Θέλω να πω, ναι, αν είναι να δημιουργήσεις ένα νέο κεφάλαιο σε μια από τις πιο θρυλικά καμμένες κωμωδίες των ‘00s, και το κάνεις 15 χρόνια μετά το original, μπορείς απλά αντί να ακολουθήσεις τους ήρωές σου 15 χρόνια στο μέλλον τους, να πας απλά λίγες βδομάδες νωρίτερα. Μα φυσικά.
Το «Wet Hot American Summer» είναι μια από εκείνες τις ταινίες που παραείναι περίεργες για το μέσο θεατή κατά την κυκλοφορία τους, κι όταν λέω τον μέσο θεατή εννοώ βασικά τον μέσο κριτικό. Είναι το είδος του stoner χιούμορ που πολύ εύκολα μπορεί να μην εκτιμηθεί δίχως context, όπου το context εν προκειμένω είναι μια γενιά τότε 20-κάτι που το είδε στο κολέγιο και το βρήκε το πιο αστείο πράγμα του κόσμου. Σίγουρα βοηθά το γελοιωδώς ταλαντούχο καστ, που σχεδόν στο σύνολό του έχει έκτοτε Κάνει Πράγματα. Έτσι ο θρύλος της ταινίας μεταφέρθηκε, επιβιώσε την ωρίμανση των 30 και θεμελιώθηκε ως ένα από τα απόλυτα καλτ των ως τώρα 2000ς.
Όλα αυτά ελπίζω να εξηγούν γιατί μια ταινία με 32% στο Rotten Tomatoes και εισπράξεις περίπου 180 δραχμές στο box office γέννησε ένα follow-up με 92% στο Rotten Tomatoes και ένα καστ που φέρνει μαζί Μπράντλεϊ Κούπερ, Πολ Ραντ, Τζον Χαμ, Ελίζαμπεθ Μπανκς, Έιμι Πόλερ, και ένα ακόμα κατεβατό πάνω από 20 σημαντικών ονομάτων της σημερινής κωμωδίας.
Δείτε το trailer εδώ: Είστε έτοιμοι για κατασκήνωση; Το Camp Firewood σάς περιμένει... το 1981
Η ιδέα του πρίκουελ είναι, καταρχήν, φανταστική. Το σπουδαίο gimmick της πρωτότυπης ταινίας ήταν πως τα μικρά παιδιά της κατασκήνωσης τα έπαιζαν 12χρονα, ενώ τους 16χρονους ήρωες τους έπαιζαν ώριμοι ενήλικες στα 20-κάτι τους, σε ένα ξεκαρδιστικό σχόλιο πάνω στο χολιγουντιανό φαινόμενο Άντρεα Ζάκερμαν. Οπότε φυσικά και στο πρίκουελ, που διαδραματίζεται νωρίτερα το ίδιο καλοκαίρι, τους ρόλους της ταινίας κρατούν οι ίδιοι ηθοποιοί, σήμερα 15 χρόνια μεγαλύτεροι. Και, σε αντίθεση με την επίσης χολιγουντιανή τάση να προσπαθούν πάντα όλοι να μοιάζουν όσο νεότεροι γίνεται, στο «First Day of Camp» δεν επιχειρείται κάτι τέτοιο σε κάνένα σημείο. Είναι τρελό το πόσο μεγάλοι σε ηλικία μοιάζουν όλοι- ως αστείο είναι όσο ταιριαστά κάφρικο χρειάζεται, αλλά και ταυτόχρονα σχεδόν βιτριολικό σαν σχόλιο.
Φυσιολογικά, η σειρά δε σταματά ποτέ να απολαμβάνει το πόσο μεγάλοι είναι (και το δείχνουν) όλοι, κάνοντας σταθερά 1-2 αστείες αναφορές ανά επεισόδιο σε αυτό το γεγονός. Και, ειλικρινά, το αστείο δεν παλιώνει ποτέ.
Δείτε κι αυτό: Φρέσκα τρέιλερ! 9 νέες σειρές μας αποκαλύπτονται από το Σαν Ντιέγκο Comic-Con
Αλλού, η σειρά δεν είναι εξίσου πετυχημένη, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν τα περάσαμε φίνα βλέποντάς την.
(Είναι by the way τόσο παράξενο να αναφερόμαστε σε αυτό το πρίκουελ ως σειρά. Είναι 8 μισάωρα που κυκλοφόρησαν ταυτόχρονα και που ξεκάθαρα οι πάντες θα δουν μονοκοπανιά. Σε κάποια στιγμή θα χρειαστούμε ένα νέο όρο για αυτό που κάνει πλέον το Netflix με κυκλοφορίες σαν το «Wet Hot American Summer» ή το «Sense8». Δεν είναι ταινίες, δεν είναι και σειρές. Είναι, δεν ξέρω, longform οπτική αφήγηση. Κάπως πρέπει να το πούμε αυτό, γιατί τηλεόραση, με την κλασική έννοια, δεν είναι.)
To «First Day of Camp» επανενώνει το πλήρες δημιουργικό τιμ της ταινίας του 2001, ξεκινώντας από τους Μάικλ Σογουόλτερ και Ντέιβιντ Γουέιν, ο πρώτος ερμηνευτής, ο δεύτερος σκηνοθέτης, κι οι δύο μαζί σεναριογράφοι. Οι Γουέιν και Σογουόλτερ εδώ και χρόνια λένε πως ήθελαν να επιστρέψουν στον κόσμο της ταινίας, έναν κόσμο όπου μαντράχαλα 15χρονα φασώνονται σε μια κατασκήνωση όπου ο ημίτρελο μάγειρας, βετεράνος του Βιετνάμ νομίζει πως του μιλάει μια κονσέρβα, και όπου ένα απομεινάρι διαστημικού σταθμού απειλεί να συντρίψει τους πάντες την ώρα του μεγάλου talent show του φινάλε.
Μαζί με τους Γουέιν και Σογουόλτερ επιστρέφει σύσσωμο το καστ των περισσότερων από 20 κωμικών που πρωταγωνιστούσαν (ή, τότε, απλά εμφανίζονταν) στην ταινία, όσο πολύ κι αν η καριέρα τους έχει έκτοτε εκραγεί, όπως στην περίπτωση του Μπράντλεϊ Κούπερ, ο οποίος γύρισε όλες τις σκηνές του για τη σειρά σε μία μέρα, στο Λος Άντζελες, με το απολύτως απαραίτητο μέρος του καστ και του crew να ταξιδεύει εκεί ταυτόχρονα με το ταξίδι του για την περσινή απονομή των Όσκαρ.
Διαβάστε κι αυτό: «Show me a Hero» και θα σου δείξω μια σειρά που περιμένουμε σαν τρελοί
(Και φαίνεται πως οι σκηνές του Κούπερ έχουν γυριστεί σε απομόνωση από τις υπόλοιπες, αλλά όχι σε ενοχλητικό βαθμό. Έτσι κι αλλιώς οι ‘πλοκές’ του «Wet Hot American Summer» είναι αρκετά διάσπαρτες κι από μόνες τους.)
Η παραγωγής Netflix σειρά επιχειρεί να αναπαράγει πλήρως το ψευδο-’80s κλίμα της ταινίας, αλλά σε μερικά σημεία νιώθω παραείναι άρτιο το αποτέλεσμα και μοιάζει πιο σύγχρονο από ό,τι θα έπρεπε. Αυτό δεν είναι το βασικό πρόβλημα που εξαρχής όμως έγινε εμφανές, δηλαδή το πώς ο ρυθμός κι ο διαθέσιμος χώρος της σειράς επηρέασαν τον τρόπο παράδοσης των αστείων. Το «Wet Hot American Summer» λειτουργούσε απόλυτα σε αυτό που έκανε επειδή όλα τα αστεία ήταν συμπιεσμένα, και η παράδοσή τους γινόταν με ρυθμό πολυβόλου, το ένα άκυρο πράγμα μετά το άλλο. Χωρίς εξηγήσεις, χωρίς συνδέσεις, χωρίς λογική. Τη μία στιγμή ο Πολ Ραντ ξεσπούσε στην κουζίνα (παραμένει το καλύτερο κωμικό στιγμιότυπο της ταινίας) και την επόμενη ο Ντέιβιντ Χάιντ Πιρς και μισή ντουζίνα 12χρονα έχτιζαν μια μηχανή για να σώσουν την κατασκήνωση από τη φονική διαστημική σύγκρουση.
