Και τελικά, τι ήταν καλό;
Αυτή είναι η απορία. Ηταν πριν λίγες μέρες, που ανατρέξαμε στις μισές νέες σειρές του φετινού φθινοπώρου. Εντελώς τυχαία οι 2-3 καλύτερες νέες σειρές της χρονιάς κατέληξαν στο σημερινό ποστ, οπότε πάμε κατευθείαν στο ζουμί, την εισαγωγή την κάναμε ήδη.
Διαβάστε ακόμη: Μια ματιά στις νέες Αμερικάνικες σειρές, Μέρος 1
«Crazy Ex- Girlfriend»
Τι είναι: Πετυχημένη και πολλά υποσχόμενη δικηγόρος αποδρά από την ασφυκτική δουλειά και τη ζωή της στη μεγάλη πόλη για να πάει να ασκήσει το επάγγελμα σε τοπικό γραφείο μιας μικρής πόλης 4 ώρες από τη θάλασσα. Αφορμή ότι μετακόμισε εκεί μια εφηβική της σχέση, ο Τζος. Επίσης η Ρεμπέκα ακούει μουσικά νούμερα μέσα στο μυαλό της.
ΝΑΙ: Είναι σίγουρα η σειρά με τον πιο ιδιαίτερο χαρακτήρα, που δε θυμίζει εκατό άλλα πανομοιότυπα πράγματα. Η Ρέιτσελ Μπλουμ είναι σκέτη απόλαυση στον πρωταγωνιστικό ρόλο, κάνοντας ακόμα και τις πιο κλισαριστά επικίνδυνες γωνιές της σειράς να είναι παραπάνω από ανεκτές. Η Ρεμπέκα αποκτά σταδιακά επικίνδυνα μεγάλη επαφή με τις πιο άσχημες πτυχές της εμμονής της και η σειρά εξερευνά και αυτές όσο και την ανάγκη της για να ξεφύγει από μια ζωή που την πίεζε. Τα μουσικά νούμερα δεν είναι άσχημα, αλλά περιέργως δεν είναι το highlight της σειράς, η οποία έχει πολλά άλλα να προσφέρει. Μπορείς να πεις πως ήρθα για τη μουσική αλλά έμεινα για το δράμα.
ΟΧΙ: Δεν είμαι σίγουρος για πόσο μπορεί να είναι ανεκτό το κεντρικό concept της Ρεμπέκα που είναι εμμονική με τον Τζος, αλλά δυστυχώς όλα δείχνουν πως η σειρά δε θα είναι μαζί μας αρκετά ώστε αυτό να γίνει πρόβλημα. Κανονικά θα ήθελα αργά ή γρήγορα να προσπεράσει αυτή την αρχική της ιδέα, και τότε δεν ξέρω αν θα ήταν περισσότερο συμφέρον να αφήσει τον Τζος τελείως πίσω ή να τον έχει ως ισότιμο will-they-won’t-they με τη Ρεμπέκα. Πάντως ως τώρα ο χαρακτήρας του είναι τελείως περιστασιακός. Είναι το συναισθηματικό McGuffin μιας κατά τα άλλα φανταστικής σειράς.
Τελικά: Series pass τραγουδιστό. (Γιατί έτσι κι αλλιώς 2η σεζόν δύσκολο να δούμε.)
Διαβάστε ακόμη: Θα είναι το «Jessica Jones» η καλύτερη τηλεοπτική σειρά της Marvel;
«Dr. Ken»
Τι είναι: O Κεν Τζέονγκ ήταν γιατρός πριν γίνει ηθοποιός και αυτό είναι ένα σίτκομ που βασίζεται σε εκείνες τις εμπειρίες. Σαν αντίστροφο «Grinder» δηλαδή. Και στην ιδέα και στην απόλαυση.
ΝΑΙ: Αν κάποιος είναι τόσο μεγάλος φαν του Τζέονγκ, αν ένιωθε πως θα έπρεπε να γυριστεί και 4ο «Hangover» μόνο με τον χαρακτήρα του, αν το αγαπημένο του κομμάτι του «Community» ήταν αυτός. Τότε αυτή η σειρά είναι για αυτό τον άνθρωπο.
ΟΧΙ: Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος ωστόσο
Τελικά: Είχα γατζωθεί στους τοίχους και γρατζούναγα τις κάσες ελπίζοντας να τελειώσει.
