Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος τον Σεπτέμβριο θα ρίξουμε μια ματιά σε όλες τις νέες σειρές που κάνουν πρεμιέρα στην Αμερική. Η τηλεοπτική σεζόν έχει φυσικά αλλάξει δομή σε σχέση με 10 χρόνια πριν. Σημαντικές σειρές κάνουν πρεμιέρα και τους 12 μήνες, με κάθε πιθανό τρόπο, φορμάτ ή πλατφόρμα διάδοσης, ωστόσο η σεζόν των πιλότων παραμένει ένα ενδιαφέρον απομεινάρι της αναλογικής εποχής: Κάθε χρόνο, σε ένα διάστημα 2-3 βδομάδων, τα 5 ελεύθερα (μη καλωδιακά) δίκτυα κάνουν πρεμιέρα σχεδόν σε όλες τις νέες τους σειρές για την ερχόμενη σεζόν, σε ένα τύποις battle royale που έχει λίγους νικητές και πολλούς χαμένους. Το τελικό προϊόν συνήθως καταλήγει να μην έχει σχέση με τον πιλότο από τον οποίο ξεκίνησε (ειδικά στις κωμωδίες), αλλά η παράδοση αυτή συνεχίζει να είναι καθοριστική για το μέλλον πολλών νέων σειρών, για όσο τελοσπάντων καιρό υπάρχει ακόμα. Γι’αυτό και βλέποντας αυτό το πρώιμο δείγμα της κάθε σειράς, θα εξετάζουμε κυρίως τις υποσχέσεις που αφήνει και το κατά πόσο θα είχαμε διάθεση να παραμείνουμε μαζί της.
Και να η πρώτη φετινή σειρά που παίρνει season pass χωρίς πολλά-πολλά.
Η Αναλις Κίτινγκ είναι καθηγήτρια σε πανεπιστήμιο της Φιλαδέλφεια με μεγάλο πρεστίζ, ενώ διατηρεί και δική της δικηγορική φίρμα. Η ίδια είναι μάλιστα τόσο σημαντική προσωπικότητα που στη διάρκεια ενός flash forward μοντάζ, με 4 φοιτητές της να βγαίνουν από το σπίτι της κουβαλώντας ένα τυλιγμένο χαλί, ένας αστυνομικός τους σταματά και τους ρωτά «ε παιδιά τι κάνετε εκεί; Έι, αυτό δεν είναι το σπίτι της δικηγόρου Αναλις Κίτινγκ;». Κατάλαβες.
Η Κίτινγκ λοιπόν έχει μια άλλου είδους προσέγγιση στη διδασκαλία του δικαίου, πολύ πιο εφαρμοσμένη θα έλεγε κανείς. Προκαλεί τους φοιτητές της να σκέφτονται διαφορετικά, επιβραβεύοντάς τους με immunity idols τύπου «Survivor», ενώ τους εμπλέκει σε αληθινές της υποθέσεις. Αυτό που κανείς όμως δεν ξέρει -Ή ΜΗΠΩΣ- είναι πως σύντομα όλοι τους, ή τελοσπάντων οι φοιτητές-αστέρια της, θα εμπλακούν οι ίδιοι σε μια αληθινή υπόθεση φόνου.
Η σειρά φαίνεται, βάσει τουλάχιστον του πιλότου, να παίρνει μια δομή όπου παρακολουθούμε τόσο την εξέλιξη της γνωριμίας όλων καθώς ξεκινά η φοιτητική χρονιά, αλλά και με ματιές στο μέλλον, με μικρές λεπτομέρειες της υπόθεσης φόνου. Η ιντριγκαδόρικη ερώτηση που φαίνεται να προτείνει η σειρά είναι, «μπορεί η Κίτινγκ να έμαθε στους φοιτητές της να γίνονται τόσο καλοί στο να ξεγλιστρούν από τα παραθυράκια του νόμου, ώστε να το κάνουν κι οι ίδιοι;». Βέβαια είναι εμφανές πως μέχρι να λάβουμε απάντηση θα έχουμε περάσει από 17 ανατροπές ανά επεισόδιο, οπότε κανένα άγχος, μόνο διασκέδαση.
Και είναι αληθινά διασκεδαστικό. Η σειρά είναι του Πίτερ Νόγουοκ, αλλά αυτό δε θα το καταλάβεις από κανένα από τα μέσα -του FLIX συμπεριλαμβανομένου- που περιχαρή ακολουθούν την επίσημη γραμμή του ABC βαφτίζοντας το «Murder» λίγο-πολύ ως σειρά της Σόντα Ράιμς, δημιουργό-εργοστάσιο των «Grey’s Anatomy» και «Scandal». Το ABC θα μου πεις έχει λόγο να το κάνει, γιατί αλλιώς πουλάει τη ‘νέα σειρά της Σόντα Ράιμς’, αλλά οι υπόλοιποι; Είμαστε και αρκετά ευαίσθητοι ως προς τη δημιουργική ταυτότητα των σειρών κιόλας, εγώ προσωπικά εξακολουθώ να μην έχω δει καν την 4η σεζόν του «Community» επειδή δεn την έγραψε ο Νταν Χάρμον.
