Οι αντιδράσεις για το 15ο επεισόδιο της -αναπόφευκτα πια, ιστορικής- 5ης σεζόν του «Good Wife» άρχισαν από πολύ πράες προειδοποιήσεις πράων insiders στο twitter λίγο πριν την προβολή («οι φανς της σειράς θα θέλουν να δουν το νέο επεισόδιο ζωντανά», προειδοποίησε ο Μαρκ Χάρις του Grantland), έγιναν όπως συνήθως συμβαίνει ένα μικρό ωστικό κύμα από tweets θεατών που δεν πίστευαν αυτό που έβλεπαν, και κατέληξαν σε κατ’ιδίαν συζητήσεις με φίλους και γνωστούς που ξεκινούσαν με «TI EGINE?????????SJFKFHUHEIUHIOEJHFHIEOIO3IOJFCJDBNJJFCJDBNJBEFIHOUE9U32UBHKFBJKFEBJLDQIHIFHHIPJF323I» (αληθινή αντίδραση φίλης) και έφταναν μέχρι μονολόγους που έμοιαζαν να έχουν βγει από κάποια χαλασμένη ηχογραφημένη λούπα («ΤΙ, ΓΙΑΤΙ, ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ, ΜΑ, ΤΙ, Γ-Ι-Α-Τ-Ι-» κλπ), πάντα σε all caps.
Όσοι δεν βλέπετε τη σειρά, ειλικρινά πια, πρέπει να τη δείτε, και αν σκοπεύετε ποτέ να το κάνετε, τότε ευχαριστούμε για το κλικ σας αλλά κλείστε αυτό το tab. Αλήθεια το λέω. Κλείστε το. Μην διαβάσετε παρακάτω, απλά πιστέψτε μας όταν λέμε πως το «Good Wife» κάποια στιγμή σταματάει να είναι μια πολύ καλή σειρά και γίνεται μια σειρά που παίζει με άλλους κανόνες, κάνοντας πράγματα που μια συμβατική τηλεοπτική σειρά ‘απαγορεύεται’ να κάνει. Και δείτε τη.
Όσοι βλέπετε τη σειρά και δεν έχετε δει ακόμα το επεισόδιο, θαυμάζω το θάρρος σας, αλλά δείτε το κι ελάτε μετά να τα πούμε.
Οπότε, για τους υπόλοιπους, ένα spoiler alert από εδώ ως το Σικάγο, και προχωράμε στα του επεισοδίου «Dramatics, Your Honor».
Ωραία, όπως όλοι είδαμε, το επεισόδιο, που κατά τα άλλα θα μπορούσε να είναι Ένα Ακόμη Επεισόδιο, βάσει τόσο της εξέλιξής του όσο και της απουσίας οποιουδήποτε υπερβολικού hype τις προηγούμενες μέρες και βδομάδες, κορυφώθηκε με τον θάνατο του Γουίλ Γκάρντερ από σφαίρα πελάτη του που ίσως και να καταδικαζόταν για ένα έγκλημα που ίσως και να έκανε. Στο πλευρό του η Καλίντα που τον βρήκε αιμόφυρτο, και η Νταϊάν, στο νοσοκομείο, όπου ήρθαν αντιμέτωπες με το άψυχο κορμί του. Τελευταίο πλάνο του επεισοδίου η Αλίσια, εμφανώς φρικαρισμένη από την αντίδραση του Ιλάι στο τηλεφώνημα της Καλίντα, παίρνει το τηλέφωνο στο αυτί της και στέκεται μια στιγμή προτούν ακούσει το νέο που θα σαρώσει τον κόσμο της.
«Ο Γουίλ είναι νεκρός».
Διάβολε, Ρόμπερτ και Μισέλ Κινγκ.
