Αναμφίβολα είναι κάτι που θέλεις να δεις. Και μόνο η ευκαιρία να απολαύσεις δυο εξαιρετικούς ηθοποιούς μαζί σε κάτι που δεν ανεβαίνει στη σκηνή από την Royal Shakespeare Company, αλλά που υπόσχεται κάτι μάλλον πιο «ανατρεπτικό», το κάνει εξ΄αρχής να αξίζει τον κόπο.
Και μετά είναι τα ονοματα των δημιουργών. Ο Ράβενχιλ είναι ένας από τους καλύτερους και πιο τολμηρούς Βρετανούς θεατρικούς συγγραφείς και ο Τζανέτι ήταν παραγωγός μιας από τις σχεδόν μυθικές αμερικάνικες σειρές που μάλιστα άλλαξαν τον τρόπο που οι gay απεικονίζονται στην οθόνη, καθώς και μέλος της συγγραφικής ομάδας του «Family Guy».
Η δομή του «Vicious» όπως και κάθε sitcom είναι ασφαλώς πολύ απλή: Ο Φρέντι και ο Στιούαρτ είναι ζευγάρι εδώ και 48 χρόνια, ζουν μαζί σε ένα σπίτι στο Λονδίνο και είναι αυτό που θα περιγράφεις με τις λέξεις old queens, δυο γερασμένοι ομοφυλόφιλοι που περνούν τον μισό καιρό τους ανταλλάσσοντας κακίες και προσβολές (για να συγχωρέσουν ο ένας τον άλλο στη συνέχεια) ενώ φίλοι, κι ένας νεαρός, straight γείτονας μπαινοβγαίνουν στο σαλόνι ή την κουζίνα τους.
Τίποτα διαφορετικό από ένα ηλικιωμένο, παντρεμένο ζευγάρι, μόνο που στην περίπτωση των ηρώων του «Vicious» το κλισέ μοιάζει λίγο πιο κουρασμένο απ΄ότι σε ένα άλλο αντίστοιχο sitcom. Το πρόβλημα βεβαίως είναι ότι οι προσδοκίες είναι δικαίως υψηλές, αλλά κι ότι τα αστεία, δεν είναι απαραίτητα όσο αστεία θα έπρεπε. Κι ότι το όλο πράγμα μοιάζει τόσο, μα τόσο παλιομοδίτικο.
Από το σχεδόν σαν μαυσωλείο σπίτι τους, στο οποίο οι κουρτίνες δεν ανοίγουν ποτέ, από το τηλέφωνο (το σταθερό τηλέφωνο) που χτυπά συχνά και που πάντα είναι η μητέρα του Στιούαρτ στην άλλη άκρη της γραμμής, μέχρι τα γέλια του κοινού που παρακολουθεί στο στούντιο, όλα θυμίζουν κάτι βγαλμένο από μια άλλη εποχή.
Πιθανότατα, είναι κι αυτό κομμάτι του αστείου. Ο Φρέντι κι ο Στιούαρτ, μοιάζουν ούτως ή άλλως με αναχρονισμό, η σχέση τους απολίθωμα ενός gay κόσμου που έχει πια αλλάξει, όμως όπως και πολλά από τα υπόλοιπα αστεία στην σειρά κι αυτό δεν είναι κάτι που λειτουργεί όπως θα έπρεπε.
Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς για τον τόνο όλης της σειράς, που μοιάζει υπερβολικά «θεατρικός», υπερβολικά camp και πολύ λιγότερο διασκεδαστικός απ ότι θα περίμενες. Και ναι, σε μια σειρά με αυτόν τον τίτλο, είναι λογικό να αναμένεις μιας γερή δόση bitchiness, αλλά θα ήθελες να σερβίρεται με μια πιο γερή δόση πνεύματος.
Οι δυο πρωταγωνιστές είναι αναμφίβολα απολαυστικοί στον τρόπο που σπρώχνουν τους χαρακτήρες τους στα όρια μιας ξεπερασμένης καρικατούρας, αλλά είναι σπάνιες οι στιγμές που βρίσκουν κάτι αληθινά συναρπαστικό να υποστηρίξουν, μα λάμπουν όταν το σενάριο τους δίνει την ευκαιρία (όχι πολλές φορές στο πρώτο επεισόδιο είναι η αλήθεια), να δείξουν κάτι πιο βαθύ από την στερεοτυπική επιφάνεια τους.
Ο Ιαν ΜακΚέλεν λέει ότι η σειρά δεν «στοχεύει να σοκάρει κανέναν. Δεν είναι μια σάτιρα, ούτε αποκαλύπτει κάτι για την ζωή των gay. Οι ήρωες απλά τυχαίνει να είναι gay. Τίποτα παραπάνω. Στο παρελθόν οι gay ήρωες στα sitcom ήταν αστείες φιγούρες. Ηταν αστείοι ακριβώς γιατί ήταν gay. Αλλά οι χαρακτήρες εδώ, είναι αστείοι με τον τρόπο που όλοι οι άνθρωποι είναι. Κι αυτό είναι ένα βήμα μπροστά για την τηλεόραση».
Εμείς από την άλλη μεριά, δεν είμαστε τόσο σίγουροι. Ναι, το γεγονός ότι οι πρωταγωνιστές αυτής της σειράς είναι gay, είναι ένα μη-γεγονός. Και οι ήρωες έχουν αν μη τι άλλο, περισσότερα χαρακτηριστικά από όσα ορίζει η σεξουαλικότητά τους. Ομως το πρώτο επεισόδιο της σειράς, αφήνει πολλά ακόμη που θα επιθυμούσαμε να δούμε. Οπως για παράδειγμα μια πιο βαθιά ματιά στη σχέση τους, στα πράγματα που τους έκαναν όπως είναι και κυρίως μια εικόνα της gay ζωής που δεν μοιάζει τοποθετημένη στη ναφθαλίνη ενός σπιτιού δυο γερασμένων ανδρών που ζουν μονίμως με τις κουρτίνες, κλειστές.