Εδώ τα αστεία γίνεται άμεσα σαφές πως είναι πιο αποσυμπιεσμένα, και όποτε αυτό εμπεριέχει εξηγήσεις (όσο κωμικά κουφές κι αν είναι) πληγώνει το ρυθμό: Τόσα επεισόδια για τη μεταστροφή του Τζην του μάγειρα (όσο σπουδαίος κι αν είναι ο Κρίστοφερ Μελόνι), τόσες σκηνές για τον απομονωμένο ροκ σταρ του Κρις Πάιν, τόσες σκηνές για τον χαμένο έρωτα του Καλού Παιδιού Κουπ (που παίζει ο ίδιος ο Σογουόλτερ), τόσες επαναλαμβανόμενες σκηνές με την Έιμι Πόλερ και τον Τζον Σλάτερι (παρά το σπουδαίο payoff με την ατάκα της Πόλερ πως «είμαι βέβαια μόνο 16»), τόσες σκηνές με την Μαργκαρίτ Μορό και τον Πολ Ραντ να φλερτάρουν με τον δικό τους σαχλό τρόπο; Όλα αυτά φρενάρουν το ξέφρενο χιούμορ.
Χαζέψτε κι αυτό: Ανυπομονείτε για τα X-Files? Κι εμείς!
Θα έβαζα στο ίδιο τσουβάλι και τις αισθηματικές περιπέτειες του πιτσιρικά Κέβιν που αγαπά ένα κοριτσάκι στην κατασκήνωση, μια υπο-πλοκή που από την πρώτη στιγμή μοιάζει περιττή, αλλά σώζεται από δύο πράγματα: Την απίθανη φάτσα και το παίξιμο του αντίζηλου Ντρου (απολαυστικός ο πιτσιρικάς Τόμας Μπαρμπούσκα), και το όλο punchline, με την Έιμι να είναι σε φάση «εχμ, ναι, όχι».
Όμως εκεί που ο διαθέσιμος χώρος κάνει καλό στους Σογουόλτερ και Γουέιν, είναι στη δυνατότητα που τους διατίθεται να επεκταθούν πάνω στις παντελώς τυχαίες μη-συνδέσεις του στόρι, να παίξουν με άπειρα callbacks στην ταινία (η κονσέρβα! τα crayons της Μόλι Σάνον! τα ψυγείο του μάγειρα! το τηλέφωνο του ιατρείου!), καθώς και να γεννήσουν αληθινά παρανοϊκές κρυφές περσόνες των χαρακτήρων.
Θυμηθείτε επίσης: Ο Ντέιβιντ Λιντς επιστρέφει (τελικά) στο «Twin Peaks» - ελπίζουμε αυτή τη φορά οριστικά!
Η Ελίζαμπεθ Μπανκς, που στην ταινία ήταν απλώς μια αντίζηλος της Μαργκαρίτ Μορό με σχεδόν καθόλου λόγια, αλλά στο μεταξύ έχει εξελιχθεί σε πρωτοκλασάτο όνομα, λαμβάνει εδώ ένα απίθανο backstory που σε κάνει να εύχεσαι, δέκα χρόνια από τώρα οι Σογουόλτερ και Γουέιν να κάνουν ένα ακόμα πιο-πρίκουελ και να σκεφτούν αντίστοιχα καμμένες ιστορίες και για άλλους χαρακτήρες. Αντίστοιχα απολαυστική δουλειά γίνεται και με τον χαρακτήρα της Μόλι Σάνον, ενώ από τους καινούριους την παράστασβη κλέβει (αναμενόμενα, πια) με ευκολία ο Τζον Χαμ, με αποκορύφωμα την ακριβώς όσο φαρσικά χρειάζεται για να είναι υστερικά αστεία, σκηνή μάχης του 8ου επεισοδίου.