Διαβάστε ακόμη: To «Walking Dead» συνεχίζει να θερίζει κόσμο
«Grandfathered»
Τι είναι: Ο Τζον Στάμος μαθαίνει ότι έχει έναν γιο από μια παλιά του σχέση και ο γιος αυτός του αποκαλύπτει πως έχει και μια μικρή εγγονή. Hilarious!
ΝΑΙ: Η σειρά παίρνει πόντους για το καστ της- μια κωμωδία μπορεί πολύ πιο εύκολα να μετεξελιχθεί σε κάτι εξαιρετικό στην πορεία από ό,τι ένα δράμα, και μια καλή βάση είναι το καστ. Ο Στάμος είναι καλός στον κεντρικό ρόλο του 50χρονου παππού και η Πάτζετ Μπρούστερ (η οποία έκλεψε την παράσταση στην 6η σεζόν του «Community») είναι θησαυρός. Επίσης κάποιος ξέθαψε την Κριστίνα Μιλιάν. Κατά τα άλλα είναι συμπαθές και ξεχάσιμο.
ΟΧΙ: Τα αστεία είναι προβλέψιμα και cheesy όπως και ο όλος τόνος της σειράς. Η πλοκή του πρώτου επεισοδίου είναι ας πούμε ο ερωτιάρης Στάμος που προσπαθεί να βοηθήσει το γιο του να κάνει την κολλητή του (με την οποία έχουν το παιδί) να τον δει ερωτικά. Εφευρετικό.
Τελικά: Δεν είναι άσχημο, αλλά καθώς έβαζα σε αλφαβητική σειρά αυτές τις σειρές έσπαγα το κεφάλι μου αν το είχα δει τελικά αυτό. Έψαξα το τρέιλερ και μόνο τότε θυμήθηκα. Μπορεί στην πορεία να βελτιωθεί πάντως.
«The Grinder»
Τι είναι: Ηθοποιός που έπαιζε δικηγόρο σε πετυχημένη σειρά, μετακομίζει ξανά πίσω στο πατρικό του μετά το τέλος, και προσλαμβάνεται στην οικογενειακή επιχείρηση, που είναι δικηγορικό γραφείο. Το ανάποδο «Dr. Ken», με την έννοια κιόλας ότι δε σε κάνει να θες να μπήξεις την πηρούνα της κουζίνας στα μάτια σου και την κουτάλα στα αυτιά σου.
ΝΑΙ: Είναι πολύ αστείο! Το βασικό στοιχείο μιας κωμωδίας δηλαδή. (ΠΡΩΤΗΣ ΤΑΞΕΩΣ ΑΝΑΛΥΣΗ, μόνο εδώ αυτά.) Ο Ρομπ Λόου παίζει τον ήρωα του τίτλου και είναι ξεκαρδιστικός και στα δύο ερμηνευτικά του μοτίβα. Είτε παίζοντας τον ηθοποιό, στο κωμικό οικογενειακό περίβλημα, είτε παίζοντας με απόλυτη σοβαρότητα στη σειρά μέσα στη σειρά. Περνάω καταπληκτικά.
ΟΧΙ: Δεν θα ανατρέψει τίποτα. (“Ή ΜΉΠΩΣ ΘΑ ΑΝΑΤΡΈΨΕΙ”) Δεν νιώθω πως προσπαθεί να κάνει κάτι έξυπνο ή να πει κάτι ενδιαφέρον με την ιδέα του, είναι απλώς το στάνταρ οικογενειακό σίτκομ που έχεις δει ξανά και ξανά. Απλά με μικρές παρενθέσεις ενός υπερσοβαρού δράματος (πάντα αστείο) και με τον Ρομπ Λόου πρακτικά σε one man show (επίσης πάντα αστείο).
Τελικά: Είναι από αυτά που κι αν χάσεις κάποιο επεισόδιο δε χάθηκε ο κόσμος αλλά ναι, το βλέπεις. Αστείο!
Διαβάστε ακόμη: Το δύσκολο δεύτερο άλμπουμ: Τσεκάρουμε πώς επέστρεψαν για 2η σεζόν 8 περσινές επιτυχίες
«Life in Pieces»
Τι είναι: Οικογενειακό σίτκομ που παρακολουθεί τις ζωές τριών διαφορετικών γενεών των Σορτ μέσα από τις οπτικές γωνίες του καθενός. Κάθε επεισόδιο αποτελείται από 4 μικρές ιστορίες, οι οποίες άλλοτε συνδέονται με τις άλλες (ή έχουν εμφανίσεις από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας) κι άλλοτε είναι εντελώς ανεξάρτητα, πεντάλεπτα στόρι.
ΝΑΙ: Αναρωτιέμαι τι άλλη παραλλαγή θα εμφανιστεί στο μέλλον για να κάνει την ιδέα του οικογενειακού σίτκομ να μη μοιάζει παρωχημένη. Πάντως εδώ η χρήση των επιμέρους POV δεν γίνεται άσχημα, αρκετές ιστορίες έχουν γέλιο, και το καστ είναι δυνατό: Μπέτσι Μπραντ («Breaking Bad»), Κόλιν Χανκς, Νταν Μπάκενταλ ενώ το ‘Σάλι Φιλντ / Τομ Σκέριτ’ ζευγάρι των πατριαρχών παίζουν οι Νταϊάν Γουίστ και Τζέιμς Μπρολίν, καθόλου άσχημα.
ΟΧΙ: Το πρόβλημα προφανώς σε μια τέτοια προσέγγιση είναι πως το αποτέλεσμα θα είναι τρομερά άνισο από ιστορία σε ιστορία. Στον πιλότο για παράδειγμα βρήκα πολύ απρόσμενα αστεία την πρώτη ιστορία, με τον Ματ να πηγαίνει στο σπίτι μιας κοπέλας κι εκεί να βρίσκεται ακόμα ο άβολος πρώην της, πλέον συγκάτοικος. Οι επόμενες δε με έκαναν να γελάσω- αν και η τελευταία, με το πάρτυ faux-κηδεία ήταν έξυπνη ως ιδέα. Θέλω να, μοιάζει σαν κάτι που θέλει υπομονή. Είναι πολύ καλοφτιαγμένο, αλλά εξαρτάται πολύ από την υπομονή του κάθε θεατή για τις σπονδυλωτές ιστορίες.
Τελικά: Ενδιαφέρο και αξιοπρεπές, που είναι ένας λεπτός τρόπος να πω ότι μια longform σπονδυλωτή οικογενειακή ιστορία είναι πανηγυρικά όχι για μένα αλλά μπορεί κάλλιστα να είναι για άλλους.
«The Muppets»
Τι είναι: Μοντέρνα αναβίωση των Μάπετς ως mockumentary backstage ματιά στο show της Μις Πίγκι. Πού θα τη βάλουμε τόση εξυπνάδα δεν ξέρω.
ΝΑΙ: ‘Οι αγαπημένοι μας χαρακτήρες επέστρεψαν και είναι πιο σπιρτόζικα έξυπνοι από ποτέ!’ Πέρα από τους χαρακτήρες έχουν ενδιαφέρον κάποιες backstage ματιές ως χαλαρή κριτική της βιομηχανίας. Δεν ξέρω. Κατά τα άλλα είναι δημιουργία του Μπιλ Πρέιντι, του ανθρώπου πίσω από το «Big Bang Theory». Το βάζω στο ΝΑΙ αυτό όχι επειδή μου αρέσει εκείνη η σειρά αλλά επειδή τόσοι την βλέπουν και υποθέτω θα τους ενδιαφέρει το ίνφο.
ΟΧΙ: Όλα όσα χρειάζεται να ξέρεις κάποιος για αυτή την αναβίωση περικλείονται στο ότι το πρόμο περιστράφηκε faux-σκανδαλοθηρικά γύρω από τον χωρισμό του Κέρμιτ και της Πίγκι. Τα υψηλού σουρεαλισμού, συχνά μηδενικού κόντεξτ σκετσάκια των Μάπετς ανήκουν στο παρελθόν, το ίδιο κι η γλυκιά προσέγγιση του Τζέισον Σίγκελ με τις πρόσφατες Μάπετ ταινίες. Αυτά εδώ τα Μάπετς είναι τόσο ανυπόφορα πολύ σημερινά, είναι τα Μάπετς που αξίζει μια εποχή που ανακυκλώνει και ενηλικιώνει τα πάντα μέχρι να βαρεθεί να τα βλέπει μπροστά της.
Τελικά: To ABC μοιάζει να συμφωνεί με αυτή την άποψη (και οι μέτριες θεαματικότητες δε βοηθάνε σίγουρα) και μετά τη μέση της σεζόν θα προχωρήσει σε χαλαρό reboot της σειράς με νέο showrunner. Θα ξανατσεκάρουμε τότε.