Ας ξεκινήσουμε από το εντυπωσιακότερο όλων των εντυπωσιακών. Το γεγονός πως δεν είχαμε ιδέα. Όσο έβλεπα το επεισόδιο, ακόμα και έχοντας υπόψην πως Κάτι Θα Συμβεί, αδυνατούσα να δεχτώ πως αυτό το κάτι θα ήταν ο θάνατος του Γουίλ, για τον πολύ απλό λόγο πως αντιβαίνει σε κάθε γνώριμο κανόνα τηλεοπτικής δραματουργίας. Αν κάτι τέτοιο ήταν να συμβεί, θα το ξέραμε. Θα ξέραμε πως ο Τζος Τσαρλς θέλει να φύγει από τη σειρά, γιατί από ό,τι μάθαμε σήμερα (ύστερα από γράμμα των Κινγκς προς τους φανς) ήταν κάτι που το είχε πει πριν ένα χρόνο. Πώς στα κομμάτια κρατάς ένα τέτοιο μυστικό για ένα χρόνο; Πώς δεν ανακοινώθηκε η συμμετοχή του Τσαρλς σε κάτι άλλο που θα μας έκανε να καταλάβουμε πως δε θα μείνει για πάντα στη σειρά; Πώς δεν εμφανίστηκε κάποιος ‘αρθρογράφος’ του τηλεοπτικού κίτρινου τύπου, κανάς Μάικλ Ωσιέλο ας πούμε, με την αποκλειστική είδηση του spoiler; Πώς δεν είχε αποκλειστικό preview το Entertainment Weekly; Πώς δεν είχε βγάλει σποτάκια «ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ» το CBS σε όλο το ίντερνετ εδώ και τρεις βδομάδες;
Πώς είναι δυνατόν, στο απόγειο της τόσο ενοχλητικής αυτής spoiler era που διανύουμε, να μπόρεσαν οι Κινγκς να περάσουν τόσο μυστικά το μεγαλύτερο πιθανό spoiler που θα μπορούσε ποτέ να συμβεί στη σειρά τους πέραν του να πεθάνει η ίδια η Αλίσια; Και πόσο μπορεί να γεμίζει κάποιον χαρά το γεγονός πως εξακολουθούν να υπάρχουν άνθρωποι διατεθειμένοι να θυσιάσουν μονάδες στους δείκτες θεαματικότητας και στις επικεφαλίδες, υπέρ της καλλιτεχνικής ακεραιότητας του έργου που παρουσιάζουν;
Γι’αυτό και μόνο το λόγο το συμβάν αξίζει θέση στην τηλεοπτική ιστορία, γιατί απέδειξε πως ναι, είναι δυνατόν εν έτει 2014 να μπορέσεις να παρουσιάσεις μια σειρά αφήνοντας τους θεατές σου να την βιώσουν ως αγνή εμπειρία, καθώς συμβαίνει, κι όχι μέσα από previews και αποκλειστικά scoops.
Αυτά για το εξωτερικό κομμάτι της εξέλιξης, το οποίο ήταν μια θαυμάσια επίδειξη θράσους ανεξαρτήτως περιεχομένου. Αλλά με τη σειρά τώρα, τι γίνεται. Ή, για να δανειστώ τα λόγια της φίλης, «TI EGINE????????? SJFKFHUHEIUHIOEJHFHIEOIO3IOJFCJDBNJBEFIHOUE9U32UBHKFBJKFEBJLDQIHIFHHIPJF323I».
Ο Νικ Πιτζολάτο έλεγε σε κάποια συνέντευξή του πρόσφατα, με αφορμή το φινάλε του «True Detective» και του πώς η σειρά ήταν κάτι διαφορετικό από αυτό που πολλοί έβλεπαν σε αυτήν σε εβδομαδιαία βάση, πως το να υπεραναλύεις συνεχώς επεισόδιο-επεισόδιο είναι σα να κρίνεις σελίδες ενός βιβλίου χωρίς να περιμένεις να δεις πώς τελειώνει. Κι ενώ υπάρχουν σειρές που χάρη στην πλούσια, ποπ ή μη, σημειολογία τους, σηκώνουν τέτοιες εβδομαδιαίες αναλύσεις (σκέφτομαι αυτή τη στιγμή τα «Mad Men», «Louie», «Game of Thrones», «Community» από τις τωρινές, για διαφορετικούς εντελώς λόγους η κάθε μία), κατ’ουσίαν συμφωνώ με τον Πιτζολάτο. Τα εβδομαδιαία recaps σειρών που δεν είναι κατασκευασμένες για να αντέχουν εβδομαδιαία recaps, συχνά λειτουργούν καταστροφικά απέναντι στην αφήγηση.
