Σε ένα από τα καλύτερα επεισόδια της 2ης σεζόν του «Louie», ο ήρωα του τίτλου πρέπει να υποστεί μια ταπείνωση από τη μικρότερη από τις δύο κόρες του καθώς εκείνη του εξηγεί με παιδική αφέλεια πως προτιμά να μένει στο σπίτι της μαμάς (ο Λούι είναι χωρισμένος με 2 κόρες) γιατί, να μωρέ, δεν είναι τίποτα τρομερό, απλά αγαπάει τη μαμά περισσότερο. Κάγκελο ο μπαμπάς, βουρτσίζει ψύχραιμα τα δόντια της κόρης του και τη στέλνει για ύπνο.
Καθώς η μικρή απομακρύνεται, η κάμερα συνεχίζει να κοιτάει τον Λούι. Τον καταπονημένο, κακοσουλούπωτο, παχουλό με καραφλίτσα Λούι, που στο τέλος μιας ζόρικης μέρας πρέπει να κάτσει να ακούει την εκπληκτική άνεση με την οποία η κόρη του ομολογεί πως τον αγαπάει λιγότερο από τη μαμά της. Η κάμερα στέκεται καρφωμένη πάνω του.
Ο Λούι, δίχως να αλλάξει την έκφραση του προσώπου του, θα σηκώσει εμφατικά το μεσαίο δάχτυλο προς την κατεύθυνση της αξιαγάπητης κορούλας του που μόλις έχει φύγει να πάει για ύπνο.
Είναι μια στιγμή που αν πίνεις ας πούμε καφέ παρακολουθώντας το επεισόδιο, θα σε κάνει να τον φτύσεις πάνω στο οθόνη. Η σειρά είναι γεμάτη από τέτοιες στιγμές, οι οποίες σε κάνουν να σκεφτείς: Από κοινωνική υποχρέωση και μόνο, αναγκάζομαι να κατακρίνω αυτό που βλέπω, όμως σε ένα δεύτερο επίπεδο, δε γίνεται να μην αναγνωρίσω το πόσο σωστό, ειλικρινές και αληθινό είναι.
Η σειρά, που έκανε πρεμιέρα στο FX πριν 2 καλοκαίρια με μετριοκαλές θεαματικότητες και αβεβαιοσυμπαθείς κριτικές, είναι ένα προσωπικό one man show για τον stand-up κωμικό που κατοικεί στη Νέα Υόρκη αλλά έχει προέλευση τις 4 γωνιές του ορίζοντα. (Ο CK έχει μέσα του αίμα από Ιρλανδία, Μεξικό, Ισπανία, Ουγγαρία και είναι μεγαλωμένος στη Μασσαχουσέτη. Το “CK” του ονόματός του είναι παρήχηση του “Σέκελι”, το αληθινό του όνομα.) Στο «Louie», ο Λούις γράφει, σκηνοθετεί, πρωταγωνιστεί (σε μια χαλαρή εκδοχή του εαυτού του), μοντάρει, διαλέγει τη μουσική, και γενικώς δίνεται η αίσθηση πως το όλο show δεν είναι παρά στιγμιαίες εμπνεύσεις του ανθρώπου πίσω από αυτό.
Σημείο εκκίνησης είναι συνήθως (και λέμε συνήθως γιατί σε αυτή τη σειρά δεν υπάρχουν κανόνες) κάποιο stand-up απόσπασμα του ίδιου, καθώς η χιουμοριστική παρατήρηση διαχέεται μέσα σε μικρά ή μεγάλα σκετσάκια τα οποία μπορεί να είναι κωμικά ή δραματικά, ρεαλιστικά ή σουρεάλ, φασαριόζικου κεφιού ή υπαρξιακής σιγής. Σε μια μη-δομή απόλυτης ελευθερίας ο Λούις έχει βρει το τέλειο μέσο για να πει ό,τι έχει να βγάλει από μέσα του.
Εχοντας παλέψει με νύχια και με δόντια για να ανελιχθεί στη σκηνή των «αστείων», ξεκινώντας από δίλεπτα support μέχρι τα πρώτα του unplugged show στην καλωδιακή τηλεόραση, αντλώντας έμπνευση από θρύλους σαν τον Τζορτζ Κάρλιν και μαθητεύοντας δίπλα σε θρύλους σαν τον Τζέρι Σάινφελντ, φτάνοντας στο σήμερα, όπου ξεπουλάει παραστάσεις και έχει σειρές και DVD στο όνομά του, κατάφερε να μη χάσει ποτέ την ουσία του χιούμορ του: Την αλήθεια.
Μέσα από μικρές διαδικασίες βάναυσου αυτοσαρκασμού και ενδοσκόπησης με επίπονα αποτελέσματα, ο κωμικός μοιάζει να έχει κατασταλλάξει στη μία μεγάλη αλήθεια του σύμπαντος: Φθειρόμαστε. Μεγαλώνουμε, γερνάμε, γινόμαστε λιγότερο έξυπνοι, έχουμε μικρότερη διάθεση, γινόμαστε πιο συντηρητικοί, παραιτούμαστε, συμβιβαζόμαστε, ασχημαίνουμε. Ας το παραδεχτούμε, και μετά είμαστε ελεύθεροι για όλα. Η καθαρότητα σκέψης του Λούι, του επιτρέπει να μετατρέπει κάθε πιθανή του εμπειρία ζωής, σε κάποιο ξεκαρδιστικό, ανίερο σκετσάκι για τη ζωή ή τη θρησκεία ή τον έρωτα ή το σεξ ή τις διαφυλεκτικές σχέσεις ή τη δύναμη των “κακών” λέξεων.