Ο λόγος για αυτή την εν γνώσει όλων μας αβλεψία είναι πως η σειρά μοιράζεται τόσο πολύ από το DNA των σειρών της Ράιμς που εν τέλει δεν έχει διαφορά. (Η ίδια διατηρεί εδώ το ρόλο της executive producer και η σειρά έρχεται από την εταιρεία παραγωγή της που, ταιριαστά, λέγεται ShondaLand.) Ο Νόγουοκ ήταν παραγωγός και σεναριογράφος για χρόνια στο «Grey’s Anatomy» και σεναριογράφος στο «Scandal», με το οποίο το «Murder» μοιράζεται αμέτρητα κοινά στοιχεία. Από τους δυναμικούς χαρακτήρες και την άμεση εμπλοκή τους σε ό,τι κατάσταση τους προσφέρει η μοίρα (και οι επιλογές τους) δίχως ιδιαίτερες στάσεις για ηθικά ζυγίσματα, μέχρι τεχνικά στοιχεία όπως τις μεταβάσεις ανάμεσα στις σκηνές και, φυσικά, την ένταση.
Αυτό ήταν που κάνει το «Scandal» τόσο εθιστικό, η ένταση και η αφοσίωσή του στην εξωφρενική ιστορία που διηγείται. Αν αποδεχτείς αυτό που βλέπεις, δε θες να το σταματήσεις, και το «Murder» είναι φτιαγμένο από τα ίδια ακριβώς υλικά. Κάθε λέξη που βγαίνει από τα στόματα των ξεκάθαρα-μη-ηρώων του κολλάει στην οθόνη. Κάθε σκηνή κουβαλάει τον εαυτό της με αίσθηση σημαντικότητας και κύρους, ακόμα κι όταν προσπαθεί (και φυσικά καταφέρνει) να σου πουλήσει την πιο εξωφρενική σαπουνοπερατική ανατροπή. Σπάνιο να βλέπεις μια σειρά τόσο σίγουρη για τον εαυτό της και για τον τόνο της από το πρώτο επεισόδιο, αλλά αυτό υποθέτω συμβαίνει σε αυτό το στάδιο της δημιουργικής παραγωγής του εργοστασίου της ShondaLand.
Σε όλα αυτά βοηθάει και η πρωταγωνίστρια, Βάιολα Ντέιβις, που είναι μακράν η καλύτερη ερμηνεύτρια που είχε ποτέ οποιαδήποτε από αυτές τις σειρές. Η υποψήφια για Oσκαρ Ντέιβις αποτελεί μια ακόμα περίπτωση εξαιρετικής ηθοποιού που βλέπει άσπρη μέρα χάρη στη μικρή οθόνη. Το Χόλιγουντ δε συνηθίζει να είναι πολύ γενναιόδωρο απέναντι σε 50χρονες ηθοποιούς αν δεν ανήκουν στον πολύ συγκεκριμένο κλειστό κύκλο των Στριπ και των Κίντμαν, όμως στην τηλεόραση σταθερά το υλικό που προσφέρεται είναι όλο και πιο ενδιαφέρον. Η Ντέιβις παίζει την Κίτινγκ ως μια φιγούρα που καταφέρνει την ίδια στιγμή να είναι larger than life αλλά και μια ρεαλιστική δύναμη της φύσης. Κρέμεσαι από τα χείλη της κάθε φορά που μιλάει, γεμίζει την οθόνη όποτε απλώς κινείται μέσα σε αυτήν. Ακόμα κι όταν σπάει, μοιάζει ευαίσθητη σαν άνθρωπος αλλά και κάτι ταυτόχρονα ανέγγιχτο, δυσπρόσιτο. Και φυσικά, η Aναλις Κίτινγκ είναι πολλά πράγματα, αλλά δεν είναι τέλεια, το οποίο είναι τέλειο γιατί βαριέμαι τους τέλειους χαρακτήρες.
Και το «Murder» δεν είναι τέλεια σειρά, σίγουρα δεν είναι Σημαντική σειρά, αλλά διάβολε, κανείς δεν κάνει μη-Σημαντικές σειρές όσο τέλεια τις κάνει η Σόντα Ράιμς.
Διαβάστε ακόμη:
