Τα νέα ότι ο Γκρεγκ Ντάνιελς κι ο Στιβ Καρέλ θα συνεργαστούν ξανά σε μια τηλεοπτική σειρά μετά το αμερικανικό «The Office», είναι από μόνα τους κάτι που κερδίζει εξ’ αρχής το ενδιαφέρον σου, ειδικά όταν η ιδέα πίσω από την καινούρια τους σειρά βασίζεται στην ιδεά του προέδρου Τραμπ να στείλει και πάλι αστροναύτες στο φεγγάρι ή όπως το έθεσε ο ίδιος «boots on the moon by 2024».
Στο «Space Force» λοιπόν, ο αμερικάνικος στρατός αποκτά μια νέα διοίκηση, αυτή που θα αναλάβει να φέρει εις περας την συγκεκριμένη αποστολή και επικεφαλής της τοποθετείται ο Στρατηγός Μαρκ Νερντ -προς μεγάλη του απογοήτευση αφού ο ίδιος ήλπιζε να πάρει τα ηνία της αμερικανικής αεροπορίας. Κι έτσι εκείνος και η οικογενειά του θα μετακομίσουν σε μια μικρή πόλη του Κολοράντο όπου η μυστική βάση απ΄όπου το μεγαλοπρεπές πλάνο της κατάκτησης του διαστήματος πρόκειται να πάρει σάρκα κι οστά.
Δείτε ακόμη: To «The Eddy» του Ντάμιεν Σαζέλ, δεν είναι το νέο «La La Land»
Κι από εκείνη την στιγμή η σειρά θα μεταμορφωθεί σε ένα «workplace comedy», όπως ήταν και το «Office», με έναν κεντρικό χαρακτήρα που ακόμη κι αν δεν μπορείς να αντιπαθήσεις δυσκολεύεσαι να συμπαθήσεις και μια σειρά από περιφερειακούς ήρωες που ο καθένας τους βρίσκεται σε ένα υψηλό σημείο της κλίμακας που μετρά την παραξενιά, την κοινωνική δυσπροσαρμοστικότητα και τις χαρακτηριστικές ιδιαιτερότητες.
Το πρόβλημα είναι ότι από τον ίδιο τον Νερντ, την έφηβη κόρη του (Νταϊάνα Σίλβερς) που δυσκολεύεται να προσαρμοστεί, τον ιδιότροπο επιστημονικό του σύμβουλο (Τζον Μάλκοβιτς) και την γυναίκα του (Λίζα Κούντροου) που θα βρεθεί σε ένα ακόμη πιο εχθρικό περιβάλλον από αυτό της μικρής πόλης του Κολοράντο όλοι όσοι συνθέτουν την πινακοθήκη των χαρακτήρων της σειράς δεν δείχνουν να έχουν τίποτα που να τους κάνει ενδιαφέροντες πέρα από μερικά τικ ή επαναλαμβανόμενα γκαγκ. Και η χημεία του χιούμορ μεταξύ τους μοιάζει σχεδόν ανύπαρκτη ακόμη κι όταν τα αστεία κάνουν ένα τεράστιο βήμα προς το σουρεαλιστικό όπως η απόπειρα του Νερντ να διορθώσει μια βλάβη σε έναν δορυφόρο επικοινωνώντας με έναν εκπαιδευμένο πίθηκο μέσω της νοηματικης.
Η αλήθεια είναι πως το «Space Force» είναι μια από εκείνες τις σειρές που μπορείς άνετα να παρακολουθήσεις αν πατήσεις το play καθώς οι -καλοί- ηθοποιοί και το υψηλό επίπεδο των τεχνικών αρετών της σειράς -το μπάτζετ για τα σκηνικά και τα ειδικά εφέ φανταζόμαστε ότι θα είναι εντυπωσιακό- αλλά που δύσκολα θα αφήσεις να προχωρήσει στο επόμενο επεισόδιο εκτός κι αν δυσκολεύεσαι να φτάσεις το τηλεκοντρόλ. Οχι επειδή είναι κακή (δίχως όμως να είναι και καλή) αλλά γιατί πραγματικά είναι τόσο άχρωμη, αδιάφορη και δίχως λόγο ύπαρξης που σχεδόν σε κάνει να αισθάνεσαι ένοχος για την σπατάλη του χρόνου σου παρακολουθώντας την.
To «Space Force» προβάλλεται στο Netflix από την παρασκευή 29 Μαΐου
Δείτε ακόμη: To «The Great» σηκώνει επιδεικτικά, αν και με κομψότητα, το μεσαίο δάχτυλο στην πατριαρχία