Δεν είναι τρομερά χαρισματικός κωμικός όταν πρόκειται για αστεία άλλων. Εχει συγγράψει κάποιες ταινίες (με τον Κρις Ροκ, κατά βάση), έχει εμφανιστεί ως γκεστ σταρ σε άλλες σειρές (χαρακτηριστικά στο «Parks and Recreation»), έχει δοκιμάσει τις δυνάμεις του σε ένα (δομικά, εμφανισιακά) τυπικό sitcom, το γρήγορα (άδικα;) εγκαταλειμένο «Lucky Louie» του ΗΒΟ, αλλά η δύναμή του δεν είναι εκεί. Βρίσκεται στο να πιάνει τον εαυτό και να τον κοπανάει στον τοίχο, εξηγώντας μας συμπεριφορές ακόμα και δικές μας που δυσκολευόμασταν να παρατηρήσουμε ή κάνοντας και λέγοντας πράγματα που όλοι κρύβουμε κάπου μέσα μας, καταπιεσμένα υπό στρώματα καθωσπρεπισμού, κανόνων πολιτικής ορθότητας και κοινωνικές συμβάσεις.
Παρακολουθώντας το οποιοδήποτε stand-up special του Λούι CK (όπως το «Chewed Up» ή το «Shameless», όλα αριστουργήματα είναι) ή ένα «Louie» που κάθε σεζόν μοιάζει να γίνεται, ίσως όχι απαραιτήτως καλύτερο, αλλά σίγουρα όλο και πιο σημαντικό και απαραίτητο, θα διαπιστώσεις πως ο 45χρονος κωμικός καταφέρνει να ξεγλυστρά με τα πιο ακραία των αστείων. Γιατί μπορεί και μιλάει συνεχώς για την ένταση ανάμεσα στις φυλές, γιατί καταφέρνει να χρησιμοποιεί τη λέξη «faggot» όποτε το θελήσει, γιατί εξερευνά σε βάθος αντρικά και γυναικεία στερεότυπα, πώς μπορεί και λοιδωρεί το Θεό και τη θρησκεία («o Θεός είναι σα μια σκατένια γκόμενα», έχει πει σε ένα από τα κορυφαία σκετσάκια του), πώς γίνεται να υψώνει το μεσαίο δάχτυλο στην ανήλικη κορούλα του, να τα κάνει όλα αυτά στην οθόνη, σε κοινό εκατομμυρίων - και να μην έχει βγει ένας άνθρωπος, μία φορά, να τον κατηγορήσει για... κάτι; Οτιδήποτε; Και μάλιστα, στην Αμερική της θεοποίησης του εκτός context αφορισμού.
Είναι απλό. Γιατί ο Λούι βγάζει μια τρομερή ειλικρίνεια στα όσα παρατηρεί, στα όσο φιλοσοφεί με το χιούμορ του, καταλήγοντας σχεδόν πάντα να έχει τον εαυτό του ως punchline. Δεν μιλάει σαν εξυπνάκιας, αλλά σαν κάποιος που ψάχνει να βρει τι είναι αυτό που ψάχνει να βρει. Η ίδια λέξη, από δύο διαφορετικούς ανθρώπους, μπορεί να σημαίνει δύο παντελώς διαφορετικά πράγματα. Με τον Λούι δεν σε σοκάρουν τα λόγια, σε σοκάρουν οι σκέψεις πίσω από αυτά.
Θα δεις έναν άντρα σε χάλια πρώτα ραντεβού, έναν πατέρα που λατρεύει τις κόρες του αλλά τον παιδεύουν, έναν κωμικό που αναγνωρίζει την αξία ενός γλυκού duckling στο μέσο μιας πολεμικής ζώνης, έναν Νεοϋορκέζο που αγκαλιάζει τις νευρώσεις του, έναν γιο που μετρά οικογενειακά τραύματα, έναν γκόμενο που δεν έχει ιδέα πώς να τερματίσει μια σχέση, έναν πιστό που αναζητά τον Θεό στις ενοχές του, εν ολίγοις έναν άνθρωπος σαν εμένα, σαν εσένα, σαν όλους μας.
Ο Λούι θα θέσει άφοβα στο τραπέζι τις πιο μύχιες σκέψεις μας, τις μεγαλύτερες ανασφάλειες, και από αυτές θα βγάλει βροντερό γέλιο, κάνοντάς σε κάθε φορά και λίγο πιο σοφό. Αισίως στην 3η σεζόν της κωμωδίας-θησαυρού, το «Louie» δεν ξεμένει από θέματα κι απεναντίας, γίνεται όλο και πιο θαρραλέο στην εξερεύνησή τους.
Πολύπλοκα όντα εμείς οι άνθρωποι.
Η 3η σεζόν του «Louie» έχει ήδη ξεκινήσει. Εχουν προβληθεί 3 επεισόδια.
