Κάθε weekend αυτής της άνοιξης ξαναβλέπουμε θρυλικά επεισόδια σπουδαίων σειρών, τα οποία ξεχωρίζουν τόσο ως μεμονωμένες ιστορίες, αλλά και ως αντιπρόσωποι των σειρών τους. Δείτε τα σαν μια αφορμή να επισκεφθούμε ξανά μερικά από τα αγαπημένα μας τηλεοπτικά σύμπαντα, ή σαν μια προσπάθεια συλλογής επεισοδίων που έχουν κερδίσει με το σπαθί τους την διάκριση του κλασικού αριστουργήματος.
Εξυπακούεται πως θα ακολουθούν spoilers για το επεισόδιο και, ενδεχομένως, για την όλη σειρά στην οποία ανήκει. Σήμερα, καθώς το «Good Fight» ξεκινά τολμηρά τη νέα του σεζόν, γυρίζουμε πίσω στο σημείο του ορίτζιναλ «Good Wife» που φάνηκε ξεκάθαρα το θάρρος των δημιουργών Ρόμπερτ και Μισέλ Κινγκ.
Η ταυτότητα
- «The Good Wife», Σεζόν 5, Επεισόδιo 5: «Hitting the Fan»
- Πρεμιέρα: 27 Οκτωβρίου 2013
- Σενάριο: Ρόμπερτ Κινγκ και Μισέλ Κινγκ
- Σκηνοθεσία: Τζέιμς Γουίτμορ Τζούνιορ
- Καστ: Τζουλιάνα Μάργκολις (Αλίσια), Τζος Τσαρλς (Γουίλ), Κρις Νοθ (Πίτερ), Ματ Τσέκρι (Κάρι), Κριστίν Μπαράνσκι (Νταϊάν), Ζακ Γκρένιερ (Ντέιβιντ), Άρτσι Παντζάμπι (Καλίντα), Άλαν Κάμινγκ (Ιλάι), Μακένζι Βέγκα (Γκρέις), Γκράχαμ Φίλιπς (Ζακ), Τζες Γουέξλερ (Ρόμπιν), Τζέρι Άντλερ (Χάουαρντ), Μπεν Ράπαπορτ (Κάρι Ζεπς), Τζον Μπέντζαμιν Χίκι (Νιλ).
Η πλοκή
Το στόρι που χτίζεται από το cliffhanger της 4ης σεζόν κορυφώνεται με τον Γουίλ να μαθαίνει από τη Νταϊάν ότι η Αλίσια κι ο Κάρι σκοπεύουν να ξεκινήσουν δική τους φίρμα παίρνοντας μερικούς από τους μεγαλύτερους πελάτες της Λόκχαρτ-Γκάρντνερ μαζί τους. Οπως αφήνει να εννοηθεί ο τίτλος, η στιγμή της πρόσκρουσης δημιουργεί ένα τεράστιο μακελειό που δεν αφήνει ανεπηρέαστο κανέναν απολύτως από τους μεγάλους χαρακτήρες της σειράς, μέσα από ένα μανιώδες κυνήγι με το χρόνο καθώς η μία ομάδα προσπαθεί να προλάβει την άλλη σε κάθε γωνία αυτού του ράλι.
Οι διακρίσεις
To επεισόδιο προτάθηκε για Εμμυ Β’ Ανδρικού Ρόλου για τον Τζος Τσαρλς και για Εμμυ Καλύτερου Κάστινγκ, με τα σωματεία των σεναριογράφων και των μοντέρ επίσης να το αναγνωρίζουν προτείνοντάς το για τα αντίστοιχα ετήσια βραβεία τους. Ακόμα όμως σημαντικότερα από αυτές τις μεμονωμένες διακρίσεις, θεωρείται το επεισόδιο-κλειδί της κατά κοινή ομολογία καλύτερης σεζόν της σειράς, η αναγνώριση της οποία από την κριτική θεωρείται και το σημείο κατά το οποίο η σειρά μπήκε μια και καλή στο μοντέρνο πάνθεον.
Η 5η σεζόν συνολικά προτάθηκε για Χρυσές Σφαίρες Καλύτερης Σειράς, Α’ Γυναικείου Ρόλου και Β’ Ανδρικού Ρόλου (για τον Τσαρλς), προτάθηκε ακόμα για 5 Εμμυ κερδίζοντας αυτό του Α’ Γυναικείου για τον Μάργκολις, ενώ προτάθηκε για βραβεία Καλύτερης Σειράς διαφόρων ενώσεων κριτικών (Critics Choice Television Awards, TCA Awards). Τη χρονιά εκείνη ήταν και η δική μας επιλογή για #1 σειρά της σεζόν.