Αυτό που θέλω να πω είναι, δεν πρόκειται να βιαστώ να κρίνω τον θάνατο του Γουίλ Γκάρντερ ως εξέλιξη της σειράς. Είναι κάτι τόσο αδιανόητα σοκαριστικό, τόσο έξω από κάθε πλαίσιο ανάλυσης και κατανόησης που έχουμε αναπτύξει για αυτή τη σειρά, που δεν υπάρχει το παραμικρό νόημα να τον προσεγγίσουμε με κριτική διάθεση αυτή τη στιγμή. Όχι πριν δούμε πώς θα επηρεάσει και πώς θα δώσει ώθηση στα επόμενα 7 επεισόδια αυτής της βασανιστικής, καθηλωτικής, επικής σεζόν. Ο θάνατος του Γουίλ Γκάρντερ μπορεί να είναι ένα θαρραλέα αλλά αποτυχημένο στοίχημα, μπορεί να είναι ο μεγαλύτερος λάθος υπολογισμός που συνέβη ποτέ στη σειρά ή μπορεί να είναι ένας ακόμα θρίαμβος-πάνω-στον-θρίαμβο της τρέχουσας σεζόν. Ό,τι κι αν είναι, δεν έχουμε τρόπο να το ξέρουμε τώρα.
Αυτό που μπορούμε ωστόσο να κάνουμε, είναι να προσπαθήσουμε να βγάλουμε νόημα από αυτόν, επειδή είμαστε άνθρωποι και αυτό προσπαθούμε πάντοτε να κάνουμε με κάθε θάνατο. Να βγάλουμε νόημα. Και ξέρετε γιατί αυτό που έκαναν οι Κινγκς είναι τόσο άμεσα αποτελεσματικό; Επειδή αυτός ο θάνατος δε βγάζει νόημα, όπως συμβαίνει συνήθως με τους θανάτους.
O Γουίλ Γκάρντνερ πέθανε κάνοντας αυτό για το οποίο τον αγαπήσαμε ως ήρωα, δηλαδή επιμένοντας ξεροκέφαλα σε μια υπόθεση από αυτές που συνήθως στο τέλος θα κέρδιζε χάρη σε κάποιο ακροβατικό της Καλίντα, αλλά που ως εκείνο το σημείο δεν ξέραμε καν αν ο κατηγορούμενος ήταν όντως αθώος ή ένοχος. Το έχουμε ξαναζήσει, το ίδιο πράγμα, δεκάδες φορές. Τίποτα δε μαρτυρούσε κίνδυνο. Όλα τα «ίσως» μαζί όμως, αυτή τη φορά πήγαν όλα τους στραβά. #shit_happens
Οι σειρές σκοτώνουν χαρακτήρες τους όλη την ώρα, ακόμα και πρωταγωνιστές, ακόμα και χωρίς προειδοποίηση. Ναι. Αλλά πάντα υπάρχει ένας αστερίσκος. Είναι ας πούμε μια σειρά που το διαρκές θανατικό είναι κομμάτι του DNA της, σαν το «24» ή το «Game of Thrones». Ή ένας θάνατος προδιαγράφεται μέσα από κάποιο δακρύβρεχτο storyline αποχαιρετισμού που ετοιμάζεται για καιρό (αυτό το κάνει τρομερά καλά η Σόντα Ράιμς στο «Grey’s Anatomy» χρόνια τώρα). Ή είναι ένας ξαφνικός θάνατος επειδή ο ηθοποιός ήθελε να φύγει. Τίποτα από αυτά δε συνέβη εδώ. Ναι, ο Τσαρλς ήθελε να φύγει, αλλά δεν ήταν ξαφνική η απόφασή του, ανακοινώθηκε στους Κινγκς πριν ένα χρόνο. Οι Κινγκς τον έπεισαν να μείνει για άλλη μια σεζόν, ώστε να μπορέσουν να κάνουν αυτή τη σεζόν.
