Κάθε γενιά πρέπει να έχει το δικό της «Skins».
Αυτή τη φορά το εφηβικό δράμα-φαινόμενο έρχεται από το ΗΒΟ, αυτό κι αν αποκαλύπτει μια διατάραξη στο status quo και την αληθινή ανάγκη του κατεστημένου να αναζητά το καινούριο. Διασκευασμένο από μια ισραηλινή σειρά από τον Σαμ Λέβινσον (γιο του Μπάρι, σκηνοθέτη του «Assassination Nation»), το «Euphoria» ακολουθεί μια παρέα εφήβων μέσα κυρίως από το βλέμμα της κεντρικής ηρωίδας, Ρου (η Ζεντάγια, που μια μέρα θα πάρει Οσκαρ), η οποία αναρρώνει από υπερβολική δόση ναρκωτικών. Περήφανο μέλος του «νέοι, σεξ, ναρκωτικά» είδους εφηβικού δράματος, το σόου φλερτάρει και με τη δομή του «Skins», με κάθε επεισόδιο να εστιάζει τόσο-όσο σε έναν χαρακτήρα της φορά, πάντα μέσα από τα μάτια και μέσα από τη σχέση τους με τη Ρου.
Υπάρχει κάτι όμορφα επιθετικό στην εξερεύνηση αυτών των προσωπικοτήτων, της σεξουαλικότητας, της κοινωνικής και οικογενειακής πίεσης και επίδρασης πάνω τους.»
Αυτό που δένει δίχως αμφιβολία τη σειρά με το σήμερα δεν είναι οι -αναγκαίες, αλλιώς κάτι έχει γίνει λάθος- κορώνες περί προκλητικότητας, σοκ και λοιπόν αντιδράσεων. (Στις ΗΠΑ το Συμβούλιο Γονέων καταδίκασε τη σειρά, αυτό έλειπε.) Κάθε τέτοια σειρά είναι «ό,τι πιο προκλητικό έχουμε δει» μέχρι το επόμενο. Αυτό που φέρνει το «Euphoria» είναι όμως ακριβώς αυτή η πετυχημένη αποτύπωση μιας αίσθησης βουβαμάρας απέναντι στα πάντα: στο ίδιο το σοκ, στη βία, ακόμα κι απέναντι στην υποψία συναισθήματος.
Είναι για την πρώτη γενιά εφήβων που ενηλικιώθηκαν μετά την 11η Σεπτεμβρίου, γεννημένοι μέσα σε μια κοινωνία συναισθηματικά παραλυμένη απέναντι στη βία και στα δόγματα περί σοκ και δέους. Το εφηβικό δράμα χρειάζεται το μεγάλο εμπόδιο για να αποκτά αίσθηση αναγκαίουκαι άμεσου, είτε είναι γονείς που δεν καταλαβαίνουν, ένα σύστημα που δεν επιτρέπει, μια κοινωνία που δεν ακούει ή, απλά, ένα αγόρι ή ένα κορίτσι που δεν αγαπά πίσω. Στο όνομα-και-πράμα «Euphoria», τα παιδιά βρίσκονται αντιμέτωπα με ένα μεγάλο κενό. Μέσα τους,και γύρω τους.
Στο όνομα-και-πράμα "Euphoria", τα παιδιά βρίσκονται αντιμέτωπα με ένα μεγάλο κενό. Μέσα τους, και γύρω τους.»
Οι χαρακτήρες δεν είναι όλοι εξίσου καλοσχηματισμένοι, και είναι πολλές οι φορές που η σειρά περνά το όριο της «σκληρής αυθεντικότητας» προς την απόλυτη επιτήδευση, μια δύσκολη ισορροπία να κρατηθεί έτσι κι αλλιώς όταν το απαιτούμενο στυλιζάρισμα καλείται να αποτυπώσεισυμπεριφορές εξίσου επιτηδευμένες και συναισθήματα συχνά άδεια μες στην ορμή τους. Ομως υπάρχει κάτι όμορφα επιθετικό στην εξερεύνηση αυτών των προσωπικοτήτων, της σεξουαλικότητας, της κοινωνικής και οικογενειακής πίεσης και επίδρασης πάνω τους. Η transgenderΤζουλς της Χάντερ Σέιφερ είναι ένα πολύ ουσιαστικό highlight του όλου ensemble, αλλά σε γενικές γραμμές είναι από τις σειρές που όσο περνάνε τα επεισόδια τόσο πιο ενδιαφέρουσες γίνονται, κάτι τελικά όχι παράλογο: Αυτά τα παιδιά αναζητούν μια αλήθεια πίσω τα-social και μη- προσωπεία μιας ευφορίας ζωγραφισμένης κι όχι νιωσμένης.
Το πώς -προσπαθούν να- φτάσουν εκεί, είναι βίαιο, σκληρό, όμορφο, τρυφερό, είναι η ζωή σήμερα, αποτυπωμένη με όρους τεταμένης, αισθητικής και συναισθηματικής, πραγματικότητας.