Η σημασία
Η Νταϊάν Λόκχαρτ προσπαθεί σε όλο το επεισόδιο να κρατήσει μια ψύχραιμη απόσταση απέναντι στην κρίση αλλά η δίνη την τραβά, θέλοντας και μη. Επειδή στον πόλεμο κανείς δεν γίνεται να μην κάνει μια επιλογή. Πλησιάζει διστακτικά τον Ιλάι και ρωτάει αν αυτό θα την επηρεάσει. «Δεν είναι δουλειά μας να αφήνουμε προσωπικές έγνοιες να επηρεάζουν τις επαγγελματικές μας επιλογές», την καθησυχάζει.
«Είσαι σίγουρος;» ρωτά ξανά εκείνη ευγενικά, νιώθωντας το πάτωμα να χάνεται κάτω από τα πόδια της.
Ηταν πάντοτε αυτό, το κεντρικό θεώρημα της σειράς, αυτή η σύγκρουση προσωπικού και επαγγελματικού χώρου. Τα γραφεία της δικηγορικής φίρμας χαρακτηρίζονται από τα ζεστά τους γήινα χρώματα, οι άνθρωποι είναι συνεργάτες αλλά κάποιοι είναι και φίλοι, άλλοι είναι εραστές, άλλοι -συμβαίνουν αυτά- θέλουν να γίνουν δικαστές ύστερα από την πρόταση του Κυβερνήτη συζύγου κάποιας συνεργάτη τους. Το «Good Wife» δεν ανέπτυσσε όμως ποτέ τους προσωπικούς δεσμούς απλά για να σκοτώσει τηλεοπτικό χρόνο, παρά τους ακολουθούσε και το ίδιο με αγνή περιέργεια για το πού μπορεί αυτές οι διακλαδώσεις να οδηγήσουν.
Οι άνθρωποι, λέει, αναπτύσσουν δεσμούς. Προσωπικούς. Επαγγελματικούς. Ερωτικούς. Φιλικούς. Δεσμούς συμφέροντος. Και κάποιες φορές το ένα αρχίζει να μπαίνει στα σύνορα του άλλου, μπλέκοντας την αλήθεια, συγχέοντας δυναμικές με τρόπο που να μην μπορείς να ξεχωρίσεις από πού ξεκινάει μια απόφαση και πού φτάνουν οι συνέπειές της. Βουτώντας βαθιά για να ανακαλύψει τα όρια ανάμεσα στο προσωπικό, το δημόσιο και το επαγγελματικό, το «Good Wife» βγαίνει ξανά στην επιφάνεια αποφασισμένο πως αυτοί οι διαχωρισμοί δεν υφίστανται καν.
Στην οπερατικού μεγαλείου 5η σεζόν της αυτός ο μη-διαχωρισμός, μαζί με πληγές, επιθυμίες (κρυφές και φανερές), κόντρες, απωθημένα, όλα μα όλα μα όλα έρχονται στην αναπόφευκτη σύγκρουση που σιγόβραζε εδώ και χρόνια. Όπως και στην πραγματική ζωή: Ο εχθρός δεν είναι οι άλλοι. Ο εχθρός δεν υπάρχει καν. Είναι θέμα στάσης και αποφάσεων.
Ακολουθώντας με συνέπεια τους ήρωές τους και τις επιλογές και τις συνέπειες όλων αυτών των επιλογών για τα προηγούμενα 4 χρόνια, οι Κινγκς έχτισαν αργά αλλά σταθερά ένα μικρό σύμπαν διασυνδέσεων, αποφάσεων και αισθημάτων που εδώ καταλήγει στο big bang του. Σε άλλες, λιγότερο καλογραμμένες σειρές, το παρελθόν μπορεί να καταλήγει βάρος, ένα περίπλοκο κομμάτι μυθολογίας γεμάτο δυσκολίες και αντιφάσεις, αλλά εδώ χρησιμοποιείται ως καύσιμο. Όσο πιο πολύ “πριν” υπάρχει, τόσο πιο σημαντικό είναι το “μετά”, όπως ακριβώς και στην πραγματικότητα. Τα πάντα οδηγούν εδώ και βρισκόμαστε εδώ μόνο επειδή οι ήρωες της σειράς μας οδήγησαν. Είναι η τηλεοπτική αφηγηματική φόρμα σε ένα κάποιο της αποκορύφωμα.