Θα μπορούσαν να έχουν προετοιμάσει προφανώς τον θάνατο καλύτερα, πιο τηλεοπτικά. Αλλά δεν ήθελαν, αρπάζοντας την ευκαιρία να τονίσουν εκ νέου τον κεντρικό αφηγηματικό πυρήνα της σειράς (είναι το ταξίδι της Αλίσια, και κανενός άλλου), δίνοντας ταυτόχρονα στο κοινό μια σπάνια ευκαιρία να θρηνήσει. Μου έρχεται στο μυαλό η αντίστοιχη εξέλιξη απο την 5η σεζόν της «Buffy», μια άλλη σπάνια περίπτωση τηλεοπτικού θανάτου που ήρθε από το πουθενά, και χρησιμοποιήθηκε ως καταλύτης συναισθημάτων και προσωπικών διαδρομών εκείνων που έμειναν πίσω, για να μην αναφερθούμε στο εμβληματικό επεισόδιο «The Body», μια από τις πιο ανατριχιαστικά ακριβείς απεικονίσεις του βιώματος του θανάτου που έχουμε δει ποτέ στην οθόνη, μεγάλη ή μικρή. Μου έρχεται ακόμα στο μυαλό κάποια από τις οικογενειακές τραγωδίες του Άντι Σίποβιτς στο «N.Y.P.D. Blue», μια σειρά που λειτουργούσε στα καλύτερά της χρόνια υπό την καθοδήγηση της μανιακής ιδιοφυίας του Ντέιβιντ Μιλτς, ενός δημιουργού που αδιαφορεί για παντός είδους τηλεοπτικούς κανόνες.
Το «Good Wife» εμφανώς στόχευσε σε μια αντίστοιχη εμπειρία, και πέτυχε ένα αποτέλεσμα αντίστοιχης έντασης και φόρτισης. Ο θάνατος του Γουίλ δεν είναι Σημαντικός, δεν είναι λογικός, δεν είναι αναμενόμενος ή αναπόφευκτος, δεν είναι απολύτως τίποτα. Γιατί πέθανε; Στην τηλεόραση υπάρχει πάντα το «γιατί» και υπάρχει πάντα η απάντηση. Γιατί πέθανε ο Γουίλ;
Γιατί έτσι.
Γιατί συμβαίνει. Γιατί ο θάνατος απλά συμβαίνει.
Το «Good Wife» έπαιξε το παραπάνω χαρτί σε ακόμη μεγαλύτερη κλίμακα μάλιστα από ό,τι η «Buffy». Διότι ο χαρακτήρας που έφυγε από τη μέση δεν ήταν απλά κάποιος σημαντικός για την πρωταγωνίστρια, αλλά και απείρως σημαντικότερος για τη σειρά. Δεν είναι απλά ο κόσμος της Αλίσια που θα γίνει άνω-κάτω τώρα, αλλά αναπόφευκτα και ο δικός μας, των θεατών. Και έτσι πρέπει. Ο Γουίλ για την Αλίσια (και για τη σειρά) δεν ήταν ένα πράγμα, ήταν πολλά, ήταν πολλά αντικρουόμενα πράγματα, και πολλές φορές ταυτόχρονα. Και εραστής και συνεργάτης και πρώην και νυν και φίλος και σύμμαχος και εχθρός. Η σχέση τους είχε τα επίπεδα που συναντάς σε μια αληθινή ανθρώπινη σχέση, γιατί δεν καθοριζόταν από ένα πράγμα - μία πλοκή - μία στιγμή - ένα συμβάν. Αλλά ήταν όλα, το ένα πάνω στο άλλο, το ένα δίπλα στο άλλο, το ένα να κατατρώει και να αντιμάχεται το άλλο.
Η σειρά, νωρίς στην 5η σεζόν της, ανατίναξε τον εαυτό της με τρόπο έτσι κι αλλιώς σπάνιο για τα τηλεοπτικά δεδομένα, και ακόμα ως σήμερα βιώναμε τις συνέπειες. Ήμαστε μάρτυρες αυτής της μοναδικής, συναρπαστικής δυναμικής που έφερε η αποχώρηση της Αλίσια από τη Lockhart-Gardner και, για να είμαι ειλικρινής, νιώθω πως θα μπορούσα να το βλέπω για καιρό αυτό το πράγμα. Αλλά πριν καθίσει η σκόνη, οι Κινγκς ανατινάζουν ακόμα και τα συντρίμμια, σκοτώνοντας τον κεντρικότερο (πλην Αλίσια) χαρακτήρα όχι μόνο αυτού του νέου status quo, αλλά και της σειράς γενικότερα. Δεν ξέρω τι μπορεί να μείνει όρθιο πια, αλλά θέλω να δω όχι μόνο από την φυσική περιέργεια του θεατή, αλλά κι επειδή σπανίως μια σειρά έχει καταφέρει να αποτυπώσει τόσο έντονα αυτό το συναίσθημα της ειλικρινούς απορίας που συναντάς στη ζωή σου όταν η μία απόγνωση έρχεται και τρακάρει πάνω σε μια άλλη.
