O Τάσος Μαντάς εργάζεται ως ατομικός επιστήμονας στο «Δημόκριτο», το Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών. Είναι παντρεμένος κρυφά από τους γονείς του, εδώ και δυο χρόνια, με τη Βέρα, χορεύτρια, η οποία όμως έχει προσβληθεί, κατά μία ιατρική διάγνωση, από ραγδαία εξελισσόμενη σκλήρυνση κατά πλάκας. Τον ίδιο καιρό, σ' ένα εκκλησάκι, στην Αίγινα, συμβαίνουν κάποια υπερφυσικά γεγονότα μ' έναν άγνωστο προς τους ενορίτες παπά. Πρόεδρος της κοινότητας συμβαίνει να είναι ο πατέρας του Τάσου οι δε μεταβάσεις του τελευταίου στους γονείς του τοιυ δίνουν τηδυνατότητα να ζήσει από κοντά αυτά και άλλα περιστατικά, πάντοτε ανεξήγητα.
H κατάκοιτη Βέρα θα διαβάσει τη βιογραφία του ΑγίουΝεκταρίου, πολιούχου αγίου της Αίγινας, τη ζωή τού οποίου παρακολουθοιίμιε παράλληλα στην ταινία, και αυτό θα συντελέσει στην αφύπνιση της πίστης τόσο της δικής της όσο και του άντρα της. Ύστερα από νεότερη διάγνωση της πάθησής της, θα υποστεί δύσκολη, αλλά επιτυχή, χειρουργική επέμβαση και θα γίνει τελείως καλά.
Αυτή είναι η υπόθεση της ταινίας «Αγιος Νεκτάριος» του Γρηγόρη Γρηγορίου που ανασύρθηκε από τη μνήμη (ή τη λήθη;) με αφορμή την έξοδο στις αίθουσες της ταινίας «Ανθρωπος του Θεού» της Γελένα Πόποβιτς για τον Αγιο Νεκτάριο. Η ταινία του Γρηγόρη Γρηγορίου, σε παραγωγή του Τζέιμς Πάρις, σενάριο Κικής Σεγδίτσα και Αντώνη Δαυίδ και με πρωταγωνιστές τους Αντρέα Μπάρκουλη, Βέρα Κρούσκα, Κλαίρη Δεληγιάννη και άλλους.
Διαβάστε μερικές από τις κριτικές της εποχής, με ημερομηνία 3 Δεκεμβρίου 1969, για την ταινία «Αγιος Νεκτάριος» του Γρηγόρη Γρηγορίου που συνοψίζουν αυτό που αναφέρεται στο blog Cinemano, απ' όπου και οι διαφημιστικές αφίσες της ταινίας:
«Έχουμε να κάνουμε με μια ενδιαφέρουσα θεματολογικά ιστορία, η οποία όμως πάσχει στην εκτέλεσή της, με ένα σενάριο πνιγμένο στις υπερβολές και που δεν αργεί να χάσει την ψυχραιμία του. Έτσι, μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι μια ενδιαφέρουσα περιπλάνηση ανάμεσα στη λογική και την αναζήτηση του Θείου, καταλήγει γρήγορα σε κοινωνικό δράμα του ύφους της εποχής και σε μια άνευ όρων παράδοση στα θρησκευτικά πρότυπα.»
Η Μαρία Παπαδοπούλου στο Εθνος γράφει:
«Ένα ακόμα αναδίπλωμα του πολυμήχανου εγχώριου κινηματογράφου. Έπειτα από το έπος, που συνηθίζεται πολύ φέτος, η ελληνική παραγωγή ανακαλύπτει τους βίους των Αγίων.»
Η Μιρέλλα Γεωργιάδου γράφει στην Απογευματινή:
«Με αφορμή τη συγκινητική μιας χορεύτριας που παθαίνει παράλυση των κάτω άκρων, το σενάριο ανιστορεί τον βίο και τα θαύματα του Αγίου της Αιγίνης, του πιο «πρόσφατου» - o Νεκτάριος γεννήθηκε το 1846 - Αγίου της Εκκλησίας μας. Η σκηνοθεσία του Γρηγόρη Γρηγορίου δεν είναι δυστυχώς από τα καλύτερα δείγματα της τέχνης του άξιουσκηνοθέτη.»