«Scream Queens»
Μη κατηγοριοποιήσιμο παραλήρημα από τον Ράιαν Μέρφι, για το οποίο γράψαμε πολύ αναλυτικότερα πριν λίγο καιρό. Ενάμιση thumb up. Το άλλο μισό μας το έκοψε ο Κόκκινος Διάβολος με το αλυσοπρίονό του.
Διαβάστε ακόμη: To «Scream Queens» συντρίβει τα όρια ανάμεσα στο καλό και το κακό
«Supergirl»
Τι είναι: Δεν είναι τρένο, δεν είναι σφαίρα, δεν είναι άντρας.
ΝΑΙ: Από το εργοστάσιο Μπερλάντι που μας φέρνει τις υπερηρωικές σειρές του CW έρχεται επιτέλους και μια σόλο υπερηρωίδα, η ξαδέρφη του Σούπερμαν. Σαν τόνο και σαν περιεχόμενο, ξέρεις τι να περιμένεις, αυτές οι σειρές είναι πια πάρα πολύ συνεπείς. Και το «Supergirl» είναι σίγουρα πιο κοντά στο φως και την ευρύτερη ευφορική διάθεση του «Flash» από ό,τι στη μουντίλα του «Arrow», το οποίο για μένα είναι επιπλέον θετικό. (Δεν μοιάζει βέβαια να έχει ακόμα την κόμικ παράνοια του «Flash ακόμη, αλλά δεν είναι πάντα εύκολο να το πετύχεις σωστά αυτό.)
Η Μελίσα Μπενόιστ του «Glee» παίζει την Κάρα και είναι αδιανόητα καλή επιλογή, είναι ειλικρινά λόγος να δεις τη σειρά. Πετυχαίναι κάθε τόνο τέλεια, είναι αστεία, είναι δυναμική αλλά όχι με έναν πατροναριστικό τρόπο, και είναι άτσαλη και άβολη και αβέβαιη όταν η ιστορία το ζητά, χωρίς να καταλήγει σε φάρσα ή σε σλάπστικ. Το «Supergirl» παίζει πάρα πολύ με την ιδέα του νεαρού κοριτσιού που αποκτά σταδιακά συναίσθηση των δυνάμεών της και προσπαθεί να διακριθεί σε έναν αντροκρατούμενο κόσμο, ισορροπώντας αυτή την αφήγηση με την τύπου ‘νέα, ελεύθερη, στην πόλη!’ καθημερινότητά της. Δεν είναι τρομερά πρωτότυπα όλα αυτά αλλά χάρη στην πείρα της δημιουργικής ομάδας, στο άστρο της Μπενόιστ, και στο γενικότερα καλό καστ (με την Καλίστα Φλόκχαρτ να ξεχωρίζει ως στριμμένη και απαιτητική αφεντικίνα που είναι λογικά αυτή που θα παραδίδει όλα τα Eμψυχωτικά Φεμινιστικά Λόγια Στήριξης πίσω από το Σκληρό Της Πρόσωπο), το αποτέλεσμα είναι φωτεινό, ευχάριστο, διασκεδαστικό.
ΟΧΙ: Θέλω να δω σε τι θα εξελιχθεί η σειρά μετά τα πρώτα της επεισόδια. Το δεύτερο επεισόδιο ας πούμε ήταν σαφής περίπτωση επανάληψης πιλότου, ήταν επί της ουσίας το ίδιο 40λεπτο σε θεματικές και σε εξέλιξη χαρακτήρα. Πώς θα μοιάζει το «Supergirl» σε 10 επεισόδια; Θα έχει μυθολογία όπως το «Flash»; Θα έχει μια πιο oldschool προσέγγιση χάρη και στο CBS, ένα δίκτυο που μην ξεχνάμε λειτουργεί με μια άλλη, πιο παραδοσιακή λογική, και για το οποίο η ύπαρξη και μόνο αυτής της σειράς είναι ένα μεγάλο βήμα; Σε επίπεδο περιεχομένου, ο λάιτ φεμινισμός της σειράς είναι υπό μία έννοια το απόλυτο παράγωγο της ποπ κουλτούρας του 2015. Ταυτόχρονα είναι και απόλυτα συνεπές με το υπόλοιπο περιεχομενο: Δεν προσποιείται καμία σοβαρότητα ή βάθος, είναι entertainment με πάχος ριζόχαρτου, κι υποθέτω φυσιολογικά όλα τα άλλα ακολουθούν ομοίως. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς γιατί θα οδηγήσει σε σωρεία από eye rolls, με την ίδια ευκολία που θα σχηματίσει μεγάλα χαμόγελα στα πρόσωπα άλλων.
