«Big Little Lies» (1η σεζόν)
Διασκευή του ομότιτλου βιβλίου της Λιάν Μοριάρτι, από τους Ντέιβιντ Ε. Κέλι («Boston Legal», «Ally McBeal») και Ζαν Μακ Βαλέ («Dallas Buyers Club») το «Big Little Lies» ακολουθεί τη ζωή τριών (και κάτι) οικογενειών στην ειδυλλιακή πόλη Μόντερεϊ της Καλιφόρνια. Τα σπίτια είναι φτιαγμένα με τεράστια τζάμια, μια τυπική διαδρομή μες στη μέρα περνά από πανέμορφα παραθαλάσσια τοπία, οι γείτονες είναι ζάπλουτοι, τα καθημερινά προβλήματα αφορούν το είδος της παράστασης που θα ανέβει στο σχολείο.
Σε αυτό το σκηνικό ελίτ προοδευτικού wet dream, τα μυστικά που κρύβονται κάτω από την επιφανειακή τελειότητα στις ζωές 3 οικογενειών σιγοβράζουν με διαφορετικούς τρόπους που όμως συνδέουν τελικά τα επιμέρους δράματα σε μια εξερεύνηση του πώς το καταπιεσμένο ψέμα προσκολλάται στο DNA και μεταδίδεται στην επόμενη -εκ γενετής πληγωμένη, πια- γενιά. Και η μετάδοση γίνεται μέσα από μικρές πράξεις εχθροπραξίας της καθημερινότητας: Μια ψεύτικη συμπεριφορά που μασκαρεύει πόνο, αλήθειες, καταπιεσμένες φρίκες.
To τηλεοπτικό top-ten του 2017
Η σειρά είναι γραμμένη με πολλή ειλικρίνεια και διάθεση για ουσιαστική εξερεύνηση από τον Κέλι, ο οποίος ποτέ στην καριέρα του δεν έμοιαζε τόσο ανθρώπινος όσο εδώ. Το κείμενό του δε θα μπορούσε να έχει ερμηνευτεί από καλύτερο καστ, με πρώτα βιολιά τη Νικόλ Κίντμαν (στην καλύτερή της ερμηνεία στο Έτος Νικόλ Κίντμαν που διανύσαμε, κι αυτό λέει πολλά), τη Ρις Γουίδερσπουν, τη Σέιλιν Γούντλεϊ, τη Ζόι Κράβιτς και την Λόρα Ντερν στους ρόλων μητερών που βλέπουν τις σχέσεις μεταξύ τους να δοκιμάζονται χάρη σε κοινωνικά μικρόβια αλλά και στην κοινωνική πίεση που απαιτεί συγκεκριμένα πράγματα από την κάθε μια και τον -προκαθορισμένο, φαινομενικά- ρόλο της. Στην λεπτομερή πορεία αποδόμησης και απελευθέρωσης, οι ηρωίδες καταφέρνουν να σκάψουν βαθιά μέσα τους, να ανασύρουν ανομολόγητες αλήθειες και να σπάσουν τα δεσμά, την ώρα που η σειρά εξερευνά πολύ λεπτά, πολύ δύσκολα θέματα, από την καταπίεση μέχρι την πολυπλοκότητα του καθαρού abuse.
Υπάρχουν πολλές σειρές που είναι φτιαγμένες για να δοκιμάζουν τα όρια του μέσου ή να ανακαλύπτουν νέους τρόπους αφήγησης εντός του, και είναι ανεκτίμητες αυτές οι σειρές φυσικά γιατί χωρίς πειραματισμό μια τέχνη τελικά θα πεθάνει. Αλλά υπάρχουν και σειρές σαν το «Big Little Lies», εξίσου ανεκτίμητες, επειδή χωρίς να προτίθενται να φέρουν την επανάσταση τα κάνουν όλα τόσο τέλεια που σου θυμίζουν γιατί αγάπησες το μέσο εξ αρχής. Η σειρά του ΗΒΟ έχει ένα εκπληκτικό καστ, εξαιρετικό γράψιμο, στιβαρή σκηνοθεσία, επίκαιρο και βαθύ θέμα, πανέμορφη οπτική εκτέλεση, υποδειγματικό σάουντρακ. Είναι η καλύτερη κλασική, παραδοσιακή τηλεόραση που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, ένα αληθινό παράσημο ούτως ή άλλως, πόσο μάλλον στην εποχή του mainstream μεταμοντερνισμού. Το «Big Little Lies» είναι, πώς να πούμε, Καλή Τηλεόραση.
Γράψαμε στο Flix
Στο κλείσιμο του «Cold Little Heart», ο Κιουανούκα λέει πως «Maybe this time I can go far / But thinking about where I’ve been ain’t helping me start». Τα αντιμετωπίζεις αυτά που σε κρατούν πίσω, παγιδευμένο, είναι δύσκολο, όσο και αληθινά παγκόσμιο, ακόμα κι όταν (ή ίσως ακριβώς επειδή) το βλέπουμε να εκφράζεται μέσα από χαρακτήρες που φαινομενικά τα έχουν όλα. Η αφοσίωση σε αυτούς τους χαρακτήρες είναι εν τέλει και ο λόγος που αυτή δεν είναι μια ακόμα συνηθισμένη ιστορία πλούσιων λευκών προβλημάτων. (Περισσότερα.)
Το καλύτερο επεισόδιο
«You Get What You Need» (1x07)
Όπου τα πάντα κορυφώνονται σε ένα κρεσέντο του οποίο σχεδόν κάθε βήμα μπορεί να ήταν εύκολο να προβλεφθεί, αλλά εκτελεσμένο με τέτοια ακρίβεια και θάρρος δεν αφήνει περιθώρια να μην συγκινηθείς από αυτό, καθώς κάθε ηρωίδα παίρνει πίσω τον έλεγχο του εαυτού της.
Μια σκηνή
Οι εκπληκτικοί τίτλοι αρχής, οι αγαπημένοι μου από οποιαδήποτε σειρά τα τελευταία χρόνια, αποτελούν μια μελαγχολική ξενάγηση στο περιβάλλον και στο ύφος της ιστορίας που μας συστήνουν. Το κομμάτι του Κιουανούκα σίγουρα βοηθάει.
Παλιότερα
Το περσινό νούμερο 3: «Rectify»
Και μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2017: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
To τηλεοπτικό top-ten του 2017