Ο Νέστορας Μάτσας στην Βραδυνή γράφει:
«Θρησκευτικής υφής δράμα που εγύρισε ο Γρ. Γρηγορίου σε σενάριο της Κικής Σεγδίτσα και του Α. Δαυίδ. Η μυστηριώδης εμφάνισις ενός ιερέα σ' ένα χωριό δημιουργεί ερωτηματικά εις τους κατοίκους του προκαλεί το ενδιαφέρον του κόσμου. Σε παράλληλη δράση, η πορεία μιας κοπέλας, πρώην χορεύτριας, που έχει προσβληθεί και περιμένει το θαύμα. Λογική, μεταφυσική και πίστησε μια σύγκρουση που απολήγει στη δικαίωση εκείνων που πιστεύουν (έστω και απλοϊκά) και στην προβολή των θαυματουργών ικανοτήτων τοι' Αγίου Νεκταρίου.»
Ο Κώστας Σταματίου στα Νέα γράφει:
«Βοήθειά μας o Άγιος Νεκτάριος γαι μεγάλη η χάρη του, αλλ' αυτό το πασπαλισμένο με αγιοσύνη «μελό» που φέρει τ' όνομά του, δεν μας άρεσε καθόλου, μα καθόλου.Δεν λέμε. Θαύματα συμβαίνουν και η ιστορία της κυρίας Κρικέτου από το Αιγάλεω, που ελάμβανε μολυβδοκόνδυλο η Παναγία και της έγραφε γράμματα και σημεία στο στήθος της, το αποδεικνύει περιτράνως. Δεν είμαστε άπιστοι, λοιπόν, αλλά τα «νατουραλιστικά» θαύματα της ταινίας, οι εμφανίσεις και εξαφανίσεις του Αγίου, μας κάνουν να συμμεριστούμε την έκπληξη και την απορία ζωγραφιζονται στο πρόσωπο του Ανδρέα Μπάρκουλη:
«Μα, ρόλος είναι αυτός που μου δώσανε να παίξω; Θα μας γελάη o κόσμος...»
Και θα γελούσε ο κόσμος, αν ο Γρηγόρης Γρηγορίουδεν έντυνε με σοβαροφάνεια αυτό το κλασικό «μελό», μετην παράλυτη χορεύτρια που o επιστήμων σύζυγος αποκρύπτει από τους πάντες, ώσπου αυτός, ο σκεπτικιστής πιστεύει στην μεταφυσική, δέχεται τα θαύματα σαν κάτιτο τρέχον, κι έτσι στέργει κι ο Άγιος να βοηθήσει, χαρίζοντας την μετεγχειρητική ευλογία του στην ανάπηρη, γίνεται καλά και σπεύδει στη χάρη Του να μετάσχη της λιτανείας Του, ενώ η αντίιζηλος - γιατί υπάρχει κι αυτή -σφίγγει την καρδιά της ξαναφεύγει για τον Καναδά...
Θ' αναρωτηθήτε, ίσως, τι δουλειά έχει ο Άγιος Νεκτάριος κι αν η «συμμετοχή» τοι' στην ταινία δικαιολογεί τοντίτλο. Εντελώς εμβόλιμα, εν είδει ολιγόλεπτου «ντοκυμανταίρ», εικονογραφείται ο βίος του. Θα 'ταν, λοιπόν, πιο σωστό η ταινία να λέγεται «Παράλυτη αγάπη μου» ή κάτι τέτοιο πιο αρμόζον και v' αφήναμε τους Αγίους στο Εορ-τολόγιον. Γιατί, αν, όπως συνήθως, άλλοι παραγωγοί μιμηθούν την πρωτοβουλία, δεν αποκλείεται να δούμε τους Άγιους Πάντες - «μελό» με τον Ξανθόπουλο. O ελληνικός κινηματογράφος είναι, ως γνωστόν, αδίστακτος.»
