Flix

37 μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα

Αίθουσες

Οδηγός Αιθουσών
Is it Greek to you?

TV & STREAMING

Flix Top-10 TV 2018: To νούμερο 1

στα 10

Καθώς η χρονιά φτάνει στο τέλος της, το Flix ξεχωρίζει τις σειρές του 2018 μετρώντας αντίστροφα προς την καλύτερη. Στην κορυφή του τηλεοπτικού τοπ-10 για φέτος, μια σειρά που τόλμησε να αποφύγει το γκλάμουρ για να βουτήξει στο σκοτάδι.

Θοδωρής Δημητρόπουλος
Flix Top-10 TV 2018: To νούμερο 1

«The Assassination of Gianni Versace: American Crime Story»

Τον Ιούλιο του 1997 ο διάσημος σχεδιαστής μόδας Τζιάνι Βερσάτσε πέφτει νεκρός έξω από έπαυλή του στο Μαϊάμι από τη σφαίρα του νεαρού δολοφόνου Αντριου Κουνάναν, ο οποίος σε εκείνο το σημείο ήταν καταζητούμενος για τους φόνους τεσσάρων ακόμα ατόμων. Η υπόθεση συνδυάζει παράγοντα σοκ, διασημότητα, οικογενειακές έριδες και τον ήλιο του Μαϊάμι, στοιχεία που την έκαναν ταμάμ για μαζική κατανάλωση, μετατρέποντας αυτό το γεγονός σε ένα από τα καθοριστικά celebrity γεγονότα των ‘90s.

Ο Ράιαν Μέρφι έχει χτίσει ένα εργοστάσιο παραγωγής σειρών μέσα από το αναμάσημα ποπ κουλτούρας και πραγματικών γεγονότων (σα να μην έχει ιδιαίτερη σημασία ποιο είναι τι) με αποτελέσματα προφανώς άνισα, άλλοτε εντυπωσιακά άλλοτε αποκρουστικά, μα σε κάθε περίπτωση η δολοφονία του Βερσάτσε πάντα θα ταίριαζε ιδανικό μες στο σύνολο του έργου του. Μια ακόμα ζουμερή αληθινή ιστορία έτοιμη να έρθει στην οθόνη.

Αυτή η δουλειά όμως επιχειρεί κάτι δραματικά διαφορετικό, λειτουργώντας αντίρροπα προς την όποια αναμενόμενη μεταφορά του υλικού. Γραμμένη σχεδόν εξ ολοκλήρου από τον νοβελίστα Τομ Ρομπ Σμιθ (του οποίου το προηγούμενο τηλεοπτικό credit είναι η βρετανική μίνι σειρά «London Spy») και βασισμένη στο ερευνητικό βιβλίο της Μορίν Ορτ του Vanity Fair, η σειρά 9 επεισοδίων χρησιμοποιεί τον Τζιάνι Βερσάτσε και τον φόνο του ως αφορμή, ως clickbait τίτλο, ως περιτύλιγμα (ως brand!) για να ακολουθήσει στην πραγματικότητα την αντίστροφη διαδρομή του δολοφόνου του, πίσω από την κόλαση από την οποία ήρθε. Κάθε επόμενο επεισόδιο διαδραματίζεται χρονικά όλο και πιο πίσω στο χρόνο, με τον σεναριογράφο να ξεφλουδίζει τα επίπεδα της περσόνας του Κουνάναν για να φτάσει τελικά στο κενό- σε έναν άψυχο καθρέφτη που αντικατοπτρίζει την λυσσαλέα δίψα της Αμερικής όχι ακριβώς για δόξα, ταλέντο, πλούτη, αλλά για την επίφαση όλων αυτών.

Μπράνταρε τον εαυτό σου και κυνήγα την άδεια ιδέα του ονείρου σου.

To τηλεοπτικό top-ten του 2018

gianni_body2

Μια σειρά σαν τον «O.J. Simpson» (η προηγούμενη σεζόν της ανθολογίας και γενικά, νιώθω, πιο αποδεκτή ως σημαντική τηλεόραση) φοράει περήφανα την ταμπλόιντ αισθητική απολαμβάνοντας την αναπαραστατική όπερα που στήνει γύρω από μια τόσο large περσόνα όσο ο Σίμπσον. Το «Gianni Versace» λειτουργεί απολύτως αντίθετα. Τίποτα σε αυτό το έργο δεν μοιάζει φτιαγμένο για απόλαυση, αποτελώντας ένα πολυεπίπεδο, ωμό πορτρέτο γεμάτο θλίψη, μοναξιά και βία. Τα φωτεινά κάδρα μοιάζουν απολύτως πλαστά (όπως καθορίζονται στο εξαιρετικό πρώτο επεισόδιο, το μόνο που έχει σκηνοθετήσει ο παραγωγός Ράιαν Μέρφι) και από εκείνο το σημείο η ιστορία βυθίζεται σε όλο και μεγαλύτερο σκοτάδι. Οσο πλησιάζουμε την όποια αλήθεια, η ατμόσφαιρα γίνεται δυσφορική, τα φώτα χαμηλά, ο αέρας μοιάζει βαρύς. Οσο εμείς ακολουθούμε την αντίστροφη διαδρομή προς την καρδιά της προέλευσης του δολοφόνου, κάπου στα άκρα της ιστορίας ο Βερσάτσε είναι ζωντανός στο παρελθόν, ένα φάντασμα, και η οικογένειά του δίχως ίχνος γκλάμουρ στο παρόν. Τα πάντα λειτουργούν πίσω από το περιτύλιγμα, κάνοντας τη σειρά σχεδόν αδιαπέραστη σε πρώτο βαθμό.