Άλλοι showrunners θα είχαν χρησιμοποιήσει τον ένα χρόνο στρώνοντας το έδαφος για κάτι συγκινητικό ή δραματουργικά τακτοποιημένο ή τηλεοπτικό, όμως οι Κινγκς τον χρησιμοποίησαν πατώντας γκάζι (την ώρα ακριβώς που το «Good Wife» έμοιαζε να μην είναι πια, ας πούμε, απαραίτητο) και αφήνοντας τη σειρά να στροβιλιστεί δίχως σταματημό σε μια κατεύθυνση προς το άγνωστο με βάρκα την αλήθεια. Αν η φρενήρης 5ης σεζόν μας είχε καθηλώσει σε τέτοιο βαθμό που απορούσαμε πότε θα πάρουμε ανάσα, τώρα ίσως ξέρουμε το γιατί. Επειδή ενδεχομένως οι Κινγκς ήθελαν να προλάβουν να περάσουν μέσα από όλο αυτό το αναλυτικό, λεπτών ισορροπιών, πολυεπίπεδο στόρι, προτού ο χρόνος τους με τον πρωταγωνιστή τους φτάσει στο τέλος.
Και τώρα; Θα επανενωθούν τα γραφεία; Τι θα συμβεί στην Αλίσια και τον Πίτερ; Τι συμβεί στην Αλίσια; Θα εξαφανιστεί η έρευνα για τις εκλογές που έκλεψε ο Φλόρικ;(*) Θα ξαναδούμε τον Μάθιου Γκουντ; Και, σημαντικότερο από όλα, θα αθωωθεί ο Τζέφρι;
(*Λογικά ναι, αλλά τότε θα έχουμε ακόμα μια αντιστροφή των κανόνων από τους Κινγκς. Ο Γουίλ δεν πεθαίνει για να βολέψει το στόρι, αλλά το ίδιο αυτό το στόρι το επανέφεραν οι Κινγκς ώστε να το αφήσει μετέωρο ο θάνατος του Γουίλ. Γιατί; Θα δούμε. Θα δούμε. Δεν έχω άλλη απάντηση σε τίποτα αυτή τη στιγμή. Ο Γουίλ Γκάρντερ είναι νεκρός!)
Θα μπορούσαν να τα έχουν αποφύγει κι ολότελα βεβαίως όλα αυτά, να ακολουθήσουν το παράδειγμα «E.R.» και να φυλάξουν τον Γουίλ κάπου, ανέπαφο, σε μια φαντασιακή γωνία, ετοιμοπαράδοτο για όποτε η Αλίσια θα θελήσει να φύγει μαζί του στο ηλιοβασίλεμα. Όμως η σειρά ποτέ δεν ήταν για το Ποιον Θα Διαλέξει Η Αλίσια, ήταν για το πώς η Αλίσια εξελίσσεται από τον καυστικών αποχρώσεων χαρακτηρισμό της «Good Wife» του τίτλου σε ό,τι είναι αυτό που θα γίνει μια μέρα. Άλλοι χαρακτήρες σε αντίστοιχες διαδρομές έχουν χάσει πατρικές και μητρικές φιγούρες, η Αλίσια χάνει τον Γουίλ της.
Όχι, δεν έχω την παραμικρή ιδέα αν αυτό θα βγάλει εν τέλει νόημα, αν θα σκάσει στα μούτρα της σειράς, αν θα αποδειχθεί το πιο ιδιοφυές πράγμα που έχει συμβεί εδώ και χρόνια στην τηλεόραση, αν θα μας προκύψει το απόλυτο jump the shark σημείο ή τι. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα.
Αυτό είναι το θέμα. Για μια ακόμα φορά μες στην ίδια σεζόν, στην εποχή όπου όλα τα έχουμε δει να συμβαίνουν και όλα τα περιμένουμε να συμβούν, το «Good Wife» μας κάνει να κοιτάζουμε την οθόνη δίχως να πολυπιστεύουμε αυτό που βλέπουμε. Ακριβώς επειδή δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα.
Κι αυτό είναι τέλειο.
Διάβασε επίσης:
- Γιατί το «Good Wife» ήταν το τηλεοπτικό #1 του Flix για το 2013
- Μια ματιά στα procedurals του CBS με αφορμή το σπουδαίο επεισόδιο «Hitting the Fan» του «Good Wife»
Tags: ΤΗΕ GOOD WIFE