Η Ροζίτα Σώκου στην Ακρόπολις γράφει:
«Ακούμε ότι το σενάριο της ταινίας αντιμετώπισε τεράστιες δυσκολίες για να γυρισθή, ότι κατακόπηκε και διαστρεβλώθηκε. Δεν διστάζουμε να το πιστέψουμε. Γιατί φαίνεται αδύνατον λογικά όντα κυκλοφορούν ελεύθερα ανάμεσά μας να έγραψαν ακριβώς αυτά που διαδραματίζονται επί της οθόνης, με τέτοια πρωτοφανή έλλειψη σεβασμού σε μια εξαιρετική φυσιογνωμία της Εκκλησίας.
Μα είναι δυνατόν - αναρωτιέται και o απλοϊκότεροςτων θεατών - να μας υπόσχονται Άγιο Νεκτάριο και ναμην βλέπουμε παρά τον Μπάρκουλη μεταμφιεσμένο σεΦρέντυ Γερμανό την Βέρα Κρούσκα να υφίσταται εγχείρησι στο κεφάλι και, λίγες μέρες αργότερα, να εμφανίζεται με ξαναφυτρωμένα τα μακρυά, ξανθά της μαλλιά;
Αυτό, άλλωστε, είναι το μόνο θαύμα που εξακριβώσαμε σ' ολόκληρη την ταινία, αν και είναι ντροπή να κάνωμε χιούμορ γύρω από ένα τέτοιο ασεβέστατο κατασκεύασμα, που μόνον αγανάκτησι θα πρέπει να προκαλή: μια φτωχή, κουτή, ελεεινά γυρισμένη ιστορία, στην οποία τον Αγιο ακούμε αλλά τον Άγιο δεν τον βλέπουμε, γιατί προτίμησαν να γεμίσουν την μιάμιση ώρα της ταινίας με τις ερωτικο-συζυγικές περιπέτειες ενός «επιστήμονα», δεν μπορεί ούτε o ίδιος να αποφασίση αν είναι κάθαρμα ή, απλώς, ηλίθιος.
Όσο για τον ρόλο τοι' Αγίου, αδύνατον να καταλάβη κανείς γιατί ανετέθη σε έναν συμπαθέστατο αλλά νεαρώτατο και εντελώς ακατάλληλο ηθοποιό, τον Χρήστο Πολίττη, αντί να χρησιμοποιηθή μια ασκητική μορφή όπως π.χ του Μάνου Κατράκη...
Ο Αγιος Νεκτάρος (1969) | Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Γρηγορίου | Σενάριο: Κική Σεγδίτσα, Αντώνης Δαυίδ | Διευθυντής Φωτογραφίας: Σταμάτης Τρύπος | Διεύθυνση Παραγωγής: Μαίρη Πάρις | Μοντάζ: Παύλος Φιλίππου | Ήχος: Στούντιο General. Ήχος: Αργύρης Λαζαρίδης. Βοηθός Σκηνοθέτη: Μάριος Ρετσίλας | Βοηθός Οπερατέρ: Νίκος Πετανίδης | Μακιγιάζ: Γιώργος Σταυρακάκης | Φροντιστής: Βαγγέλης Παπαδόπουλος | Παραγωγή: Τςαίημς Πάρις | Ηθοποιοί: Χρήστος Πολίτης, Αντρέας Μπάρκουλης, Βέρα Κρούσκα, Κλαίρη Δεληγιάννη, Γιώτα Σοϊμοίρη, Μάκης Ρευματάς, Γιάννης Χειμωνίδης, Γκόλφω Μπίνη, Γρηγόρης Μασσαλάς, Θεόδωρος Κεφαλόπουλος, Μιχάλης Μπαλής, Γιάννης Λιαγάκος, Αντρέας Βεντουράτος, Στέφανος Στρατηγός | Διάρκεια: 89 λεπτά.