Η Αλίσια Φλόρικ κάνει ένα βήμα αδιανόητο για τα θεμέλια μιας σειράς που στο απρόσεκτο μάτι μπορεί να μοιάζει συνηθισμένη και συντηρητική. Παίρνει -και έπειτα στηρίζει- μια απόφαση που γκρεμίζει και διαλύει, αλλά και χτίζει και αναδημιουργεί. Επειδή κάθε ριζική αλλαγή δεν είναι ποτέ το τέλος, αλλά η ευκαιρία για μια νέα αρχή. Και ταυτόχρονα μια μοναδική ευκαιρία για τους Κινγκ, να γράψουν όλους τους ήρωές τους ως ταυτόχρονους ήρωες και villains της ίδιας ιστορίας. Η Αλίσια με τον Κάρι οδηγούνται στο μεγάλο σχίσμα κι αυτό, καθώς οι Κινγκ ακολουθούν όλους τους ήρωές τους, καθένα και κάθε μία από τη δική τους αποκλειστική σκοπιά, δημιουργώντας -με τη συνδρομή του MVP συνθέτη Ντέιβιντ Μπάκλεϊ και ενός κινηματογραφικού ρυθμού όπου το flow δεν διακόπτεται ούτε ταράζεται ποτέ παρά την δεδομένη ερμηνευτική μανία- μια όπερα συγκρούσεων όπου μπορείς να δεις το δίκιο και την πλευρά και τα κίνητρα και την οργή κυριολεκτικά κάθε πλευράς του δράματος.
Βλέπεις πώς λάμπει το μάτι του Κρις Νοθ στις μικρές εκδικητικές στιγμές που επιτρέπει στον εαυτό του ο Πίτερ Φλόρικ. Πώς διατηρεί το ανάστημά της Τζουλιάνα Μάργκολις όταν η Αλίσια βλέπει την προσωπικότητά της να καταπατάται- ή όταν καταπατά των άλλων. Πώς μένεις με το στόμα ανοιχτό στο απίστευτο, ανατριχιαστικό, μεγάλο ξέσπασμα του Τζος Τσαρλς όταν ο Γουίλ Γκάρντνερ συνειδητοποιεί την πολλαπλών επιπέδων προδοσία. Και πώς η Κριστίν Μπαράνσκι, από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή η κορυφαία ερμηνεύτρια ενός αψεγάδιαστου καστ, επικοινωνεί πικρό θρίαμβο και ανείπωτη απογοήτευση με ένα απλό βλέμμα της Νταϊάν Λόκχαρτ, ίσως του αληθινού τραγικού ήρωα αυτής της όλης κατάστασης. Όλοι τους, ταυτόχρονα, άγγελοι και διάβολοι. Δηλαδή άνθρωποι.
Είναι ένα επεισόδιο στο οποίο συμβαίνουν τα πάντα, από την αρχή, μέχρι το τέλος, και καθόλη τη διάρκεια ενδιάμεσα. Η παραδοσιακή τηλεοπτική φόρμα (της οποίας το «Good Wife» είναι πιθανώς ένας από τους τελευταίους θριαμβευτικούς εκπροσώπους) θέλει το cold open κάθε επεισοδίου να λειτουργεί σαν ένα δελεαστικό πρόγευμα αυτού που πρόκειται να ακολουθήσει, κάτι για να κρατήσει τον θεατή με την αγωνία για το μετά. Εδώ, είναι σαν όλο το επεισόδιο να είναι ένα cold open για όλη την υπόλοιπη σειρά, ένας φρενήρης αγώνας δρόμου ανάμεσα σε δύο πλευρές που προσπαθούν με λύσσα και μανία να μπλοκάρουν την άλλη.
Από τον βουβό, αμήχανο τρόπο που η Νταϊάν παραδίδει τα νέα στον Γουίλ προσπαθώντας σε όλη την υπόλοιπη διάρκεια του επεισοδίου να κρατήσει μια ψύχραιμη στάση (επειδή ξέρει ποιο είναι το διακύβευμα για την ίδια) κι από εκεί στο ξέσπασμα του Γουίλ που νιώθει κάθε συναίσθημα που είχε ποτέ για την Αλίσια να εκφράζεται ταυτόχρονα ως οργή, το επεισόδιο πιάνει από το πρώτο λεπτό το θεατή από το λαιμό και δεν τον αφήνει. Οι τίτλοι αρχής εμφανίζονται στο 15ο λεπτό, με ένα βαρύ τόνο που μοιάζει να λέει: «ό,τι είδες ήδη, ήταν η αρχή, μην χαλαρώσεις».