Τελικά: Season pass.
Διαβάστε ακόμη: To «Gilmore Girls» επιστρέφει κι εμείς το γιορτάζουμε με 45 απολαυστικές στιγμές
«Truth Be Told»
Τι είναι: Σίτκομ του DJ Nash για δύο ζευγάρια και τη ζωή τους και τις Παρατηρήσεις Και Απόψεις τους για τον κόσμο γύρω μας. Γνωστό ως και ως, «Ω Θέ Μου, Κάν’το Να Σταματήσει». Το οποίο ευτυχώς θα συμβεί. Ευχαριστώ!
ΝΑΙ: Χτες ξύπνησα και ένιωθα χάλια, είχα πυρετό, βήχα, συνάχι, κρύωνα, γενικότερα μια κατάσταση στην οποία παραιτείσαι από κάθε προσπάθεια να κάνεις οτιδήποτε παραγωγικό κι απλά ξαπλώνεις στον καναπέ, βάζεις να παίζει κάποια σειρά που έχεις δει εκατό φορές ξανά για να μη χρειάζεται να σκέφτεσαι κιόλας και απλά κάπου μεταξύ ζεστού τσαγιού και σούπας, εύχεσαι να τελειώσει η μέρα για να ξημερώσει η επόμενη και να είσαι καλύτερα, όχι επειδή σε χαλάει που βλέπεις πάλι τη 2η σεζόν «Gilmore Girls» αλλά επειδή ήταν μια μέρα χαμένη κι έχεις τόσα πράγματα να κάνεις αλλά απλά δε μπορούσες. Είναι πραγματικά κρίμα που είδα το «Truth Be Told» κάποια από τις υγιείς μου μέρες κι όχι αυτήν, θα είχα γλιτώσει ένα 20λεπτο ωφέλιμου χρόνου.
ΟΧΙ: Σαν στήσιμο είναι ένα τυπικό ζευγαροσίτκομ από αυτά που βλέπουμε έξι κάθε χρόνο, αλλά αυτό που θεωρητικά κάνει τη διαφορά, είναι ότι το «Truth Be Told», εχμ, «τα λέει». Κάθε σκηνή, κάθε punchline, κάθε μικρο-πλοκή, καταλήγει με κάποιο τρόπο σε μια ‘παρατήρηση’ για φυλετικές δυναμικές. Οι χαρακτήρες συνεχώς, και μάλιστα με καθόλου οργανικό τρόπο, βρίσκουν αφορμές για να Θίξουν Θέματα, το οποίο φυσικά δεν είναι κακό, αλλά γίνεται με έναν εντελώς επιφανειακό, ενοχλητικά αντιδραστικό τρόπο. Κοινωνικές παρατηρήσεις από τη θέση του ημιμαθούς προνομιούχου κι από χαρακτήρες που είναι γιατροί και κωμικοί και καθηγητές. Είναι λες και είδαν το «black-ish» και είπαν, Α, αυτό που λείπει σε αυτή τη σειρά είναι λίγος εξυπνακισμός και ο Μαρκ-Πολ Γκόσελαρ για πρωταγωνιστής. Ο όλος λόγος ύπαρξης αυτής της σειράς είναι για να χαίρεται συνεχώς με τον εαυτό της καθώς σου λέει «κοίτα! δεν είμαστε καθόλου πολιτικά ορθοί!» Επίσης δεν είστε καθόλου αστείοι. Κάθε punchline θα έπρεπε να ακολουθείται από ένα τεράστιο wink emoji στην οθόνη.
Τελικά: Η σειρά έχει πρακτικά κοπεί. Γειά!
Διαβάστε ακόμη:
- Τα 10 καλύτερα τηλεοπτικά φινάλε
- «Tι ήταν αυτό που μόλις είδα;»: τα καλύτερα cliffhangers στην τηλεοπτική ιστορία
- 20 χρόνια «X-Files»: Βάζοντας σε σειρά τις 9 σεζόν
- 10 χρόνια «Lost»: Βάζουμε όλα τα επεισόδια στη σειρά
- Βάζουμε στη σειρά όλα τα επεισόδια του «Community»
- Το Χόλιγουντ ψηφίζει τις 100 πιο αγαπημένες του τηλεοπτικές σειρές!
- Τρία χρόνια «Mad Men» σε ένα post