Αλλά πίσω τα προσωπεία και τα πρωτοσέλιδα, βρίσκεται μια τραγική ιστορία περιθωριοποίησης. Οχι απαραίτητα του ίδιου του Κουνάναν- αυτό δεν είναι ένα στόρι εξιλέωσης, ούτε μια απολύτως απλουστευτική ματιά που εξισώνει γεγονότα με κίνητρα. Ο Κουνάναν, ένας νεαρός γκέι άντρας με καταγωγή από τις Φιλιππίνες (που για κάποιο διάστημα προσποιούταν πως ήταν Ιταλός για να μη πέφτει θύμα ρατσισμού), εκπροσωπεί ένα κάποιο απόλυτο κενό στην καρδιά μιας κοινωνίας που έκανε ό,τι μπορούσε για να εξοντώνει διαφορετικά κομμάτια του πληθυσμού της. Στην πορεία προς την Ημέρα Μηδέν αυτού του villain (η οποία καταφθάνει σε ένα αχνοφωτισμένο, παντελώς ήρεμο αποκορύφωμα επανένωσης με έναν πατέρα-βαμπίρ), ο Κουνάναν συναντά, γνωρίζει, προσκολλάται, δολοφονεί, μια ακολουθία από γκέι φιγούρες, αντρών που όλοι με τον τρόπο τους εκπροσωπούν διαφορετικές πτυχές της περιθωριοποίησης της κοινότητας.

gianni_body1

Ο Κουνάναν, παιγμένος σε μια ερμηνεία-ορόσημο από τον Ντάρεν Κρις του «Glee», ως μονομανής εγκληματίας που αντανακλά στη φιγούρα του ό,τι οι γύρω του θέλουν να δουν (μα καταφέρνοντας στη διάρκεια αυτής της χαμαιλεόντειας έκφρασης να αποφύγει να γίνει γοητευτικός), καταφέρνει σχεδόν ενστικτωδώς να κινείται κρυφά σε χώρους για τους οποίους η mainstream, ‘αποδεκτή’ κοινωνία δε μοιάζει να διαθέτει ούτε ενδιαφέρον, ούτε κατανόηση, ούτε ανοχή. Κρύβεται στα ανοιχτά επειδή κανείς δεν ξέρει ούτε πού να κοιτάξει, ούτε τι να ψάξει- είναι σα να κινείται σε μια παράλληλη διάσταση της δικής μας πραγματικότητας, μια φονική ατέλεια που κατατρώει το είναι της ίδιας του περιβάλλοντός της.

Το Χόλιγουντ πολύ συχνά αρέσκεται στο να αποφεύγει τη βία της ενδοσκόπησης, ειδικά όταν μιλά για τα προβλήματα περασμένων εποχών από την άνεση του σήμερα. Το δίπτυχο του «American Crime Story» έχει, ηθελημένα ή μη, κάνει κάτι απίστευτα συναρπαστικό. Χρησιμοποίησε τη φιγούρα του Ο. Τζ. Σίμπσον για να μιλήσει για τον ρατσισμό και του Άντριου Κουνάναν για την τραγική περιθωριοποίηση της γκέι κοινότητας στη δύσης του 20ου αιώνα. Και η Αμερική κάνει -πάντα- πως δεν βλέπει, δεν ακούει, δεν ξέρει. Δεν καταλαβαίνει. Δεν νοιάζεται.

gianni_grapsame

Γράψαμε στο Flix

Από το report για τα φετινά Εμμυ, όπου η σειρά κέρδισε 3 βραβεία: «Μια σημαντική, αφηγηματικά φιλόδοξη μίνι σειρά που αντί να αναπαράγει το μοντέλο επιτυχίας των προκατόχων του (του «The People v. O.J. Simpson» αλλά και άλλων δουλειών του Μέρφι όπως το «Feud») διάλεξε έναν πιο δύσκολο δρόμο. Αφησε στην άκρη του γκλάμουρ και την ταμπλόιντ διάσταση της celebrity δολοφονίας και ακολούθησε τον νεαρό δολοφόνο σε ένα ταξίδι αντίστροφης πορείας, από το φωτεινό Μαϊάμι στο σκοτάδι της ταπεινής του προέλευσης.»

gianni_episode

Το καλύτερο επεισόδιο

«A Random Killing» (2x03)

Το επεισόδιο που αποκρυσταλλώνει τις διαθέσεις της σειράς, με τον Κουνάναν να συναντά το τελευταίο του θύμα -πριν τον Βερσάτσε-, έναν άντρα που έκρυβε τις σεξουαλικές του προτιμήσεις πίσω από ένα γνώριμο προσωπείο κοινωνικά αποδεκτής ευτυχίας και επιτυχίας. Η Τζούντιθ Λάιτ του «Transparent», παίζοντας την σύζυγό του, μάλλον στην καλύτερη πέραν του Ντάρεν Κρις ερμηνεία της σειράς.

Διαβάστε ακόμα: Οι τηλεοπτικοί πρωταγωνιστές του 2018

gianni_scene

Μια σκηνή

Στο φινάλε της σειράς, αφού όλα τελειώνουν, ένας αστυνομικός πλησιάζει το κορμί του Κουνάναν και σα να μη το πιστεύει, διαπιστώνει: «είναι απλά ένα αγόρι».

Παλιότερα

Οι άλλες σειρές του Ράιαν Μέρφι στο top-10 του Flix: «Pose» (2018, #6) | «The People V. O.J. Simpson» (2016, #8) | «American Horror Story: Asylum» (2012, #5)