει μόνος του. «Είμαι εχθρός των συμβόλων. Είναι μια πολύ στενή έννοια από την άποψη ότι ένα σύμβολο υπάρχει με σκοπό την αποκρυπτογράφησή του. Από την άλλη πλευρά, μια καλλιτεχνική εικόνα δεν χρειάζεται αποκρυπτογράφηση, είναι ένα ισοδύναμο του κόσμου που μας περιβάλλει. Η βροχή στο Σολάρις δεν είναι σύμβολο, είναι απλά μια βροχή που στην συγκεκριμένη στιγμή έχει μια ιδιαίτερη σημασία για τον ήρωα. Δεν συμβολίζει τίποτε, απλά εκφράζει. Είναι μια καλλιτεχνική αλληλουχία εικόνων. Το σύμβολο κατ' εμέ, είναι κάτι πολύ περίπλοκο...»
Ξένος Ανταποκριτής (1940) του Αλφρεντ Χίτσκοκ
Στη 2η ταινία του στο Χόλιγουντ, αμέσως με τη «Ρεβέκκα», ο Χίτσκοκ βρίσκεται στο στοιχείο του: μία κατασκοπική περιπέτεια, διασκευή των πολιτικών απομνημονευμάτων του Βίνσετ Σιάαν, που θα του επιτρέψει να χρησιμοποιήσει όλα τα εργαλεία του για να κατασκευάσει το νουάρ του σύμπαν. Η βροχή θα είναι ένα από αυτά. Ο αμερικανός δημοσιογράφος Τζόνι Τζόουνς θα ζήσει από κοντά την διπλωματική και πολιτική ένταση (που μοιάζει να οδηγεί νομοτελειακά κι αναπόφευκτα στην ένοπλη σύρραξη) και θα βρεθεί αναμενόμενα στο επίκεντρο ενός κόσμου κατασκοπείας, όταν γίνει μάρτυρας της δολοφονίας ενός ολλανδού πολιτικού. Η δολοφονία θα γίνει υπό βροχή, κι η καταδίωξη του εκτελεστή θα πραγματοποιηθεί ανάμεσα σε μία απροσπέλαστη θάλασσα από ομπρέλες. Σαν το ίδιο το πλήθος να καλύπτει το δολοφόνο.
Tελευταία Εξοδος Ρίτα Χέιγουορθ (1994) του Φρανκ Ντάραμποντ
Αν δεν έχετε δει την ταινία, σταματήστε να διαβάζετε. Γιατί η σκηνή της βροχής είναι spoiler. Είναι το απόλυτο σύμβολο ελευθερίας. Είναι αυτό που πέφτει λυτρωρικά στο δέρμα, που σε κάνει να ξανααισθάνεσαι ζωντανός - μετά από χρόνια εγκλωβισμένης ύπαρξης. Ο Αντι (Τιμ Ρόμπινς) πραγματοποιεί την μεγάλη του απόδραση, έρποντας μέσα στο «500 μέτρων τούνελ από σκατά», αλλά όταν βγαίνει στην άλλη πλευρά του συρματοπλέγματος τον περιμένει μία ένδοξη βροχή. Να τον ξεπλύνει και να του δώσει μία ακόμα ευκαιρία. Θρίαμβος.
Eπικίνδυνα Χρόνια (1982) του Πίτερ Γουίαρ
Είδαμε τη βροχή να συνθέτει το πλαίσιο κινηματογραφικών χωρισμών. Ομως πολλές φορές δεν είναι το τέλος, αλλά η αρχή μιας σχέσης. Το σινεμά τη χρησιμοποιεί ως φόντο των παθιασμένων πρώτων φιλιών (από το «Τέλος Μιας Σχέσης» μέχρι το «Notebook» και πίσω στο «Spiderman»). Ή ως τσιμεντωμένη υπόσχεση ότι ο έρωτας θα μείνει άφθαρτος μέσα στο χρόνο (το τέλος του «Αγάπα με αν Τολμάς»). Ή ως αρχή μίας κοινής ζωής που δεν θα υποκύψει στις κοινωνικές επιταγές (την πιο διάσημη "μη-πρόταση γάμου" στο «Τέσσερις Γάμοι και Μια Κηδεία»). Εδώ, η βροχή χρησιμοποιείται ως πρώτη πράξη - ως η πρώτη στιγμή που χάνεις τον έλεγχο. Η βροχή είναι η συνειδητοποίηση, η αφύπνιση. Οταν την ήρεμη κωματώδη ύπαρξή σου ξυπνάνε οι κεραυνοί. Οταν το μυαλό σου καταλαμβάνει η καταιγίδα. Ερωτεύτηκες, την πάτησες. Κάτι ανώτερο από την κοινή λογική θα σε κάνει μούσκεμα. Και θα γελάς σαν μικρό παιδί. Γιατί το ξέρεις πολύ καλά. Δε θέλεις να στεγνώσεις.
Συνοικία το Ονειρο (1961) του Αλέκου Αλεξανδράκη
Ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος είναι ο πρώτος σκηνοθέτης που έρχεται στο μυαλό για τα βροχερά του τοπία. Αλλά και γενικότερα: τα σύμβολα της καταχνιάς, της βροχής και μιας ανοιχτής μαύρης ομπρέλας έχουν χρησιμοποιηθεί από τους εκπροσώπους του Νέου Ελληνικού Σινεμά με ξεκάθαρη πολιτική διάσταση. Μέσα στις δεκαετίες, θυμόμαστε βροχές (την κόκκινη ομπρέλα του Τάσου Μπουλμέτη, την τελική αναμέτρηση του Αλεξίου, την παρέλαση στη «Στρέλλα» και πολλές άλλες). Ομως είναι ο συνδυασμός της τολμηρής απόπειρας νεορεαλισμού του Αλεξανδράκη με το σπαραχτικό τραγούδι του Θεοδωράκη και τη δύναμη της φωνής του Μπιθικώτση που μάς κάνει να επιλέξουμε αυτή τη σκηνή. Γιατί όλα μοιάζουν να συνθέτουν μία Ελλάδα που αναγνωρίζουμε - του τότε και, ειρωνικά σ' έναν πλήρη φαύλο κύκλο, και του σήμερα. Ο ήρωας μπαίνει βρεγμένος και κάνει αυθάδικη παραγγελιά, αλλά είναι πολύ καταβεβλημένος για να τη χορέψει. Η πουτάνα της γειτονιάς θα χορέψει τη βαριά ζεμπεκιά που δεν χωρά τον αναστεναγμό του. Και η συνοικία θα κοιτά απ' έξω από το τζάμι. Η Ελλάδα που παρακολουθεί όσα γίνονται για εκείνη, χωρίς εκείνη.