Την υπόλοιπη ώρα, συμβαίνουν -απλά- τα πάντα. Ο Γουίλ εξοργισμένος απολύει κάθε άνθρωπο που υποπτεύεται πως είναι στο πλευρό της Αλίσια προσπαθώντας να αποκόψει την πρόσβασή τους σε απαραίτητους επαγγελματικούς φακέλους. Η υπό σχηματισμό φίρμα συγκεντρώνεται σε ένα φασαριόζικο καφέ όπου προσπαθούν να βεβαιωθούν πως οι μεγάλοι πελάτες είναι ακόμα μαζί τους- μόνο για να διαπιστώσουν πως ο Γουίλ με τον Ντέιβιντ Λι τους έχουν προλάβει σε κάθε στροφή.
Ο Γουίλ συναντιέται και ανταλλάζει βλέμματα και λόγια παγωμένης απέχθειας με τον Πίτερ, σαν οι δυο τους να είναι ελεύθεροι επιτέλους να αφήσουν ο ένας τον άλλο να γνωρίζει με βεβαιότητα πόσο μισιούνται. Η Αλίσια κι ο Πίτερ κάνουν απολαυστικό σεξ χάρη στην αδρεναλίνη της στιγμής. Και όλα- όλοι οι κόποι, οι αγωνίες, τα σχέδια, τα πλάνα, καταλήγουν να κρίνονται από μια ξεδιάντροπα παρεμβατική στιγμή του Πίτερ, ο οποίος κάνει κατάχρηση εξουσίας σε υπηρεσία των συμφερόντων της γυναίκας που αγαπάει (αλλά και επειδή -επιπλέον μπόνους!- μπορεί επιτέλους να καταστρέψει τον άντρα που μισεί, τον άντρα που ζηλεύει, τον άντρα που ποτέ δεν άντεχε να βλέπει μπροστά του), με τον Ιλάι ανήμπορο να αντιδράσει, να τον ρωτάει με σηκωμένο το φρύδι αν έκανε αυτό που νομίζει ότι έκανε.
Αλλά ναι: Ολα είναι επαγγελματικά!
Εν τέλει η νέα φίρμα σχηματίζεται, η Chum-hum ακολουθεί την Αλίσια ύστερα από τις συγκαλυμμένες απειλές του Πίτερ από το πόστο του επόμενου Κυβερνήτη, και σε μια πράξη ξεκάθαρα πλέον, δίχως το παραμικρό κάλυμμα, εκδικητική, ο Πίτερ παίρνει πίσω από τη Νταϊάν την πρόταση για το Ανώτατο Δικαστήριο. Γιατί; Γιατί μπορούσε. «Όλο αυτό δεν επρόκειτο ποτέ να γίνει προσωπικό», απολογείται η αμήχανη Αλίσια καθώς ο Γουίλ την πετάει μέσα σε ένα ασανσέρ έχοντας μόλις εγκρίνει την απόλυσή της.
«I don’t give a damn», απαντάει εκείνος. Με την ψύχρα στο πρόσωπό του να συλλαβίζει καυτή, παλλόμενη οργή.
Η σκηνή
Περιμένοντας την αντίδραση του Γουίλ Γκάρντνερ στο άκουσμα της προδοσίας δεν ξέρουμε τι περίμενε καθένας να δει, αλλά αυτή η έκρηξη που ακολούθησε λειτούργησε σαν πιστολιά εκκίνησης: Για την υπόλοιπη διάρκεια του επεισοδίου από αυτή τη στιγμή και μετά, κανείς δεν σταματά στιγμή να τρέχει μανιασμένα.
Επόμενη εβδομάδα: «The Prisoner»
Βλέποντας -κλασική- τηλεόραση ένα επεισόδιο τη φορά
- #1: «The Sopranos», College
- #2: «Moonlighting», Atomic Shakespeare
- #3: «Seinfeld», The Chinese Restaurant
- #4: «Lost», The Constant
- #5: «Columbo», Any Old Port in a Storm
- #6: «The Twilight Zone», Walking Distance
- #7: «Coupling», The Girl with Two Breasts
- #8: «Star Trek», The City on the Edge of Forever
- #9: «Buffy, the Vampire Slayer», Hush
- #10: «The West Wing», Two Cathedrals
- #11: «I Love Lucy», Lucy Does a TV Commercial
- #12: «Doctor Who», City of Death
- #13: «NYPD Blue», A Death in the Family
- #14: «The Simpsons», Last Exit to Springfield
- #15: «The X-Files», Clyde Bruckman’s Final Repose
- #16, Μέρος 1: «Cheers», Showdown (2)
- #17, Μέρος 2: «Cheers», I'll Be Seeing You (2)
- #18: «Pushing Daisies», Pie-lette
- #19: «Alfred Hitchcock Presents», Lamb to Salughter