Όμως άσε το καστ που επιστρέφει κι άσε τους άπειρους γκεστ σταρ, που κι αυτό βέβαια μπορεί και λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο λόγω του μακρού format. Το καλύτερο που συμβαίνει εδώ σε σχέση με την ταινία, είναι οι τραβηγμένες από τα μαλλιά πλοκές τριγύρω από τους κεντρικούς χαρακτήρες. Σκέψου την πλοκή με τη διαστημική συντριβή από την ταινία, αλλά υψωμένη στην ογδόη, όσα και τα επεισόδια. Έχουμε λίμνες με τοξικά απόβλημα, μια συνωμοσία της αμερικάνικης κυβέρνησης, τον Πρόεδρο των ΗΠΑ να εισβάλει στην κατασκήνωση, την απόπειρα φίμωσης του ξεσκεπάσματος από έναν αποτυχημένο δικηγόρο, εκτελεστές, ρομπότ, «hack in the mainframe»(!), απίθανα cliffhangers, μέχρι και μια γειτονική κατασκήνωση παρουσιασμένη ως ταξικό αντίπαλο έχουμε. Είναι πρακτικά όλα τα κινηματογραφικά tropes των ταινιών στα τέλη των ‘70s και τις αρχές των ‘80s, ριγμένα και ανακατεμένα μέσα σε μια σαλάτα μοτίβων από εφηβικές ταινίες της εποχής, με ντρέσινγκ λίγο LSD έτσι για τη γεύση.
Άλλα πράγματα λειτουργούν, άλλα όχι, αλλά είναι τόσο ξεκαρδιστικά random που δε μπορείς παρά να θαυμάζεις την ύπαρξή τους. Και όσο για τη συνέχεια, σίγουρα δε θα είμαι ο μόνος που θα πιστεύει πως ένα νέο πρίκουελ, για την εκεχειρία των δύο κατασκηνώσεων τρία χρόνια νωρίτερα μπορεί να αποδειχτεί τέλεια ιδέα. Μπορούμε να έχουμε έτσι κι ακόμα περισσότερο Τζος Τσαρλς με τον τριπλό του γιακά (ΕΠΕΙΔΗ ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ), τον Ριτς Σόμερ και φυσικά την Κρίστεν Γουίγκ με τους καλούς της τρόπους.
Και δηλαδή γιατί όχι; Πλέον ζούμε σε μια εποχή όπου τα πάντα μπορούν να υπάρξουν. Άλλα revivals είναι καλά, τα περισσότερα είναι πρακτικά fan service, κάποια είναι πειραματικές προσεγγίσεις που κοινό και κριτική βρίσκουν χλιαρές. Το «Wet Hot American Summer: First Day of Camp» μπορεί και είναι η πρώτη επιστροφή αυτής της revival era που μοιάζει απολύτως ΟΚ με το παράδοξο της ύπαρξής του. Κι εμείς το ίδιο.
Κάντε επανάληψη σε όλες τις τηλεοπτικές σειρές του χειμώνα εδώ:
- 25 σειρές για το μισό ‘15, 1ο μέρος: «Mad Men», «The Walking Dead», «Game of Thrones», «Banshee», «Louie», «Inside No. 9», «Scandal»
- 2ο μέρος: «Man Seeking Woman», «Galavant», «Unbreakable Kimmy Schmidt», «Other Space»
- 3o μέρος: «The Flash», «iZombie», «Agent Carter», «Daredevil»
- 4ο μέρος: «Brooklyn Nine-Nine», «Community», «Broad City», «Veep», «Silicon Valley», «Parks and Recreation», «Last Week with John Oliver»
- 5ο μέρος: «Empire», «Better Call Saul», «Sense8» και τα άλλα νέα δράματα
